ตอนที่ 13 เริ่มต้นใหม่

ตอนที่ 13 เริ่มต้นใหม่

ในเช้าที่สดใส...ใช่ครับมันสดใส เมื่อเรื่องทุกอย่างที่ผมคิดไว้ มันผิดคาดไปหมด ทั้งเรื่องที่ผมกังวลมาตลอดหลายปี ทั้งเรื่องที่ผมเก็บไปเสียใจ มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเอาไว้เลย บอกกันตามตรงตัวผมในตอนนี้ก็ยังไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้อย่างไง

“ยังเจ็บอยู่ไหมครับ หืม?” พี่เรียวถามกลับอย่างสุขภาพอ่อนหวาน ปกติก็พูดกับผมดีอยู่แล้ว แต่หลังจากเมื่อคืน...เขาก็พูดกับผมเพราะขึ้น หวานขึ้น จนผมรู้สึกแปลกใจ ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นผมก็...น่าอายจริงๆ !!!

“ไม่ล่ะครับ” ผมตอบกลับด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“งั้นหรอ ดีแล้วล่ะ พี่เป็นห่วงโซ่มากเลยน่ะ” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายพี่เรียวก็รังแกผมไม่ใช่รึไง! กว่าจะยอมให้ผมพักก็เล่นเอาผมเกือบตาย

“ว่าแต่ ปล่อยผมเดินเองได้แล้วครับ” ร่างสูงสบตาผมเล็กน้อย พลางส่ายหัวไปมา มือหนายังคงอุ้มผมไว้แนบอกของเขา ไม่สนใจสายตาลูกน้องของตัวเองเลยสักนิด หรือลูกน้องเขาไม่กล้าสนใจมากกว่านะ?

“นายเป็นอะไรรึเปล่าครับ” พี่ลิงถามตลอดเวลาที่เดินตามพวกเราสองคนมา สีหน้ากังวลปรากฏอยู่บนใบหน้าเขา

“เปล่าครับ ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ” ผมกอดคอพี่เรียวไว้หลวม พลางหันหน้าไปตอบพี่ลิงให้หายกังวล

“สมชาย...” เสียงเข้มเอยอย่างมั่นคง สองเท้ายังเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่รู้ว่าเขากำลังจะเดินไปไหน

“ครับนาย” พี่สมชายตอบกลับอย่างรวดเร็ว นอกจากพี่ลิงแล้ว ก็มีพี่สมชายนี้แหละที่เดินตามติดพวกเรามา

“ไปตามทุกคนมาเจอฉันที่ห้องโถง ย้ำว่าทุกคน” เสียงเย็นเอยอีกครั้ง

“ครับนาย”

“...” ต่างจากพี่ลิงที่ไม่พูดอะไร ไม่แสดงท่าทีเคารพหรือความรู้สึกอะไรออกมา เขาเพียงมองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วงเท่านั้น

“ลิงครับ...” ผมเอ่ยชื่อพี่ชายอีกคนที่เดินตามด้านหลังมาติดๆ

“ครับนาย” พี่ลิงรีบขานรับแทบจะทันที ด้วยตาเปล่งประกายมองมาที่ผมอีกครั้ง อะไรจะสดใสขนาดนั้น แค่เรียกชื่อเองนะ

“จาบีเป็นไงบ้างครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง แต่อีกส่วนหนึ่งก็กลัวเขาจะโดนเล่นงานอีก ถ้าเขาไม่มารวมตัวกันตามที่พี่เรียวต้องการ เพราะอย่างไงพวกเขาก็เป็นลูกน้องของชายคนนี้

“ขอบคุณนายที่เป็นห่วงมันน่ะครับ เมื่อคืนก็กลับมาแล้ว ทำแผลเรียบร้อยดีครับ” พี่ลิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ดีกว่าตอนหน้านิ่งเป็นไหนๆ

“เอาล่ะ...คนเก่งของพี่นั่งบนตักพี่นะครับ” พี่เรียวค่อยๆ หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ พลางจัดการท่านั่งให้ผมอย่างใจเย็น มือหนาประคองร่างของผมลงบนตักเขา แล้วกอดเอวผมไว้หลวมๆ ก่อนจะวางคางของเขาบนหัวของผม

