ตอนที่ 7 มึงอยู่ไหน!

ตอนที่ 7 มึงอยู่ไหน!

ปัง! ตุบ!

ผมอาบน้ำเสร็จไปนานแล้ว อยู่ในช่วงที่กำลังตัดสินใจว่าควรออกไปข้างนอก หรือนอนนิ่งๆ อยู่ข้างในดี เพราะเจ้าเสียงน่าสงสัยดังอยู่ข้างนอกไม่ได้หยุด จนใจผมมันสั่นๆ ไปหมด รู้สึกไม่ดีเหมือนจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

ในบ้านที่เงียบสงบ ไม่มีทางที่จะมีเรื่องเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ ขโมย? ยิ่งเป็นไปไม่ได้ บ้านหลังนี้มีคนเยอะจะตาย ทางเข้าออกของบ้านมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา ย่อมไม่มีทางที่คนนอกจะเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต

ตุ๊ม!

ไม่ทนแล้ว...ผมตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน เปิดประตูตามหาเสียงที่เกิดขึ้น ตลอดทางเดินไร้แสงไฟเช่นทุกครั้ง ทุกอย่างมืดสนิทเมื่อกับช่วงเที่ยงคืนไม่มีผิด ช่วงที่ทุกคนเริ่มเปลี่ยนเวรกัน และส่วนใหญ่ก็เข้านอนกันแล้ว ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่มเอง จนผมต้องใช้แสงไฟจากมือถือช่วยนำทาง

“กูถามว่ามึงไปไหน!! ” ผมสะดุ้งตัวโยกเมื่อเสียงเข้มดังมาแต่ไกล พร้อมห้องกระจกใจกลางสวนที่ดูจะสว่างที่สุด รอบนอกห้องกระจกมีกลุ่มพี่ๆ หลายคนรอบล้อม ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด บางคนก็หน้าซีดเหมือนไก่ต้ม นี่มันเรื่องอะไรกัน

โถ่โวย! จะมาช้าแบบนี้ไม่ได้แล้ว ผมกลั้นใจวิ่งออกตามระเบียงที่มืดสนิท แล้วตรงไปที่ทางเข้าห้องกระจกทันที ห้องที่สว่างเพียงห้องเดี่ยวในตอนนี้

ห้องกระจกที่พี่เรียวชอบนั่งดูผมเรียนจากห้องนั้น ทั้งเย็นสบายเพราะร่มเงาของต้นไม้ แต่ตอนนี้กลับน่ากลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้

“คุณโซ่! กลับเข้าห้องเถอะครับ” พี่คนหนึ่งพูดพลางบังผมไม่ให้เข้าใกล้ประตูตรงหน้า

“เกิดอะไรขึ้นครับ เสียงดังจนน่ากลัว” ผมเอยถามอย่างรีบร้อน ซ่อนอาการหอบของตัวเองไว้ไม่มิด ได้แต่รีบสูดอากาศหายใจเข้าไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณโซ่...” เพื่อนสนิทพี่จาบีมองมาที่ผม ดวงตาสั่นไหวไปมาไม่หยุด เหมือนในตอนนั้นเลย...ตอนที่พวกพี่ๆ กำลังเจอเข้ากับปัญหาที่แก้ไม่ได้

“หลบไปครับ! ” ผมกัดกรามแน่นเข้าสู่โหมดน้องชายของเจ้านายพวกเขาทันที

“ไม่ได้ครับ...พวกผม...” พี่ตรงหน้าไม่กล้าสบตาผม คงอยากจะหลบทางให้ แต่ก็กลัวคนที่ใหญ่กว่าผมต่อว่าเขาที่ไม่ทำตามที่สั่ง

“กูถามว่ามึงไปไหนมา! ” เสียงเข้มดังก้องไปทั่ว แล้วแบบนี้ยังจะไล่ผมไปอีกหรอ? มันมีเรื่องอะไรกันละ!

“ขอโทษนะครับ...” ผมต่อยเข้าที่หน้าพี่ชายตรงหน้าสุดแรง ร่างสูงเซล้มลงกับพื้นทันที เปิดโอกาสในผมได้เปิดประตูตรงหน้าเข้าไปในห้องกระจก

นี้มันอะไรกัน...ห้องที่ควรจะเรียบร้อยเป็นระเบียบ กับมีข้าวของกระจายเต็มพื้น พร้อมร่างใครบางคนที่แน่นิ่งอยู่กลางห้อง เขาค่อยๆ ยัดตัวเองให้ลุกขึ้นมายื่นอีกครั้ง ด้วยร่างกายที่สั่นเทาไหนจะเลือดที่ไหลออกมาจากจุดไหนสักแห่งบนร่าง ไหลกองตามรอยร่างกายที่ล้มลงเมื่อครู่

