ตอนที่ 15 นายคนใหม่

ตอนที่ 15 นายคนใหม่

ลิงกับจาบีต่างถกเถียงกันไปมา จะโทษว่าเป็นความผิดของลิงที่รับหน้าที่เป็นคนดูแลคนสนิทแท้จาบีก็ไม่ได้ หรือจะโทษพวกเขาที่อยู่บ้านรอนายคนใหม่ก็ไม่ได้เช่นกัน เรื่องนี้ต่างไม่มีใครคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ร้อยวันพันปีหน่วยของพวกไม่เคยได้วันพักกับเขา

ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีระหว่างรอนายคนใหม่อย่างโซ่กลับมา พวกเขาเลยถือโอกาสนั่งเล่นเกมชิวๆ บ้าง ไม่ก็นอนพักบ้าง รู้ตัวอีกที่ว่าห้องของนายพวกเขาถูกย้ายไป ก็ตอนออกมายืนรับนายแล้วเดินตามมานั้นแหละ ถึงได้รู้ตัวว่าถูกพวกสมชายเล่นงานเข้าจนได้

“ไอ้จาบีมึงรีบไปหาขนมมาง้อนายเลยสัส!” ลิงใช้ไหล่หนาของตัวเองกระแทกที่ไหล่ของเพื่อนสนิทตัวแสบสุดแรง นึกหงุดหงิดกับคำพูดของเพื่อนตัวเอง สิ่งเดียวที่รู้คือนายของพวกเขาชอบเค้ก แต่ต้องไม่หวาน และไม่เลี่ยนจนเกินไป มันอาจจะทำให้นายที่น่ารักของเขาลืมเรื่องการลงโทษไปก็ได้

“เชี่ย! มึงไปเตรียมนมอุ่นมาเลย นายชอบนมที่มึงเตรียมเมื่อคืนใช่ไหมล่ะ มึงอวดพวกกูอยู่” จาบีกระแทกกายกลับเช่นกัน เขายังจำได้ดีในคืนนั้นที่เขากลับมาจากโรงพยาบาล ในตอนที่เขากำลังจะออกไปดูนายของตัวเอง ว่าเป็นอย่างไรบ้าง จะโดนเรียวรังแกอะไรอีกรึเปล่า ก็โดนไอ้ลิงนี้แหละที่ห้ามไว้

ทั้งเดินมาหาเขาด้วยสีหน้าระริกระรี้ ยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้ ถ้าไม่ติดว่าตัวเองยังเจ็บอยู่ละก็ คงได้โดนลูกถีบเขาสักทีสองที แถมยังบอกกับเขาอีกว่า นายของเขาดีที่สุด น่ารักเป็นไหนๆ นิสัยดีอย่างงั้นอย่างงี้ สุขภาพกับพวกเขาทุกคน ใส่ใจทุกคนเหมือนเป็นครอบครัว

แล้วยังบอกเขาอีกว่า อีกฝ่ายชื่นชอบนมร้อนรสหวานของตัวเองมากแค่ไหน ยิ่งทำให้เขาหมั่นไส้ลิงมากเข้าไปอีก

หน้าที่นี้มันควรเป็นของเขา ไม่สิถ้าพูดให้ถูกละก็มันเป็นของเขาแต่แรกแล้วตั้งหาก เพียงสองวันนี้เท่านั้นที่ต้องให้ไอ้ลิงดูแลนายของพวกเขาแทน อีกเดี๋ยวมันนั่นแหละที่ต้องมันหมั่นไส้เขาแทน

“สัสเอ้ย! นายทำหน้าน่ารักฉิบหาย! หัวใจกูจะวาย” ลิงบ่นไปมาอีกครั้งพร้อมกุมอกข้างซ้ายของตัวเอง ราวกับมันปวดจึงๆ

“เออดี ตายๆ ไปซะมึง หมั่นไส้ แหม่ๆ กูให้ทำหน้าที่แทนกูวันสองวัน หายใจเข้าออกเป็นนายเลยนะ เมื่อก่อนเห็นเงียบๆ ที่ไหน...จิๆ” จาบีจีบปากจีบคอทำเสียง พลางส่ายหน้าไปมาอย่างเอื้อมๆ

