ตอนที่ 16 รอ อดทน

ตอนที่ 16 รอ อดทน

ผมเดินด้วยท่าทีสบายๆ ตลอดจากห้องกระจกไปห้องนอนใหม่ของผม ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมพี่เรียวถึงย้ายห้องของผมไปอยู่ห้องเดียวกับเขา เส้นทางที่ตรงข้ามกับทางเดินไปห้องของผม แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไร

“นายครับ แน่ใจนะว่าจะไปอยู่ห้องเดียวกับหมาป่าหื่นกระหายนั้นนะ” พี่จาบีกระซิบถามผม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วงตลอดเวลา

“เดี๋ยวนะครับ? จาบีกล้าพูดแบบนั้นกับพี่เรียวด้วยหรอ” ผมถามขำๆ เพียงแค่เปลี่ยนนายนิดหน่อยเท่านั้น เขาก็กล้าว่านายคนเก่าออกมาทันทีแบบนี้ถ้าเปลี่ยนกลับคืนเดิม พี่จาบีคงจะไม่นินทาผมกับพี่เรียวใช่ไหม

“โอ้ยยย ช่างมันเถอะครับ ผมเป็นของนายตั้งแต่นายมาอยู่แล้ว นี้จาบีนะครับ เลี้ยงนายมากับมือ!” พี่จาบีเอยแผ่วตามเดิม ผมได้แต่ส่ายหน้าพลางยิ้มไปมาเท่านั้น คนอะไรขี้โม้จริงๆ

“ทำไงได้ล่ะครับ ข้าวของผมอยู่ในนั้นนี้น่า” ผมเดินหน้าต่อไปไม่สนใจเสียงกระซิบของคนข้างกายอีกแต่ถึงอย่างงั้นพี่จาบีก็ยังพูดไม่หยุดอยู่ดี

“นายครับ ต้องระวังนะครับ เข้าไปให้รีบอาบน้ำ เวลาแต่งตัวให้แต่งในห้องน้ำน่ะครับ ล็อกประตูห้องน้ำให้ดี แล้วก็ใส่ชุดนอนยาวๆ นะครับ ไม่สิๆ ผมว่าผมไปนอนเป็นเพื่อนดีกว่า” พี่จาบียังบ่นไม่หยุดนับวันยิ่งห่วงผมเกิดเหตุมากขึ้นทุกที

“รู้แล้วครับ” ผมตอบให้อีกคนสบายใจ แต่ถึงอย่างงั้นร่างสูงก็เตรียมจะเดินเข้าไปในห้องนอนของพี่เรียวตามที่เขาบอกกับผมจริงๆ ตรงหน้าพวกเรามีเพียงพี่สมชายยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าห้องเท่านั้น

“มึงห้ามเข้า พื้นที่ส่วนตัวของนายกับนายน้อย” พี่สมชายจับแขนของพี่จาบีไว้แน่น ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอย่างเคย แล้วพูดด้วยท่าที่สุขภาพเช่นปกติ ทั้งที่พี่จาบีไม่ได้พูดอะไรออกมา และไม่ได้ทำอะไรเกินกว่าการเดินตามผมเท่านั้น แต่พี่สมชายกลับรู้ทันจนได้

“เชิญครับนายน้อย นายรออยู่”

“ครับ” ผมตอบสั้นๆ ได้ใจความ แล้วเดินเข้าไปเยือนในห้องกว้างกว่าห้องเดิมของผมถึงสามเท่า

ในห้องตกแต่งด้วยโทนสีดำกับขาว เตียงขนาดคิงไซส์ตั้งเด่นอยู่โซนกลางห้อง หัวเตียงชิดขอบผนังเช่นเดียวกับห้องของผม ต่างกันเพียง ในห้องนี้มีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ โซฟาเข้าชุดสีดำเงาตั้งเด่นอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ถัดออกไปเป็นทีวีจอยักษ์ แม้แต่ในห้องนอนพี่เรียวก็ยังเอาแต่ทำงานไม่หยุด ร่างสูงก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่เงียบๆ

