ตอนที่ 20 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ตอนที่ 20 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

จาบีออกแรงวิ่งสุดกำลังของเขา ทันทีที่เห็นต้นเหตุของรอยแผลมากมายบนร่างของตน ก็ยิ่งกัดฟันวิ่งตรงไปห้องของเรียวทันที เขาจะไม่พลาดแบบครั้งแรกอีกแล้ว! ร่างสูงตั้งท่าจะเปิดประตูห้องนอนบานใหญ่เข้าไปทันที กลับถูกมือหนาของเพื่อนร่วมงานอย่างสมชายคว้าไว้เสียก่อน

“มึงจะทำอะไร?” สมชายกล่าวเสียงเรียบใบหน้าแววตาแสดงความหงุดหงิด

“เชี่ย! นี้ไม่ใช่เวลามาถามกู ปล่อย! ” จาบีพยายามสะบัดมือออกจากมือหนาหยาบกร้านสีเข้ม แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเจ้าของมือนั้นก็ไม่ยอมปล่อยเขาเสียที

“บอกกูว่ามึงกำลังจะทำอะไร! ” ร่างสูงผิวเข้มไม่พอใจอีกครั้ง ไม่ว่าจะนายจะลูกน้องก็นิสัยเหมือนกันไม่มีผิด ‘ดื้อ’

“ถ้าครั้งนี้เกิดเรื่องมึง! ผิดเต็มๆ และมึง! ก็ขัดขวางกู สัสเอย! นายกูยิ่งซื่อเป็นมิตรกับทุกคนอยู่! ” จาบีเน้นย้ำทุกคำ หากเกิดเรื่องที่ทำให้เรียว นายใหญ่ของบ้านไม่พอใจอีกครั้ง นั้นเป็นความผิดของร่างยักษ์ผิวเข้มคนนี้ ไม่ใช่เขา

“ก็แล้วมันเรื่องอะไรวะ! ” สมชายหัวเสียไม่แพ้กัน เขาเองก็เป็นประเภทเดียวกับจาบี รักผู้เป็นนายกว่าชีวิตของตัวเอง และตอนนี้นายของเขากำลังนอนพักอย่างเอาเป็นเอาตาย ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแถมยังหายากอีกด้วย การที่นายของเขาจะนอนพักยาวขนาดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ เขาจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาขัดขวางแน่

“ชาย! ” จาบีเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย พลางใช้มืออีกข้างของตนขยี้เส้นผมอย่างขัดใจ

“...” สมชายมองคนตัวเล็กกว่าเขาตรงหน้า หรืออาจจะเป็นเขาเองก็ได้ที่มีร่างสูงใหญ่กว่าชายอื่น เพราะขนาดตัวของจาบีเมื่อเทียบกับโซ่แล้วถือว่าตัวใหญ่กว่ามาก และมีขนาดเกินเกณฑ์มาตรฐานชายทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับเขากลับดูเล็กลงทันที ไม่ต้องกล่าวถึงนายน้อยของเขา รายนั้นดูเป็นเด็กน้อยในสายตาของเขาตลอดเวลา

“เอาวะ! คุณเรียว! นายแย่แล้วครับ! ไอ้หน้าหล่อมันมาเต๊าะนาย! คุณเรียว! ” จาบีไม่สนใจอีกแล้ว ถ้าไม่ยอมให้เขาเข้าไปก็เรียกมันหน้าห้องนี้แหละ! จาบีตะโกนสุดเสียงพลางทุบประตูห้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เวร! แล้วทำไมมึงไม่บอกกูว่าเป็นเรื่องนายน้อย! ” สมชายปล่อยมือออกจากข้อมือเล็ก ก่อนจะหันมาเปิดประตู แต่กลับไม่ทันได้ทำตามความคิดของเขา เจ้าของห้องก็เปิดเองเสียก่อน ใบหน้าหล่อเหล่าคมเข้มเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“มึงมาแล้วใครอยู่...” เสียงเข้มเอยเรียบๆ ไม่เป็นประโยค แต่จาบีกลับเข้าใจมันได้ทันที เมื่อหน้าที่เก่าเขาคือมือขวาของเรียว ย่อมไม่ใช่เรื่องยากที่จะตีความประโยคสั้นๆ ของชายหนุ่ม