“อย่าพูดแบบนี้ต่อหน้านายละ นายจะเสียความมั่นใจ ยิ่งคิดว่าตัวเองทำหน้าโหด เสียงเข้มอยู่” จาบีเอยเตือนอีกครั้ง ต่อให้เขาจะอยู่กับเด็กน้อยคนนี้มานานแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยห้ามความรู้สึกใจเต้นได้เลยสักครั้ง

สำหรับเขาโซ่คงเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่เขาสามารถเรียกว่า นางฟ้า ได้เต็มปาก แต่อย่างไงเขาก็ไม่คิดเกิดเลยต่อนายตัวเองแน่นอน และเข้าใจนายคนเก่าอย่างเรียวด้วย ว่าทำไมต้องฝากฝั่งเด็กคนนี้ให้พวกเขาดูแลอยู่หลายปี

“เออ ไม่พูดหรอก โชคดีจริงๆ ที่อยู่หน่วยซีโร่ ต่อให้ลำบากแค่ไหนกูก็ทนได้ว่ะเพื่อนดอก” ลิงหันมายกนิ้วโป้งให้จาบี พลางยิ้มกว้างอีกครั้ง

“สัส! ไปเลยมึง ต้องรีบหาของมาง้อนาย ไม่งั้นพวกเราหลุดยกแผงแน่” จาบีตบหัวเพื่อนสนิทอย่างหมั่นไส้ เขาล่ะเกลียดจริงๆ ให้อาการออกนอกหน้าของเพื่อนคนนี้ ไม่เก็บอาการเหมือนคนอื่นๆ ในหน่วยเลยสักนิด

แต่ก็ยังดีที่มันยังสงบสติตอนอยู่กับโซ่ได้ ไม่งั้นมันได้ตายด้วยมือเขาก่อนถึงมือเรียวแน่ๆ

“เออ! เชี่ย มึงเห็นสายตาหน่วยอื่นป่ะ แม่งมองนายพวกเราแบบ อึ๋ย! กูจะอ้วก เห็นแล้วอยากต่อยเป็นบ้า” ลิงบ่นอีกครั้ง

‘กูว่ามึงมากกว่าเชี่ยลิง’ จาบีลอบคิดในใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“หุบปากแล้วรีบๆ เดินไปจัดการได้แล้วครับเพื่อน” จาบีไล่อีกคน ก่อนจะรีบขับรถออกไปซื้อเค้กของโปรดนายตนเองอย่างเร่งรีบ

เช่นเดียวกับลิงที่ออกไปเดียวนมอุ่นๆ แบบที่เขาเคยทำให้นายก่อนนอนอีกครั้ง หวังว่าจะอุ่นพอดีตอนที่พวกเขาเจอกันอีกครั้ง

...

ตามเวลาที่นายของเขานัดไว้ กลุ่มชายทั้งหมดในหน่วยเข้ามารอโซ่อยู่ในห้องกระจก จุดเกิดเรื่องเมื่อวาน ที่ตอนนี้ถูกจัดเรียบร้อยไม่ต่างจากเดิมราวกับไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

โซ่เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินตรงมาที่นั่งประจำของเรียวด้วยท่าที่สบายๆ ดวงตากลมโตสีฟ้ากวาดมองผู้คนตรงหน้า ก่อนจะระบายยิ้มหวานออกมา รอยยิ้มที่ทุกคนต้องยอมรับว่ามันทำให้พวกเรารู้สึกผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มตามร่างบาง

“มีหลายคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ไม่รู้ว่าพวกคุณเคยเห็นผมรึเปล่า” โซ่มองชายหนุ่มที่ดูจากหน้าตาแล้ว คงจะอายุมากกว่าเขานิดหน่อยเท่านั้น

“พวกเราอยู่กับนายตลอดครับ เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้เข้าไปพูดคุย” หนึ่งในนั้นอธิบาย

“คราวหลังเข้ามาทักได้ครับ ไม่ต้องคิดมากหรือกลัวนะ จะว่าไงดีละ...อือ” โซ่ทำหน้าครุ่นคิด เขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี มือเล็กๆ ทั้งสองประสานกันไว้หลวมๆ บนโต๊ะ

