Episode 2

ตอนที่ 2 หนุ่มขี้เมา

“อือ...” เสียงหวานหลุดครางเป็นระลอกเมื่อถูกสัมผัส ร่างบางบิดไปมาหวังจะหนีห่างจากมือหนานั้น

“ชู่ นายเสียงดังไปแล้วนะ...” เสียงคมเข้มแหบแห้งกระซิบที่ข้างหู พลางจัดการปลดเสื้อผ้าบนร่างเล็กอย่างเร่งรีบ

“ชิน...จัง” คาซาม่าพึมพำเรียกชื่ออีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้าไปมาไม่มองคนบนร่างแม้แต่น้อย กลับนอนนิ่งไร้เรี่ยวแรงบนเตียงนุ่มในห้องกว้างของเพื่อนรัก

“ครับผม ฉันต้องถอดเสื้อนายก่อน...อดทนหน่อยนะ” น้ำเสียงไม่ร้อนไม่เย็นฟังดูอบอุ่น พร้อมสัมผัสอ่อนนุ่มลูบไล้ทั่วร่างของเขา ทำเอาเขารู้สึกสบายตัวอยู่ไม่น้อย

“อ๊ะ...” คาซาม่ากัดกรามแน่น ก่อนจะค่อยๆ ลืมตามองอีกฝ่าย ใช้เวลาอยู่นานกว่าเขาจะปรับภาพคนตรงหน้าให้ชัดขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่พร่ามัวมานาน

“ทำเสียงเซ็กซี่เชียวนะ ให้ตายสิ” ร่างบางไม่ตอบอะไร เขาพยายามกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ ดวงตาหวานเยิ้มจ้องมองอีกฝ่ายบนร่างของตนไม่ได้หยุด

นานเท่าไรแล้วนะที่เขาไม่ได้เจอกับเจ้าของคิ้วหนาสีเข้มคนนี้ นานเท่าไรแล้วที่เขาพยายามหนีความรู้สึกที่มี พยายามตอบรับความต้องการของครอบครัวสุดกำลัง และต้องใช้ความอดทนอย่างมาก เพื่อตามรอยเท้าของพ่อ...

“คาซาม่า? ...” ชินโนซึเกะเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหลับตารับสัมผัสข้างแก้มของตน ปล่อยให้คนใต้ร่างลูบไล้ใบหน้าของเขา พลางยกยิ้มที่มุมปากอย่างสุดจะกลั้น

“ชินจัง...นายเปลี่ยนไปนะ?” ดวงตาคมเข้มกลับมาจ้องมองร่างบางอีกครั้ง นึกขำกับสภาพคนเมาคนนี้ ทั้งหน้าแดง ตาหวานปานน้ำเชื่อม และดูจะซื่อตรงกับตัวเองมากขึ้นแบบนี้ก็น่ารักดี แต่จะดีกว่านี้ถ้าเจ้าหนุ่มขี้เมาไม่ยั่วเขาด้วยเสียงครางหวานทรงเสน่ห์นั้น

“นายก็ด้วย ดู...เปราะบางนะ?” ชิโนซึเกะเลือกพูดอย่างที่เห็น ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูอ่อนแรงจนน่าสงสาร

ตลอดทางที่มาที่บ้านของเขา ร่างบางก็เอาแต่เล่าปัญหาชีวิต ทั้งเรื่องงาน เรื่องเงิน ไหนจะเรื่องครอบครัว เล่าซ้ำจนเขาจำได้ขึ้นใจ กว่าจะลากคนตัวเล็กเข้าบ้านได้ก็กินเวลาไม่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาอุ้มคาซาม่าไม่ไหวหรือตัวคาซาม่าหนักเกินไปหรอก นั่นเพราะคนตัวเล็กเอาแต่ดิ้นไปดิ้นมาต่างหากเล่า!

แถมยัง...

