ตอนที่ 3 ชอบที่สุด

ตอนที่ 3 ชอบที่สุด

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงพี่จาบีอีกเลย ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง พร้อมร่างสูงที่เดินมาหาผมด้วยท่าทีงัวเงียกว่าเดิม

“เจ้าบ้านั้น กล้าดีอย่างไงมารบกวนเวลาของพี่” เขายังบ่นไม่หยุด ก่อนจะพาตัวเองขึ้นมาบนเตียงของผมอย่างช้าๆ พลางใช้มือหนาของเขาเกี่ยวเอวของผมให้เข้าไปใกล้ๆ

“พี่เรียว...นอนต่อเถอะครับ” ผมลูบเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเขาอย่างเบามือ มันทั้งนุ่มและหอมไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผมได้สัมผัส

“น้องต้องนอนกับพี่ด้วย พี่นอนคนเดียวมันเหงานะ” พี่เรียวยิ้มให้ผม พลางดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้งก่อนที่ร่างสูงจะเริ่มมอบความอบอุ่นในผมอย่างเคย

“ครับ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มไม่ลืมที่จะกอดคนตัวโตกว่าเช่นกัน

...

ทุกอย่างเป็นอย่างที่พี่เรียวสั่งไว้ไม่มีผิด ตกเย็นผมต้องมาฝึกกับพี่จาบีต่อ โดยมีพี่เรียวยื่นดูอยู่ไกลๆ เขาไม่ได้เข้ามาวุ่นวายหรือเข้ามาใกล้จุดที่ผมกับพี่จาบีฝึกอยู่ ร่างสูงทำเพียงยื่นมองพวกเราสองคนอยู่ห่างๆ เท่านั้น

“นายได้แกล้งอะไรคุณโซ่อีกรึเปล่าครับ” พี่จาบีถามก่อนจะทำท่าทางการยิ่งปืนที่ถูกต้องให้ผมดูประกอบการสอนของเขา

“ก็นิดหน่อย แต่ไม่มากเท่าไรครับ” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มแล้วตั้งท่าตามแบบพี่จาบีทุกอย่าง พลางเริ่มเล็งเป้าสีดำที่อยู่ห่างออกไป

“นายชอบทำอะไรไม่คิด จาบีคนนี้ล่ะเป็นห่วงจริงๆ” พี่จาบีบ่นข้างหูไม่หยุด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเขามากนัก กลับมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่เป้าตรงหน้าอย่างเดียว แล้วยิงใจกล้าเป้าทันทีที่มั่นใจ

ปัง!

“ดีครับ! ไอ้ลิงๆ ดูเป้าของคุณโซ่ดิ! ” ร่างสูงในชุดสูทสีดำตะโกนบอกเพื่อนของเขาเสียงดัง ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

“ถ้าออกมาตายถือว่าจบหลักสูตรเลยแล้วกันครับ” พี่จาบีตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ตายครับ! ” คนดูเป้ารีบตอบก่อนจะวิ่งมาหาพวกผมพร้อมหลักฐานในมือ ผมไม่รู้หรอกว่าครูท่านอื่นเขาสอนกันแบบไหน แต่สำหรับที่นี่ หากยิงโดนจุดสำคัญเท่ากับตาย โดนจุดอื่นคือรอด ผมมองผลงานชิ้นสำคัญในมือพี่จาบีอย่างพึงพอใจ ไม่ต่างจากเขาที่ดูจะปลื้มมากกว่าผมซะอีก

“ในที่สุด...จาบีคนนี้ก็สอนคุณโซ่จบจนได้! เยสๆ ๆ ๆ” พี่จาบีจูบกระดาษเป้ายิงของผมรั่วๆ ก่อนจะกอดมันแนบอกอย่างทะนุถนอม จนผมอดที่จะหัวเราะกับท่าทางตลกๆของเขาไม่ได้

“ฮ่าๆ ครูดีก็เรียนดีแบบนี้แหละครับ” ผมตอบอย่างเอาใจก่อนจะยักคิ้วให้คนข้างๆ แค่นี้ก็จบไปอีกหนึ่งอย่าง

