บทที่ 2: จุดเริ่มต้นของจอมยุทธ์

รุ่งเช้าในป่าทมิฬ

ซ่งหลินเดินตามลี่ชูเหยียนออกจากป่าทมิฬ แสงอาทิตย์อ่อนๆ ส่องผ่านกิ่งไม้ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเช้าวันใหม่ที่สดใส… ถ้าหากว่าเขาไม่ปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“อ๊าก… ข้าปวดไปหมด” ซ่งหลินบ่นพร้อมยืดเส้นยืดสาย “นี่แค่ฝึกขั้นพื้นฐานแท้ๆ ทำไมมันหนักขนาดนี้”

ลี่ชูเหยียนเดินอยู่ข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา “เพราะเจ้ามันอ่อนแอ”

ซ่งหลินสะดุ้ง “โอ๊ยยย เจ้าไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้!”

> "ติ๊ง! เจ้าถูกลี่ชูเหยียนดูถูกอีกครั้ง ค่าความเคารพ -5!"

“บ้าเอ๊ย! ระบบ! เจ้าจะหักค่าความเคารพของข้าไปถึงไหน!?”

> "คำแนะนำ: หากเจ้าต้องการให้ลี่ชูเหยียนเคารพเจ้า จงแสดงความแข็งแกร่งของตัวเอง"

ซ่งหลินกลอกตา “ง่ายๆ แค่แข็งแกร่งขึ้นสินะ? ฟังดูไม่ยาก… ถ้าไม่นับว่าเจ้าให้ข้าเริ่มจากศูนย์!”

หลังจากเดินทางมาครึ่งวัน ในที่สุดซ่งหลินก็เห็นเมืองแห่งแรกที่พวกเขาจะไปถึง เมืองชิงหลัว

ที่นี่เป็นเมืองขนาดกลาง ตั้งอยู่ใกล้ชายแดนของยุทธภพ มีโรงเตี๊ยม ตลาด และสำนักยุทธ์หลายแห่ง เป็นจุดพักของจอมยุทธ์ก่อนออกเดินทางสู่ดินแดนอันตราย

ซ่งหลินยิ้มกว้าง “ในที่สุด! อารยธรรม! อาหาร! ที่นอนนุ่มๆ!”

ลี่ชูเหยียนหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่สร้างปัญหานะ”

“เฮ้! ข้าออกจะเป็นคนเรียบร้อย เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรได้?”

> "ติ๊ง! ภารกิจใหม่: หาที่พักและอาหารในเมืองชิงหลัวโดยไม่ทำให้ตัวเองเป็นเป้าหมายของปัญหา!"

ซ่งหลินนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจ “ทำไมระบบต้องมีเงื่อนไขแบบนี้ด้วย…”

หลังจากเข้ามาในเมือง ซ่งหลินและลี่ชูเหยียนก็มุ่งหน้าไปยัง โรงเตี๊ยมเมฆาขาว ซึ่งเป็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงเรื่องอาหารอร่อย

“ขอห้องหนึ่งห้อง และอาหารสองที่” ลี่ชูเหยียนพูดกับเจ้าของโรงเตี๊ยม

ซ่งหลินได้ยินก็ตาโต “สองที่? เจ้าจะเลี้ยงข้าหรือ!?”

ลี่ชูเหยียนเลิกคิ้วมอง “ไม่ เจ้าจ่ายเอง”

“…ข้าไม่มีเงิน” ซ่งหลินพูดเบาๆ

> "ติ๊ง! คำเตือน: เจ้าควรหาวิธีจ่ายค่าอาหาร มิฉะนั้น อาจต้องล้างจานเป็นค่าแรง!"

ซ่งหลินหน้าซีด “ระบบ! เจ้าช่วยข้าไม่ได้เลยรึไง!?”

> "ทางเลือกที่ 1: ทำงานชั่วคราวเพื่อแลกเงิน"

"ทางเลือกที่ 2: เดิมพันประลองยุทธ์"

"ทางเลือกที่ 3: ขโมยเงิน (ขอแนะนำว่าอย่า)"

“…ข้ามีตัวเลือกจริงๆ แค่สองข้อสินะ”

ซ่งหลินเดินออกจากโรงเตี๊ยมแล้วมุ่งหน้าไปที่ลานประลองยุทธ์ขนาดเล็กซึ่งเป็นสถานที่สำหรับจอมยุทธ์มาทดสอบฝีมือกัน

“หากเจ้าชนะในการประลอง เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นเงินทอง”

ซ่งหลินลังเล “แต่ข้ายังอ่อนแออยู่นะ… ขืนขึ้นไปประลองคงโดนอัดเละ…”

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา เขาแต่งกายหรูหรา หน้าตาโอ่อ่า แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

“เฮ้ เจ้า! ดูจากท่าทางแล้ว เจ้าเป็นแค่จอมยุทธ์มือใหม่ใช่ไหม?”