“เฮ้อ...” ชินโนซึเกะถอนหายใจ พลางมองสภาพตัวเองที่เปลือยเปล่า เหลือเพียงท่อนล่างเอาไว้ ไม่ต่างจากคนใต้ร่างของเขา ก่อนจะก้มมองกองเสื้อผ้าข้างเตียงของตนเล็กน้อย

“ทำไมนายถอดเสื้อ?” มือบางเลื่อนลงลูบไล้แผงอกกว้างของเขา ตาคู่สวยไม่แม้แต่จะสบตาชินโนซึเกะ เอาแต่จ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ทำไมถึงได้ซนแบบนี้นะ

“นายอ้วกใส่เสื้อฉันน่ะสิ เลอะเทอะไปหมด ลำบากฉันมานั่งเช็ดตัวให้นายอีก” ร่างสูงไม่ว่าเปล่าออกแรงลูบไล้หน้าท้องแบนราบขึ้นลอนอย่างเบามือ ด้วยผ้าชุบน้ำสีขาวพลางระบายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“อือ...ชินโนซึเกะ...” เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เจ้าของชื่อหัวเราะน้อยๆ มือหนาลากผ้าชุบน้ำลูบตามร่างกายของคาซาม่า

‘ยังความรู้สึกไวเหมือนเดิมเลย’ เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ชินโนซึเกะเลียมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาดอกไม้งามตรงหน้า แล้วก้มจูบตามซอกคอของคาซาม่า ค่อยๆ ชิมความหอมหวานนี้ทีละคำอย่างตั้งใจ

ขอเพียงอีกฝ่ายผลักเขาออก ไม่ว่าความต้องการของเขาจะมากแค่ไหน เขาก็พร้อมจะหยุดและไม่คิดบังคับคนตัวเล็ก เพราะเขาในตอนนี้คงห้ามตัวเองไม่ไหว ดังนั้นได้โปรดผลักไสเขาออกไปเหมือนที่ทำมาตลอดหลายปี หนีเขาอย่างที่เคยทำ...

“ถ้านายไม่ต้องการฉัน เหมือนที่ฉันต้องการนาย...ก็รีบผลักฉันออกแล้วต่อยหน้าฉันแรงๆ ...” ก่อนที่เขาจะทำมากกว่านี้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ควรเอาเปรียบคนเมา และรู้ดีว่าคนตรงหน้าอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา ไม่ได้คิดเหมือนที่เขาคิด ทั้งที่รู้ดีแท้ๆ ...

ร่างสูงปิดผนึกเสียงน่าอายของคนใต้ร่างด้วยริมฝีปากร้อนระอุของเขา พลางตวัดลิ้นร้อนตักตวงความหวาน สำรวจโพรงปากสีสวยตลอดเวลา ค่อยๆ หลอกล่อให้คนตัวเล็กตอบรับสัมผัสของเขาอย่างใจเย็น พลางพันเกี่ยวความอ่อนนุ่มเพียงหนึ่ง แล้วหยอกเย้าให้อีกฝ่ายลองแตะปลายลิ้นของเขาก่อน

“อือ...” ราวกับสติที่มีขาดหายไป มือน้อยๆ โอบกอดรอบคอชินโนซึเกะเอาไว้ ไม่แม้แต่จะดันตัวออก กลับออกแรงดึงลำคอนั้นเข้ามาใกล้ๆ ตนมากขึ้น จากไม่ประสีประสาในตอนแรก มึนงงในช่วงต้น ยามนี้กลับตอบรับทุกสัมผัสของชายหนุ่มร่างสูง ไม่สนใจว่าตนจะเผลอหลุดครางเสียงน่าอายมากแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เขาต้องการคนตรงหน้าไม่ต่างกัน

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด และเป็นเรื่องที่เขาเองก็หาคำตอบไม่ได้สักที...

ทำไมเขาถึงไม่รังเกียจยามถูกอีกฝ่ายสัมผัสกันนะ ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนนี้ อาจจะมีบ้างที่เขาโวยวายชินโนซึเกะ แต่เอาเข้าจริงตัวเขากลับไม่ได้รู้สึกโกรธมากอย่างที่เด็กผู้ชายด้วยกันควรจะเป็น

ทำไมคนที่คอยช่วยเขาถึงเป็นผู้ชายคนนี้ และทำไมถึงมีแค่คนคนนี้เท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ ลืมความเศร้าความเจ็บปวด จะตอนไหน...ก็มีแค่ชายคนนี้เท่านั้นที่ทำให้ใจเขาสงบลง

“อ่า...แบบนี้มันจะแย่เอานะคาซาม่าคุง” ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆ ถอนริมฝีปากจากอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะระบายยิ้มมองใบหน้าแสนเย้ายวนของคนตัวเล็ก พลางใช้นิ้วเรียวเช็ดคราบน้ำหวานสีใสตามมุมปากอย่างเอาใจ

“...ชินโนซึเกะ...” จะมาโทษเขาทีหลังไม่ได้นะ ในเมื่อเชิญชวนเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำน้ำเสียงแหบแห้งแสนสั่นเครือนั่น ไหนจะดวงตาหวานเยิ้มยามจ้องเขานั้นอีก...