“ไอ้ลิงอยู่ครับ ผมเพิ่งกลับมาจากการสั่งงานเด็กในหน่วย เจออีกทีนายก็ถูกไอ้หน้าหล่อเต๊าะแล้ว เลยมาตามคุณเรียวให้ไปช่วย” จาบีตอบคำถามทั้งส่วนที่เรียวถามและส่วนอื่นด้วย เขาเป็นพวกเจ็บแล้วจำ หลังจากทำงานกับโซ่อย่างจริงจังในวันนี้ จาบีก็ได้เรียนรู้เรื่องอย่างหนึ่งจากเด็กหนุ่มตัวน้อย แม้โซ่จะไม่รู้เลยก็ตามว่าได้สอนบทเรียนแสนสำคัญให้กับเขา

นั้นคือ ‘อย่าฝืนจัดการคนเดียวถ้าคิดว่าทำไม่ได้’ การขอความช่วยเหลือไม่ใช่เรื่องน่าอาย

“มันมาได้ไงวะ...” เรียวกัดกรามแน่นก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินไปหาดวงใจของเขา ตลอดทางเขาไม่สนใจใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะรายงานเรื่องอะไรกับเขา ชายหนุ่มก็ไม่สนใจ ทำเพียงปรายตามองลูกน้องที่เดินเข้ามารายงานเท่านั้น

“ทีหลัง นายรีบ ส่งรายงานที่ห้อง” สมชายรับหน้าที่ตอบคำถามแทนทุกอย่าง ก่อนจะเร่งตามผู้เป็นนายไปติดๆ

“ฮ่าๆ งั้นหรอ” เสียงหัวเราะของชายแปลกหน้าดังขึ้น ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ห้องกระจกมากแค่ไหน เสียงพูดคุยเรื่องต่างๆ ก็ดังออกมาไม่หยุด พร้อมเสียงหัวเราะทั้งของชายคนนั้นและดวงใจของเขา

“ใช่ๆ ตอนนั้นผมคิดว่าจะกินไม่หมด แต่สุดท้ายก็กินหมดเกลี้ยงเลย” เสียงใสเอยอย่างอารมณ์ดี

“หืม? โซ่ก็กินเก่งเหมือนกันนะเนีย” เจ้าของเสียงเข้มอีกคนก็อารมณ์ดีไม่แพ้กัน ทั้งคู่ยังคงคุยกันอย่างออกอรรถรส ลิงพยายามจะแทรกกลางบทสนทนาอยู่หลายครั้ง แม้ทุกครั้งที่เขาแทรกกลางการพูดคุยได้ นายของเขาก็ถูกเรียกความสนใจไปอีกครั้งเช่นกัน

แม่ง!

ลิงสบถในใจอย่างช่วยไม่ได้ เขายินดีหากนายของเขาได้พูดคุยสนุกสนานเช่นเดียวกับเด็กทั่วไป และเขาก็เห็นด้วยหากนายของเขามีเพื่อนบ้าง มีสังคมเล็กของนายตามวัยที่ควรจะเป็น แต่มันต้องไม่ใช่กับไอ้เวรนี้!

เขาได้แต่ลอบด่ามันอยู่ในใจ เพราะทุกครั้งที่เต้เรียกความสนใจของผู้เป็นนายเหนือหัวเขาได้ ก็มักจะมองหน้าเขาแล้วแสยะยิ้มพลางขยับปากเป็นคำพูดไร้เสียงว่า ไอ้-อ่อน บางละ ขี้-ข้า บางละ ขี้-แพ้ บางล่ะ ก่อนจะหันไปยิ้มหวานเยิ้มให้นายของเขา

กวนตีน!

อึดอัด ลิงอึดอัดเหลือเกิน เขาอย่างจะกระชากคอเสื้อของเต้แล้วโยนร่างสูงโปร่งออกไปจากห้อง อยากจะด่าให้เจ้าตัวรู้สึกแย่ ร้องไห้ แล้วไส้หัวกลับบ้านไปหาแม่ การลอบด่าในใจแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกโล่งเลยสักนิด!

“คนเก่งทำอะไรอยู่ครับ” ราวกับสวรรค์เห็นใจลิง ถึงได้ส่งตัวช่วยเข้ามาในห้องนี้ เขาไม่ต้องอึดอัดอีกต่อไปแล้ว! ลิงอมยิ้มเล็กน้อย พลางเชิดหน้าใส่เต้ราวกับเขาได้รับชัยชนะในสงครามครั้งนี้แล้ว และคนที่พ่ายแพ้คือเต้ ไม่ใช่เขา

“พี่เรียว” ร่างบางส่งยิ้มหวานละมุนกลับไปทันที น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรักความเป็นห่วง จนเต้ได้แต่เดาะลิ้นเบาๆ พลางยิ้มให้เรียวเช่นกัน

“สวัสดีครับ” เต้เอยขึ้นตามมารยาทแต่อีกคนกลับไม่สนใจ ทำราวกับเขาเป็นเพียงอากาศที่ไร้ตัวตนเท่านั้น

