ตอนที่ 2 คนเดียว

ตอนที่ 2 คนเดียว

“พี่...” ผมตอบเขาเบาๆ ไม่กล้าขยับตัวไปไหนอีก ยิ่งเขากอดผมแน่นมากเท่าไรผมก็ยิ่งอึดอัด อาการแบบนี้ของพี่เรียวไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ได้มีอยู่แค่นี้

ครั้งนี้คงเป็นผมเองที่พลาดเรียกคนอื่นว่าพี่ เพราะความสนิทสนมที่ได้รับจากพี่จาบี คนสนิทของพี่เรียว เขาเป็นคนร่าเริงสดใส เป็นครูที่ดี และเป็นพี่ที่ดี จนผมให้ความเชื่อใจมากกว่าพี่เรียวซะอีก

“พี่ถามว่าทำไมน้องถึงเรียกมันแบบนั้น! ” เสียงเข้มเริ่มดังอีกครั้ง ก่อนที่อ้อมกอดจะค่อยๆ คล้ายออก ให้ผมได้สบตาของเขา สายตาคมเข้มมองมาที่ผมทั้งดุดัน น่ากลัว ราวกับสิงโตที่พร้อมจะขย้ำผมให้แหลกคามือของเขาได้อย่างง่ายดาย

“ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีก” ผมตอบสั้นๆ พยายามที่จะสบตาเขาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อย่างงั้นคนตรงหน้าต้องโวยวายผมอีกแน่

ตั้งแต่ที่ชีวิตของผมถูกขายให้กับเขา ชีวิตของผมก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป ทุกอย่างในชีวิตทั้งเรื่องเรียน การศึกษา การกินอยู่ หรือแม้แต่อนาคตของตัวเอง คนที่ตัดสินใจเป็นพี่เรียวทั้งหมด ทุกอย่างต้องผ่านการเห็นชอบจากเขา

ถึงบ้างเรื่องผมอยากจะตัดสินใจเอง เลือกเองบ้างก็ตาม แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมเขาอยู่ดี การมีชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ต่างอะไรจากกรงนกที่เขาสร้างให้

“....” พี่เรียวไม่ตอบอะไรผมอีกมีเพียงสายตาของเขาที่ยังมองผมอยู่

“ผมจะเรียกพี่เรียวว่าพี่คนเดียว ต่อจากนี้ไปจะไม่เรียกใครแบบนั้นแล้วครับ” ผมอธิบายเพิ่ม ก่อนจะหลบตาเขาเล็กน้อย พลางมองมือหนาที่ยังบีบต้นแขนของผมไว้แน่น ...เจ็บ...

“พี่เรียวผมเจ็บ” ผมหันไปสบตาเขาอีกครั้ง ก่อนจะมองต้นแขนของตัวด้วยความเจ็บปวด

“...เฮ้อ...พี่ขอโทษนะ แต่ครั้งนี้น้องผิดเองที่ทำให้พี่หงุดหงิด” ร่างสูงคล้ายมือออกก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอดต่อไม่ต่างจากเดิมในตอนแรก

“ผมขอโทษนะครับ” ผมตอบเสียงแผ่ว หากอยากอยู่รอดมีชีวิตต่อ ผมก็แค่ยอมทำตามใจคนตรงหน้า เขาอยากให้ทำอะไรก็ทำ อะไรที่เขาไม่ชอบก็หยุด แบบนั้นผมถึงจะไม่เจ็บตัว

“อือ...เด็กน้อยของพี่ เจ็บมากไหม?” มือหนาลูบแผ่นหลังของผมเบาๆ พร้อมเสียงนุ่มที่กระซิบอยู่ข้างหูอย่างอ่อนโยน ต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

“ไม่หรอกครับแค่นี้สบายมาก” ผมทนได้...