“ครับผม...” ชินจังตอบกลับสั้นๆ มือหนาเริ่มงานของตัวเองอีกครั้ง ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มซ่อนความต้องการมากมายเอาไว้ ชินโนซึเกะรีบปลดกางเกงของอีกฝ่ายออก ไม่ลืมที่จะปลุกอารมณ์ความต้องการของร่างบางให้มากขึ้นด้วยริมฝีปากของเขา

จุ๊บ จุ๊บ เสียงดูดเม้มดังขึ้นทุกครั้งที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มสัมผัสยอดอกสีสวยชูชันอวดความงดงามของตนก่อนจะค่อยๆ ลากไล้ริมฝีปากของตนให้ต่ำลงทั่วร่างบาง มากกว่านี้...ต้องมากกว่านี้ ต้องทำให้คาซาม่าต้องการเขา ร้องขอจากเขา เท่านี้มันยังไม่พอ...

ชินโนซึเกะดันตัวขึ้นมองผลงานแสนภาคภูมิใจของตัวเอง รอยแดงทุกรอยคือความอดทนของเขาที่มี นึกขำที่คนอย่างเขาสามารถอดทนรออีกฝ่ายได้นานนับหลายปีแบบนี้

“ทานละนะครับ” เสียงเข้มกดต่ำด้วยอารมณ์ร้อนแรงเจือความต้องการอย่างกลั้นไม่อยู่ ดวงตาคมกริบจ้องมองราวกับราชสีห์จ้องเยื่ออันโอชะ ก่อนจะโน้มตัวครอบงำตัวตนของอีกฝ่ายเอาไว้และขบเม้มเบาๆ จากนั้นจึงเริ่มปลอบประโลมความร้อนแรงดุดันนั้นด้วยลิ้นร้อนอันอ่อนนุ่มของเขา

“อ๊ะ!” ใบหน้าหวานสะบัดไม่มา ก่อนจะรีบยกมือของตนขึ้นมาปิดปากพยายามกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ เรียวขาขาวนวลหุบทันทีที่ความอ่อนนุ่มลูบไล้ความต้องการของเขา

“อือ...” ชินโนซึเกะหลับตาแน่นรับแรงกระแทกเมื่อครู่เอาไว้ ยิ่งเขาดูดเม้มมากเท่าไร หรือทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีมากแค่ไหน ท่อนขาทั้งสองก็ยิ่งออกแรงรัดหัวเขาเสียแน่น ถึงจะดีใจที่คนตัวเล็กรู้สึกดีกับสัมผัสของเขา แต่แบบนี้เขาก็ทนไม่ไหวนะ

“ใจเย็นก่อน...” ร่างสูงเอ่ยปรามทันทีที่หลุดพ้นจากท่อนขาทั้งสอง ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูอีกฝ่าย ให้ไอร้อนเป่าใบหูขึ้นสีนั่นเบาๆ พลางแทรกนิ้วของตนผ่านช่องทางรักเพียงหนึ่งของคาซาม่าทีละนิ้วอย่างใจเย็นแม้ใจของเขาในตอนนี้จะร้อนแรงยิ่งกว่าอากาศหน้าร้อนของเมืองไทยก็ตาม

“อ๊ะ...ชินจัง! อือ!” คาซาม่ากัดริมฝีปากไว้แน่น เมื่อถูกรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว ร่างบางรู้สึกแปลกประหลาด ทั้งอึดอัดแต่ก็รู้สึกดี ทุกครั้งที่ชินโนซึเกะสัมผัสเขาไม่ว่าจะส่วนไหนบนร่าง มันก็เกร็งไปหมด จนเขาควบคุมแทบจะไม่อยู่ เผลอเอ่ยเสียงน่าอายหวานชื่นออกมาเสียทุกครั้ง

