Episode 3

ตอนที่ 3 ปวด #โทโอรุ

“อือ...” ผมร้องครางด้วยความเจ็บ รู้สึกเหนียวไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงล่างที่เจ็บเป็นพิเศษ จนผมไม่อยากขยับไปไหนเลย หัวก็ปวดตุ้บๆ เหมือนถูกทุบอยู่ตลอดเวลาๆ

“ชู่...คนเก่งของฉัน นอนอีกหน่อยนะ...” เสียงเข้มแหบแห้งกระซิบที่ข้างหูทั้งน่าฟังและชวนให้จั๊กจี้ ก่อนสัมผัสแสนอบอุ่นจะกอดเกี่ยวรอบเอวของผมไว้แล้วดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆ เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ! ผมรีบลืมตาขึ้นทันที พลางรีบเงยหน้ามองเจ้าของแผ่นอกกว้างจนน่าอิจฉา ได้แต่จ้องเขาตาไม่กะพริบ

“ชินจัง!” อึก! เจ็บๆ! ผมเอื้อมมือลูบสะโพกของตน กลับต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อร่างของผมเปลือยเปล่า ไร้เสื้อผ้าเช่นทุกที และที่สำคัญดันอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าบ้าชินโนซึเกะด้วย!

“เจ็บไหม? ...” เจ้าของชื่อที่ผมเพิ่งเรียกถามกลับเสียงงัวเงียจนน่าหมั่นไส้ เขาค่อยๆ ลืมตามองผม พลางส่งยิ้มกว้างกลับมาให้ ตอนเด็กๆ ผมเคยคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่หน้าตาแย่ที่สุด! แต่ทำไมพอโตมาแล้วถึงได้ดูดีขนาดนี้กันนะ! แล้วนี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เหมือนกับผมกำลังตกหลุมรักเจ้าบ้านี่อีกครั้งอย่างไรอย่างนั้น

ไม่ได้นะ เราจะชอบชินจังไม่ได้! อย่าลืมสิเจ้านี่มันชอบผู้หญิง ชอบพี่สาวหน้าอกตู้มๆ ขาเรียวและยิ้มสวยนะ! ถ้าไม่อยากเจ็บจนผิดหวังล่ะก็...เลิกคิดถึงเรื่องหมอนี่ได้แล้ว

“ขอโทษนะ เมื่อคืนฉันหนักมือไปหน่อย” ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร เจ้าชินโนซึเกะก็กดจูบกลางหน้าผากของผมเบาๆ เขาแช่ค้างริมฝีปากเอาไว้อย่างนั้นอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกไป

“นาย...” ที่ผมนิ่งเงียบไม่ผลักเขาออกไม่ใช่ว่าผมเต็มใจนะ แต่ผมกำลังคิดอยู่ต่างหากว่าผมกับเขาทำอะไรกันลงไป? ยิ่งคิดหัวของผมก็ยิ่งเจ็บ จำอะไรแทบไม่ได้เลย อย่างมากก็นึกออกเรื่องที่ผมเผลอเล่าเรื่องงานของตัวเองให้คนตรงหน้าฟังเท่านั้น หลังจากนั้นทุกอย่างเหมือนขาดหาย

“หืม...ฉันยังไม่ได้ช่วยล้างให้นายเลย นายดันมากอดฉันซะก่อน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเขา

เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไม่เหมือนก่อน ทั้งใบหน้ายามยิ้ม ทุกอย่างที่เป็นเขาในตอนนี้มันดูดีไปหมด จนผมอดคิดไม่ได้ว่าคนอย่างเขาจะไม่มีแฟนเลยเหรอ หรืออาจจะมีแล้วแต่เจ้าตัวไม่เล่า

หมับ!

“อือ!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อความคิดของผมถูกทำลายเพียงเพราะมือหนาแสนอบอุ่นกำลังลูบไล้สะโพกของผมเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวของเขาสอดเข้ามาในร่างของผม เวรเอ๊ย!

“เจ็บเหรอ...ขอโทษนะฉันน่าจะทำมันตั้งแต่เมื่อคืน” ผมไม่สนว่าเขากำลังพูดอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้ผมโคตรเจ็บเลย เหมือนแก้มก้นทั้งสองมันจะขาดออกจากกันให้ได้ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย! ผมพยายามกลั้นเสียงแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ โดยการกัดกรามไว้แน่นพร้อมมือทั้งสองที่กุมหมัดไว้ไม่ปล่อย

“ถ้าไม่เอาออกให้หมดนายจะแย่นะ” น้ำเสียงจริงจังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่ผมเคยได้ยินจากเขาดังขึ้น ชินจังยังคงพยายามควักเอาอะไรบางอย่างออกอย่างตั้งใจ พร้อมก้มหอมเส้นผมของผมอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะกระชับวงแขนให้แคบลงจนร่างของผมติดร่างเขาอย่างช่วยไม่ได้

“...เจ็บ” ผมตอบสั้นๆ ทั้งน้ำตา ทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็น ได้แต่ร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดทำแบบนั้นโดยการช้อนตามองหน้าเขา

“โธ่ นายเลิกทำหน้าแบบนั้นเลยนะ ฉันรู้ว่านายเจ็บ ไว้ฉันจะซื้อยามาให้” ชินจังตอบผม ผมไม่รู้ว่าเขากำลังหมายถึงเรื่องอะไร ได้แต่ปล่อยให้เขาจัดการอย่างที่เขาต้องการทำ กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยผมก็เจ็บเจียนตาย!

แต่ก็ต้องยอมรับว่าหลังจากที่ชินโนซึเกะช่วยจัดการให้ความอึดอัดในช่วงล่างก็หายไปจนหมด รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เพียงแต่มันน่าอายเกินไปแล้วเจ้าบ้านี่!!!

และอีกเรื่องที่ผมคิดได้ เมื่อสัมผัสถึงของเหลว พร้อมคำขอโทษที่มากเกินพอดีจากอีกฝ่าย ได้แต่วิเคราะห์เรื่องราวที่ขาดหายไปอยู่ในหัวเงียบๆ จนได้ข้อสรุปออกมา...มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นจริงๆ นอกจาก...

“นายข่มขืนฉันใช่ไหมฮะ! ชินจัง!” ผมโวยวายเสียงดังต่างจากชินโนซึเกะที่ได้แต่หาวน้อยๆ ก่อนจะเลิกคิ้วมองผมพร้อมส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าสมัยอนุบาล นี่มันไม่ดีต่อหัวใจของผมเลยสักนิด เจ้าบ้าชินโนซึเกะ!

“โทรุจัง พวกเราเคยอาบน้ำด้วยกันออกจะบ่อย นอนก็เคยนอนด้วยกัน นายยังเคยใส่เสื้อผ้าของฉันด้วยนะ ยังต้องคิดมากเรื่องอะไรอีก?”

“เจ้าบ้าชินโนซึเกะ!!!” ต่อให้เมื่อก่อนผมมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าหลังจากที่พวกเรากลับมาเจอกันแล้วเขาจะทำแบบนี้กับผมได้สักหน่อย! ไม่ได้ เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ผมล่ะอยากจะต่อยเข้าที่หน้าหล่อๆ ของเขาสักหมัดให้หายโมโห ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ไม่มีแรงล่ะก็! หน่อยแน่!

“ชู่...นายเสียงดังจัง เมื่อคืนฉันบอกนายแล้วนะ อีกอย่างนายเป็นคนเรียกร้องเอง” ชินจังเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ที่ผมไม่รู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหกกันแน่

“...”

“นี่นายจำไม่ได้เหรอ? ฉันน้อยใจนะโทรุจัง” ใบหน้าคมถูไปมากับหัวของผมอย่างออดอ้อน ตัวโตขนาดนี้มันไม่เหมือนลูกแมวเลยนะ ออกเป็นเสือตัวใหญ่แกล้งเป็นแมวมากกว่า

“ฉัน...”

“จริงสิ ฉันให้คนเตรียมสัญญามาแล้วนะ นายเขียนชื่อตรงนี้ให้หน่อยสิ?” ชินโนซึเกะเอื้อมมือหยิบเอกสารบนหัวเตียง และยังคงกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย

“อื้อ...เดี๋ยวชิน...เหวอ!” อะไรของหมอนี่! อยู่ๆ ก็จับผมพลิกขึ้นมานอนบนตัวของเขา ร่างสูงค่อยๆ ขยับร่างของตนนั่งอิงหัวเตียง จากนั้นจึงได้ส่งปากกาและเอกสารให้กับผม

“นี่มันอะไร?” ผมเอียงคอถาม ยังไม่ทันได้หยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาดู เขาก็ส่งปากกามาให้ พลางชี้ไปยังช่องว่างที่เหลืออยู่ ก่อนจะมองผมอย่างกดดันด้วยดวงตาสีเข้มของเขา

“เร็วเข้า คนอื่นรออยู่”

“ฮะ? อ้อ ตรงนี้เหรอ?” อาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งตื่น ทุกอย่างมันดูมึนๆ งงๆ ปนสับสน ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี มันเหมือนเป็นสัญชาตญาณของคนทำงานอย่างผม เวลาเพื่อนร่วมงานส่งอะไรมาก็รับมาเซ็นๆ จดๆ แล้ววางไว้ค่อยแก้ โดยเลือกจากงานเร่งก่อน แล้วค่อยมาไล่อ่านทีหลังก่อนส่ง

“เอาล่ะ ทีนี้นายนอนต่ออีกหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะซื้อยามาทาให้ ค่อยเริ่มงานวันพรุ่งนี้แล้วกัน...หาว...ส่วนของที่หอพักนาย ฉันให้คนขนมาแล้วนะ”

“อืม...”

เดี๋ยวนะ?! ผมรีบหยิบเอกสารชุดหนึ่งที่ชินจังเหลือไว้ให้ขึ้นมาอ่าน ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับข้อตกลงในนั้น นี่ผมเผลอทำอะไรลงไปเนี่ย! ตั้งใจว่าจะต่อว่าชินจัง แล้วให้เขายอมยกเลิกสัญญาที่ให้ผมเซ็น กลับต้องหน้าแดงร้อนเห่อยิ่งกว่าเดิม

“นายเป็นคนทำเองนะ...” ชินจังระบายยิ้ม ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าในตู้ของตัวเองออกมาสวมใส่ ปกปิดร่องรอยที่ผมสร้างบนตัวเขา ทั้งรอยดูดเม้มด้านหน้า และรอยกดจิกบนแผ่นหลังเนียนขาวนั้น นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย...ผมรีบดึงผ้าห่มออกก้มมองร่างตัวเองก่อนจะสบถเสียงแผ่ว

“ไอ้บ้าชินจัง!” มีแต่รอยแดงเป็นจุดเล็กๆ เต็มไปหมด โดยเฉพาะต้นขาด้านในของผมที่ดูจะเด่นชัดกว่าทุกรอยที่มีบนร่าง ชัดเลยแบบนี้

“ชู่...นายเสียงดังไปแล้วนะคาซาม่าคุง เมื่อเช้าแม่นายโทรมา ฉันบอกแม่นายไปแล้วว่านายมาช่วยงานฉัน ท่านเป็นห่วงนายมากเลยนะ” ชินจังเดินตรงมาหาผม แล้วก้มลงหยิบมือถือบนพื้นข้างเตียงให้ผม ก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ สองสามครั้ง

“ไว้จะรีบกลับมา ที่รักนอนพักเถอะ”

“หมายความว่านาย...” ผมก้มมองตัวเองอีกครั้งพลางถอนหายใจ

“ใช่ เราเพิ่งผ่านศึกรักอันร้อนแรง เมื่อคืนนายสุดยอดมากเลย” อีกฝ่ายก้มหอมแก้มของผมซ้ายทีขวาที จากนั้นก็รีบเดินออกจากห้องไปเมื่อเห็นสีหน้าของผมเริ่มไม่ดี

“เฮ้อ นี่มันอะไรกันเนี่ย ทุกอย่างเหมือนฝันเลย” ผมพึมพำเบาๆ แล้วเอนกายลงนอน ตอนนอนยังไม่เจ็บเท่าตอนนั่ง...อะไรจะปวดขนาดนี้ ผมดึงผ้าห่มขึ้นปิดใบหน้าซ่อนความยินดีเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น

เพราะดูเหมือนความรู้สึกที่ผมพยายามปิดซ่อนเอาไว้จะไม่ได้เลวร้ายแบบนั้น ทั้งร่องรอยนี้ ทั้งน้ำเสียงอ่อนโยนและสัมผัสอันอบอุ่นที่เขามอบให้ผม ทุกอย่างมันราวกับความฝันที่ผมเฝ้าตามหาและนึกถึง ในตอนนี้มันเป็นจริงแล้ว

“ฝันปะวะ?”

มันคงไม่ใช่ความฝันหรอกถ้ามันเจ็บขนาดนี้ แบบนี้ผมก็มีโอกาสใช่ไหม? ผมสามารถรักเขาได้อย่างที่เคยเป็นแบบเมื่อก่อนใช่ไหม? ไม่หรอก ชินจังคงทำลงไปเพราะเมามากกว่า คนอย่างเขาไม่มีทางมาชอบผู้ชายโดยเฉพาะผู้ชายอย่างผม ไม่มีทางและไม่มีวันด้วย...

มีแค่พี่สาวคนสวยเท่านั้นแหละที่เจ้าบ้านั่นสนใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแฮะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***