ตอนที่ 19 มารับ

ตอนที่ 19 มารับ

“กูบอกให้มึงปล่อยไง” ลิงถามเสียงเข้ม ทันทีที่เขากลับเข้ามาหานายอันเป็นที่รัก พร้อมข้าวต้มปลาร้อนๆ หวังให้คนเป็นนายได้พักทานอาหารเช้าเสียหน่อย กลับต้องมาเจอชายแปลกหน้าเสียแทน

“ตอบมาสิ ใครเอย?” นี้เป็นอีกสิ่งที่ทำให้ลิงอดหงุดหงิดไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไป ชายแปลกหน้าคนนั้นก็ไม่ยอมตอบ มีเพียงสายตาหวานเยิ้มที่มองนายของเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“ลิงครับ?” โซ่เอ่ยชื่อลูกน้องของตน เรียกสติของลิงได้ทันที

“ครับนาย” ชายหนุ่มมองชายแปลกหน้าไม่วางตา แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังตอบรับชื่อของตัวเองกับผู้เป็นนาย

“ชายคนนี้เป็นใครครับ?” โซ่ถามกลับมือทั้งสองสัมผัสฝ่ามือของชายคนนั้นอีกครั้ง

“ไม่ทราบครับ” เขาเพิ่งจะเคยเห็นนายชายคนนี้ครั้งแรก ทั้งที่เขาไม่ได้มีอาวุธ หรืออะไรที่พอจะทำร้ายร่างกายของนายเขาได้ ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่เขากลับไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้มากกว่านี้ ราวกับชายคนนั้นมีอะไรบางอย่าง ทั้งสายตาที่เหลือบมองเขานั้นก็ด้วย เหมือนกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะออกอาละวาดได้ทุกเมื่อ

“ใครเอย? หืม? ตอบเร็วๆ สิ” ชายแปลกหน้าเร่งรัดเอาคำตอบอีกครั้ง ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ต่างจากโซ่ที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

“ลิง...” ร่างบางเรียกชื่อของคนสนิทอีกครั้ง แม้จะแผ่วเบาราวเสียงกระซิบแต่เจ้าของชื่อกลับได้ยินมันชัดเจน

“ครับ”

“อันตรายหรือไม่...” โซ่ถามสั้นๆ ง่ายๆ มีหรือที่ลิงจะไม่เข้าใจ เขารู้ในสิ่งที่เจ้านายถาม ชายหนุ่มเร่งสำรวจร่างของชายแปลกหน้าทันที โดยใช้สายตาของเขามองตั้งแต่หัวจรดเท้า เช็กแล้วเช็กอีกจนมั่นใจ ก่อนจะตอบกลับผู้เป็นนายอย่างใจเย็น

“ไม่ครับ”

สิ้นคำตอบโซ่ตัดสินใจดึงมือหนาที่บดบังสายตาของเขาออกทันที อาจเป็นเพราะเจ้าของมือหนาไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เขาดึงมันออกมาได้ง่ายกว่าที่คิด ทันทีที่ดึงมือออกมาได้ โซ่ก็รีบออกแรงกระชากมือหนาอีกครั้ง จนเจ้าของมือหนา เซมายืนตรงหน้าเขาทันที

“เต้?” โซ่ทวนชื่อของคนตรงหน้า ก่อนจะยกมือลูบลำคอไปมา เขาไม่รู้ว่าเต้มาที่นี้ได้อย่างไร แล้วรู้ได้ไงว่าเขาอยู่ตรงนี้ ความสงสัยของเขามีมากมายเต็มไป มีแต่เรื่องที่เขาไม่รู้ทั้งนั้น

“ถูกต้อง! ในที่สุดก็รู้สักที เราลุ้นจนเมื่อยมือไปหมดแล้ว ถึงจะโกงที่เปิดดูก็เถอะ” เต้ยิ้มกว้างอย่างเคย ไม่ว่าโซ่จะทำอะไรกับเขา เต้ก็ไม่เคยโกรธเลยสักนิด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นที่ทำกับเขาจะเป็นแบบเดียวกัน