“ใครว่าละครับ! ถ้าคุณโซ่ไม่มาเรียนตั้งแต่สามสี่โมงแล้วอยู่ยาวถึงสองสามทุ่มแบบนี้ คงอีกสองสามวันกว่าจะจบ” พี่จาบีทำหน้าจริงจังเวลามองผม แต่กลับยิ้มหน้าบานเวลามองเจ้ากระดาษสำหรับซ้อมยิง แปลกคนจริงๆ

“ก็ผมกลัวว่าพี่เรียวจะหักเงินเดือนของครูผมนะสิ” ผมเฉลยสาเหตุที่วันนี้ยอมอยู่ดึกและซ้อมหลายชั่วโมงแบบนี้ ก่อนจะจัดการใส่เซฟตี้ปืนที่ละจุดตามคำสอนของพี่จาบีอย่างใจเย็น

“พอเลยครับ พูดเรื่องนี้แล้วผมปวดใจ...เอาเป็นว่าคุณโซ่ไปพักเถอะครับ ที่เหลือผมกับไอ้ลิงจัดการเอง” พี่จาบีดันหลังผมทันทีที่ผมวางปืนบนโต๊ะ

“เดี๋ยวครับๆ” ผมพยายามยันตัวเองไม่ให้ไปตามแรงดันของคนข้างหลัง แต่ดูอย่างไงก็สู้แรงมากกว่าของเขาไม่ได้อยู่ดี

“ไม่ได้ครับๆ เด็กดีต้องนอนแต่หัวค่ำ วันนี้ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวนายจะตามมาด่าผมเอา” พี่จาบีตอบพร้อมรอยยิ้ม ทั้งที่อีกไม่กี่วันผมก็จะครบสิบแปดแล้วเนียนะ ตอนนี้ก็ไม่ได้เด็กสักหน่อย!

“แต่ว่า....ผมยัง”

“น้องควรนอนได้แล้ว เดี๋ยวผิวน้องจะเสียหมด” คนที่ผมคิดว่าอยู่ไกลคงไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเราคุยกัน และไม่น่ามาหาผมทันทีได้ กลับยืนอยู่ตรงหน้าผม ราวกับรู้เวลาที่ผมเรียนเสร็จอย่างไงอย่างงั้น

“นาย? ผมสอนคุณโซ่จบหลักสูตรตามแบบจาบีเรียบร้อยแล้วนะครับ” พี่จาบีรีบอวดผลการสอนของเขาทันที โดยการส่งกระดาษเป้ายิงให้พี่เรียว แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจที่จะรับกระดาษแผ่นนั้นมาดูเลยสักนิด

เขาเพียงสบตาผมนิ่งก่อนจะใช้มือหนาของเขาเช็ดเหงื่อให้ผมอย่างเบามือ ท่ามกลางสายตาของลูกน้องคนสนิทโดยไม่สนใจเลยว่าจะถูกมองอย่างไง

“น้องเหนื่อยไหม? กินข้าวก่อนดีกว่าจะได้หลับสบาย หรือว่าน้องอยากกินนมอุ่นๆ กันละ” เสียงนุ่มเอยอย่างใจเย็น พร้อมรอยยิ้มแสนอบอุ่นที่มอบให้ผมอยู่เสมอ ในฐานะน้องชายของเขา

“นมอุ่นๆ แล้วกันครับ ผมไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไร” ความจริงคือผมอยากอยู่ห่างจากพี่เรียวให้ได้มากที่สุด เพื่อตัดความรู้สึกที่เกินพอดีของผมออกไป

“น้องไม่อยากอาหาร? จาบี...” น้ำเสียงนุ่มแปลเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นทันที ก่อนจะเรียกชื่อลูกน้องคนสนิทของเขาที่อยู่ไม่ห่างจากผมนัก ความจริงตั้งแต่ที่พี่เรียวพูดกับผม พี่จาบีก็ถอยหลังไปสองสามเก้าแล้ว ยิ่งพี่เรียวไม่สนใจผลงานของเขามากเท่าไร พี่จาบีก็ยิ่งเงียบเพราะคิดมากเรื่องเงินเดือนมากเท่านั้น

“ครับนาย! ” เสียงเข้มรีบตอบกลับผู้เป็นนายทันที

“ไล่พ่อครัวชุดนี้ออกพรุ่งนี้เอาชุดใหม่เข้ามาแทน” คนตรงหน้าพูดออกมาเสียงดังฟังชัด ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละ!