ผมเดินเข้าไปโดยไม่สนใจว่าเจ้าของห้องจะอนุญาตรึเปล่า ก็ทำไงได้ละในเมื่อเขาเป็นคนเอาของผมมาไว้ในห้องนี้เอง ผมเดินเข้าไปโซนตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่สองหลังติดกัน ตัวตู้ทำจากไม้สีดำเข้มดูแข็งแรง ก่อนจะค่อยๆ เปิดมันอย่างเบามือ ไม่อยากจะรบกวนเวลางานของอีกคนในห้อง

เสื้อผ้าของผมถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ อยู่ทางซ้ายสุดของตู้ ส่วนโซนด้านขวาจะเป็นของพี่เรียวทั้งหมด คงเป็นฝีมือพี่สมชายนั่นแหละที่จัดได้เรียบร้อยแบบนี้

“โซ่จะอาบน้ำแล้วหรอครับ?” เสียงนุ่มเอยถามแม้ไม่ได้มองมาที่ผมเลยก็ตาม แต่น้ำเสียงที่ใช้กลับอ่อนโยน

“ครับ” ผมตอบสั้นๆ แล้วหยิบชุดนอนผ้าแพรสีกรมออกมา พร้อมผ้าขนหนูผืนใหม่ เตรียมเดินเข้าไปในห้องน้ำ

...

ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเท่าไร คิดว่าออกมาพี่เรียวคงนั่งทำงานต่ออย่างเคย เลยไม่ได้สนใจอะไร เพียงใช้สองมือขยี้เส้นผมเปียกน้ำของตัวเองให้แห้งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

หมั่บ!

ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเดินชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เพราะเอาแต่ก้มหน้าเดินพลางเช็ดผมนี้แหละ เลยไม่รู้ตัวสักนิดว่าชนเข้ากับเจ้าของห้องตัวจริงที่ยืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำ พี่เรียวไม่ว่าอะไรเพียงยกยิ้มที่มุมปากเท่านั้น สายตาคมเข้มมองมาที่ผม เอาอีกแล้ว...สายตาแบบนี้ สายตาที่ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“มานี้สิ...” มือหนาจับข้อมือของผมไว้หลวมๆ พลางออกแรงดึงผมให้ตามเขาไปนั่งตรงโซฟาสีดำ ก่อนจะดึงผมมานั่งบนตักของเขาแล้วรับหน้าที่เป็นคนเช็ดผมให้ผมแทน

“พี่เรียว? โซ่ทำเองได้ครับ”

“หืม? พี่อยากทำให้” ร่างสูงตอบสั้นๆ มือหนายังคงรับหน้าที่ขยี้เส้นผมอย่างเบามือ

“ไม่ทำงานแล้วหรอครับ” ผมเหลือบมองเจ้ากองเอกสารมากมายบนโต๊ะ ที่ตั้งสูงแบ่งเป็นกองๆ อย่างเป็นระเบียบ งานเยอะแบบนี้พี่เรียวไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรผมก็ได้แท้ๆ

“ทำครับ แต่ตอนนี้อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” พี่เรียวกระซิบที่ข้างหูผม ก่อนจะจูบซอกคอของผมเบาๆ เน้นย้ำว่าสิ่งที่เขาต้องการทำคืออะไร ก่อนจะขยี้ซับน้ำจากเส้นผมของผมต่อพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

แกล้งให้ผมเขินได้มันสนุกนั้นรึไงกันนะ!

“พี่เรียวไปอาบน้ำเถอะครับ โซ่ทำต่อเอง” ผมแตะมือหนาเบาๆ ก่อนจะจับชายผ้าขนหนูไว้แล้วดึงมันลงมา

“โซ่...”

“อือ...” ผมครางเสียงแผ่ว ก่อนจะบิดกายรับสัมผัสจากคนด้านหลัง ที่เริ่มเล่นกับร่างกายของผมไม่หยุด เขาทั้งกัดเบาๆ ที่ซอกคอ ทั้งจูบที่ริมฝีปากผม ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนของเขาเข้ามาสำรวจภายในโพรงปากของผมอย่างเคย มันทั้งอบอุ่นชวนหลงใหลและนิ่มนวล

มีเพียงมือหนาทั้งสองเท่านั้นที่ดูจะเร่งรีบในการแกะกระดุมสีขาวบนเสื้อผ้าของผม พี่เรียวค่อยๆ ผลัดจูบออกอย่างช้าๆ ก่อนจะจูบหน้าผากของผมเบาๆ