ทุกการกระทำของโซ่ยังคงอยู่ในสายตาของทุกคนในหน่วย ก่อนที่ชายหนุ่มสองคนจะค่อยๆ ขยับกายมาใกล้ๆ พลางวางสินบนอย่างนมและเค้กสีขาวไว้ตรงหน้าผู้เป็นนาย แล้วเดินเนียนๆ ไปยื่นเอามือไพล่หลังอยู่ข้างกายผู้เป็นนายทั้งซ้ายและขวา

“ทุกคนคงอายุมากกว่าผม ต่อให้ผมอยากจะเรียกว่าพี่ คงทำไมได้” โซ่กว่าด้วยรอยยิ้ม เขาจับได้ดีว่าเรียวไม่พอใจแค่ไหนยามเขาเรียกคนอื่นอย่างสนิทสนม แต่เขาก็ไม่ได้อยากเป็นเจ้านายแบบเรียว อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า ที่เรียกว่า ครอบครัว....

“แต่ผมก็อยากสนิทกับทุกคนครับ ความจริงแล้วไม่ได้อยากเป็นเจ้านายพวกคุณเลย แต่แบบนั้นผมคงเสียมารยาทกับทุกคน เพราะงั้นผมดีใจนะครับที่ทุกคนยอมรับผม ใครที่ผมไม่รู้ชื่อก็อย่าคิดมากนะ เพราะผมไม่เคยเจอจริงๆ ถึงได้บอกพวกคุณให้เข้ามาทักผมบ้าง ส่วนเรื่องงาน ผมยังไม่รู้หรอกว่าเราทำอะไร” โซ่ยอมรับตามความจริง และคิดว่าคนพวกนี้เองก็รู้เช่นกัน

“ไว้จะถามจาบีอีกครั้ง แล้วจะคุยกับทุกคนอีกทีนะครับ...หืม? เต่า? มาทำไมครับ ทำไมไม่อยู่กับภรรยา” โซ่หลี่ตามองคนตัวสูงอย่างเอาผิด

“เออคือ...วันนี้นัดรวมตัวครั้งแรกผมก็เลย...” เต่าไม่กล้าสู้หน้าคนตัวเล็ก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอะไรทำให้เขารู้สึกอยากจะปกป้องเด็กคนนี้มากขนาดนี้

“คลอดรึยังครับ?” โซ่ไม่ได้โทษอะไรเขาเลือกที่จะถามชายตรงหน้าอีกครั้ง

“คะ...คลอดแล้วครับ ตอนหกโมงเช้า” เต่าตอบเสียงแผ่ว

“ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ?”

“ผู้หญิงครับนาย”

“ภรรยาคุณกับลูกโอเคทั้งคู่ใช่ไหม” โซ่ถามต่อเรื่อยๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไม่มองหน้าเขาด้วย หรือเขาทำหน้าตาดุดันเกินไป

“ปลอดภัยทั้งคู่ครับ” เต่ารีบตอบด้วยท่าทีร้อนรนกว่าเดิม

“เฮ้อ ดีแล้วครับ คืนนี้ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอนะครับ แล้วก็...นี้ครับ” โซ่ดันกล่องเล็กๆ สีน้ำเงินที่ถูกผูกด้วยโบสีแดงเข้มไปปลายโต

เต่ารีบเดินมาก่อนจะมองเจ้ากล่องของขวัญ พลางมองผู้เป็นนายอีกครั้ง โซ่ไม่ตอบอะไรเขาแค่ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างจริงใจ

“ของขวัญรับขวัญหลานผมครับ ผมกับพี่เรียวช่วยกันเลือก คิดว่าจะให้คุณตอนที่คุณกลับมาทำงานอาทิตย์หน้า ไหนๆ คุณก็มาแล้ว รับไปนะครับ” โซ่เอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง เต่ามองผู้เป็นนายด้วยสายตาอึ้ง ก่อนจะรีบรับไว้แล้วขอบคุณโซ่ด้วยเสียงสั่นเครืออีกครั้ง

