ตอนที่ 1 รับตัว

ตอนที่ 1 รับตัว

ท่ามกลางความวุ่นวายของการปกครองของยุค สร้างความเดือดร้อนให้กับประชาชนยากไร้มากมาย ทั้งสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวจนร่างกายของใครหลายๆ คนปรับสภาพไม่ทัน ต่างพากันล้มป่วยมากขึ้นเรื่อยๆ

พืชผลที่ปลุกเท่าไรก็ไม่ได้ผลผลิตอย่างที่คาดไว้ ทำให้ใครหลายๆ คนเริ่มหวังพึ่งอย่างอื่น บ้างก็ออกจากเมืองไปทำการค้าที่อื่น บ้างก็ขายที่นาแลกเงินสักก้อนในการตั้งตัว ไม่ก็ขายลูกของตัวเองให้กับเศรษฐีที่ไม่มีลูกหรือพวกที่มีลูกยาก

คนในเมืองเริ่มไร้ศีลธรรมมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับโรคร้ายที่เริ่มระบาดไปทั่ว ประชากรหลายๆ คนเริ่มถอดใจกับเมืองเมืองนี้ ต่างพากันย้ายออกไปเรื่อยๆหากจะมีคนอยู่ ก็คงมีเพียงนักท่องเที่ยวและชาวบ้านที่คิดไม่ออกว่าจะออกไปทำอะไรเท่านั้น

“...” ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเข้มมองชายวัยกลางคนที่เดินจูงมือเด็กน้อย เนื้อตัวมอมแมม ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใส ตัดกับสีผมดำเข้มอย่างชัดเจน เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่ยาก

“คุณผู้ชาย สนใจรับลูกของผมไปเลี้ยงไหม?” ชายวัยกลางคนรีบวิ่งมาหาเขาทันทีที่เห็นสายตาคู่คมจ้องมองมาที่เด็กชายข้างกายไม่หยุด

“หมายความว่าอย่างไงลุง?” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะมาเมืองนี้ เขาเคยได้ยินมาว่าคนที่นี่ขายทุกอย่างที่มีเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด แต่ไม่คิดว่าแม้แต่ลูกในไส้จะกล้าเอามาขายแบบนี้

“คุณผู้ชายคงจะไม่มีลูกใช่ไหม เด็กคนนี้นะ...เป็นเด็กผู้ชาย สืบสกุลให้คุณชายได้แน่นอน” ชายวัยกลางคนดันแผ่นหลังเล็กๆ ของเด็กน้อยมาตรงหน้า ก่อนจะกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม ราวกับกำลังแนะนำสินค้าให้เขาอย่างไรอย่างงั้น

“เด็กคนนี้เลี้ยงง่าย ไม่ซน เรียบร้อยและเชื่อฟัง ทั้งยังฉลาดเรียนรู้เร็ว รับรองคุณชายจะไม่ผิดหวัง” ชายวัยกลางคนพูดอีกครั้งดวงตาไร้ซึ่งความหวงแหน ความรัก ภายในดวงตาสีเทาหมองมีเพิ่งความเห็นแก่ตัวเท่านั้น เด็กน้อยคนนี้ช่างน่าสงสาร

“ลุงจะขายลูกของตัวเองงั้นหรอ?” ชายหนุ่มถามกลับอีกครั้ง

“ใช่ครับ” ชายวัยกลางคนรีบตอบทันที

“จะเอาเงินไปทำอะไร บอกได้รึเปล่า” เขาเริ่มถามกลับ ยอมรับว่าตัวของเขาถูกใจเด็กน้อยตรงหน้า และไม่อาจหาเหตุผลมาตอบคำถามที่เขาตั้งไว้ได้ คงจะมีเพียงคำว่าถูกตาต้องใจ ที่พอจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้เท่านั้น

“ซื้อยามาเสพนะสิ ช่วงนี้แพงเหลือเกิน” คำตอบของชายวัยกลางคนเรียกความหงุดหงิดในใจของเขามากมาย

