ตอนที่ 9 ดื้อ (ครั้งที่สอง) #เรียว

ตอนที่ 9 ดื้อ (ครั้งที่สอง) #เรียว

“พยายามเข้าครับนาย” สมชายแบกบันไดมาให้ผม มันรีบจัดการอิงบันไดกับกำแพงทันที ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าต่างห้องนอนของเด็กดื้อที่มีแสงสว่างตลอดเวลา

“กูว่ากูไปเคาะหน้าห้องดีกว่าวะ...” เหตุผลหนึ่งที่ผมไม่อยากปืนขึ้นไปคือ...ลูกน้องที่ยืนเป็นระยะๆ ตามจุดต่างๆ ที่ผมสั่งไว้ และหนึ่งในจุดมากมายเหล่านั้น ก็คือตรงนี้ด้วยเช่นกัน ตรงที่ไอ้สมชายกำลังเล็งบันไดให้พอดีกับหน้าต่างบานใหญ่อยู่

“นายครับ เชื่อผมสิ เรื่องนี้ผมคำนวณออกมาหมดแล้ว นายน้อยต้องล็อกแน่ๆ” แล้วมึงจะขมวดคิ้วทำไมวะ? ผมยืนมองมันอยู่ไกลๆ ก็เข้าใจนะว่ามันทำเพื่อผม แต่ผมก็ยังคิดว่าเคาะหน้าห้องง่ายกว่าอยู่ดี

เพี๊ยะ!

“กิต มึงหลบไปดิ ขว้างทางวะ นายจะปืนขึ้นไปหานายน้อยเนีย...” คนผิวเข้มตบหัวล้านของเด็กรุ่นน้องเบาๆ ต่างจากผมที่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่มองพวกมันสองคนเท่านั้น ในหัวมีแต่เรื่องของเด็กน้อยของผม ตอนนี้เขาจะทำอะไร คิดอะไรอยู่เท่านั้น

ควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ที่จะทำให้เขาฟังผม ควรเริ่มจากเรื่องอะไร ขอโทษก่อนหรืออธิบายก่อน? แต่ผมจะขอโทษเขาเรื่องอะไรกันละ ในเมื่อสิ่งที่ผมทำลงไปก็เพื่อเขาทั้งนั้น ไม่ดีรึไงที่มีผม ทั้งที่นอนอุ่นๆ เสื้อผ้าดีๆ อาหารอร่อยๆ หรือแม้แต่เงิน ที่มีให้เขาใช้เท่าไรก็ไม่หมด

“พี่สม ผมว่าขยับไปอีกนิดไหมพี่ เวลานายน้อยเปิดออกมา นายจะได้เข้าไปได้ไง ไม่งั้นเปิดหน้าต่างมาก็ติดนายอยู่ดี ออกมาริมๆ ขอบหน้าต่างอีกบานไหมพี่” เด็กรุ่นน้องมองหน้าต่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากสมชายเลยสักนิด ผมว่าสมอง...ลูกน้องผมมีปัญหาด้านสมอง....

“ไอ้ฟาย! หน้าต่างเป็นบานเลื่อนเว้ย! มึงไม่ต้องช่วยกูเล็งละ แม่งไม่ได้เรื่อง! ” สมชายบ่นตลอดเวลา ในที่สุดมันก็หาจุดเหมาะได้สักที ร่างสูงหันมายกนิ้วโป้งให้กับผม เป็นสัญญาว่ามันเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว

เหอะ...ไม่ต้องบอกก็เห็นไหมล่ะ? ผมยืนมองหน้าต่างบานนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจปืนขึ้นไปในที่สุด

โดยมีลูกน้องสองคนคอยจับขาบันไดให้ผมอย่างตั้งใจ ทันทีที่ถึงปลายบันไดผมก็เคาะหน้าต่างกระจกเบาๆสองสามครั้ง ไม่นานเจ้าของห้องก็ขยับผ้าม่านสีขาวดูผมจากจุดเล็กๆ ที่เขาแอบเปิดอย่างระมัดระวัง

เรื่องนี้ผมต้องยอมรับว่าเจ้าจาบีสอนเด็กดื้อของผมมาดีจริงๆ เห็นจากการที่เขาดูระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ เป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับผม แต่ทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่ระวังตัวเอง ปล่อยให้ไอ้หนุ่มนั้นหอมได้เล่า! ยิ่งคิดผมก็ยิ่งหงุดหงิด แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มไม่ให้กระต่ายน้อยของผมตื่นตกใจเสียก่อน

ร่างบางค่อยๆ ลากผ้าม่านออกช้าๆ ก่อนจะปลดล็อกหน้าต่างด้านในแล้วเลือนออกให้กว้างขึ้นด้วยมือเล็กๆ ของเขา

“พี่เรียวมาทำอะไรตรงนี้ครับ?” เขาถามผมแล้วก้มลงมองพื้นด้านล่าง ก่อนจะยกยิ้มแล้วโบกมือไปมาเล็กน้อยให้ลูกน้อยทั้งสองของผม ทีกับผมเมื่อกี้ไม่เห็นยิ้มให้เลยนะ...

“หลบ...” เอาอีกแล้ว...ผมจะหงุดหงิดใส่เขาทำไมเนีย แค่เขายิ้มให้พวกนั้นเอง อยู่ดีๆ ผมก็ไม่พอใจขึ้นมาซะอย่างงั้น เป็นอะไรของกูวะเนีย! ? ตั้งแต่เหตุการณ์ตอนนั้นผมก็เริ่มควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่อยู่ ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้... ปกติผมจัดการความรู้สึกของผมได้ดีกว่านี้นิ เวรเอ้ย!!

“...” โซ่ไม่ได้ตอบอะไร ไม่ยิ้มและไม่พูดอะไรออกมา เขาเพียงเบี่ยงตัวหลบให้ผมเล็กน้อยเท่านั้น ผมก็เกาะขอบหน้าต่างแล้วดันตัวเองให้ขึ้นไป ก่อนจะกระโดดเข้าห้องแสนคุ้นตาอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะปิดหน้าต่างและม่านในห้องด้วยเช่นกัน

“พี่มีอะไรครับทำไมไม่เคาะประตู” โซ่ปรายตามองผมเล็กน้อย ใบหน้าเรียบตึงไร้ซึ่งรอยยิ้ม

แม่ง! แบบนี้มันหมายความว่าไงวะ? ผมเกลียดน้ำเสียงห่างเหินที่เขาใช้ ผมไม่ชอบท่าทางที่เขาทำ ผมคิดถึงรอยยิ้มที่เขามอบให้ผมทุกครั้งที่เจอกัน ห้องที่ผมเข้าออกบ่อยๆ จนรู้สึกว่านี้คือห้องนอนของตัวเอง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าไม่ใช่ นี้ไม่ใช่ห้องของผม แต่เป็นพื้นทีของเขา...ที่ที่ผมไม่ควรเข้ามา

“อย่าพูดแบบนั้นกับพี่” ผมพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงอีกครั้ง เรามาคุยๆ ๆ ๆ ไม่ได้มาหาเรื่องทะเลาะเพิ่ม ดังนั้นผมควรใจเย็น

“ผมจะถามพี่เรียวอีกครั้ง พี่มาทำอะไรครับ?” ในที่สุดเด็กน้อยก็หันมามองผมแล้ว แต่ทำไม...ดวงตาที่สดใส กลับเศร้าหมองแบบนั้น...

“น้องเป็นอะไร...” ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ปลายเตียง แต่ก็ต้องหยุดการกระทำของตัวเองลงทันที ยิ่งผมเดินเข้าไปใกล้เขามากเท่าไร เด็กน้อยก็เริ่มถอยห่างออกจากผมมากขึ้นๆ ทุกที

“พี่พูดมาเลยดีกว่าครับ จะลงโทษผมเพิ่มงั้นหรอ?” เด็กน้อยเอยอย่างสั่นเครือ

ได้โปรด...น้องอย่าทำเสียงแบบนี้เลย... ความโกรธ ความหงุดหงิดที่มีในใจของผมหายไปจนหมดเพียงเพราะเสียงเล็กๆ ของเขาที่เอยกับผม ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้

“น้องฟังพี่ก่อน...” ผมควรทำอย่างไงดี อยากจะเข้าไปกอดร่างเล็กแล้วปลอบเขา อยากจะกระซิบที่ข้างหูว่าผมขอโทษ แต่ต่อให้อยากจะทำมากแค่ไหนก็ทำไม่ได้อยู่ดี ยิ่งผมพยายามเข้าใกล้มากเท่าไรเขาก็ถอยห่างมากขึ้นทุกที

“...” โซ่ไม่พูดอะไรต่อ และไม่ได้มองมาที่ผมอีกแล้ว เขากลับหันไปมองทางอื่นแทน แต่โชคยังดีที่ไฟในห้องยังเปิดสว่างตลอดเวลา ทำให้ผมเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน ใบหน้าที่เหนื่อล้าเศร้าสร้อยราวกับตัวเองเป็นสิ่งของ แค่เห็นผมก็ปวดใจอย่างบอกไม่ถูกคล้ายหัวใจของผมมีอะไรบีบรัดอยู่ตลอดเวลา มันทั้งเจ็บ เสียใจ ทั้งเศร้า มากมายผสมเต็มไปหมด

“พี่ไม่รู้ว่าน้องไม่พอใจอะไรพี่ ไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงดื้อขึ้นมาแบบนี้” เพราะไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี ผมไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เมื่อวานยังเป็นเด็กดีให้ผมนอนกอดอยู่เลย แต่ตอนนี้แค่ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ยังทำไม่ได้...

