ตอนที่ 12 รู้สึก

ตอนที่ 12 รู้สึก

เรียวค่อยๆประคองร่างเล็กนอนลงอย่างช้าๆ ทั้งยังต้องพยายามข่มความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในใจเขาอีกด้วย ใบหน้าหวานที่เย้ายวนยามมองมาที่เขา เสียงเล็กๆที่เอยแต่ชื่อของเขาไม่เป็นประโยค ยิ่งทำให้เขาอยากจะขย้ำร่างเล็กตรงหน้ามากกว่าเดิม

หากแต่ตอนนี้ต้องห้ามใจเสียก่อน ไม่งั้นเขาคงไม่ได้คำตอบใดๆจากร่างบางเป็นแน่ ไม่รู้เพราะอะไรใจเขาถึงรู้สึกกังวลแบบแปลกๆ เจ้าตัวเล็กของเขาเป็นคนคิดมาก มากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก เห็นทีวันพรุ่งนี้เขาต้องจัดการอะไรบางอย่างเสียแล้ว

ถ้าไม่ได้คำตอบวันนี้ ไม่ได้ยินตอนนี้ เขาคงจะไม่มีโอกาสได้ยินมันอีกเลย ทั้งคำพูดก่อนหน้านี้ที่ได้ยินจากเด็กน้อย ทั้งการกระทำที่แสดงออกมาในคืนวันเกิด ราวกับเครื่องเตือนขีดจำกัดของโซ่ ว่าใกล้หมดเวลาแล้ว ความอดทนของเด็กน้อยถึงขีดสุดแล้ว... แบบนั้นเขาคงยอมรับไม่ได้และไม่มีวันยอมรับอีกด้วย!

"ตอบพี่สิครับ" เรียวฝั่งจมูกลงบนซอกคอขาว ที่แต่งแต้มด้วยรอยรักสีชมพูอ่อนจากเขา

"อื้อ... พี่เรียว" เด็กน้อยยังคงตกอยู่ในภวังค์ความต้องการที่เขาสร้างให้ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดด้วยซ้ำ

"ครับ? ว่าไงหืม?" ชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้าของเขาให้ต่ำลงเรื่อยๆ พร้อมฝั่งสัมผัสกับร่างกายของเด็กน้อยผ่านเสื้อผ้าที่ขวางกั้น ด้วยรสจูบอย่างช้าๆและนิ่มนวล

เขาอยากจะค่อยเป็นค่อยไปกันเด็กคนนี้ ความต้องการความคิดถึง ที่เขามีต่อเด็กน้อยไม่ใช่ของปลอม ทุกอย่างล้วนมาจากเรื่องจริง ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะล้อเล่นกับความต้องการของร่างกายใคร ยิ่งเป็นโซ่แล้ว เขายิ่งไม่มีวันล้อเล่นกับมัน

ถ้าไม่ใช่เด็กน้อยคนนี้ เขาก็ไม่มีทางชายตามอง ไม่มีทางอ่อนโยนและอดทนต่อแบบตอนนี้ ไม่มีทางใจดีและอบอุ่นเช่นกัน

"อ่ะ! พี่เรียวอย่าครับ..." โซ่ครางเสียงกระเส่ามือน้อยๆพยายามจะหยุดการสัมผัสของคนตัวโตกว่าอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อมือหนาของคนบนร่างเริ่มเล่นกับแก่นกายของเขา เรี่ยวแรงก็หายไปจนหมดอีกครั้ง

"อยากให้หยุด?" ชายหนุ่มเงยหน้ามองร่างเล็ก น้ำเสียงติดเล่นนิดๆเอยถามออกมา

"พอเถอะครับ... พี่น้องกันไม่ควรทำแบบนี้"โซ่ไม่กล้าสบตามองเขาอีก เด็กน้อยทำอะไรไม่ถูกนึกโทษตัวเองที่ไม่เคยห้ามคนตรงหน้าได้เลยสักครั้ง

แต่ครั้งนี้เขาจะต้องหยุดให้ได้ ไม่ว่าพี่ชายของเขาจะพอใจหรือไม่ก็ตาม หากการกระทำของทั้งคู่ไปไกลมากกว่าเดิม คงจะมีแต่เขาเองที่ต้องนั่งเสียใจ