“หืม? เอาเถอะนอนอีกหน่อยนะ เรื่องเรียนวันนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” เขากระซิบบอกผมอีกครั้ง พร้อมคำสั่งเล็กๆที่ผมเดาไม่ออกว่านี้คือสิ่งที่เขาบังคับ หรือสิ่งที่เขาอยากให้ผมทำตามความสมัครใจของตัวเองกันแน่

การบังคับของพี่เรียวมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น เพียงแต่ถ้าเป็นเรื่องที่เขาต้องการมากจึงๆ แล้วผมไม่ยอมทำ นั่นแหละเขาถึงจะลงมือ อย่างเมื่อกี้ก็บีบแขน มองผมดุๆ แต่ที่หนักที่สุดก็คือ...จับผมขังในห้องมืดๆ จนกว่าเขาจะหายโกรธ จนเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมกลัวที่แคบและที่มืด... เพราะฉะนั้นผมจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแน่

เสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอบอกให้ผมรู้ได้ในทันที ว่าคนข้างกายของผมหลับลงไปแล้ว คงจะมีแต่ผมนี้แหละที่ไม่ยอมนอนตามที่เขาบอก แค่ทำหน้าที่เป็นหมอนข้างให้เขากอดเท่านั้น

ก๊อก ก๊อก

“คุณโซ่ จาบีเองครับ ลืมนัดที่เรามีให้กันแล้วหรอ”

อึก...

ผมได้แต่ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ภาวนาไม่ให้พี่เรียวตื่นขึ้นมาเสียก่อน ไม่งั้นได้เกิดเรื่องแบบเมื่อกี้อีกแน่ พี่จาบีก็อีกคนร้อยวันพันปีไม่เคยมาตามผมถึงห้อง แต่ครั้งนี้กลับมาตาม ถ้าพี่เรียวไม่ตื่นก็คงจะดีนะ...

“หุบปากจาบี! ” ร่างสูงกระชับอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนาให้ขึ้นมากอีกนิด พลางตะโกนบอกคนด้านนอกเสียงเข้ม

“นาย? ทำไมไปนอนในห้องคุณโซ่ละครับ! ” พี่จาบีถามกลับทันที

“เงียบได้แล้วจาบี! โซ่นอนอยู่” เขาตอบกลับลูกน้องคนสนิทอย่างหัวเสีย โชคดีที่ตลอดเวลาผมหลับตาตามที่เขาสั่งอยู่ก่อนแล้ว ไม่งั้นตัวผมคงจะโดนข้อหาอีกหลายกระทง

“นายครับ! คุณโซ่โตแล้วนะครับ จะไปนอนด้วยทุกวันแบบนี้ไม่ได้ อีกเรื่องนะครับนาย! ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณโซ่ต้องเรียนกับผมแล้ว”

“ไอ้จาบี!!! ” และการท้าทายอำนาจมืดของพี่จาบีก็สำเร็จจนได้

“อือ...มีอะไรกันหรอครับพี่เรียว...” ผมแกล้งถูไถใบหน้าตัวเองกับอกกว้างเบาๆ ก่อนจะครางเสียงแผ่วราวกับคนเพิ่งตื่นนอน แม้ความจริงจะตื่นอยู่ตลอดเวลาก็ตาม

“หืม? ...น้องตื่นแล้วหรอ” เสียงนุ่มเอยกับผมเบาๆ หวังว่าจะลดความหงุดหงิดในใจของพี่เรียวได้บ้าง

“ครับ...พี่เรียว...” ผมเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างออดอ้อนก่อนจะใช้มือทั้งสองคล้องคอคนตรงหน้า ไม่ลืมที่จะยิ้มหวานให้กับเขาอย่างเคย

“อะไรหืมเจ้าตัวแสบ จะอ้อนเอาอะไร?” พี่เรียวยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะขยับมือหนาไว้ที่เอวของผม

“เปล่าครับ ไม่ได้จะเอาอะไร แค่เห็นว่าพี่เรียวดูจะหงุดหงิด” ผมพูดพลางยิ้มหวาน

“ก็เพราะไอ้จาบีนั่นแหละ...” ร่างสูงขมวดคิ้วทันทีที่พูดชื่อของตัวการในครั้งนี้

“ไม่เอาสิครับ เดี๋ยวแก่ไว้น่ะ...” ผมใช้นิ้วเรียวจิ้มไปที่กลางหน้าผากของเขาเบาๆ เรียกรอยยิ้มจากเขาได้อีกครั้ง แบบนี้คงอารมณ์ดีขึ้นแล้วละมั้ง

“ทำไม แก่แล้วน้องจะไม่รักพี่หรอ?” รักหรอ? บ้างที่คำว่ารักของผมกับพี่เรียวอาจจะต่างกันก็ได้ คำว่ารักมีมากมายหลายความหมาย ไม่ว่าจะรักแบบครอบครัว รักแบบพี่น้องพ่อแม่ เพื่อนสนิท หรือจะเป็นรักแบบคนรัก สำหรับผมคำว่ารักที่ผมมีให้พี่เรียวคงจะเป็นอย่างหลังมากกว่า แต่พี่เรียวคงไม่ได้คิดแบบนั้นกับผมหรอก...

