หลังจากคืนนั้น หลินชิงสังเกตว่าซูเหยาดูเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าเธอจะยังคงนั่งที่เดิม ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่บางอย่างในตัวเธอเปลี่ยนไป—เธอไม่พูดแหย่หลินชิงเหมือนเคย และบางครั้งก็ดูเหม่อลอย
มันทำให้หลินชิงรู้สึกแปลกใจ
เธอคิดว่าซูเหยาจะยังคงเป็นเหมือนเดิม ยังคงหัวเราะ ยังคงกวนประสาทเธอเหมือนเคย
แต่ตอนนี้… เหมือนซูเหยากำลังหลบเลี่ยงบางอย่างอยู่
"ซูเหยา"
"หืม?"
"เธอเป็นอะไร?"
"ฉัน?" ซูเหยายิ้มบางๆ "ฉันสบายดี"
"โกหก"
ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "เธออ่านใจคนได้รึไง?"
"ฉันไม่จำเป็นต้องอ่านใจ เธอโกหกไม่เก่งเลย"
ซูเหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้ ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"หลินชิง…"
"อะไร?"
"ถ้าสักวันหนึ่งฉันหายไป…"
"อย่าพูดอะไรแบบนั้น"
"แต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ล่ะ?"
"ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากได้ยิน" หลินชิงพูดเสียงเรียบ "เพราะงั้น อย่าพูดมันออกมาอีก"
ซูเหยาหรี่ตามองเธอ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เธอจะพยักหน้าเบาๆ
"ก็ได้… ฉันจะไม่พูด"
---
ช่วงเย็น
ซูเหยานั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนหลังโรงเรียน ลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้เส้นผมของเธอปลิวไหว
เธอรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่
เธอรู้ว่า… สิ่งที่เธอรู้สึกกับหลินชิงมันไม่ใช่แค่ความสนใจธรรมดาอีกต่อไปแล้ว
แต่เธอก็รู้เช่นกันว่า… เธออาจไม่มีโอกาสมากพอจะบอกมันออกไป
เธอหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ
"ฉันนี่มัน… คนขี้ขลาดจริงๆ"
---
---
"คนเราสามารถเลือกได้ไหม… ว่าจะรักใคร?"
---
ซูเหยามักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่กลัวอะไร แต่ในตอนนี้ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้ว
เพราะสิ่งที่เธอกลัวที่สุด… อาจไม่ใช่การถูกทำร้าย หรือการมีเรื่องชกต่อยกับใคร
แต่มันคือ "การสูญเสียหลินชิง"
---
วันต่อมา
ซูเหยายังคงมาที่โรงเรียนเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เธอเริ่มหลบหน้าหลินชิงอย่างชัดเจน
เธอไม่ได้นั่งข้างๆ เธอไม่พูดแซว และเธอไม่มองสบตาหลินชิงเหมือนก่อน
หลินชิงสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้น
"ซูเหยา"
ซูเหยาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ก่อนจะฝืนยิ้ม "ว่าไง?"
"เธอเป็นอะไร?"
"เปล่า"
"โกหกอีกแล้ว"
ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "ฉันไม่ได้โกหก"
"งั้นทำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน?"
ซูเหยาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันไม่ได้หลบหน้าเธอ แค่…"
"แค่อะไร?"
"แค่คิดว่าบางที เธออาจจะอยู่ได้ดีขึ้นถ้าไม่มีฉัน"
"พูดอะไรโง่ๆ" หลินชิงขมวดคิ้ว "ฉันตัดสินใจเองได้ว่าอยากอยู่กับใคร หรือไม่อยากอยู่กับใคร"
"แต่ฉันมันตัวปัญหา"
"แล้วไง?"
ซูเหยาหัวเราะออกมาเบาๆ "เธอนี่มัน…"
"ถ้าจะพูดอะไรโง่ๆ อีกก็หยุดเลยนะ"
ซูเหยามองใบหน้าของหลินชิง ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"โอเค ฉันไม่พูดแล้ว"
---
ช่วงเย็น
ซูเหยาเดินอยู่ที่สนามบาสฯ คนเดียว ลมเย็นพัดผ่านราวกับพยายามทำให้ความรู้สึกในใจของเธอสงบลง
เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เธอรู้ว่าเธอกำลังวิ่งหนี…
"ฉันไม่ควรรักเธอ"
เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลับตาลง
แต่สุดท้าย… มันก็สายไปแล้ว
เพราะหัวใจของเธอไม่ได้เป็นของตัวเองอีกต่อไป
มันเป็นของ หลินชิง ไปนานแล้ว
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments