ตอนที่ 11 นะครับ

ตอนที่ 11 นะครับ

เสียงน้ำกระทบกระเบื้องดังขึ้นไม่หยุดตลอดการอาบน้ำของพี่เรียว นี้คงเป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่รู้สึกว่า การมีเขาอยู่ในห้องครั้งนี้มันอันตรายต่อหัวใจและร่างกายของผมเอง!

“พี่เรียวเมารึเปล่า....” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ พยายามหาเหตุผลที่พี่ชายอย่างเขาจะทำแบบนั้นกับผม แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกอยู่ดี มีแค่คำตอบเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนี้คือ เมา แม้โอกาสที่จะเป็นไปได้น้อยเต็มทีก็เถอะ ก็เขาไม่ดื่มเหล้ามาหลายปีแล้วนะสิ

“โซ่ สบู่ใกล้หมดแล้วนิ พรุ่งนี้พี่พาไปซื้อดีไหม?” เสียงเข้มตะโกนออกมาจากห้องน้ำส่วนตัวของผม ที่ปกติเขาไม่เคยเข้า เป็นที่ที่เดียวที่เขาไม่คิดจะยุ่งกับมัน ทุกครั้งที่แอบมานอนห้องผมเขาก็มักจะอาบน้ำมาก่อนเสมอ ยามเช้าก็กลับไปห้องตัวเองเป็นอย่างงั้นซ้ำๆ

“มะไม่เป็นไรครับ พี่ซื้อมาเลยก็ได้” แปลกเกินไปแล้ว...ร้อยวันพันปีไม่เคยให้ผมออกไปไหน ให้อยู่แต่ในบ้าน แต่วันนี้กลับบอกว่าจะพาผมออกไป

“...” ร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับออกมาแบบนั้นแหละดีแล้ว ทำไมเราต้องเสียใจด้วยใช่แล้ว!ใจเย็นๆ สงบใจเอาไว้ๆ จำได้ไหมว่าเราต้องตัดใจนะ! หยุดคิดได้แล้ว! ทำไมผมต้องมานั่งเถียงตัวเองอยู่ในใจไปมาแบบนี้ด้วยเนีย!

“เฮ้อ...” บางทีการนอนอยู่นิ่งๆ อาจจะช่วยให้ผมหยุดคิดอะไรได้บ้าง ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนจะกลิ้งเข้ามุมเตียงอย่างเคย

ต้องยอมรับว่าวันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่มีการเปลี่ยนแปลงเยอะที่สุดในชีวิตของผม ได้เห็นหลายๆ มุมของพี่เรียว และเป็นก้าวสำคัญในชีวิตที่ผมควรหยุดตัวเองเสียที เพื่อตัวผมเองและเพื่อเขา

“คิดอะไรหื้ม? ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ?” เจ้าของเสียงเข้มเดินตรงมาหาผม ก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงกับผม งั้นก็นอนกันสักที..แต่เดี๋ยวนะ!

“พี่เรียว..ทำไมไม่ใส่เสื้อละครับ! ” ร่างสูงมองมาที่ผมเล็กน้อยพลางเช็ดเส้นผมของตัวเองเบาๆ ด้วยผ้าขนหนูขนาดเล็กสีขาว

“พี่ร้อน...โซ่เช็ดผมให้พี่หน่อย..” ร้อน? เปิดแอร์เนียนะร้อน? ผมได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในใจแล้วมองผ้าขนหนูในมือของเขาที่ยื่นมาให้ผม ใบหน้าคมเข้มไร้รอยยิ้ม ต่างจากผมที่หน้าร้อนจะตายอยู่แล้ว

“โซ่หน้าแดงเชียว ไม่สบายหรอ...หรือว่าชอบ...” ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางมองตามสายตาของเขาและจุดจบของสายตาเขาคือหน้าท้องไร้ไขมันของเขา ที่ขึ้นเป็นร่องกล้ามอย่างเห็นได้ชัด เกาะด้วยเม็ดน้ำใสๆ เต็มไปหมด แล้วทำไมไม่เช็ดตัวให้แห้งกันเล่า

