ตอนที่ 14 โลกภายนอกของเด็กน้อย

ตอนที่ 14 โลกภายนอกของเด็กน้อย

สำหรับผมแล้ว นี้ถือเป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกมาเจอโลกภายนอกแบบจริงๆ สัมผัสทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ใช่ผ่านทีวีจอยักษ์ในห้อง หรือของที่พี่เรียวซื้อมาฝาก เป็นการออกมาดูด้วยตาของตัวเองจริงๆ

ยอมรับว่าทุกอย่างดูแปลกใหม่สำหรับผมไปหมด ไม่ว่าจะบ้านเมืองที่เยอะขึ้น การเดินทางที่สะดวกสบาย และรถที่แน่นเต็มสี่ช่องถนน รู้สึกว่าอยู่บ้านสบายกว่าเยอะเลย หรือผมจะกลายเป็นพวกติดบ้านไปแล้วนะ

ผมได้แต่นั่งคิดเรื่องโลกภายนอก ไม่ได้สนใจอะไรในรถมากเท่าไร ส่วนพี่เรียวก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ใบหน้าคมเข้มมีเพียงรอยยิ้มประดับอยู่เท่านั้น ดวงตาสีเข้มมองผมเป็นระยะๆ

“เราจะไปไหนกันครับ” ผมหันมาสนใจคนข้างกายบ้าง หลังจากดูโลกภายนอกมามากพอแล้ว

“ไปซื้อของใช้ให้โซ่ก่อนครับ ในห้องน้ำเราของใกล้หมดแล้ว จำได้ใช่ไหมว่าขาดอะไรบ้าง?” เขาถามด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี มือหนาขยี้ผมของผมอย่างเบามือ

“จำได้ครับ” ผมตอบพลางนึกถึงของที่ขาด ทั้งสบู่ แชมพู และยาสีฟันที่ใกล้หมดเต็มที

“โอเค เดี๋ยวเราจะไปเลือกกันนะ แล้วก็แวะดูเสื้อผ้าด้วย”

“เสื้อผ้า? ไม่ต้องหรอกครับผมยังมีเยอะแยะอยู่เลย” อีกอย่างคือผมไม่อยากให้พี่เรียวเสียเงินไปเปล่าๆ เพราะอย่างไงก็อยู่ในบ้านอยู่แล้ว เสื้อผ้าที่มีก็ยังอยู่ในสภาพที่ดีอยู่เลย ไม่มีเหตุผลที่ต้องซื้อใหม่

“หืม? งั้นพี่เลือกให้โซ่เองแบบทุกที่ดีไหมครับ?” เขาเสนอทางเลือกอีกครั้ง

สำหรับผม ไม่ว่าจะใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เรียกว่าไม่สนใจแฟชั่นตอนนี้เลยดีกว่า ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขานิยมใส่แบบไหนกัน อาจจะแนวเกาหลี หรือแนวญี่ปุ่น สำหรับผมอย่างไงก็ได้อยู่แล้ว

“แล้วแต่พี่เรียวแล้วกันครับ เพราะถ้าถามโซ่ โซ่ก็ไม่ซื้อใหม่อยู่ดี” ผมตอบตามความจริง ก่อนจะหันไปสนใจวิวนอกหน้าต่างอีกครั้ง

อ่า...ไม่ว่าจะขับไปไกลแค่ไหนก็เจอแต่ตึกสูงๆ และรถข้างๆ เท่านั้นสินะ

‘มัดจำไว้ก่อน ไว้อีกสามวันจะมารับไปทะเลนะ ที่-รัก-ของ-ผม’

เสียงของใครบางคนดังขึ้นในหัวของผม พร้อมภาพในวันนั้นฉายซ้ำไปมาอีกครั้ง จนผมอดไม่ได้ที่จะยกมือสัมผัสแก้มของตัวเองเบาๆ แล้วเช็ดมันด้วยแขนเสื้อของตัวเอง

อยากไปทะเลจัง...

“โซ่? เป็นอะไรครับ” พี่เรียวจับแขนผมให้หยุดเช็ดแก้มของตัวเอง ก่อนจะใช้อีกมือจับปลายคางของผมให้มองมาที่เขา ดวงตาสีเข้มมองมาที่ผมอย่างสงสัยมันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จนผมเริ่มรู้สึกผิดเสียเองที่คิดถึงเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“เปล่าครับ แค่คิดถึงเรื่องไร้สาระ” ผมยิ้มให้เขา

“เรื่องอะไร?” เสียงเข้มย้ำถามอีกครั้ง ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคย มันเต็มไปด้วยความห่วงใยเท่านั้น

“เต้...ครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว มือทั้งสองจำแขนของคนตรงหน้าไว้หลวมๆ พลางถูใบหน้าของตัวเองกับฝ่ามือหน้าอย่างเอาใจ แล้วพยายามสังเกตท่าทีของคนตรงหน้าตลอดเวลา

“...” พี่เรียวไม่ตอบอะไรผม ดวงตาคมเข้มที่เคยอ่อนโยนเริ่มแข็งกร้าวอีกครั้งเมื่อพูดถึงชื่อของคนอื่น

“พี่เรียวฟังโซ่นะ” ตอนแรกก็คิดว่าไม่ต้องอธิบายอะไรก็ได้มั่ง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิด ทันทีที่พูดชื่อของเต้น้องชายของพี่พาย คนต้องหน้าก็ออกสีหน้าไม่พอใจทันที

“ครับ...พี่รอฟังอยู่” ร่างสูงกัดฟันพูด เห็นชัดๆ ว่าเขากำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้โมโหออกมา

“โซ่กับเต้เคยคุยกันเรื่องทะเล เลยคิดว่าอยากไปทะเลจัง แต่ว่าโซ่รู้ดีครับว่าต้องอยู่บ้าน” ผมรีบอธิบายเพิ่มเติมกลัวเขาจะเข้าใจอะไรผิดๆ อีก

“โซ่อยากไปทะเล?” ร่างสูงถามกลับอีกครั้ง เสียงเข้มอ่อนลงมากกว่าเดิม

“ครับ อยากไปแต่ว่าถ้าไม่ได้ไปกับพี่เรียวโซ่ก็ไม่ไปหรอก” เดี๋ยวโดนดุอีก ผมเรียกเก็บคำพูดสุดท้ายไว้ในใจ

“หืม? ...ครับเก่งมาก งั้นเราไปเลือกของกันเลยเนอะ” พี่เรียวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเรามาถึงห้างดังแห่งหนึ่งแล้ว ได้แต่สาวเท้าตามจังหวะการเดินของพี่เรียวเท่านั้น ในช่วงแรกพี่เรียวมักจะเดินเร็วกว่าผมเสมอ จนผมกับพี่ลิงต้องเร่งจังหวะตามให้เร็วขึ้น จะว่าไงดีละมากันสี่คนก็จริง แต่ผมรู้ตัวว่าคนที่เดินช้าน่าจะมีแต่ผมคนเดียว

ส่วนพี่ลิงเขาก็แค่เดินในจังหวะเดียวกันกับผมเท่านั้น ไม่นานพี่เรียวก็รู้ตัวถึงความช้าในการเดินของผมเอง ร่างสูงจึงลดจังหวะในการเดินของเขาให้สั้นและช้าลงเท่ากับผม แล้วใช้มือหนาจับจูงผมเดินไปทั่วห้าง เข้าร้านนั้นที่ออกร้านนี้ที เขาทำตามที่พูดไว้ทุกอย่างคือเรื่องของใช้ส่วนตัวเขาจะปล่อยให้ผมเลือกเอง เป็นโอกาสให้ผมได้เปลี่ยนกลิ่นสบู่ แชมพูที่ใช้มาหลายปีได้สำเร็จ

แต่เรื่องเสื้อผ้า พี่เรียวก็ยังเป็นคนจัดการเองอย่างเดิม เสร็จแล้วก็ตรงกลับบ้านในทันที ตอนแรกพี่เรียวก็ชวนผมกินข้าวที่นี้เลย ไม่รู้สิ ผมเป็นห่วงพี่ลิงกับพี่อีกคนมากกว่า ไม่ว่าอย่างไงดูท่าที่แล้วพี่เรียวคงไม่ยอมให้สองคนนี้ร่วมโต๊ะด้วยแน่ มีหวังได้ยื่นรออยู่นอกร้าน

ซึ่งผมจะรู้สึกผิดโครตๆ เลยตัดสินใจกลับมากินข้าวที่บ้านดีกว่า

“...สมชาย ทำอะไรกับห้องผมเนีย! ” ผมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆ ห้องของผมก็ว่างเปล่า ไร้ซึ่งข้าวของเครื่องใช้ของผม ไม่ว่าจะเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ก็ไม่เหลือเลยสักชิ้น กลับมีเพียงตู้โล่งๆ เตียงเปล่าๆ ที่มีผ้าคลุมกันฝุ่นไว้เท่านั้น

“ต้องขออภัยนายน้อยด้วยครับ นี้เป็นความประสงค์ของนาย” พี่สมชายรีบโค้งให้ผมทันที ส่วนผมนะหรอ กำลังช็อกมากกว่า

“นายครับให้ผมไปย้ายกลับมาไหม” พี่ลิงเสนอความคิด

“นั้นสิครับนาย ผมก็คิดอยู่แล้วเชียว ว่าทำไมคุณเรียวถึงสั่งให้พวกผมพักกันตามสบาย ไม่คิดว่าจะทำเรื่องแบบนี้กับห้องของนาย” พี่จาบีที่กลับยื่นรอผมอยู่ก่อนแล้วกว่าด้วยความรู้สึกผิด

“ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของพวกผมเองที่แม้แต่ปกป้องห้องของนายยังทำไมได้ ได้โปรดลงโทษพวกเราเถอะครับ” พี่จาบีรีบพูดเสียงดังฟังชัดทันที