“หรือเป็นช่วงวัยต่อต้านกัน พี่ก็ไม่แน่ใจ แค่น้องบอกกับพี่มา น้องเป็นอะไร” ผมค่อยๆ ขยับตัวเองเข้าหาเขาช้าๆ พยายามไม่ให้ร่างบางรู้ตัวว่าผมกำลังเดินเข้าไปหา ทีละนิด...ขอแค่สักนิดให้ผมได้เข้าใกล้เขา

“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่คิดเรื่องที่...คิดมานานออกเท่านั้นเอง” เด็กน้อยสบตากับผมทันที ทำไมกันนะ...ทั้งที่เขาพูดแบบนั้น ไม่ได้บอกผมว่าเรื่องอะไรแต่ผมกลับกลัว...กังวล ราวกับผมกำลังเสียของสำคัญไป

“ก็แค่...ยอมรับแล้วตัดใจเท่านั้นเอง...พี่เรียว! ” ไม่! มันต้องไม่เกิดขึ้น!

ผมสวมกอดร่างบางทันที ไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสหนีผมไปไหนอีก ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวสะอาดตา ห้องที่ผมเป็นคนเลือกของใช้ ของตกแต่งเองทุกอย่าง รวมถึงเจ้าของห้องนี้ด้วย ผมเองก็เป็นคนเลือกเองเช่นกัน...

“พี่...” เด็กน้อยไม่ได้ดิ้นอย่างที่ผมคิดไว้ และไม่ได้ขยับไปไหนด้วยราวกับทำอะไรไม่ถูกมากกว่า

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว...” ผมพูดอย่างเหนื่อยล้าไม่ต่างจากเขา วันนี้ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่รู้สึกแย่ ผมเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน อาจจะมากกว่าเขาด้วยซ้ำ ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพลางสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาอย่างเคยชิน

“ผม...”

“ฟังพี่...” ผมไม่ยอมให้เขาพูดอะไรต่อ เขาก็แค่คิดไปเอง กังวลไปเองเท่านั้น ทั้งที่ผมพยายามมาตลอด แสดงให้เขาเห็นมาตลอดว่าผมแคร์เขามากแค่ไหน ประกาศให้ลูกน้องทุกคนรู้ว่าคำสั่งของเขา ความต้องการของเขา เท่ากับคำพูดที่มาจากปากผม แสดงความเป็นเจ้าของทั้งต่อหน้าและลับหลังเขา แล้วทำไมเขายังไม่รู้ตัวอีก...ผมทำพลาดตรงไหนกัน?

ทั้งดูแลเขาทุกอย่าง ให้หัวของเขามีแต่ผม คิดถึงแค่ผม ในชีวิตของเขาต้องขาดผมไม่ได้ แล้วทำไมล่ะเพราะอะไรเขาถึงพูดออกมาแบบนั้น...

“น้องก็แค่คิดไปเองเท่านั้น มันไม่ใช่แบบที่น้องคิด ทุกอย่างที่พี่ทำลงไปก็เพื่อน้อง”

“ครับผมรู้...เพราะอย่างไงผมก็เป็นน้องชายของพี่เรียวนี้น่า ใช่ไหมล่ะครับ?” เด็กน้อยลูบหลังผมเบาๆ แต่ผมกลับสัมผัสได้ว่ามือน้อยๆ ของเขากำลังสั่นเทาอยู่ เขาไม่ได้รู้สึกดีแบบที่เขาแสดงออกมาผ่านน้ำเสียงของเขาเลยสักนิด...

“โซ่...”

‘ครับ อีกเรื่องครับนาย สิ่งที่นายควรทำคือการซื่อตรงต่อความรู้สึก ปากให้ตรงกับใจ การกระทำให้ชัดเจน...ตอนนี้นายน้อยไม่ใช่เด็กๆ อีกแล้ว เขาโตมาเป็นชายหนุ่มเต็มตัวทั้งยังหล่อเหล่า น่ารัก คงเป็นที่หมายตาของใครหลายคน’

คำพูดของไอ้สมชายก้องอยู่ในหัวผมอีกครั้ง จริงอย่างที่มันบอก ตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว โตพอที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง ตัดสินใจอะไรได้เองแล้ว แต่มีอยู่เรื่องเดียวที่เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ...

นั้นคือการเดินออกไปจากชีวิตผม....ไม่มีทาง เขาต้องเป็นของผมคนเดียว....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***