ตอนที่ 17 ความเย็น #เรียว

ตอนที่ 17 ความเย็น #เรียว

ผมเลือกทำตามคำแนะนำจากขนมหวานของผม โดยการพาร่างเหม็นเน่าของตัวเองมาอาบน้ำ ตลอดทางได้แต่ถอนหายใจกับความคิดเห็นแก่ตัวของตัวเอง ทั้งที่ความจริงผมตั้งใจว่าจะให้เด็กน้อยของผมได้พักร่างกายสักหน่อย

รู้ดีว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่เคยผ่านมือใครแน่นอน ลองมีใครกล้าทำดูสิ! ผมได้กระทืบมันตายแน่ ยิ่งคิดถึงภาพเมื่อเช้าที่ผมแอบทำความสะอาดช่องทางรักให้ร่างบาง มันก็ทำให้ผมอดรู้สึกผิดไม่ได้ ที่เผลอหนักมือไปหน่อย จนมันบวมและช้ำ

ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีทางหายได้ในหนึ่งวันแน่ๆ กลับห้ามใจตัวเองไม่ได้สักที ผมพยายามเอาตัวเองมาอยู่กับกองเอกสารมากมาย พยายามคิดถึงแต่เรื่องของงานเท่านั้น แต่พอรู้ว่าเด็กน้อยของผมกำลังจะเข้าไปอาบน้ำเท่านั้นแหละ สองขาเจ้ากรรมก็เดินมาหน้าห้องน้ำแล้ว

ผมทั้งพยายามดึงประตูเท่าไรก็ดึงไม่ออก เลยอดเข้าไปอาบน้ำกับเขาเลย ตอนนั้นผมได้แต่เถียงกับตัวเองในใจว่าควรกลับไปทำงานต่อได้แล้ว แต่อีกส่วนหนึ่งของความคิดก็สวนกลับทันทีว่าโซ่กำลังอาบน้ำอยู่ ในระหว่างที่ความรู้สึกดีชั่วของผมกำลังเถียงกัน เด็กน้อยของผมก็เดินออกมาเสียแล้ว

กลิ่นหอมอ่อนๆ กระโดดถีบความคิดดีๆ ของผมไปจนหมด โชคดีที่เจ้าตัวแสบของผมเรียกร้องของอากาศ ระหว่างที่รอให้เขาหายเหนื่อย ความคิดแสนดีของผมก็กลับมาอีก ประมาณว่า มึงจะยอมให้น้องเจ็บซ้ำเจ็บซ้อนจริงๆหรอวะ แล้วเมื่อไรจะหาย ไม่สงสารน้องเลยรึไง ผมถึงได้สติกลับมา

อดทนดิวะ! ทนมาหลายปีแล้ว! เมื่อวานก็ได้กินแล้ว ทนอีกวันสองวันจะเป็นไรไปวะ! ผมเตือนสติตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนตัดใจแล้วเดินจากขนมหวานตรงหน้ามานั่งนิ่งๆในห้องน้ำอยู่อย่างงี้

“พี่เรียวเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เด็กน้อยเคาะประตูห้องน้ำผมเบาๆ คงเห็นว่าผมเข้าห้องน้ำมานานแล้วละมั้ง

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ออกไปนะ คนเก่งนอนรอที่เตียงนะครับ” ผมตอบกลับพร้อมยิ้มกว้างอย่างเคย บางทีก็สงสัยนะทั้งที่ไม่เห็นหน้าเขาแท้ๆ แต่เวลาคุยกับเขาทำไมต้องยิ้มทุกที

“ครับ” ผมยืนยิ้มพลางเดาหน้าตาของโซ่อยู่ในห้องน้ำ ฟังจากเสียงที่สั่นเครือไปมาก็ทำให้ผมจินตนาการถึงใบหน้าขึ้นสีของเขาได้ไม่อยาก น่ากิน...

เอาล่ะที่นี้ผมต้องตั้งสติแล้วให้เวลากับตัวเองอีกหน่อย อย่างน้อยก็จนกว่าความอึดอัดตรงเป้ากางเกงจะหายไป ขืนออกไปตอนนี้นอกจากจะทำตามที่คิดหรือที่บอกโซ่ไม่ได้แล้ว ยังทำให้ร่างบางคิดมากอีก

หลังจากเรื่องเมื่อคืนนั้นผมก็พอจะเดาทางได้ ว่าเขาเป็นคนคิดมากแค่ไหน ทั้งเข้าใจไปเองว่าพายเป็นแฟนผม ทั้งเข้าใจไปเองว่าผมคิดกับเขาแค่น้องชาย ไหนจะเรื่องที่พยายามตัดใจจากผมอีก ผมก็เลยคิดหนักกว่าเดิมกลัวว่าเขาจะคิดเอาเอง เข้าใจผิดไปเองว่าผมเห็นเขาเป็นเครื่องระบายอารมณ์ ความต้องการทางเพศอะไรเทือกๆ นั้น

และส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กน้อยของผมคิดแบบนั้น ก็คงมาจากผมด้วยส่วนหนึ่ง ที่ไม่ยอมพูดหรืออธิบายอะไร ช่วยไม่ได้ก็ผมเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือ ทำให้เขารู้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ใส่ใจเขามากเท่าไร และให้ความสำคัญเขาขนาดไหน ให้ตัวเล็กสบายใจแล้วไว้ใจผมมากกว่านี้เท่านั้นเอง

...