“สมชาย...” ผมเรียกคนสนิทของพี่เรียวทันที ทำเอาพี่ลิงกับพี่จาบีลอบกลืนน้ำลายกันยกใหญ่

“ครับนายน้อย” พี่สมชายรีบขานรับ

“ผมต้องไปนอนที่ไหน”

“ห้องนายครับ ตอนนี้ของทุกอย่างอยู่ที่นั่นแล้ว” พี่สมชายตอบเสียงเรียบ

“นายครับ! ได้โปรดลงโทษพวกเราเถอะครับ หรือสั่งให้พวกเราไปเอาของนายกลับมาก็ได้” พี่จาบียังคงย้ำคำเดิมเช่นเดียวกับพี่ลิง

“ลงโทษ? ทำไมล่ะ?” คำถามของผมเล่นเอาชายหนุ่มทั้งสามผ่านกันนิ่งเงียบ ก่อนจะมองหน้ากันไปมา

“พวกผมปกป้องพื้นที่ของนายไม่ได้ แม้แต่ของใช้ของนายก็ดูแลรักษาไม่ได้ ขาดคุณสมบัติลูกน้องที่ดี หลงพักผ่อนตามคำสั่งของนายเดิม” พี่จาบีรีบพูดทันที นายเดิมที่เขาหมายถึงคือพี่เรียวสินะ แต่ถึงอย่างงั้นเงินเดือนของพวกเขาก็ได้มาจากชายคนนั้นไม่ใช่รึไง

“แล้วไงต่อครับ?” ผมถามคำถามเดิม ก่อนจะออกเดินต่อไปเรื่อยๆ ยังห้องนอนของใครบางคนที่ผมรู้จักดีไม่ต่างจากเขา โดยมีพี่จาบีกับพี่ลิงตามมาติดๆ

“เออ...คือ...ไอ้ลิงมึงพูดบ้างดิวะ” พี่จาบีกระซิบบอกเพื่อนสนิท แต่อย่างไงผมก็ได้ยินอยู่ดี

“คือ...พวกเราทำผิดครับ นายโปรดลงโทษพวกผมเถอะครับ” คำของบทลงโทษยังดังไม่หยุดตลอดทาง จนผมเริ่มรำคาญมากขึ้นทุกที่

“ชอบโดนลงโทษหรอครับ?” ผมอดใจไม่ไหวหันกลับไปถามชายร่างสูงสองคนที่เดินตามติดๆ ทันที

“ไม่ครับ! ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“แล้วจะขอให้ลงโทษทำไมครับ?”

“พวกเราทำผิดครับ! ”

“สรุปว่าอยากโดนสินะครับ” ผมเลิกคิ้วถามกลับ

“...” ทั้งสองไม่ได้ตอบอะไรเพียงมองหน้ากันไปมาเท่านั้น

“ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ได้คิดมากขนาดนั้นสักหน่อย แค่ตกใจเฉยๆ พี่เรียวอยากทำอะไรก็ตามใจเขาไปเถอะครับ” ผมถอนหายใจพลางตอบปัดๆ

“ไม่ได้ครับนาย! อย่างไงตอนนี้นายก็มีพวกผมอยู่ ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ขอเพียงนายสั่งพวกเราก็พร้อมจะทำครับ” พี่จาบีรีบพูดขัดขึ้นมา

“ใช่ครับ นายจะยอมทำตามคุณเรียวไม่ได้นะครับ ถ้านายไม่ชอบก็ไม่ต้องทำ” พี่ลิงรีบพูดต่อ ไม่สนใจเลยว่าตัวเองก็ได้เงินจากเขาไม่ใช่เงินจากผมสักหน่อย

“สรุปว่าพวกคุณต้องการรับโทษให้ได้ใช่ไหมครับ” ผมมองชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง พร้อมทำตาดุๆ ใส่พวกเขาทั้งสองคน ให้รู้ว่าผมเองก็เริ่มไม่พอใจแล้วเหมือนกัน เพราะผม-หิว-ข้าว

“ครับ! ”

“ดีครับ งั้นอีกสักพักผมจะไปที่ห้องกระจก อย่างไงก็ต้องคุยกับหน่วยของคุณ ตอนนั้นได้ลงโทษแน่ครับ” ผมเอยเสียงเย็น ผมคงทำเสียงน่ากลัวเกินไปพวกเขาเลยได้แต่มองผมด้วยสายตาแปลกๆ แทน

“สมชาย ไปกันเถอะครับ ผมจะรีบเอาของไปเก็บ หิวข้าวแล้ว” ผมเอยอีกครั้งแล้วเดินจากชายหนุ่มสองคนอีกครั้ง

“ไอ้จาบีมึงรีบไปหาขนมมาง้อนายเลยสัส! ”

“เชี่ย! มึงไปเตรียมนมอุ่นมาเลย นายชอบนมที่มึงเตรียมเมื่อคืนใช่ไหมล่ะ มึงอวดพวกกูอยู่” เสียงทั้งสองยังดังขึ้นมาไม่หยุด แต่พวกเขาก็ไม่ได้เดินตามผมมาแบบทุกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***