“...” ลิงพยายามกลั้นขำกับภาพที่เห็น ความรู้สึกอึดอัดแน่นอกเมื่อครู่หายไปเกือบหมด นี้แหละผลกรรมที่เต้ควรได้รับ

“ทำงานตั้งแต่วันแรกเลยหรอหืม?” เรียวยังคงไม่สนใจการมีอยู่ของแขกที่เขาไม่ได้เชิญ กลับเดินตรงมาหาโซ่เท่านั้นก่อนจะแตะแขนร่างบางเบาๆ เป็นสัญญาณเช่นทุกที ยามเขาต้องการให้เด็กน้อยลุกขึ้นเขามักจะทำแบบนี้เสมอ

“ครับ อยากให้หน่วยได้พักร้อนสักหน่อย” โซ่ตอบคำถามพลางลุกขึ้นยืนอย่างเคยชิน เปิดโอกาสให้ร่างสูงเข้าไปนั่งแทนเขา ก่อนที่มือหนาจะเกี่ยวเอวบางให้นั่งทับตักกว้างของเขา โซ่ไม่ได้ขัดอะไรราวกับทำเรื่องพวกนี้เป็นปกติอยู่แล้ว

“หืม? กินข้าวแล้วหรอ?” เรียวเอยถาม มือหนายังคงสวมกอดเอวบางไว้ แสดงความเป็นเจ้าของอยู่ตลอดเวลา ไม่สนใจสายตาของเต้ที่มองมาด้วยซ้ำ จะมองเขาแบบไหนก็ช่าง แต่จะใช้แววตาหวานเชื่อมมองคนของเขาไม่ได้

“ครับ ลิงเตรียมมาให้ อร่อยมากเลย” โซ่ชมรสมือของลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง ก่อนจะหันมาสนใจงานที่คามือต่อ

ความจริงเขาอยากจะทำงานต่อให้เสร็จอยู่นานแล้ว ติดที่ว่ามีแขกอย่างเต้ชวนเขาคุยอยู่ตลอดเวลา จะให้เขาไม่สนใจก็ไม่ได้ ครั้นเห็นเรียวมาร่างเล็กก็เบาใจเรื่องแขกเกินกว่าครึ่ง อย่างไงเสียก็มีคนมาดูแลแทนเขาแล้ว เด็กน้อยคิดเพียงแค่นั้นจริงๆ

“งั้นหรอ...” น้ำเสียงที่อ่อนโยนยามเอยกับโซ่ ช่างแตกต่างกับทุกคนที่เรียวเคยพูดด้วย แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มให้ความสำคัญกับเด็กน้อยบนตักอุ่นของเขามากแค่ไหน ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะฉายแววไม่พอใจเมื่อมองมาที่แขกไม่ได้รับเชิญอย่างเต้ จนร่างโปร่งตื่นตกใจด้วยความกลัว

ต่าง...ระดับมันต่างกันเกินไป...

เต้นึกโทษตัวเองที่ไม่ได้เตรียมการมาให้ดีกว่านี้ โชคดีแค่ไหนที่เขาเป็นน้องชายของพาย หากเป็นคนอื่นคงไม่จบแค่การเตือนด้วยสายตาแบบนี้แน่

ทั้งท่าทีความเอาใจใส่ ที่ประกาศอยู่ตลอดเวลา ว่านี้คือคนของเขา

ทั้งสายตาที่มองร่างบางดวงความรักมากมาย แต่ยามมองผู้อื่นกลับน่ากลัวตายด้านเย็นชา

‘นี้มันไม่ใช่แบบที่พี่พายบอกแล้ว...’

HiMeMOE

ชะแว้บ!!!! โมเอง!!! ถ้าชอบเรื่องนี้กันละก็ อย่าลืมกดหัวใจให้โมด้วยน่าาา แนะนำเพื่อนๆมาอ่านด้วยการรีวิว หรือแชร์ เพื่อส่งเสริมค่าเลี้ยงดูน้องโซ่--แค่ก! อย่างที่โมเคยบอกไว้ โมตามอ่านทุกคอมเม้นเลยน่ะ!บางทีก็นั่งหัวเราะกับคอมเม้นของทุกคน เดี๋ยวเชียร์สมชาย ลิง จาบี ไม่มีใครเชียร์เรียวของโซ่เลยหรอ ถถถถถ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้น่ะค่ะ มีความสุขที่ได้อ่านคอมเม้นของทุกคนน่ะ! รัก จากโม

เลียนไปอีกกกกก55555

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***