ผมออกมาจากห้องน้ำอีกทีเด็กน้อยก็หลับไปแล้ว ใจร้ายจริงๆ ตัวเองนอนสบายเลยนะ...

“ฝันดีครับ...” ผมก้มจูบหน้าผากของเขา แล้วตัดสินใจไปทำงานต่อให้เสร็จ ให้ตัวเองง่วงจัดๆ แล้วขึ้นไปนอน เหนื่อยก็แค่พักสายตา มองที่เขา แล้วกลับมาทำงานที่กองเป็นแถวๆ ต่อ ทำอย่างงั้นซ้ำไปซ้ำมา จนตัวเองเริ่มไม่ไหว

ก่อนจะพาร่างของตัวเองขึ้นไปนอนบนที่นอนนุ่มๆ แล้วคว้าร่างบางมากอดแนบอกอย่างเคย ไม่มีอะไรจะมีความสุขไปกว่านี้อีกแล้ว...

...

“เชี่ย! นายมึงมากอดนายกู” เสียงหนวกหูของใครบางคนกำลังรบกวนผม ขอร้องละเงียบสักที! ผมขมวดคิ้วพลางกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาอย่างเคยชิน

“เงียบ...ออกไปกันเถอะให้นายกับนายน้อยพักอีกสักหน่อย” อีกเสียงเอยขึ้น ใช่พวกมึงควรเงียบแล้วให้กูนอนกอดเมียกูต่อไป

“ได้ไงล่ะ นายมึงจะนอนก็นอนไปเถอะ กูไม่สนใจ แต่นายกูต้องตื่นได้แล้ว มึงคิดจะให้หน่วยกูว่างหลายๆ วันรึไง” อีกคนไม่มีท่าทีจะหุบปากเสียที มันยังพูดไม่ได้หยุด

“นายครับ...” ก็ไม่รู้หรอกว่ามันกำลังทำอะไร รู้เพียงคนในอ้อมกอดผมขยับเล็กน้อย ต่างจากผมที่ไม่ขยับไปไหน ไม่ไหวง่วงจะตายอยู่แล้ว! ผมนอนตอนตีสี่นะ! และมั่นใจด้วยว่ามันเพิ่งพามาไม่ถึงสามสี่ชั่วโมง อยู่ในช่วงหมดแรง และหงุดหงิด

“จาบี...” เสียงใสเอยออกมา แต่ผมก็ไม่สนใจกอดเอวบางของเขาไว้แน่นอย่างเดิม

“นายครับ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวจาบีคนนี้จะอธิบายการทำงานของหน่วยเราครับ มาครับผมช่วย” ตอนแรกก็ไม่คิดจะลืมตามตื่นขึ้นมาดูหรอกนะ แต่พอได้ยินชื่อคนปลุกเท่านั้นแหละ...หึ...

“ปล่อยมือจากโซ่...” ผมกดเสียงต่ำเมื่อเห็นมือหยาบของไอ้จาบีแตะต้นแขนของโซ่ ดูจากรูปการณ์แล้วมันคงจะแตะไหล่เล็กๆ ของเขา เพื่อปลุกให้เด็กน้อยตื่นจากฝันหวานทั้งที่มันก็เห็นอยู่ว่าเขานอนกับผม แต่ก็ยังจะปลุก

“อรุณสวัสดิ์ครับนาย...” ไอ้สมชายโค้งให้ผมเล็กน้อย สีหน้าเหนื่อยหน่ายของมันมองมาที่ไอ้จาบี พลางถอนหายใจ

“พี่เรียว...อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงนุ่มหวานเอยทัก เรียกความสนใจของเราทั้งสามคนได้เพียงแค่เขาเอยออกมา ผมมองเด็กน้อยที่ขยี้ตาของตัวเองเบาๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรมันก็ไม่ได้น่าเบื่อสำหรับผมเลย กลับเรียกความสนใจทั้งหมดของผมได้ตลอดเวลา

“ครับ...จุ๊บ” ผมก้มจูบหน้าผากของเขาเบาๆ อีกครั้ง ถ้าเป็นเวลาตามปกติแล้วละก็เขาต้องโวยวายไม่พอใจแล้ว แต่ตอนนี้กลับยิ้มหวานให้ผมก่อนจะหัวเราะเบาๆ เท่านั้น เวลาที่เขาตื่นใหม่ๆ มักจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย นี้คือความลับที่ผมเก็บเงียบไว้เลยนะ

“อ๊ากกกก นายครับ! ” ไอ้จาบีร้องโวยวายเสียงดังก่อนจะรีบหยิบหน้าเช็ดหน้าสีเข้มของมันในกระเป๋ากางเกง มาเช็ดแล้วเช็ดอีกตรงรอยที่ผมจูบ ไอ้เวรนี้!