“นายครับ รู้จักงั้นหรอ?” ลิงถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“นายน่ะ...ช่วยหุบปากที่ได้ไหม หนวกหูตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” ชายหนุ่มพูด สีหน้าแววตาที่หันมามองลิงต่างจากที่มองโซ่ทุกอย่าง ทั้งดุดัน เหยียดหยาม เอาเรื่อง จนน่ากลัว ทั้งน้ำเสียงที่ใช้ล้วนแต่มีความไม่พอใจทั้งสิ้น

“...เชิญครับนาย กำลังร้อนๆ” ลิงรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของเต้ แต่เขาไม่ใช่พวกไก่อ่อน ตลอดชีวิตของเขาทำงานกับคนพวกนี้มามากพอ เคยชินกับท่าที่พวกนี้เสียแล้ว สู้เมินไปเหมือนที่เต้ทำกับเขาไม่ดีกว่าหรือ

“ขอบคุณครับ กำลังหิวเลย” โซ่กล่าวด้วยรอยยิ้ม ความจริงเขาไม่ได้หิวอย่างที่พูดหรอก แต่พอได้กลิ่นหอมจากอาหารตรงหน้า น้ำย่อยในกระเพาะก็เริ่มทำงานทันที

“ครับ ยินดีครับนาย” ลิงค่อยวางถาดไม้สีอ่อนบนโต๊ะ สองมือเริ่มจัดการกองเอกสารตรงหน้าผู้เป็นนาย ก่อนจะยกถ้วยข้าวต้มวางไว้แทนที่

“ยังไม่ได้กินอะไรอีกหรอ” เต้มองเด็กน้อยตรงหน้า มือหนายกขึ้นหวังจะลูบหัวโซ่อย่างที่คิดไว้ กลับถูกมือหนาของใครบางคนปัดออกอย่างไม่ไยดี พร้อมใบหน้านิ่งๆ ไม่เกรงกลัวเขาเมื่อในตอนแรกอีกแล้ว

“ครับยังไม่ได้กินเลย...อร่อย” สงครามทางสายตาเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จากคนสองคนอย่างเต้กับลิง กำลังเดินเกมต่ออย่างเงียบๆ มีเพียงเด็กน้อยคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องกับพวกเขาเลยสักนิด กลับสนใจแค่อาหารตรงหน้าเท่านั้น

“ขี้ข้า...” เสียงเข้มเอยแผ่วเบา แต่กลับได้ยินชัดเจน เรียกความหงุดหงิดในใจของลิงได้ทันที ตอนแรกเขาก็คิดเพียงว่าปล่อยชายคนนั้นไป อย่างไงก็คนรู้จักกับนายของเขา แต่พอได้ยินแบบนี้เขาก็เก็บความไม่พอใจต่อไปไม่ไหว

ขอจัดการมันสักหมัดเถอะ! ยอมรับโทษที่หลังก็ได้!

“มึง! จะเอาใช่ปะ!” ลิงไม่สนใจอีกแล้ว ต่อให้ชายคนนี้เป็นคนรู้จักของนายตัวเองก็ตาม

“เต้!” แต่แล้วลิงก็ต้องหุบปากของตัวเองลงทันที เมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นนาย นางฟ้าในร่างมนุษย์ของเขา

“...” เจ้าของชื่อไม่ตอบอะไร เพียงมองหน้าขี้ข้าตรงหน้าอย่างหาเรื่อง ก่อนจะส่งยิ้มละมุนให้โซ่อีกครั้ง

“กลับไปเถอะครับ...” โซ่ยิ้มหวานให้คู่สนทนา ก่อนจะหันไปสนใจกับอาหารของเขาอีกครั้ง ความรู้สึกที่เต้ได้รับกลับแตกต่างจากครั้งแรก

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเจ้าตัวน้อยจะก้มหน้าก้มตากิน ด้วยความเอร็ดอร่อยแค่ไหนมันก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดแบบนี้ เด็กน้อยของเขามักจะกินไปยิ้มไปเสมอ ไม่ก็ยิ้มให้เขาจากใจจริง แต่เมื่อครู่รอยยิ้มที่เขาได้รับช่างเย็นชาห่างเหิน