“พี่เรียว! ไม่ใช่แบบนั้นนะครับคือผมไม่ได้ไม่อยากกินเพราะมันไม่อร่อยนะ” ผมรีบห้ามเขาทันที ไม่รู้สาเหตุที่เขาคิดแบบนั้นด้วยซ้ำไป แต่จะให้คนอื่นมาเดือดร้อนเพียงเพราะผมพูดแบบนั้นไม่ได้

“แล้วเพราะอะไรกันละหืม? น้องของพี่ถึงไม่ยอมกินอะไรเลย” ร่างสูงประคองใบหน้าของผมด้วยมือของเขา ดวงตาคู่คมมองมาที่ผมช่างอบอุ่นเหลือเกิน ไม่ได้ผมจะคิดแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ผมเป็นแค่น้องชายเขานะ ไม่มีสิทธิ์คิดอะไรเกินเลยกว่านั้น! ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วทั้งเรื่องความรู้สึกนี้ และเรื่องอาหารด้วย

“จาบี...” ผมเรียกชื่อครูของผมเบาๆ เป็นสัญญาที่เราสองคนตกลงกันไว้ ถ้าผมต้องการความช่วยเหลือ แค่เรียกชื่อของเขาเบาๆ เท่านั้น เขาจะรีบช่วยผมทันทีที่ได้ยิน

“คุณโซ่ลดน้ำหนักครับ! ” พี่จาบีรีบตอบ จะหาเหตุผลที่ดีกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน...

“ลดน้ำหนัก? จริงหรอ?” พี่เรียวสบตาพี่จาบีเล็กน้อยก่อนจะมองผมเช่นเดิม

“ครับ อาหารที่พวกพ่อครัวทำอร่อยมากเลย จาบีเห็นผมอ้วนขึ้นเลยบอกให้ลดน้ำหนัก...ใช่ไหมจาบี” ผมถามกลับทันทีแม้อยากจะหันไปสบตาพี่จาบีแค่ไหน แต่ติดที่มือหนาของคนตรงหน้ายังประคองใบหน้าผมอยู่

“ครับใช่แล้วครับ”

“อ้วน? น้องอ้วนตรงไหนกัน ไม่ต้องลดแล้ว พี่ว่าน้องผอมไปด้วยซ้ำ” ร่างสูงจับผมหมุนตัวไปมาพลางใช้สายตามองร่างกายของผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่หลายครั้ง

“จาบี ว่าแต่แกกล้าดีอย่างไง...”

“พี่เรียว! คือผม...อยากกินอาหารฝีมือพี่จังเลย ได้ไหมครับ? น่ะน่า” ผมพูดขัดจังหวะ เขา พลางกุมมือเขาไว้แล้วส่ายไปส่ายมาเบาๆ เพราะผมรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าในสิ่งที่พี่เรียวกำลังจะบอกพี่จาบี ไม่โดนหักเงินเดือนก็โดนด่า ส่วนต้นเหตุคงหนีไม่พ้นผมอีกนั่นแหละ ที่ขอให้พี่จาบีช่วย

“เอางั้นหรอ? งั้นเดี๋ยวพี่ทำให้เองนะ ไปกันเลยไหม” พี่เรียวยกยิ้มอย่างพอใจ มือหนาปัดผมหน้าให้ผมเบาๆ ก่อนจะจูงมือผมให้เดินไปกับเขา

“เฮ้อ...รอดไปกู เงินเดือนของกูปลอดภัยแล้ว” พี่จาบีบ่นเบาๆ ตามท้าย ก่อนจะรีบกลับไปช่วยเพื่อนของเขาเก็บของตามเดิม

พวกเราเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องครัวที่เปิดสว่างตลอดเวลา ในครัวแต่เป็นโทนสีขาวสะอาดตา พ่อครัวสองสามคนกำลังวุ่นกับการเตรียมอาหารเย็นให้คนในบ้านมากมายหลายชีวิต จึงทำให้วุ่นเป็นพิเศษ

“นาย!! มาทำอะไรครับ อยากได้อะไรให้เด็กมาบอกพวกผมก็ได้ ไม่ต้องมาเองหรอกครับ ในครัวมันร้อน” พ่อหัววัยกลางคนลนลานทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นนายใหญ่ของบ้านเดินเข้ามาในครัว โดยมีผมยื่นอยู่ข้างๆ พร้อมมือหนาของเขากุมไว้หลวมๆ