“แม่ง!! ” และคนที่ผมไม่คิดว่าจะทำถึงขนาดนี้กำลังหยิบเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ขึ้นเหนือหัว เตรียมฟาดเข้ากับร่างสูงที่เริ่มยื่นไม่ติดด้วยสายตาน่ากลัว

“พี่เรียว! ” ผมตะโกนชื่อชายตรงหน้า ก่อนจะรีบวิ่งไปดูผู้โชคร้ายคนนั้นทันที

“เฮ้ย! จาบี! นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?” จาบีมองมาที่ผมดวงตาเหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดของเขาเอง แต่ถึงอย่างงั้นขาก็ยังยิ้มมาให้ผม

“...ออกไป เรื่องนี้น้องไม่เกี่ยว” พี่เรียววางเก้าอี้ลงข้างกายเขา ผมมองเขานิ่งไม่ขยับไปไหนตามที่เขาบอก ทั้งที่เห็นว่าพี่จาบีโดนขนาดนี้ แต่ไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วยเลยรึไงกัน! กลับเอาแต่ยืนดูรอบห้องกระจก นี่มันเชือกไก่ให้ลิงดูรึไงกัน? แล้วพี่จาบีเขาทำอะไรผิดถึงขนาดนั้นละ

“จาบีทำอะไรผิดหรอครับ...” ผมเดินมายื่นตรงหน้าจาบีบังสายตาคู่คมที่มองพี่จาบีราวกับสัตว์กินเนื้อ ทันทีที่ผมยื่นบังเขา ร่างสูงก็ทรุดลงกับพื้นเสียงหอบหายใจดังออกมาไม่หยุด คงจะอดทนมากเลยสินะ...ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่ผมมาไม่ทันเลย...

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้อง...ไปนอนเถอะ พี่จะจัดการเอง” พี่เรียวตอบเสียงเรียบไร้ซึ่งความรู้สึก ไม่เกี่ยวงั้นหรอ? พี่เลี้ยงตัวเองกำลังจะตายเนียนะ?

“พี่เรียว ผมสั่งคนของพี่ได้รึเปล่า” ผมถามเขาอีกครั้งมองเข้าไปในดวงตาของเขา อย่างน้อยๆพี่ก็ควรรู้สึกตัวได้แล้วว่ากำลังทำอะไรอยู่

“ได้สิ คนของพี่ก็เหมือนกันคนของน้อง” พี่เรียวกลับมายิ้มอีกครั้ง มือหนาเท้าคางมองผมด้วยรอยยิ้ม

“แล้วถ้าคนของพี่ไม่ทำตามที่ผมบอกละ...” ผมมองรอบห้องทันที สายตาหลายร้อยคู่กำลังมองมาที่พวกเรา บางคนก็ไม่กล้าสบตาผม บางคนก็มองผมอยู่ก่อนแล้ว

“พี่จะลงโทษมันเอง! ” ร่างสูงตบโต๊ะยกใหญ่ราวกับใบเบิกทางให้ผม

“พี่ลิง! ...มานี้เดี๋ยวนี้! ” ผมตะโกนเรียกเพื่อนสนิทของพี่จาบี คนที่มักจะอยู่กับพี่จาบีเสมอ แม้เขาจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ต่างจากพี่จาบี แต่กลับเป็นคนเดียวที่ไม่ห้ามให้ผมเข้ามา เป็นคนเดียวที่อ้อนวอนขอร้องผมทางสายตาให้ช่วยเพื่อนของเขา

“ครับ! ” ร่างสูงรีบวิ่งเข้ามาตามคำเรียกของผม

“พาจาบีไปหาหมอเดี๋ยวนี้! ถ้าขัดคำสั่งผมคงรู้นะว่าจะเป็นอย่างไง? ! ” ผมใช้คำพูดก่อนหน้านี้ของพี่เรียวย้อนกลับมาตอกย้ำให้ทุกคนรู้ว่าผมเป็นใครมีสิทธิ์มากแค่ไหน ก่อนจะมองพี่เรียวนิ่ง พี่เป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงทำแบบนี้อีก?