“เออ...พี่เรียว แบบนี้มันจะดูไม่ดีนะครับ ปล่อยโซ่ก่อน” ผมดิ้นเล็กน้อย เมื่อเจอสายตาหลายร้อยคู่มองมาที่พวกเราเป็นตาเดียวกัน

“อย่าดิ้นสิครับเด็กดี...เดี๋ยวมันก็ตื่นหรอก” พี่เรียวกระซิบที่ข้างหูพลางเป่าลมร้อนเบาๆ

ตลอดเวลาผมคิดว่าผมรู้จักพี่เรียวดีพอ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้มากพออย่างที่ตัวเองเข้าใจ! ทั้งหื่นกาม ขี้อ้อน ต่างจากที่ผมคิดมาด้วยตลอดเลย มันตรงกันข้ามไปหมด

“...ลามก...” ผมบ่นเบาๆ กลับเรียกเสียงหัวเราะให้เจ้าของตักกว้างได้ซะงั้น อะไรจะอารมณ์ดีขนาดนี้ น่าหมั่นไส้ซะแล้วสิ

“นายครับ...” พี่สมชายเรียกสติของผู้เป็นนายให้จริงจังกับกลุ่มคนตรงหน้าเล็กน้อย อย่าเอาแต่แกล้งผมสนใจอย่างอื่นซะบ้าง

“เออ...ฟังน่ะเจ้าพวกบ้า! ตอนจากนี้โซ่เป็นของกู ห้ามพวกมึงยุ่งแล้วก็กั้นเจ้าพวกแมลงที่กล้าเข้ามากวนใจด้วย ไม่ว่าหน้าไหนอาจคิดจะยุ่งกับเขาละก็ กูไม่ปล่อยไว้แน่! ” เสียงเข้มพูดออกมาอย่างดุดันและตั้งใจ

...ผมอยากหายไปจากตรงนี้จัง...น่าอายชะมัด! นี้พี่เรียวกลายเป็นพวกหน้าไม่อายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน! แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอยู่ดี พยายามรักษาหน้าของพี่เรียวไม่ให้แตกเป็นชิ้นๆ เพราะผม ยอมรับทุกอย่างที่เขามอบให้

“อีกเรื่อง...” พี่เรียวลูบหัวผมเล็กน้อย ก่อนจะพูดเรื่องที่เขาคิดต่ออีกครั้ง

“มีหน่วยไหนอยากตามติดโซ่รึเปล่า” สิ้นประโยคเรียกเสียงอืออ่าให้กับกลุ่มคนมากมาย ก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมต้องให้คนอื่นมาตามติดผม ตอนนี้ผมก็โตมากพอแล้วแท้ๆ อีกอย่างชีวิตก็ไม่ได้ไปไหนวนเวียนอยู่แต่ในบ้าน จะต้องมีคนเพิ่มอีกทำไม

“ไม่เห็นต้องรับหน่วยไหนเข้ามาเลยนิครับ...” คนบางกลุ่มค่อยๆ เดินออกมาจากฝูงชายชุดดำ ทีละคนสองคน จนครบ ทุกคนล้วนเป็นคนที่ผมคุ้นตา อาจจะมีบางคนที่ผมไม่ได้คุยบ้างแต่ก็ยังจำหน้าจำตาของพวกเขาได้ดี

“หน่วยซีโร่ทั้งหน่วยขอขึ้นตรงกับนายโซ่เพียงผู้เดียวครับ” พี่ๆ พวกนี้คือกลุ่มเดียวกับพี่จาบี เป็นพวกเดียวกันกับกลุ่มคนเมื่อวานที่อ้อหน้าห้องผม แต่มันจะไม่เยอะไปหน่อยหรอ

“นี้คือสมาชิกทั้งหมดของหน่วยเราครับ เพราะส่วนใหญ่ทำงานคุ้มกัน ไม่ก็สายลับ นายเลยไม่เคยเห็น แต่ทุกคนอยู่กับนายตลอดเวลานะครับ” พี่ลิงที่ยืนอยู่ด้านหลังอธิบาย ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ของเขา หนึ่งในนั้นก็มีพี่จาบีด้วย ร่างสูงหันมามองผมก่อนจะยิ้มให้แล้วโค้งตัวลงเล็กน้อย