ซ่งหลินเหลือบมองชายคนนั้นก่อนจะพยักหน้า “ใช่ มีอะไรหรือ?”

“ข้าคือ เซี่ยหวัง จากสำนักกระบี่วายุ เจ้าสนใจจะเดิมพันกับข้าหรือไม่?”

ซ่งหลินเลิกคิ้ว “เดิมพันยังไง?”

เซี่ยหวังยิ้มกริ่ม “ข้าจะประลองกับเจ้า ถ้าเจ้าชนะ ข้าจะให้เงินเจ้า 50 เหรียญยุทธจักร แต่ถ้าเจ้าสู้แพ้ เจ้าต้องล้างเท้าให้ข้าเป็นเวลา 3 วัน!”

ซ่งหลินสะอึก “เจ้ามันบ้าหรือไง!?”

> "ติ๊ง! ภารกิจลับ: เอาชนะเซี่ยหวัง! หากล้มเหลว เจ้าจะเสียเกียรติอย่างใหญ่หลวง!"

ซ่งหลินสูดลมหายใจลึก “บ้าชะมัด… แต่ข้าต้องการเงิน!”

เซี่ยหวังก้าวขึ้นไปบนลานประลอง หยิบกระบี่ของเขาขึ้นมาอย่างมั่นใจ “เจ้าพร้อมหรือยัง?”

ซ่งหลินกลืนน้ำลาย เขาหันไปกระซิบกับระบบในใจ

“ระบบ! เจ้าช่วยอะไรข้าได้บ้าง!?”

> "คำแนะนำ: เจ้าสามารถใช้ ‘เทคนิควิ่งหลบระดับพื้นฐาน’ เพื่อหลบการโจมตี และหาโอกาสสวนกลับ"

ซ่งหลินขมวดคิ้ว “เข้าใจแล้ว! ข้าต้องถ่วงเวลาแล้วหาจังหวะดีๆ!”

เซี่ยหวังยิ้มเยาะ “เจ้าคิดจะวิ่งหนีอย่างเดียวหรือ? ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่ายุทธภพนี้ไม่ได้มีที่ยืนให้พวกอ่อนแอ!”

เขาฟาดกระบี่ลงมาด้วยความรวดเร็ว แต่ซ่งหลินใช้ทักษะวิ่งหลบของเขาหลบออกข้างอย่างฉิวเฉียด

> "ติ๊ง! เจ้าหลบการโจมตีได้! ค่าประสบการณ์ +10!"

เซี่ยหวังขมวดคิ้ว “หนีเก่งนักนะ… แต่ดูซิว่ามันจะช่วยเจ้าได้นานแค่ไหน!”

การประลองยังคงดำเนินต่อไป และซ่งหลินต้องใช้ทุกอย่างที่เขามีเพื่อเอาชนะให้ได้!

ลานประลองกลางเมืองชิงหลัว

เซี่ยหวังจับกระบี่แน่น ดวงตาของเขาฉายแววเย้ยหยัน "

ซ่งหลินยืนหอบอยู่ห่างออกไปสองก้าว เสื้อของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยขีดข่วน แม้จะใช้ "เทคนิควิ่งหลบระดับพื้นฐาน" เพื่อหลบการโจมตีมาได้หลายครั้ง แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มอ่อนล้า

> "ติ๊ง! พลังงานของเจ้าลดลง 20%! แนะนำให้หาทางโจมตีกลับ!"

"ระบบ! ข้ามีแค่ทักษะหลบหลีก จะให้ข้าตอบโต้ยังไง!?" ซ่งหลินบ่นในใจ

> "คำแนะนำ: ใช้ความเร็วและไหวพริบของเจ้าเพื่อสร้างโอกาสโจมตี"

“...ช่วยบอกให้ชัดกว่านี้ได้ไหม!?”