“ครับคุณโซ่! ...ไปกันได้แล้วไอ้จาบี...” พี่ลิงรีบพยุงร่างสูงออกไปทันที ทุกอย่างอยู่ในสายตาของทุกคนรวมถึงพี่เรียวด้วย

“มีอะไรก็ไปทำ ใครทำหน้าที่ไหนก็ไปประจำการตรงนั้นได้แล้ว! ” ผมตะโกนลั่นอีกครั้ง ไม่นานทุกคนก็แยกกันออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากเห็นเรื่องแบบนั้นหรอก

“น้องทำแบบนี้ทำไม...” พี่เรียวกัดกรามแน่นระบายความหงุดหงิด ไม่มีอะไรต้องกลัว...อย่างไงผมก็ไม่ใช่คนของบ้านนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ชีวิตนี้ถ้าเขาอยากให้ตายก็ต้องตายอยู่ดี มันเป็นของเขาตั้งแต่วันนั้นแล้ว

“ผมต้องถามพี่เรียวมากกว่าว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม? จาบีเขาไปทำอะไรพี่ถึงได้ทำร้ายเขาเกือบตายแบบนั้น” ผมเดินเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ ส่วนเขาก็ไม่ขยับไปไหนเช่นกัน

“มันทำผิด ขัดคำสั่ง พี่ก็ต้องลงโทษ” คำตอบของเขาไม่ได้ทำให้ผมหายสงสัยเลย กลับรู้สึกขัดใจมากกว่า ลงโทษอะไร วันนี้ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญสักอย่าง เป็นแค่วันเกิดธรรมดาๆของผมเท่านั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จาบีจะทำเรื่องผิดๆ

“ลงโทษ ต่อหน้าคนทั้งหมดที่พี่มี..หรอครับ?” ผมไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่พี่เรียวไว้ใจแล้วสนิทด้วยก็คือพี่จาบี คนที่เป็นมือขวาของเขาก็คือพี่จาบี แต่ทำไม? เรื่องอะไรล่ะที่เขาถึงกับต้องลงมือต่อหน้าคนอื่น จนพี่จาบีเกือบตาย...

“จะได้ไม่มีใครทำอย่างไงละ” พี่เรียวยกยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบเลยสักนิด

“แล้วถ้าผมทำผิดละครับ? พี่เรียวจะซ้อมผมรึเปล่า?” ผมกลั้นใจถามแม้คำตอบอาจจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดก็ตาม แม้จะรู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังอยากถามอยู่ดี

“ไม่หรอก...สู้ให้พี่ทำร้ายตัวเองดีกว่า” เสียงที่เคยเย็นชาแข็งกร้าวลดลงมากว่าครึ่ง ด้วยตาที่เคยเย็นชาว่างเปล่า เริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง

“แล้วถ้าผมไม่ฟังคำสั่งพี่ ผมต้องตายรึเปล่าครับ?”

“ไม่...น้องจะไม่ตาย” เขาส่ายหน้าไปมาช้าๆ ก่อนที่ผมจะได้ยินคำตอบที่ผมกลัวออกมาจากริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้น...

“พี่จะจับน้องขังไว้ในห้องที่น้องไม่สามารถออกไปไหนได้อีก” งั้นหรอ...สุดท้ายผมก็เป็นได้แค่นั้นสินะ หึ...ทั้งที่รู้อยู่แล้วถ้าเขาตอบแบบนี้สุดท้ายตัวเองก็ต้องเจ็บอยู่คนเดียว แต่ผมก็อดหวังไม่ได้ว่าอย่างน้อยๆ เขาจะให้ความสำคัญกับผมบ้าง

“งั้นหรอครับ...ทำเหมือนตอนเด็กๆ สินะ ตอนที่พี่ขังผมไว้...เข้าใจล่ะ สรุปแล้วจาบีทำอะไรผิดละครับ” ผมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ถึงเวลาแล้วละที่ผมควรถอยออกมาจากจุดเดิมของตัวเอง

“โซ่...” ร่างสูงเรียกชื่อผมเบาๆ เขาค่อยๆ ลุกออกจากเก้าอี้ที่กำลังนั่ง แล้วเดินตรงมาที่ผม แต่ผมในตอนนี้ไม่อยากอยู่ใกล้เขาอีกแล้ว...

“ความผิดคืออะไรครับ?” ผมถอยหลังไปก้าวหนึ่งเว้นระยะห่างของเราให้เท่าเดิม ร่างสูงชะงักเท้าลงยืนนิ่งไม่เดินมาหาผมอีก ได้โปรดอย่าทำหน้าแบบนั้น อย่าทำหน้าเสียใจกับผม ทั้งที่พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย

“เขาไม่เฝ้าน้อง ทิ้งให้...เต้...” เขาค่อยๆ ตอบออกมาช้าๆ ใบหน้าฉายแว่วกังวลอยู่ไม่น้อย

“ถ้านั้นคือความผิดของจาบี ...ผมจะรับมันไว้เอง ต่อจากนี้ผมจะอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหน จนกว่าพี่จะพอใจแล้วกันครับ” ถ้าเรื่องแค่นั้นเป็นความผิด ผมก็จะรับมันเอง ผมรีบตัดบทจบคำพูดของพี่เรียว ไม่ฟังอะไรจากเขาอีก