"... ถ้าอยากให้พี่หยุด โซ่ต้องตอบคำถามพี่... ตกลงไหม?" คนพี่ยืนข้อเสนอพร้อมมือหนาที่กำลังขยับจังหวะขึ้นลงบนแกนกายของเด็กน้อยอย่างเบามือ

"เข้าใจแล้วครับ... อือ.. พี่.. เรียว" ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขายินดีตอบทุกคำถาม ถ้ามันหยุดการกระทำของชายตรงหน้าได้

"โซ่... ชอบเต้รึเปล่า"ชายหนุ่มถามเสียงแผ่ว ต้องยอมรับว่าทุกคำตอบที่ออกมาจากคนตัวเล็ก ส่งผลต่อทุกอย่างในชีวิตเขามากมาย

และไม่ว่าคำตอบที่เขาได้จะเป็นอะไร เขาก็คิดวิธีจัดการไว้แล้ว ถ้าคำตอบคือเด็กน้อยของเขาสนใจไอ้หนุ่มนั้น เขาก็จะจัดการไอ้เด็กบ้านั้นเอง แล้วจะทำทุกอย่างให้เด็กดื้อของเขากลับมาเป็นเด็กน้อยเด็กดีในโอวาทอีกครั้ง

แต่ถ้าคำตอบของโซ่ตรงกับความรู้ของเขา เขาก็จะตอบแทนเด็กน้อยให้มากกว่าเดิมไปร้อยเท่า แล้วจะจัดการไอ้เต้นั้นด้วย! โทษฐานที่กล้ามายุ่งกับเด็กของเขา

"ผม.. อ๊ะ... ไม่ได้ชอบเขาแบบที่พี่... คิด... อือ" โซ่บิดตัวรับสัมผัสแปลกใหม่จากเรียว ทั้งที่ตอบไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกเสียที เด็กน้อยอยากจะถามเขาออกไป แต่ก็กลัวว่าชายหนุ่มจะทำอะไรมากกว่านี้ จึงได้แต่เก็บเงียบไว้ในใจเท่านั้น

"แล้ว... ทำไมต้องปกป้องจาบีขนาดนั้นละครับ.. จุ๊บ..." ชายหนุ่มก้มจูบยอดอกของคนใต้ร่างอย่างหมั้นเคี้ยว ก่อนจะไล้เลียเม็ดกลมสีชมพูอ่อนเบาๆ

ยิ่งชิมร่างกายของเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากครอบครองเด็กน้อยมากขึ้นเท่านั้น แค่นี้มันยังไม่พอ ไม่ว่าเขาจะเติมเต็มความยากมากแค่ไหน ไม่ว่าจะจูบ ดูด กอด หรือสัมผัส มันก็ยังไม่พออยู่ดี

อยากได้... เขาอยากได้เด็กคนนี้มากกว่านี้ ต้องการมากกว่านี้

"นั้นเพราะจาบี... เป็นเพื่อนคนแรกของผม เป็นคนดูแลผม แทนพี่เรียว... อ่ะ! เขาเป็นเหมือน... ครอบครัว... อื้อ!" เด็กน้อยครางเสียงกระเส่า พยายามพูดให้จบประโยค ทุกครั้งที่พูดออกมาก็มักจะโดนเจ้าของคำถามแกล้งเสมอโดยมือหนาๆนั้นอย่างเอาแต่ใจ

"แล้วไป..."ชายหนุ่มกัดกรามแน่น ยอมรับว่าเขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง ที่เจ้าตัวเล็กเห็นจาบีสำคัญขนาดนั้น แต่นั่นก็เพราะเขาอีกนั่นแหละ ที่ใช้ให้จาบีเป็นคนดูแลทุกเรื่องของโซ่ คงจะโทษใครอื่นไม่ได้ ถ้าจะโทษก็ควรโทษตัวเอง ที่ใช้วิธีนี้หักห้ามใจตัวเอง

"พี่เรียว... อ่ะ... พะพอก่อนครับ อะ... " ทั้งที่ตอบคำถามทุกอย่างกับชายบนร่างไปหมดแล้ว เจ้ามือหนากลับยังขยับรูดท่อนเอ็นของเขาไม่ได้หยุด กลัวเร่งจังหวะขึ้นลงสุดแรงจนน้ำรักสีขาวข้นของเด็กน้อยพุ่งกระจายเต็มมือของเขา แต่ถึงอย่างงั้นชายหนุ่มก็ยังไม่พอใจ ยังคงขยับมือต่อไปอย่างช้าๆแทน

"ยังตอบไม่ครบเลย... แต่เห็นแก่เด็กดี ที่ตอบคำถามพี่ทุกข้อ เอาล่ะ ข้อสุดท้าย... โซ่รักพี่หรือรักพี่ล่ะ" เสียงเจ้าเล่ห์เอยพลางยกยิ้มอย่างพอใจ ต่างจากโซ่ที่ไม่เข้าใจคำตอบของคำถามเมื่อครู่

"..."