“อย่าเกร็งสิ แบบนี้นายจะเจ็บเอานะถ้าไม่เตรียมให้พร้อมมากกว่านี้” ชินจังบอกเมื่อเตรียมการไม่ถึงไหน ช่องทางรักก็รัดแน่นเสียจนเขาขยับนิ้วไม่ได้ ครั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายกัดปากแน่นเช่นนี้ ตนก็ไม่คิดจะเร่งรัดอีกต่อไป เลือกที่จะรอให้อีกฝ่ายชินกับนิ้วเรียวของเขา

“อย่ากัดแบบนั้นสิ...เดี๋ยวก็ได้แผลหรอก” ร่างสูงกดจูบริมฝีปากหวานฉ่ำเบาๆ เตือนให้คาซาม่าคลายมันออก ไม่ใช่กัดแน่นจนริมฝีปากเริ่มซีดเผือดแบบนี้

“อ๊ะ! แต่ว่าอือ...” เขาไม่สนว่าเหตุผลที่ทำให้คาซาม่าเลือกกัดปากจะเป็นอะไร รู้เพียงเขาไม่ต้องการให้ทำเช่นนั้น รู้ตัวอีกทีเขาก็จูบอีกฝ่ายเสียแล้ว ต่างฝ่ายต่างผลัดกันมอบความหวาน ความอบอุ่นให้กันและกัน

“อื่อ!”

“ทนอีกนิดนะ...ของฉันมันสามนิ้ว...แค่นี้ยังไม่พอ...เก่งมาก อย่างนั้นแหละ” ชินจังทั้งชมทั้งปลอบ เขาค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วในช่องทางรักทีละหนึ่ง พร้อมพรมจูบดูดซับหยาดน้ำตาของคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา

“ไม่เอาแล้ว...อ๊ะ...ชินจัง ใส่เข้ามาเลย! อือ...ไม่ไหว...แบบนี้ฉัน...อ๊ะ!” ยังไม่ทันได้พูดจบจากนิ้วเรียวกลับมีตัวตนร้อนระอุของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาเสียแทน ชินจังดันความแข็งแกร่งของตัวเองเข้ามารวดเดียวจนหมด พลางกัดกรามแน่นรับแรงบีบรัดของคาซาม่า เวร! แน่นชะมัด!

“ฉันเตือนนายแล้วนะคาซาม่าคุง...นายไม่ฟังเอง” แถมยังพูดจาน่ารักๆ แบบนั้นอีก ต่อให้เขาอดทนเก่งแค่ไหนก็ต้องยอมแพ้ทั้งนั้น ถ้าคนที่พูดเป็นคนที่เขารัก

ใช่ เขารักผู้ชายตัวเล็กคนนี้ รักมานานมากแล้ว และยังรักแค่คนคนนี้มาโดยตลอด เขาอาจจะดูเหมือนเป็นพวกไม่สนใจโลก แซวผู้หญิงไปทั่ว หรือพูดจาชวนสับสน แต่ความเป็นจริงแล้วในใจของเขามีแค่คาซาม่าเท่านั้น

กว่าจะรู้ตัวข้างกายเขาก็ไม่มีชายใต้ร่างเสียแล้ว และไม่ว่าตัวเขาจะพยายามตามหาชายคนนี้มากแค่ไหน อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะถอยห่างจากเขาไปเรื่อยๆ ยิ่งวิ่งตามก็ยิ่งห่างออกไป และเพราะผู้ชายคนนี้ ทำให้เขาเปลี่ยนไปจากเดิม...

‘คาซาม่า ชินจังมาหานะลูก’ เขายังจำได้ ในวันที่เขาไปหาคาซาม่าที่บ้าน คำพูดนั้นช่างเย็นชาและห่างเหิน

‘ผมไม่มีเวลามาไร้สาระกับคนไม่ได้ความไม่ได้เรื่องแบบนั้นหรอกครับ ผมอยากมีอนาคตที่ดี ไม่อยากอดตาย’ ถึงจะรู้ดีว่าคาซาม่าเป็นคนใส่ใจการเรียนแบบนี้ แต่เขาไม่คิดว่าทุกครั้งที่เขาไป อีกฝ่ายจะพยายามหลบหน้าเขา ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ยอมให้ใครเข้าไป จนกลายเป็นเขาที่ยอมออกห่างอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ

เขาพยายามอยู่หลายปีเพื่อให้ลืมเรื่องพวกนี้ พยายามไม่สนใจคาซาม่าอีก แต่เขากลับทำไม่ได้ นี่สินะที่เขาว่ากันว่ารักแรกมักจะฝังแน่นในหัวใจเราเสมอ แถมยังแน่นมากซะด้วย...

