จุดเริ่มต้นของเส้นขนาน

เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นในเช้าวันใหม่ นักเรียนในโรงเรียนมัธยมเอกชนชั้นนำต่างเร่งก้าวเข้าห้องเรียน อาคารเรียนที่ถูกออกแบบอย่างหรูหราเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนจากตระกูลมีอิทธิพล

หลินชิง เด็กสาวผู้เพียบพร้อมในสายตาของทุกคน ก้าวเข้ามาในห้องเรียนอย่างสง่างาม ผมดำขลับยาวสลวย ชุดนักเรียนเรียบร้อยไร้ที่ติ เธอเป็นที่หมายตาของทั้งรุ่นพี่และเพื่อนร่วมชั้น แต่สำหรับเธอ... ชีวิตนี้มีแต่เรื่องเรียนและการทำตามความคาดหวังของครอบครัว

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ หลินชิง" เจียงอี้ถง เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอทักขึ้น

"อืม" หลินชิงตอบรับสั้นๆ ตามนิสัยของเธอ

ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นที่หน้าห้องเรียน ก่อนที่ร่างของเด็กสาวอีกคนจะเดินเข้ามา สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเธอ—ซูเหยา เด็กสาวผู้มีข่าวลือไม่ค่อยดีติดตัว

ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำจางๆ เสื้อคลุมของชุดนักเรียนถูกสวมทับแบบไม่เรียบร้อย บ่งบอกถึงความไม่ใส่ใจในกฎระเบียบ

"ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเธอไปมีเรื่องกับพวกโรงเรียนอื่นมาอีกแล้วเหรอ?" เสียงกระซิบจากมุมห้องดังขึ้น

"เธอเป็นนักเลงชัดๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโรงเรียนยังให้เธอเรียนอยู่"

ซูเหยาไม่สนใจเสียงนินทาพวกนั้น ดวงตาคมกริบของเธอกวาดมองรอบห้องก่อนจะไปหยุดที่... หลินชิง

เธอแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง

"อย่าไปสนใจเธอเลยนะหลินชิง" เจียงอี้ถงกระซิบเบาๆ

หลินชิงไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่เหลือบตามองซูเหยาแวบหนึ่ง—คนที่มีชีวิตแตกต่างจากเธออย่างสุดขั้ว

แต่ใครจะรู้... ว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของสายสัมพันธ์ที่ไม่มีใครคาดคิด

---

เสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างของอาคารเรียน ด้านนอกท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง

หลินชิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะของเธอ ขณะที่เจียงอี้ถงกำลังเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน

"ดูเหมือนฝนจะตกหนักเลยนะหลินชิง เธอเอาร่มมารึเปล่า?"

"ไม่ลืมหรอก" หลินชิงตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ

"ดีแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ!" เจียงอี้ถงกล่าวลาแล้วเดินออกจากห้อง เหลือเพียงหลินชิงที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ก่อนที่ร่างของ ซูเหยา จะเดินเข้ามา

"เธอยังไม่กลับเหรอ?" ซูเหยาถามขึ้นเสียงเรียบ ขณะโยนกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะ

หลินชิงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือของเธอเช่นเดิม "ไม่เกี่ยวกับเธอ"

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "หึ... ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องของคุณหนูตระกูลหลินนักหรอก"

เธอเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปเห็นสายฝนที่ตกกระหน่ำ แล้วจู่ๆ ก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบที่ปาก ราวกับไม่สนใจกฎระเบียบของโรงเรียนแม้แต่น้อย

"ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่" หลินชิงพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

ซูเหยาหันมามองเธอ ดวงตาฉายแววขบขัน "เธอนี่น่าเบื่อจริงๆ นะหลินชิง เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กดี ทำไมไม่ลองทำอะไรที่แตกต่างดูบ้าง?"

"ทำตัวไร้สาระเหมือนเธอเหรอ?"

"หึ นั่นก็แล้วแต่มุมมอง"

ซูเหยาเก็บบุหรี่ลงกระเป๋าเสื้อโดยไม่จุดมัน ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง

"เธอจะกลับยังไง? ฝนตกหนักขนาดนี้"

"ฉันมีร่ม" หลินชิงตอบเรียบๆ

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "ดีจังเลยนะ ฉันไม่มี"

หลินชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบร่มอีกคันออกจากกระเป๋า "เอาไปสิ"

ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าหลินชิงจะใจดีขนาดนี้ เธอมองร่มในมืออีกฝ่ายก่อนจะยิ้มมุมปาก

"ฉันไม่ใช่คนที่รับของจากคนอื่นง่ายๆ หรอกนะ"

"ก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอขอบคุณ"

ซูเหยาจ้องมองหลินชิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าร่มไปถือไว้ เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลินชิงมองตามแผ่นหลังของซูเหยา แล้วอดคิดไม่ได้ว่า... ผู้หญิงคนนี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

เธอไม่ได้ต้องการขอบคุณ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายติดหนี้อะไรบางอย่างแทน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***