“ฮ่าๆ รักสิครับ” แปลก...ทั้งที่ผมกำลังหัวเราะอยู่ แต่หัวใจผมกลับเจ็บขึ้นมาจากคำว่ารักแค่คำเดียว

“คุณโซ่! ตื่นได้แล้วครับ วันนี้ต้องเรียนกับจาบีคนนี้ให้เรียบร้อยจบบทนะครับ! คุณโซ่! ”

ก๊อกๆ ๆ ๆ

“ไอ้จาบี!! ” พี่เรียวจูบที่หน้าผากผมเร็วๆ ก่อนจะดันตัวเองออกจากเตียงไปจัดการคนหน้าห้องอย่างเร่งรีบ พี่จาบี...ผมพยายามจะช่วยพี่แล้วนะแต่พี่ก็ยังจะท้าทายอำนาจมืดของพี่เรียวอยู่ได้ ผมจะคิดถึงพี่จาบีนะครับ...

“นาย! ? เหวอ! ตกใจหมดเลย ผมบอกแล้วไงครับว่าอย่านอนห้องคุณโซ่” พี่จาบียังบ่นไม่หยุด ส่วนผมก็ลุกขึ้นมานั่งข้างเตียง พลางมองสงครามขนาดจิ๋วตกหน้าอย่างเหนื่อยใจ

“ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน นี้แกเป็นพ่อฉันรึไงฮะ! ” พี่เรียวตอกกลับอย่างหัวเสียพลางเท้าเอวมองลูกน้องของเขานิ่ง

“ไม่ครับ ผมเป็นลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ต่อนาย นายสั่งไว้ให้สอนคุณโซ่ด้านการปกกันตัว และผมได้รับปากนายไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณโซ่จะต้องเรียนการปกกันตัวให้จบก่อนอายุสิบแปดให้ได้อย่างแน่นอน ตามคำสั่งของนาย และนายรู้ไหมครับว่าคุณโซ่ควรจะเรียนจบตั้งแต่ห้าวันก่อน ถ้าไม่ติดว่านาย! แอบมานอนห้องคุณโซ่แบบนี้ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดครบสิบแปดปีของคุณโซ่แล้ว เพราะฉะนั้นครับนาย! คุณโซ่ต้องไปเรียนกับผมได้แล้วครับ” ทำไงดีอยู่ๆ ผมก็เห็นเงามรณะของพี่จาบีมาแต่ไกล หมดกันไอ้สิ่งที่ผมทำไปเมื่อกี้...

“จาบี...” เสียงเข้มเอยอย่างน่ากลัว...เอาแล้วไงพี่จาบีไปปลุกมารในตัวพี่เรียวแล้ว

“ครับนาย! ” พี่จาบีรีบยืนตรงเตรียมฟังคำสั่งของผู้เป็นนายทันที

“ฉันจะหักเงินเดือนแกสิบเปอร์เซ็นต์ เปลี่ยนไปเรียนตอนเย็นแทน แล้วไสหัวไปซะ!คนจะหลับจะนอน”

ปัง!

ก่อนจะปิดประตูหน้าห้องเสียงดัง พร้อมเสียงโวยวายของพี่จาบีดังมาไม่หยุด

“นายจะมาหักเงินผมไม่ได้นะครับ! นาย! ไหนนายบอกให้ผมทำไงครับ! นายครับ! ” พี่เรียวกัดกรามแน่นก่อนจะตะโกนกลับไปอีกครั้งเพื่อหยุดเสียงน่ารำคาญของพี่จาบี

“ถ้ายังไม่หยุดฉันจะหักอีกห้าเปอร์เซ็นต์”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***