แต่ก็ต้องขอบคุณคาซาม่า...เพราะคำพูดในวันนั้น เพราะหัวใจที่ไม่อาจตัดอีกฝ่ายได้ลงสักครั้ง มันทำให้เขามีทุกวันนี้ เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้คู่ควรกับคนคนนี้...

“ชินจัง...ขยับได้แล้วล่ะ ฉันไม่เจ็บแล้ว...” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา พลางเอื้อมมือลูบไล้แก้มสากของเขาอย่างเบามือ

“ฉันรักนายนะโทโอรุ...รักนายมาโดยตลอด” มือหนาจับมือบางเอาไว้พลางถูใบหน้าของตนกับฝ่ามืออ่อนนุ่มนั้น ก่อนจะเริ่มขยับกายเข้าหาคนตัวเล็ก เริ่มบรรเลงเพลงรักอย่างนิ่มนวล อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกดีและคุ้นชินกับตัวตนของเขา แล้วสอดประสานฝ่ามือของตนกับคนตัวเล็ก ออกแรงดึงมือน้อยมาจุมพิตมอบความอบอุ่นให้พลางจับจ้องใบหน้าหวานนั้นตลอดเวลา

“อ๊ะ...ชินจัง...ฉัน...อือ”

...จากเพลงรักท่วงทำนองอ่อนหวานแสนอบอุ่น เริ่มเปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้นและร้อนแรงขึ้น ชินโนซึเกะขยับสะโพกของตนเข้าออกช่องรักไม่ได้หยุด พร้อมมือหนาบีบรัดปรนเปรออีกฝ่ายในจังหวะเดียวกันกับเขา ให้ห้องกว้างแสนเงียบเหงาเต็มไปด้วยเสียงกระทบของก้อนเนื้อ และเสียงหวานครางกระเส่าปลุกความต้องการของเขาดังก้องไปทั่ว อ่า...เขาชอบเสียงพวกนี้ชะมัด

“อือ...ชินจัง...อยาก...จูบ...”

“ได้สิ...” ชินโนซึเกะรีบโน้มตัวเข้าไปหาทันที ยังไม่ทันได้แตะริมฝีปากสีอ่อนนั้น อีกฝ่ายก็อ้าปากรอเสียแล้ว ก่อนจะยื่นลิ้นน้อยๆ ออกมา พลางส่งสายตาออดอ้อน น่ารักจริงๆ นั่นแหละ

ชินจังเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ เขาใช้ปลายลิ้นของตนพันเกี่ยวความอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วขยับใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ๆ จนไม่มีที่ว่างให้กับอากาศได้แทรกผ่าน แล้วใช้หน้าท้องของตนถูไถเอ็นร้อนของอีกฝ่ายตลอดเวลา

กว่าพวกเขาจะพากันถึงฝั่งก็กินเวลาไปนานกว่าที่คิด ดีแค่ไหนแล้วที่คาซาม่าไม่หลับกลางคัน ถึงจะหลับทันทีที่พวกเขาถึงปลายทางก็เถอะ...แต่แบบนั้นมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ชินโนซึเกะระบายยิ้ม มองร่างบางนอนหลับบนอกของเขา มือหนาโอบกอดเอวบางเอาไว้ พลางจูบซับหยาดเหงื่อตามกรอบหน้าให้อย่างรักใคร่

“พรุ่งนี้ฉันซื้อเบียร์มาติดห้องดีกว่า...” เพราะถ้าเป็นตอนที่มีสติอยู่ล่ะก็ ต่อให้ใช้วิธีไหนก็ตาม ร่างบางคงไม่คิดจะนอนหลับคาอกเขาแบบนี้เป็นแน่ และไม่ต้องพูดถึงฉากร้อนแรงเมื่อครู่ด้วย มีหวังเขาได้ตายตั้งแต่จูบอีกฝ่ายแล้วมั้ง...

“ฝันดีนะโทโอรุจัง...” รักแรกและรักเดียวของเขา...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***