"คำตอบมีแค่สองอย่าง รัก หรือ รัก? โซ่จะตอบข้อไหนล่ะ" เรียวมองเด็กดื้อของเขาด้วยรอยยิ้ม

" ระ... "

" รักที่พี่หมายถึง คือรักแบบคนรักนะ คนสองคนรักกัน อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย จะมีแค่คนๆนั้นไปตลอดชีวิตของเขา แม้จะมีลูกไม่ได้ก็ยังอยากจะอยู่ด้วย ไม่ได้หมายถึงรักแบบครอบครัวพี่น้อง"โซ่ทำตัวไม่ถูก กับคำพูดของเรียวที่ขัดจังหวะขึ้นมา ราวกับคำสารภาพของคนตัวโตที่มีต่อเขาอย่างไงอย่างงั้น

คำตอบที่มีให้เขาเลือกไม่ว่าข้อไหนก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ! รัก หรือ รัก ทั้งดวงตาคมเข้มที่มองเขาอย่างจริงจังน้ำเสียงที่เอยอย่างจริงใจ ต่างจากปกติสิ้นเชิง

" พี่เรียว... "เด็กน้อยหน้าถอดสี ช่วงแรกเขารู้สึกดีกับคำพูดนั้น แต่นั้นไม่เท่ากันว่าเขารู้ความรู้สึกตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเขาหมดแล้วหรอ! ถ้ารู้อยู่แล้วจะทำแบบนั้นกับเขาทำไม... มีแต่เรื่องที่เด็กน้อยอย่างเขาไม่เข้าใจอยู่เต็มไปหมด

"อย่ากลัวพี่...เร็วเข้า ตอบพี่มา รักหรือรักครับ?" ชายหนุ่มเร่งเข้าคำตอบจากร่างบางอีกครั้ง ไม่ว่าจะตอบเขาแบบไหน เขาก็ชอบทั้งนั้น ยามเห็นหน้าใสแดงขึ้นสีเขาก็มีความสุข ยามเห็นใบหน้านวลตื่นตกใจเขาก็อดแกล้งไม่ได้อยู่ดี

"พี่เรียว... ผมขอโทษ" นี้คงเป็นบทลงโทษที่เขาต้องโดนแน่ๆ ไม่มีทางที่เด็กอย่างเขาจะได้รับความรักจากคนตรงหน้าจริงๆ

"ห้ามขอโทษ การที่โซ่จะรักพี่ไม่ใช่ความผิดเลย... "

"แต่ว่า..." เด็กน้อยรีบยกมือปิดใบหน้าของตัวเอง ไม่อยากให้ใครเห็นหยาดน้ำตาจากความอึดอัดตลอดหลายปีของเขา

เรียวยอมปล่อยมือออกจากแก่นกายที่ตื่นตัวอีกครั้งเพราะเขา พลางดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนออกจากเตียงนุ่มของเด็กน้อย

น้ำตา... เขาเห็นมันตลอดเวลา ต่อให้ร่างบางจะพยายามปิดบังแค่ไหน แต่เขาก็เห็นมันอยู่ดี หยาดน้ำใสที่เอ่อล้นจากดวงตาคู่สวย น้ำเสียงสั่นเครือยามตอบเขา

เขารู้ดีและเห็นมันทุกอย่าง...

ชายหนุ่มปล่อยให้เด็กน้อยระบายความอึดอัดตลอดหลายปีออกมา ก่อนจะปิดไฟที่เปิดสว่างทั่วห้อง เหลือไว้เพียงไฟดวงเล็กสีส้มอ่อนข้างหัวเตียงเท่านั้น

"โซ่..." ชายหนุ่มเลือกที่จะสวมกอดเด็กน้อยตัวแสบของเขา ความรู้สึกที่เขามีก็อึดอัดไม่แพ้กัน ทั้งพยายามวางตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี ทั้งพยายามหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรเด็กน้อย