“มึงจะทำอะไร! ” ผมกอดเด็กน้อยให้แน่นขึ้นก่อนจะเพียงตัวหลบจาบี โดยการหมุนตัวไปอีกทาง โดยมีร่างบางอยู่ในอ้อมกอด

“นายครับ! รีบตื่นเต็มตาสักที! จาบีอยู่ตรงนี้นะครับนาย! ไอ้สมชายก็อยู่! นายยยยย! ” มันยังตะโกนไม่หยุด ถ้าไม่ติดว่าโซ่อยู่ตรงนี้ด้วยผมคงจะจัดการมันไปแล้ว ข้อหารบกวนเวลานอนของผม แตะต้องของของผม เสียงดัง น่ารำคาญ วุ่นวาย!

“เงียบน่า! เดี๋ยวมึงก็โดนนายลงโทษอีกหรอก” สมชายเตือนสติเจ้าคนมีปัญหา

“...จาบี...” เด็กน้อยในอ้อมกอดผมขยับตัวไปมาอีกครั้ง

“นายตื่นแล้วหรอครับ! ” ถ้ามันหมั่นไส้เสียงดี๊ด๊าของมันผมจะผิดไหม?

“ครับ...หาว...” โซ่ตอบรับเสียงแผ่ว ก่อนจะปาดหยาดน้ำตาจากการหาวเมื่อครู่อย่างลวกๆ ดวงตากลมโตสีฟ้ามองผมอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มหวานชื่นส่งมาให้ผม

“ไปกันครับ” จาบีพูดไม่หยุด หนวกหูจริงๆ

“พอได้แล้วมึงเงียบสักที นายเพิ่งนอนไม่ถึงสามชั่วโมงนะ” สมชายยังคงพยายามห้ามปรามตลอดเวลาเช่นกัน

“พี่เรียวจริงรึเปล่าครับ” โซ่ถามเสียงแผ่ว ตาสีฟ้ามองผมไม่หยุด จนผมต้องใจอ่อนแล้วตอบกลับไปตามความจริง

“ครับ” ผมยิ้มให้เขา อยากให้เด็กน้อยของผมสบายใจ เมื่อก่อนเคยนอนวันละหนึ่งชั่วโมง ยังอยู่ได้ แค่นี้สบายมาก

“งั้นนอนต่อนะ โซ่ไปอาบน้ำแล้ว” เด็กน้อยยิ้มหวานให้ผมอีกครั้ง เรื่องอะไรละ! ไม่ให้ไป ผมกอดเอวบางของเขาไว้แน่นกว้างเคย ส่งสายตาให้เขารู้ว่าผมต้องการเขามากแค่ไหน

และดูเมื่อโซ่จะเข้าใจในสิ่งที่ผมสื่อ ก่อนจะจูบปลายคางของผมอย่างอ้อยอิ่ง ที่ตัวแสบของผมกล้าทำแบบนี้ก็เป็นเพราะร่างของผมบังเขาไว้จนมิด แทบสมชายก็คอยห้ามไอ้จาบีไม่ให้เขามาใกล้อยู่ตลอดเวลา

“โซ่เป็นเด็กดีแล้ว พี่เรียวก็ต้องเป็นด้วย”

“หึ...ถ้าพี่เป็นเด็กดีพี่จะได้อะไรเป็นรางวัลหืม?” ผมพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้มตามร่างบางมากเกินไป ต้องคุมใบหน้าของตัวเองให้นิ่งเข้มเข้าไว้ เพื่อเขาจะให้รางวัลผมเยอะๆ

“...” เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิด ใช้เวลาไม่นานเขาก็ดันตัวเองขึ้นเล็กน้อย แล้วกระซิบที่ข้างหูของผม ให้เราได้ยินกันสองคน

หืม? ...แบบนี้ก็ไม่เลวแฮะกับการเป็นเด็กดี ผมยอมปล่อยมือของจากเอวบาง ไม่มีทางทีอิดออดแบบเดียวกับตอนแรกเลย ก่อนจะข่มตานอนอีกครั้งตามคำสั่งของเขา

“ถ้าพี่เรียวยอมปล่อยผมแล้วนอนพักดีๆ ผมจะให้รางวัลต่อจากเมื่อคืนนะครับ เป็นเด็กดีแล้วรอนะครับ”

ถ้าเป็นเด็กดีแบบนี้แล้วได้รางวัลผมก็จะเป็น แต่...จะเป็นแค่กับเขาเท่านั้นน่ะ...

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***