“แกะให้พี่หน่อยสิ พี่ไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบพร่าเอยดวงตาหวานเยิ้มมองมาที่ผม

“...” ผมไม่พูดอะไร เพียงจูบสันกรามของคนด้านหลังเบาๆ เท่านั้น

“ทำไมน่ารักแบบนี้หืม?” พี่เรียวพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอุ้มผมมาว่าบนเตียงนุ่มของเขา

“อื้อ...” ริมฝีปากของผมถูกปิดด้วยปากนุ่มๆ ของพี่เรียวอีกครั้ง แต่คราวนี้มือหนาไม่ได้ยุ่งกับเสื้อของผมอีกแล้ว เขาใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของผมให้รับรสจูบของเขาได้ถนัดๆแทน

ผมค่อยๆ ตอบรับรสจูบของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ กลับทำให้คนบนร่างเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ดุดันขึ้นจนผมเริ่มตามไม่ทัน และเริ่มหายใจไม่ได้มากขึ้นทุกที เพราะเขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผมพักหายใจบ้างเลย กลับดูดน้ำหวานจากผมไปจนหมด ไม่ไหวแบบนี้ตายแน่ๆ ผมค่อยๆ ดันอกของเขาเล็กน้อย ให้เขารู้ว่าตอนนี้ผมกำลังแย่แค่ไหน

และดูเมื่อเขาจะรู้ตัว ร่างสูงจึงยอมถอยออกจากริมฝีปากผมอย่างอ้อยอิ่ง ผมรีบตักตวงอากาศทันที มือหนาไม่ได้ประคองหน้าของผมอีกแล้ว ตอนนี้กลับลูบไล้เส้นผมของผมเบาๆ ระหว่างรอให้ผมกลับมาหายใจได้สะดวกอีกครั้ง

“ความผิดโซ่นะ ทำตัวน่ารักใส่พี่เอง” พี่เรียวยังคงโทษว่ามันเป็นความผิดของผม ทั้งที่คนเริ่มก็คือเขา และคนที่นำเกมก็คือเขาแท้ๆ

“พี่เรียวไม่ยอมให้โซ่หายใจบ้างเลย”

“ขอโทษครับคนเก่ง...แบบนี้แย่แน่ๆ เลย” คนบนร่างสวมกอดผมไว้แน่น อะไรแย่?

“...” ผมเงียบแทนคำถาม ปล่อยให้เขากอดผมไว้ พลางให้สองมือของตัวเองลูบหลังปลอบร่างสูงเท่านั้น

“ถ้าเป็นแบบนี้อยู่โซ่ต้องเจ็บอีกแน่เลย แต่พี่ก็อยากกินโซ่แล้ว...แถมตอนนี้โซ่ก็ยังไม่หายเจ็บด้วย ทั้งที่พี่ตั้งใจว่าจะอดทนรอให้โซ่หายดีแท้ๆ” ไม่เห็นต้องทำเสียงเศร้าแบบนี้เลย

ก็จริงอย่างที่เขาบอก ผมยังเจ็บอยู่แล้วมันเพราะใครกันละที่ไม่ยั้งมือกับผมเลย ต่อให้อยากจะโกรธ อยากจะโวยวายกับเขามากแค่ไหน แต่พอได้ยินเสียงเศร้าปนรู้สึกผิดของเขา ผมก็ดุไม่ลงหรอก

“โชคดีที่โซ่ยังไม่ได้แกะกระดุม ไม่งั้นพี่หยุดตัวเองไม่ได้แน่เลย...” เสียงเข้มไม่มีท่าที่จะหยุดพูดเรื่องนี้เลยสักนิด กลับจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากผมที่เริ่มจะอายขึ้นมาแทน

“เงียบไปเลยครับ ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำให้มันเย็นลงสักหน่อยดีไหมครับ” ผมเสนอวิธีง่ายๆ

“ครับ...” ร่างสูงคลายอ้อมกอด ก่อนจะดันตัวเองออกจากผม พร้อมสายตาคมเข้มที่มองผมตลอดเวลา ก่อนจะถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ให้ช่องทางรักของผมได้พักบ้างเถอะ มันยังเจ็บอยู่เลย ถึงจะไม่มากเท่าตอนแรกก็ตามที่

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***