“เงียบไปเลยครับ เอามานี้! ” ผมคว้าผ้าขนหนูของเขามา ก่อนจะขยับกายเข้าไปหาเขาอย่างหงุดหงิด จริงๆ ก็ไม่ได้หงุดหงิดหรอก ผมแค่อาย และจะไม่ยอมบอกเขาแน่ๆว่าผมเขินเขามากแค่ไหน

“เอ๋...แบบไหนกันนะ” ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปาก

“ก้มลงมาครับ...” ผมพยายามควบคุมใบหน้าของตัวเอง ต้องไม่ยิ้มๆ ยิ่งผมยิ้มเขายิ่งได้ใจ รีบๆเช็ดจะได้จบๆ

“ไม่แกล้งแล้วก็ได้...เช็ดให้แห้งนะ” พี่เรียวยอมก้มหัวให้ผมอย่างว่าง่าย ผมใช้สองมือขยี้หัวของเขาเบาๆ นี้เป็นครั้งแรกที่ผมต้องมานั่งเช็ดผมให้คนอื่นนอกจากตัวเอง ไม่รู้ว่าต้องเช็ดแบบไหนถึงจะดีเขาจะเจ็บรึเปล่า หรือผมขยี้แรงไปไหม หรือเบาไป

“เจ็บไหมครับ?” ผมเอยถามเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม มือยังคงขยี้ซับหยาดน้ำต่อไม่หยุด

“หืม? ไม่หรอก สบายจะตายไป”

“อีกเดี๋ยวไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งนะครับ ผมจะเป่าผมให้แห้งสนิทอีกที” พี่จาบีสอนผมเสมอว่าเราค่อยเช็ดผมให้แห้งก่อนนอน กันหมอนเป็นราบ้างละ ไม่ก็หยุดสาเหตุการเป็นมายเกรนเริ่มต้นบ้างละ มีอีกหลายอย่างที่พี่จาบีบอก ผมก็ไม่รู้ว่ามันจริงรึเปล่ารู้ตัวอีกทีก็ทำจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวก็แห้งเองนั่นแหละ อีกอย่างเรียกชื่อตัวเองสิ พี่ชอบแบบนั้นมากกว่านะ” มือหนาจับข้อมือของผมเล็กน้อย แล้วดึงมันลงมาจากหัวของเขา

“...” ดวงตาคมเข้มจับจ้องมาที่ผมอีกครั้ง พลางลากมือของผมไปใกล้ๆ ตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามดึงมือของตัวเองกลับมา แต่ก็ไม่เป็นผลยิ่งผมออกแรงดึงกลับมาเท่าไรมือของเขาก็ยิ่งดึงผมให้เขาไปไกลมากขึ้นๆ

“พี่จะทำอะไรครับ...ปล่อยก่อน ผมยังเช็ดไม่เสร็จเลย พี่เรียว! ดะเดี๋ยว...” มือของผมสัมผัสเข้ากับหน้าท้องของเขาต่อให้พยายามดึงออกแค่ไหน เจ้าของท้องแบนราบก็ไม่ยอมปล่อยออกมาง่ายๆ สักที

“เช็ดตรงนี้ให้พี่หน่อยสิ มันยังเปียกอยู่เลย” พี่เรียวดึงมือของผมให้ขยับไปตามจังหวะการเช็ดของเขาไปมาเบาๆ ที่เดิมซ้ำๆ

“ไหนพี่บอกว่าร้อนไงครับ...ปล่อยก่อนครับ” ไม่สนุกเลยนะไม่เลยสักนิด สำหรับผมนี้เป็นเรื่องที่แย่ที่สุดในวันนี้เลย ตอนแรกก็แค่ให้ของขวัญตัวเองโดยการอยู่กับเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไมสุดท้ายจบลงด้วยเรื่องแบบนี้!