“หืม? ไม่เอาสิ เราเพิ่งมาถึงเองน่ะ” ลิงได้แต่กัดเคี้ยวกัดฟันอดทนฟังคำพูดที่หวานเยิ้มของชายแปลกหน้า มันกล้าดีอย่างไงมาพูดแบบนี้กับนายของเขา โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาเป็นคนได้ยิน ลองเป็น ‘คนที่คุณก็รู้ว่าใคร’ คนนั้นดูสิ มีหวังจบไม่สวยแน่

“ขอโทษสิครับ...” โซ่วางช้อนลงพลางมองดวงตาคมเข้มนั้นนิ่ง แม้จะยิ้มให้เขาตลอดเวลา แต่กลับทำให้เขารู้สึกแย่อย่างน่าประหลาด

“ขอโทษครับ พอใจรึยังหืม?” แต่เขาก็ไม่สนใจหรอก ช่างปะไรแค่พูดประโยคง่ายๆ ออกมาเขาทำได้อยู่แล้ว ขอเพียงเด็กน้อยคนนี้หายโกรธเขา ถึงเขาจะไม่รู้ว่าโซ่ไม่พอใจอะไรในตัวเขาก็ตาม

“ไม่ใช่ผม” โซ่ส่ายหัวไปมาอย่างช้าๆ ก่อนจะมองตรงไปที่ชายหนุ่มอีกคนแทน

“...” เต้หันไปมองตามสายตาคู่สวย ก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง พอรู้ว่าคนที่เขาควรขอโทษเป็นใคร ใจที่เคยสงบนิ่งก็กลับมาเดือดอีกครั้ง ทำไมเขาต้องขอโทษขี้ข้าคนนั้นด้วย ดูก็รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไงกับโซ่ ทั้งหวง ทั้งเอาใจแบบนี้ เขาเกลียดที่สุด

“เต้...” โซ่ย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อไม่ยอมตอบสักที เขาก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าที่ลิงเตรียมมาให้ต่ออีกครั้ง

“แหม่...ไม่ต้องหรอกครับ” ลิงยกยิ้มอย่างพอใจ นายของเขาดีที่สุดไม่ว่าจะด้านไหนก็ดีจริงๆ เขาไม่เคยเสียใจเลยที่ได้โซ่เป็นนายคนใหม่ของตัวเอง ร่างสูงแอบสะใจอยู่เล็กๆ ที่นายของเขาเข้าข้างเขาในเรื่องนี้ แถมยังบอกให้เจ้าบ้านั้นขอโทษเขาอีกด้วย

“ได้สิ ขอโทษนะ” เต้กล่าวพร้อมยิ้มหวาน

แม่ง! ทำไมเขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นกำลังยั่วโมโหเขาอยู่นะ ไหนจะน้ำเสียงใสซื่อที่ดูก็รู้ว่าไม่มีความจริงใจอยู่เลยนั้นด้วย ไอ้หมอนี้มันกวนประสาทเขาอยู่ใช่ไหม?

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” ได้! ในเมื่อมันตั้งใจจะเล่นสงครามประสาทกับเขา เขาก็จะยอมเสียเวลาอันมีค่าเล่นกับมันก็แล้วกัน

“ดีจังเลยครับ” เต้ว่า แต่ดวงตาไม่ได้มองมาที่เขาอีกแล้ว กลับมองไปที่เด็กน้อยที่กินข้าวต้มปลา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสบายอารมณ์เท่านั้น

“เวรแล้วไง!” เสียงของใครบางคนเรียกความสนใจของลิงให้หันไปมอง ก่อนจะรีบพยักหน้ารับคำเพื่อนสนิทของเขาทันที

นี้เป็นครั้งแรกเลยที่เขารู้สึกว่า ความคิดของจาบีเป็นทางออกที่ดีที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา แถมยังเห็นด้วยแบบสุดๆ อีกต่างหาก

‘เฝ้า-ไว้-กู-จะ-ไป-ตาม-คุณ-เรียว’

รูปปากที่ขยับขึ้นลงไร้เสียงเอยขึ้น ไม่นานเพื่อนรักของเขาก็รีบวิ่งออกไปอย่างมั่นคง โดยไม่หันกลับมามองอีก อย่างที่เขาคิดเลยไอ้หมอนี้มันไม่ธรรมดา!

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***