แค่อยากจะเสพยา ถึงกับยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งขายลูกตัวเองก็ทำได้ โดยไม่สนใจความรู้สึกของเด็กน้อยเลยสักนิด

เขาคิดภาพออกได้เลยหากเขาไม่ซื้อเด็กคนนี้ไว้ ก็ต้องมีคนอื่นซื้อเด็กน้อยไปอยู่ดี ยิ่งรูปร่างหน้าตาของเด็กน้อยคงใช้เวลาไม่นานก็หาลูกค้ามาซื้อตัวเด็กน้อยไปได้ แต่ใครจะรับรองได้ละว่าเด็กน้อยคนนี้จะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานสมวัย

ใครจะรับประกันว่าเด็กคนนี้จะไม่ถูกขายต่อไปอีก จะได้ใช้ชีวิตปกติอย่างที่ควร ไม่มี! เขากลับมั่นใจว่าตัวเองจะดูแลเด็กน้อยได้ดีมากกว่าใคร ขืนปล่อยเด็กน้อยไปมีแต่จะสร้างทรงจำแย่ๆ ให้กับเด็กน้อยเปล่าๆ

“เท่าไรละ?” ชายหนุ่มถามกลับ ก่อนจะยกมือเรียกคนสนิทที่ยืนรออยู่ไม่ไกลให้เข้ามาใกล้ๆ

“หนึ่งแสนครับ” ชายวัยกลางคนรีบตอบทันทีก่อนจะใช้ชายเสื้อเก่าๆ เช็ดคราบสกปรกบนใบหน้ากลมๆ อย่างเร่งรีบ พร้อมกับใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา

“จาบี...จัดการสิ” เขาสั่งเบาๆ ชายคนสนิทก็ขานรับก่อนจะส่งเงินหนึ่งแสนให้กับชายวัยกลางคนทันที

“ขอบคุณๆ” ชายวัยกลางคนรีบรับเงิน ก่อนจะดันหลังเด็กน้อยให้ไปหาเจ้าของชีวิตคนใหม่อย่างไร้เยื่อใย

“พ่อ...” เด็กน้อยหันไปมองผู้เป็นพ่อ เสียงใสเรียกผู้เป็นพ่อเบาๆ พร้อมหยาดน้ำใสไหลออกจากด้วยตาคู่สวย ยิ่งดูชายหนุ่มก็ยิ่งสงสาร

“เด็กน้อยมาหาพี่สิ...” เขาย่อตัวพลางกางแขนรับเด็กน้อย

“ไปสิ!! ฉันไม่ใช่พ่อแกอีกแล้ว! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ!” ชายวัยกลางคนชี้นิ้วไปหาเด็กน้อยก่อนจะหัวเราะ พลางนับธนบัตรเงินอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งจากพวกเขาไปอย่างเร่งรีบ

“จาบี...” ชายหนุ่มสั่งคนสนิทเบาๆ

“รับทราบครับนาย” จาบีรีบตอบรับก่อนจะวิ่งตามชายวัยกลางคนไปติดๆ

“อึก...อึก...พ่อทิ้งโซ่ไปแล้ว” เด็กน้อยเช็ดหยาดน้ำตาด้วยมือเล็กๆ ทั้งสอง

“มาหาพี่สิ...พี่จะอยู่กับน้องเอง” ชายหนุ่มเรียกเด็กน้อยอีกครั้งพร้อมยิ้มให้อย่างอบอุ่น ขัดกับตัวเขาทุกที ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือยิ้มยาก

“แง้ๆ ...” เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดของชายตรงหน้าทันที พลางก้มหน้าร้องไห้กับอกกว้างของเขาไม่ได้หยุด ชายหนุ่มทำเพียงลูบแผ่นหลังเล็กๆ ที่สั่นไปมาด้วยความเสียใจอย่างช้าๆ

“ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้ เรากลับกันเถอะ ที่ที่ปลอดภัยกว่านี้” ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะยกร่างเล็กด้วยมือข้างเดียว แล้วเดินออกจากจุดเดิมอย่างช้าๆ

“พี่ชื่อเรียว น้องชื่ออะไร หืม?” ชายหนุ่มคุยกับเด็กน้อยตลอดทาง พลางมองดวงตาสีฟ้าสดใสที่เรียกความสนใจจากเขาตั้งแต่แรกเห็น

“โซ่ครับ...” เด็กน้อยตอบอย่างเขินอาย

“คนเก่ง อีกเดี๋ยวก็ถึงรถแล้ว น้องของพี่จะได้พักสักที ดีไหม?” ชายหนุ่มถามพลางใช้มืออีกข้างปัดผมหน้าให้เด็กน้อยอย่างเอ็นดู ทั้งคู่คุยเรื่องสนุกมากมายจนกระทั่ง...

แปดปีผ่านไป

จากเด็กน้อยก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นตามกาลเวลา ทั้งยังได้รับการเรียนดูเป็นอย่างดี ตามที่เรียวตั้งใจไว้ เด็กน้อยคนนั้น เติบโตมาตามแบบที่เขาต้องการ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนรู้วิชาป้องกันตัวมากมาย ความรู้ที่จำเป็นและสมควร จนกลายเป็นคนในแบบที่ชายหนุ่มต้องการ

“พี่...เอาอีกแล้วนะ” โซ่มองชายหนุ่มที่นอนข้างกายเขาบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์สีขาว โดยมีมือหนาของเขากอดเอวของตนไว้หลวมๆ

“พี่ครับ...พี่เรียว” โซ่เขย่าตัวเจ้าของชื่อเบาๆ ก่อนจะมองใบหน้าคมเข้มที่หลับตาอยู่อย่างเคย

“หืม...ตื่นแล้วหรอ ตัวแสบ” เรียวตอบกลับก่อนจะออกแรงดึงร่างบาง เข้ามากอดไว้แน่น โดยที่ดวงตายังปิดสนิทอยู่อย่างเคย

“อือ พี่เรียว! ผมบอกแล้วไงครับว่าให้นอนห้องตัวเอง” โซ่กอดร่างสูงบาง ก่อนจะถูใบหน้าของตัวเองกับอกกว้าง

จุ๊บ จุ๊บ

ร่างสูงก้มจูบเส้นผมของคนในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตบหลังของโซ่เบาๆ

“นอนอีกหน่อยเถอะ เมื่อคืนพี่ทำงานดึกมากเลย” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเรียกความสนใจจากร่างบางด้วยการบอกให้คนตัวเล็กรู้ว่าเขาอยู่ดึกแค่ไหน

“แล้วทำไมพี่ไม่นอนห้องตัวเองละ? แบบนี้โซ่ก็ตื่นไปเรียนไม่ทันนะสิ” โซ่เปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเองทันทีเพื่อรับมือกับชายหนุ่มที่หาเรื่องให้เขาไปเรียนสาย

“เรียนอะไรทำไมพี่ไม่รู้” เรียวถามกลับทันทีแม้จะง่วงมากก็ตาม

“เรียนยิงปืนกับพี่จาบีครับ” ร่างบางรีบตอบก่อนจะดันอกกว้างเบาๆ

“พี่จาบี? ทำไมต้องเรียกมันว่าพี่” แรงกอดรัดแน่นขึ้นจนร่างของเขาทั้งสองแนบชิดกันยิ่งกว่าเก่า สร้างความเจ็บปวดให้คนตัวเล็กกว่าไม่น้อย ก่อนที่โซ่จะพยายามดันอกกว้างอีกครั้ง แต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไร กลับยิ่งทำให้เขากอดรัดแน่นมากเท่านั้น

“พี่ถามว่าทำไมต้องเรียกมันแบบนั้น?” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำอีกครั้ง พลางออกแรงกอดให้แน่นอีกอย่างไม่รู้ตัว

“พี่....”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***