“นั้นไม่ใช่ความผิดของน้อง! ” พี่เรียวเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อก่อนผมจะกลัวมากแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่างเปล่าเท่านั้น

“ผิดสิครับ...ผมมีหน้าที่ดูแลแขกคนสำคัญของพี่เรียว ในฐานะน้องชาย การที่เกิดเรื่องอะไรก็ตามเกี่ยวกับแขกคนนั้น ผมก็ควรรับโทษ ไม่ใช่จาบี”

“แขกคนสำคัญ? น้องชาย...” พี่เรียวย้ำคำตอบของผมอีกครั้ง ได้ครับ...ถ้าพี่อยากจะฟังคำอธิบายที่ทำให้ผมเจ็บละก็...ผมจะบอกพี่เอง

“ครับ น้องชายของแฟนพี่เรียว ผมก็ต้องดูแลเขาให้ดีสิครับ ก็พี่เรียวรับผมมาเลี้ยงในฐานะน้องชายของพี่ จะทำให้พี่ขายขี้หน้าไม่ได้ ยิ่งเป็นน้องของผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตพี่ ผมยิ่งต้องเป็นคนดูแลเอง...ขอตัวครับ” ผมโค้งให้เขาแล้วเดินออกจากห้องกระจกออกมาโดยไม่สนใจชื่อของตัวเองที่ถูกเรียกจากคนด้านหลังอีกเลย

“คุณโซ่....” พี่ลิงโค้งให้ผมเล็กน้อยหลังจากที่ผมออกมาจากห้องนั้น เขาก็เดินตามผมมาตลอดทาง ตอนนี้ทางเดินต่างๆถูกเปิดไฟไว้หมดแล้ว

“ผมสั่งว่าไงครับ...” ผมเอยถามย้ำกับคนที่เอาแต่เดินตามผมมาติดๆ อีกครั้ง

“พี่ๆ ในหน่วยพาเขาไปโรงพยาบาลแล้วครับ"พี่ลิงรีบตอบทันที อย่างน้อยก็เบาใจไปเรื่องหนึ่ง

“ครับ พี่ไม่ต้องตามผมหรอกไปพักเถอะ” ผมหันไปยิ้มให้เขา กลับเจอชายฉกรรจ์สองสามคนเดินตามผมมาเช่นกัน

“ขอบคุณครับ” พวกเขากล่าวพร้อมกัน ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ครับ? ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ไปพักได้แล้วครับ” วันนี้เกิดเรื่องมากมายแล้ว ผมเองก็อยากจะพักเช่นกัน นิ่ง...ทุกคนเอาแต่นิ่งค้างอยู่ท่าเดิมไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ผมไล่ก็ไม่ไป...

“ขอบคุณจริงๆ ครับ” ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกกับเสียงสั่นๆ ของพวกเขา ไหนจะร่างที่สั่นเทาไปมานั้นอีก จะให้ผู้ใหญ่มาโค้งก้มหัวแบบนี้ก็ไม่ใช่นิสัยผมด้วยสิ

“โอเคๆ ผมยอมแล้ว...แต่ว่าหลังจากนี้ผมอาจจะช่วยอะไรพวกพี่ไม่ได้อีกแล้ว คนที่พี่ต้องพึ่งคงเป็นนายหญิงของที่นี่เร็วๆนี้ ถ้ามีอะไรก็ให้รีบมาบอกผม อย่ามั่วนิ่งเงียบแบบนั้นอีกเข้าใจน่ะครับ” ผมคงต้องหาเวลาคุยกับพี่พายเรื่องคนพวกนี้แล้วละ อย่างน้อยๆ ในตอนที่ผมไม่อยู่เธอจะได้ช่วยเหลือพวกเขาได้

“ครับนาย!! ”

“ผมไม่ใช่นายพวกพี่สักหน่อย ไปพักได้แล้วครับ เพราะผมต้องเข้าห้องรับบทลงโทษแล้ว ฝันดีครับ” ผมยิ้มกว้างให้พวกเขาก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองแล้วล็อกห้อง พร้อมใส่กลอนจากประตูด้านในทั้งสี่อันทีละตัว

ตึด ตึด ตึด ตึด

ผมค่อยขยับกลอนเข้าตัวล็อกของผม กลอนที่พี่จาบีเอามาติดไว้ให้ แล้วนอนทิ้งตัวเองลงบนที่นอน นี้เป็นวันเกิดที่แย่ที่สุดของผมเลย....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***