“มันไม่สบายตัว” ร่างสูงยังจับมือของผมไว้แน่น ลากมือของผมไปซ้ายทีขวาทีจากอกของเขา ลากลงมาเรื่อยๆ เหนือขอบกางเกงนอนของพี่เรียวนิดเดียวเท่านั้น แล้ววนตรงนั้นซ้ำไปซ้ำมา

“พี่เรียว...ปล่อยก่อนครับ” ผมขอร้องเขาอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าหนีสายตาของเขาไปทางอื่นแทน

“แต่ตรงนี้ยังไม่แห้งนี้น่า...โซ่ ไม่มองไม่ได้นะ” เขาทำเสียงติดดุนิดๆไม่ได้จริงจังมากนัก

“พี่เรียว...” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ มือของผมยังวนเวียนอยู่ตรงท้องของเขา

“หืม? คนเก่งของพี่ว่าไงครับ?” มือหนาดึงคอของผมให้เข้าไปไกลเขามากขึ้น ทั้งที่ผมควรจะขัดขืนแต่ทำไมผมถึงยอมอ่อนข้อไปตามเขากันละ....

“พี่เรียว...ผม...”

ริมฝีปากอ่อนนุ่มสัมผัสริมฝีปากของผมเบาๆ มือหนาของเขากดคอของผมให้เป็นไปตามทิศทางของเขา มืออีกข้างกลับจับมือของผมสัมผัสวนไปมาบนร่างกายของตัวเอง ไม่ยอมปล่อยมือของผมให้เป็นอิสระ ดวงตาคมเข้มมองผมไม่กะพริบ

“อือ...” ร่างสูงบดจูบไปมาที่ริมฝีปากของผมอีกครั้ง ก่อนจะตักตวงรสหวานจากโพรงปากของผม มันทั้งอ่อนโยนน่าหลงใหลแต่ในเวลาเดียวกันกลับรุนแรงและเอาแต่ใจ

“อ่า...ไหนบอกพี่สิว่าเราคิดอะไรอยู่กันแน่” เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากผม ก่อนจะกอดร่างของผมไว้หลวมๆแทน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างเคย ในที่สุดพี่เรียวก็กลับมาเป็นแบบเมื่อก่อนแล้ว ผมชอบน้ำเสียงแสนอบอุ่นนั้น รักรอยยิ้มละมุนที่มอบให้ผม แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำลงไปก็ตาม

“อะไรครับ...” ผมสับสนไปหมด ในหัวคิดอะไรไม่ออกมันว่างเปล่าเพราะรสสัมผัสแปลกใหม่เมื่อครู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหน สิ่งเดียวที่ผมรู้มีแค่เขา คนที่ผมรัก อย่างไงผมก็รักเขามากจริงๆ...

“ตอบพี่สิครับ” พี่เรียวกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกดใบหน้าของเขาลงบนซอกคอของผม

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ

“อะ...ไร...ครับ” แต่ละคำที่เอยช่างยากเย็นเข็ญใจ มือไม้ไร้เรี่ยวแรงไปหมด ต้องเป็นเพราะเขาแน่ๆ เจ้าของเสียงเม้นจูบยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ จากหนึ่งครั้งเป็นสองครั้งทวีมากขึ้นๆ จนผมเริ่มแปลกๆขึ้นมา ทั้งมือหนาที่ลูบไล้แผ่นหลังของผมไปทั่ว เสียงกระซิบที่เอาแต่พูดประโยคเดิมๆซ้ำ ให้ผมตอบเขา

แล้วมันเรื่องอะไรกันละที่เขาอยากจะรู้...

"อ่ะ..อื้อ...พี่เรียวจะทำอะไรครับ...โซ่กลัว..."เพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไร ถึงได้รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนอยู่ทั่วร่าง

“เอาละ...ได้เวลาคุยกันแล้วครับ คนเก่งของพี่”

เรื่องนี้มัจำหน่ายเป็น E-BOOK แล้วนะคะ สามารถซื้อเพื่ออ่านก่อนใครพร้อมตอนพิเศษที่ไม่ลงในเว็บได้แล้ววันนี้!!! ที่Mebค่ะ

ในตอนหน้าจะเป็นฉากNC แล้ว!!! โปรดระวังในการอ่านตอนต่อไป ดูซ้ายดูขวา ดูหลังให้ดี! รักน้องโซ่กับพี่เรียวให้เยอะๆน่าาา ขอบคุณที่ตามอ่านนิยายเรื่องนี้ของโมมากๆเลย ตามอ่านทุกคอมเม้นที่เม้นมาเลยค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***