ถ้าเทียบกันแล้วอาจเป็นเขาก็ได้ที่เจ็บมากกว่าใคร

"อึก... ครับ... อึก" แล้วดูสิ่งที่เด็กน้อยคนนี้ทำสิ ถึงจะร้องไห้ ถึงจะเศร้าแต่ก็ยังขานรับชื่อของตัวเอง น่ารัก นั้นคือคำเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้

นึกขอบคุณตัวเองที่ปิดไฟไป นึกขอบคุณเด็กน้อยที่ร้องไห้ซบอกเขา ไม่งั้นคงเห็นรอยยิ้มของเขาแน่ รอยยิ้มแห่งความสุขและความดีใจ

ไม่ได้จะให้เจ้าหนูเห็นไม่ได้เดียวได้ใจ แล้วทำตัวดื้อกับเขาอีก

"ฟังพี่นะครับคนเก่ง... เฮ้อ... สรุปว่าโซ่รักพี่ใช่ไหม" ชายหนุ่มตบแผ่นหลังเล็กๆเบาๆพลางแกล้งทำน้ำเสียงตัดพ้อ

"..." โซ่ไม่ตอบอะไรเหมือนเคย เขารู้เพียงว่าการรักชายตรงหน้าเป็นเรื่องที่ผิด แต่ก็ไม่สามารถหยุดรักชายหนุ่มได้เสียที ทั้งที่พยายามมากมาย สุดท้ายเขาก็หยุดความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ

"คำตอบละ..." เรียวเร่งรัดเอาคำตอบอีกครั้ง เขาอยากได้ยินเสียงของโซ่ มากกว่าเสียงสะอื้นแบบนี้มากกว่า

"... รัก... ครับ"ผ่านไปหลายนาที ในที่สุดเด็กน้อยก็กลั้นใจตอบคำถามที่เขาไม่มีทางเลือก เพราะทั้งสองคำตอบล้วนเป็นคำตอบเดียวกันอยู่ดี

"เอาล่ะ! ความอดทนของพี่ก็หมดแล้วเหมือนกัน" เรียวยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งดวงตาคมเข้มมองที่เด็กน้อย ราวกับเป็นขนมหวานถ้วยยักษ์

"อือ..." เด็กน้อยร้องครางเสียงกระเส่า พลางเอนกายรับสัมผัสร้อนจากลิ้นนิ่มที่ตวัดไปมาล้อมแก่นกายของโซ่

เรียวใช้มือหนาจับกุมมือเล็กไว้หลวม พลางใช้ริมฝีปากครอบครองแท่งร้อนของโซ่ไม่ได้หยุด ก่อนจะเริ่มใช้มืออีกข้างสำรวจช่องทางรักของคนตัวเล็กอย่างเบามือ แล้วเพิ่มจำนวนนักสำรวจด้วยนิ้วของเขาที่ละหนึ่ง ให้ขนาดพอๆกับเอ็นร้อนของเขาที่พร้อมจะระเบิดอยู่ตลอดเวลา

"อ่ะ! พี่เรียว... อื้อ อย่าสิครับ พอก่อนเถอะน่ะ มันสกปรกครับ" โซ่เอยเสียงสั่น ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา

"สะอาดสิครับคนดี..." ชายหนุ่มยิ้มหวานให้อย่างเอาใจ เขาค่อยๆขยับกายของร่างเล็กอย่างเป็นธรรมชาติ พลางกดจูบริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อนอีกครั้ง

ครั้งแรกช่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน ราวกับเขาต้องการถนอมร่างบางไว้ ไม่ให้ตื่นกลัวแล้วเพลิดเพลินไปกับสิ่งแปลกใหม่ที่เขามอบให้

แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป มันทั้งร้อนแรงและดุดัน เรียวทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาต้องการร่างเล็กมากกว่าใคร อยากครอบครอง อยากอยู่ไกลชิด มากกว่านี้... และมากกว่านี้

ชายหนุ่มพยายามตักตวงน้ำหวานจากริมฝีปากบางไม่ได้หยุด พลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนใต้ร่างอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเร่งจัดการกางเกงนอนสีเดียวกันของตัวเองออก

"อือ... อย่าครับ..." เสียงเล็กยังห้ามปรามไม่ได้หยุด หวังให้คนตัวโตกว่าหยุดรังแกเขาเสียที