“ชิ...” พี่เรียวสบถด้วยความหงุดหงิด นี้คืออีกเรื่องที่ผมไม่เข้าใจเขาเช่นกัน

ปกติไม่ว่าเขาจะคุยกับใครมักจะพูดสุภาพแบบเดี่ยวกับที่คุยกับผม แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ร่างสูงพูดจาหยาบคายราวกับเป็นเรื่องปกติ จะพูดสุภาพก็ต่อเมื่อคุยกับผมเท่านั้น

“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรออกมายังคงความคิดเดิมว่าไม่จำเป็นต้องมีใครตามติดผมอย่างที่พี่เรียวต้องการ

กลุ่มชายตรงหน้าราวๆ ยี่สิบกว่าคนค่อยๆ จัดแถวเรียงหน้ากระดาน พลางโค้งเล็กน้อย สายตาของพวกเขามองมาที่ผมเป็นตาเดียว หรืออาจจะมองมาที่พี่เรียวก็ได้ เพราะตอนนี้ผมนั่งตักของเขาอยู่ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกกดดันแทนละ?

“พี่เรียว...” ผมแตะมือหนาที่กอดเอวผมไว้ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ถึงจะรู้ว่าต้องพูดอะไรสักอย่างออกมาจากแรงกดดันของพวกเขาก็เถอะ

“มีใครอีกไหม? ...” เสียงเข้มเอยถาม เรียกเสียงพูดคุยของทุกคนได้อีกครั้ง

ตึง!

กลุ่มคนที่ยืนเข้าแถวตรงหน้ากระทืบเท้าพร้อมกัน แค่นั้นจริงๆ แต่กลับหยุดเสียงพูดของทุกคนได้ ไม่มีใครกล้าพูดหรือสบตามาที่พวกผมอีก ราวกับกลัวอะไรบางอย่าง คงมีอีกหลายเรื่องสินะที่ผมไม่รู้....

“พวกมึงเลือกนายของตัวเองตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่รึไง อย่าทำตัวหวงเจ้านายตัวเองไปหน่อยเลย เพราะอย่างไงกูก็ยังเป็นนายใหญ่สำหรับพวกมึงอยู่ดี...ไปกันครับ เดี๋ยวพี่พาโซ่ไปซื้อของ” พี่เรียวบ่นไม่พอใจในตอนแรก แต่ประโยคหลังที่พูดกับผมกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความอบอุ่น

“...” พี่ลิงวิ่งตรงมาที่ผมอีกครั้ง ก่อนจะโค้งให้ผม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นชิ้นโปรดตามที่ต้องการแล้ว

“สมชาย...” พี่เรียวเรียกชื่อลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง เจ้าของชื่อแบบไทยก็รีบจัดการที่เหลือต่อจากผู้เป็นนายอย่างรู้ใจ

“หน่วยที่ขึ้นตรงต่อนายน้อย คือทีมซีโร่ หน้าที่ภายในหน่วย นายน้อยจะเป็นผู้สั่งการใหม่อีกครั้ง จากนี้ให้พักไปก่อน รอจนกว่านายน้อยจะกลับมาจากซื้อของกับนาย ส่วนที่เหลือแยกย้ายได้” พี่สมชายสั่งเสียงเข้มไม่แพ้ผู้เป็นนายของเขา

“ไปกันครับ...เอาฮึบ! ” ร่างสูงอุ้มผมแนบอกอีกครั้งแล้วเดินตรงไปที่รถคันสวยสีดำ รถที่เขานั่งไปดูงานข้างนอกเสมอ

ผมคิดว่าชีวิตผมในตอนนี้เริ่มแปลกๆ ซะแล้วละ...

“ไว้กลับมาจัดการเรื่องอื่นต่อนะครับ ตอนนี้โซ่ต้องไปซื้อของกับพี่ก่อน...สมชายจัดการส่วนต่อไปได้เลย...” พี่สมชายพยักหน้ารับพลางวิ่งมาเปิดประตูรถให้ผมกับเจ้านายของเขา แล้วรีบวิ่งกลับไปสั่งการส่วนที่เหลือต่อทันที

“ออกรถได้” พี่เรียวสั่งมือหนากอดไหล่ของผมไว้ พลางนั่งด้วยท่าที่สบายๆ กว่าเคย

ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ดีกันนะ เมื่อกำลังจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***