“กลับไปได้แล้วครับ” โซ่เอยไล่ไม่จริงจังมากนัก

“ครับนาย...อึก...อือ...อือ” ชายร่างสูงเดินออกจากห้องไปพร้อมหยาดน้ำตาและของขวัญ

สิ่งเล็กๆ ที่โซ่ทำสร้างความอบอุ่นให้พวกเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมากก่อน ยอมรับว่าในวงการมาเฟียแล้ว ความเลือดเย็น เห็นแก่ตัว มาเป็นอันดับหนึ่งคู่ขี้กับความซื่อสัตย์ระหว่างเจ้านายและลูกน้อง แต่สิ่งที่พวกเขาได้รับจากโซ่มันช่างดีเหลือเกิน

‘นางฟ้า’

ทุกคนคิดแบบเดียวกัน แม้ไม่ต้องพูดออกมาพวกเขาก็เข้าใจกันเองได้แค่สบสายตา

“ส่วนจาบีกับลิง เห็นว่าอยากรับโทษ คิดว่าสินบนเล็กๆ แค่นี้ผมจะยอมหรอครับ” ถึงจะพูดแบบนั้นโซ่ก็ดื่มนมพร้อมตัดเจ้าเค้กเป็นชิ้นๆ แล้วเคี้ยวตุ๋ยๆ แล้ว

“แต่ว่า...เห็นแก่...วันนี้เป็นวันดีของเต่า ผม...ยกโทษให้...นมกับเค้กอร่อยมากครับ...ขอบคุณครับ” ปากน้อยๆ ยังคงจัดการของโปรดตรงหน้า

“พวกคุณไปพักเถอะครับ ถ้ามีเรื่องอะไรให้มาตามผมน่ะ ไว้อีกสัก...” โซ่คำนวณเวลาอยู่ในหัวเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“ขอเวลาผมศึกษาหน้าที่ของหน่วยพวกคุณก่อนนะ คงอีกวันสองวัน เพราะงั้นพักให้เต็มที่นะครับ” โซ่ยิ้มอีกครั้ง แล้วจัดการเค้กของเขาต่อ ถึงจะออกปากไล่ทุกคนออกไปแล้ว เหตุผลหนึ่งคือเขาอยากกินแบบสบายๆ ไม่ต้องสนใจสายตาใคร แต่ถึงอย่างงั้นทุกคนก็ไม่ยอมไปสักทีนะสิ!

...

โซ่เร่งกินทุกอย่างจนหมด แม้อยากจะค่อยๆ กินตามแบบที่ตัวเองต้องการ แต่เจอทุกคนมองแบบนี้เขาก็รู้สึกกดดันอยู่ดี

ทันทีที่ร่างบางออกจากห้องไป ก็เกิดการพูดคุยภายในหน่วยโดยลับๆ จะมีก็แค่จาบีเท่านั้นที่รับหน้าที่เดินตามดูแลนายจนถึงหน้าห้องของเรียว แล้วยืนประกบคู่กับสมชาย เพื่อนซี้เพื่อนแค้นของตนเอง

“เห็นนายตอนกินเค้กไหม น่ารักฉิบหายเหมือนกระต่ายเลย”

“กูโคตรซึ้งตอนนายให้ของขวัญไอ้เต่า...แม่งเอยน้ำตาลูกผู้ชายของกู”

“เชี่ยเต่าเป็นคนเดียวที่มีเมียมีลูกแล้วไงในหน่วยเรา” หนึ่งในนั้นอธิบายบ้าง

“มึงรู้ไหม นายอ่ะเป็นคนซื้อของให้หลานพวกเราเอง เลือกแล้วเลือกอีก คุณเรียวไม่ได้ช่วยอะไรเลย แค่ยืนนิ่งทำหน้าแบบนี้...แล้วจ่ายเงิน” ลิงเล่าพลางทำหน้าเครียดแกมหงุดหงิดไม่พอใจแบบที่เขาเห็นมาวันนี้ เรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคน

“กูจะปกป้องนางฟ้าของพวกเราสุดชีวิตเอง”

“ฮ่าๆ”

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***