"ทำไมล่ะ ของโซ่ก็พร้อมขนาดนี้..." ชายหนุ่มถามกลับด้วยรอยยิ้ม พลางถูแก่นกายของตนกับโซ่ไปมา อวดขนาดของเขาให้คนตัวเล็กได้เห็น

"เห็นแก่พี่พายเถอะครับ ถ้าเธอรู้เข้าล่ะก็ เธอจะเสียใจ..." ในขณะที่ความรู้สึกของเขาไหลไปตามจังหวะรักของร่างสูง ใบหน้าของหญิงสาวที่เขานับถือก็ฉายขึ้นในหัวของเขา มันชาไปหมด ทั้งเจ็บทั้งจุ ยามคิดถึงเธอคนนั้น พี่สาวที่แสนดีอีกคนของเขา

"ทำไมต้องแคร์เธอด้วย สนใจแค่พี่ก็พอแล้ว..." ชายหนุ่มขบเม้นใบหูเล็กๆอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจัดเอ็นร้อนของตนถูช่องรักของคนตัวเล็กเบาๆ

" ก็เธอเป็น... อ๊ะ!... แฟน.. อื้อ... พี่เรียว" แท่งร้อนขยับเข้าผ่านช่องรักเรื่อยๆ ไม่สนใจคำตอบของเด็กดื้ออีกต่อไป

" พี่บอกแล้วไงครับหืม... อ่า... โซ่อย่าคิดไปเอง"เรียวพยายามเข้าหาร่างบาง พลางจูบซับน้ำตาอย่างห่วงใย

"อือ..." เด็กน้อยพูดไม่เป็นภาษา มือไม้อ่อนแรงไปหมด ในหัวก็ขาวโพลงคิดอะไรไม่ออก มีสิ่งเดียวที่ช่วยให้เขาประคองสติที่มี คือ พาย แฟนสาวของชายที่เขารักเท่านั้น

" โซ่... เด็กดี... "ชายหนุ่มดันตัวตนของเขาจนสุด ก่อนจะขยับเข้าออกเป็นจังหวะ และเบามือที่สุด

"อะ... "โซ่บิดรับสัมผัสใหม่อีกครั้ง ทุกครั้งที่ร่างสูงออกแรงกระแทกแม้จะอ่อนโยนแต่สำหรับร่างบาง มันช่างร้อนแรงและดุดัน ยิ่งมือหนาคอยปรนเปรอตัวตนเขามากเท่าไร ความรู้สึกนึกคิดที่มียิ่งหายไปทุกทีๆ

ซวบ ซวบ

เสียงบรรเลงรักยังดังต่อไปเรื่อยๆ พร้อมคำพูดของชายหนุ่มเพียงพูดเดียว ที่เอยถามความรู้สึกของเด็กน้อยอย่างเอาใจ เจ็บไหม เป็นไงบ้าง ชอบรึเปล่า คำถามเหล่านั้นเอยขึ้นซ้ำๆ พร้อมเสียงหวานที่ครางเสียงแผ่วอยู่ข้างหู

...

บทเพลงรักยังคงบรรเลิงไม่รู้จบ ความอดทนตลอดหลายปีของเขา มีมากมายเหลือเกิน ยิ่งเขาขยับแก่นกายมากเท่าไร เด็กน้อยยิ่งตอบรับสัมผัสมากเท่านั้น

ทั้งคู่ใช้เวลาร่วมกัน ไม่มีใครยอมปล่อยให้อีกคนอยู่ห่างจากกาย โดยเฉพาะเรียว... แม้สงครามบนเตียงจะจบไปแล้วโดยแม่ทัพอย่างเขาเป็นผู้ชนะ ในการรังแกพลทหารตัวน้อยได้สำเร็จหลายต่อหลายครั้ง

ถึงอย่างนั้น ร่างสูงก็ยังกกกอดร่างบางไม่ปล่อยอยู่ดี กลับหวงคนตัวเล็กในอ้อมกอดมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ไม่คิดว่าตัวเองจะหวงร่างบางมากขนาดนี้ เมื่อก่อนก็คิดว่าตัวเองหวงมากอยู่แล้ว ยามนี้กลับรู้สึกว่า ตัวเองในอดีตยังให้ความรักเด็กน้อยไม่มากพอ การปล่อยให้ตัวแสบของตนไปเรียนอะไรก็ไม่รู้ กับผู้ชายคนอื่นได้อย่างไง

กลับไม่พอใจคนเหล่านั้น ต่อให้เรื่องมันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม

"พี่เรียว..." เสียงใสที่แหบแห้งลงไปกว่าครึ่งเพราะเขา เอยออกมาเบาๆ

"ครับ..." ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเอาใจ ก่อนจะจูบหน้าผากมนของโซ่เบาๆ

"พี่ทำแบบนี้กับผมเพราะอะไรกัน..." เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเศร้า พลางก้มหน้าซบอกกว้างอย่างเดิม

"รัก... เพราะพี่รักโซ่" เขาจะไม่ปล่อยให้คนคิดมากแบบโซ่ต้องกังวลกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว จะไม่ปล่อยความเข้าใจผิดทิ้งไว้อีกด้วย เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าความรักที่เขามีให้เด็กน้อยคนนี้ มันมากมายแค่ไหน...

"รักมากกว่าที่โซ่รักพี่... หวงเวลาโซ่อยู่กับคนอื่น โกรธเวลาคนอื่นเข้าใกล้ พี่รักโซ่มากเลยน่ะ แล้วก็เป็นผู้ชายขี้หึงกว่าที่ตัวเองคิดไว้ด้วย... เพราะงั้น โซ่ต้องเป็นเด็กดี อย่านอกใจพี่ รักพี่คนเดียว เข้าใจไหมครับ?" ชายหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ดี

"... แล้วพี่พายละครับ! "เด็กน้อยยอมเงยหน้าสบตากับเขาแล้ว

อ่า... น่ารัก

แก้มใสที่แดงขึ้นสี ใบหูที่แดงจัดกว่าจุดอื่น ทำไมเด็กน้อยของเขาถึงได้น่ารักมากมายขนาดนี้! แบบนี้เขาก็ยิ่งหวงมากขึ้นนะสิ ต้องไม่มีใครเห็นใบหน้าน่ารักน่ากอดของโซ่นอกจากเขา!

"พาย? ยัยนั้นนะหรอ... ไม่ใช่แบบที่โซ่คิดหรอกนะ...."

ฟอด

ชายหนุ่มก้มหอมแก้มของร่างบางเร็วๆ ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาหนี ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกครั้ง เขาอยากกินขนมหวานต่อแล้ว... แต่ถ้าทำแบบนั้น เด็กน้อยต้องเจ็บกว่าเดิมแน่... อดทนสิวะ!

เรียวพยายามกดอารมณ์ความต้องการของเขาให้สงบลง ไม่อยากเพิ่มภาระให้ร่างเล็กต้องเจ็บมากกว่าเดิมอีกแล้ว

"ต่อจากนี้ ถ้าเราสนใจคนอื่นมากกว่าพี่ พี่จะลงโทษแบบเมื่อกี้ ถ้าไม่เรียกแทนตัวเองด้วยซื่อน่ารักๆว่าโซ่ พี่ก็จะลงโทษเพิ่มอีก เข้าใจไหมครับ" เขาทำหน้านิ่งอีกครั้ง ก่อนจะเผลอตัวจูบริมฝีปากบางที่บวมช้ำเพราะเขาอย่างลืมตัว

"อ่า... เข้าใจแล้วครับ..." เอาอีกแล้ว! กว่าเขาจะรู้ตัว ก็เผลอจูบร่างบางไปนาน จนเด็กน้อยต้องทุบอดกว้างเรียกสติ

แบบนี้ไม่ดีแน่... ทำอย่างไรดีในเมื่อเขาต้องการเด็กน้อยมากขึ้นทุกครั้งที่ได้สัมผัสกันแบบนี้

"นอนได้แล้วครับ ไว้พรุ่งนี้เราต้องไปจัดการธุระด้วยกัน" สิ่งเดียวที่จะหยุดเขาทั้งสองในตอนนี้ได้คงจะมีแต่การนอนเท่านั้น เขาต้องเตรียมการบางอย่างให้พร้อมเสียก่อน ทั้งจัดการปัญหาบางเรื่องเช่นกัน

... พี่สัญญาจะไม่ทำให้โซ่ต้องเสียใจ

"รักนะครับเด็กดื้อของพี่... "ชายหนุ่มหอมเส้นผมของเด็กน้อยเบา ก่อนจะหลับใหลตามคนในอ้อมกอดไปติดๆเช่นเคย

ลงช้าหน่อยน้าาาา เดินทางมากทม.จ้า แต่งผ่านมือถือ อาจมีคำผิดบางต้องขออภัยนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***