“ไม่มีอะไร ฉันแค่จะทำอะไรกินนิดหน่อย” เขาตอบเสียงแข็งตามแบบฉบับเจ้านาย พลางปรายตามองวัตถุดิบที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

“พวกผมทำไม่อร่อยหรอครับ นายครับอย่าเพิ่งไล่พวกผมออกเลยนะ ผมมีเมียต้องเลี้ยง ลูกกำลังเรียนอนุบาล บ้านยังสร้างไม่เสร็จ รถยังต้องผ่อน” หัวหน้าพ่อครัวยกมือไหว้ท่วมหัว นั้นไงกลายเป็นเรื่องใหญ่อีกแล้ว

“หุบปาก...ก่อนที่ฉันจะไล่พวกแกออกพร้อมๆ กัน ออกไปได้แล้ว อีกสักพักค่อยเข้ามา” คำสั่งเพียงครั้งเดียวของเขาหยุดทุกอย่างในครัวลงทันที พร้อมพ่อครัวทั้งสามและลูกมืออีกสองสามคนรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

พี่เรียวไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองผมเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ แล้วเริ่มสำรวจวัตถุดิบในครัวของตัวเอง ก่อนจะหยิบไข่ไก่ ปูอัด หมูสับ และสุดท้าย...มาม่า

“น้องชอบปูอัดใช่ไหม? พี่จะใส่ให้เยอะๆ เลย” พี่เรียวแกะห่อพลาสติกสีใสอย่างช้าๆ ก่อนจะตั้งน้ำร้อนในหม้อขนาดเล็กสำหรับสองที

“ครับ ชอบที่สุดเลย...” ผมยิ้มหวานให้พ่อครัวจำเป็นอย่างเขา แต่ที่บอกว่าชอบไม่ได้หมายถึงปูอัดอย่างที่เขาคิด สิ่งที่ผมชอบที่สุดก็คือเขานั่นแหละ มากกว่าชอบเสียอีก ความรู้สึกมากมายที่ไม่สามารถบอกออกมาได้ ได้แต่บอกออกไปอ้อมๆเท่านั้น โดยที่เจ้าตัวไม่มีวันรู้เลย

“รอพี่ก่อนนะ พี่จะต้มสุดฝีมือเลย” ร่างสูงยิ้มกว้างพลางเริ่มจัดการต้มมาม่าให้ผมทันที

ผมเฝ้ามองแผ่นหลังที่ขยับไปมานั้น ใช้ดวงตาและสมองจดจำการกระทำเล็กๆ น้อยของเขาให้ขึ้นใจ ในฐานะเด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยง ในฐานะที่เขายกให้เป็นน้องชาย เป็นนายน้อยของบ้าน และไม่สามารถเป็นอะไรได้มากกว่านี้อีก

“เรียบร้อยแล้ว” ร่างสูงยกถ้วยมาม่ามาให้ผม ก่อนจะยกอีกถ้วยของตัวเองตามมาติดๆ

“น่ากินจังนะครับ” ผมมองถ้วยมาม่าของตัวเองที่มีปูอัดเรียงอยู่เต็มถ้วย ไม่มีที่ว่างให้ผมเห็นเส้นมาม่าหรือหมูสับเลย

“ใช่...น่ากิน แต่ก็ต้องอดทนรอตั้งสามนาที” พี่เรียวยิ้มให้ผมก่อนจะจัดการมาม่าของเขาที่มีทั้งไข่ไก่ ทั้งหมูสับ ดูน่ากินกว่าของผมตั้งหลายเท่า

แต่ถ้าผมยังไม่ยอมกินละก็ คงจะกลายเป็นมาม่าอืดพร้อมปูอัดแตกๆ ไม่เป็นชิ้นแน่ๆ สุดท้ายก็ต้องกลั้นใจจัดการถ้วยของตัวเองอยู่ดี

เรื่องนี้คงสอนให้ผมจำไปอีกนานแสนนาน อย่าบอกพี่เรียวว่าชอบอะไรไม่งั้นจะกลายเป็นแบบนี้ มาม่าที่มีแต่ปูอัด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***