เซี่ยหวังไม่ปล่อยให้ซ่งหลินได้พัก เขาพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง กระบี่ของเขาฟาดลงมาด้วยแรงมหาศาล

ฟึ่บ!

ซ่งหลินเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างฉิวเฉียด

“เจ้ามันก็แค่หนูวิ่งหนีไปมาเท่านั้น!” เซี่ยหวังคำราม ก่อนจะเปลี่ยนกระบวนท่า กระบี่ของเขาพลิ้วไหวราวกับสายลม

ซ่งหลินเห็นแล้วขนลุก "หมอนี่ไม่ใช่กระจอกเลย!"

> "ติ๊ง! เซี่ยหวังใช้ ‘กระบวนท่าวายุหมุน’ เจ้าจะถูกโจมตีแน่นอนหากไม่หาทางตอบโต้!"

"ให้ตายเถอะ! ข้าคงต้องเสี่ยงแล้ว!"

ซ่งหลินรู้ดีว่าเขาไม่มีทักษะโจมตี แต่เขาเริ่มสังเกตจังหวะของเซี่ยหวัง ทุกครั้งที่อีกฝ่ายฟาดกระบี่ลงมา จะมีช่วงเสี้ยววินาทีที่การเคลื่อนไหวหยุดชะงัก

“ถ้าข้าสามารถใช้ความเร็วของข้ากับจังหวะนั้นได้…”

ซ่งหลินสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเริ่มเคลื่อนที่ไปมาในสนาม

> "ติ๊ง! เจ้าใช้กลยุทธ์ ‘ล่อศัตรูให้เหนื่อย’ ค่าความฉลาด +5"

เซี่ยหวังเริ่มแสดงสีหน้าหงุดหงิด “เจ้านี่มันกวนประสาทนัก!”

เขาเร่งความเร็วแล้วพุ่งเข้าหาซ่งหลินด้วยกระบวนท่าสุดท้าย

"ตอนนี้แหละ!"

ซ่งหลินก้มตัวหลบการฟาดกระบี่ ก่อนจะยื่นขาออกไป…

ตุบ!

เซี่ยหวังเสียหลักสะดุดล้มหน้าคะมำ!

ทั่วลานประลองเงียบกริบ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นจากผู้ชมรอบๆ

“ฮ่าๆๆ! เจ้าใช้แค่ท่าขัดขาเหรอ!?”

“ข้าไม่เคยเห็นใครชนะการประลองแบบนี้มาก่อน!”

เซี่ยหวังเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอับอาย เขากัดฟันแน่นก่อนจะตะโกน “เจ้าเล่นสกปรก!”

ซ่งหลินยิ้มกว้างพลางยกมือขึ้น “ข้าไม่ได้ทำผิดกฎ เจ้าตกลงเดิมพันกับข้าเองนี่!”

> "ติ๊ง! เจ้าเอาชนะเซี่ยหวังในการประลอง! ได้รับรางวัล: 50 เหรียญยุทธจักร และ ‘เทคนิคต่อสู้ขั้นต้น’"

> "ติ๊ง! เจ้าได้รับฉายา: ‘จอมยุทธ์สายขัดขา’"

“เดี๋ยวนะ! ฉายานี่มันอะไร!?” ซ่งหลินร้องลั่น

ลี่ชูเหยียนที่ยืนดูอยู่ตั้งแต่ต้นพยักหน้าช้าๆ “อย่างน้อยเจ้าก็รู้จักใช้สมอง”

ซ่งหลินยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเงินเดิมพันจากเซี่ยหวัง

“ข้าชนะแล้ว ตามข้อตกลง เจ้าเป็นคนจ่าย”

เซี่ยหวังกำหมัดแน่นก่อนจะโยนถุงเงินให้เขา “หึ! เจ้าโชคดีเท่านั้นแหละ! แต่ข้าจะเอาคืนแน่!”

> "คำเตือน: เจ้าอาจมีศัตรูเพิ่มขึ้นในอนาคต!"

ซ่งหลินสะดุ้ง “ระบบ! เจ้าบอกข้าก่อนจะให้ข้าสร้างศัตรูได้ไหม!?”

หลังจากชนะเดิมพัน ซ่งหลินและลี่ชูเหยียนก็กลับไปที่ โรงเตี๊ยมเมฆาขาว

ซ่งหลินยื่นเงินให้เจ้าของโรงเตี๊ยมอย่างภาคภูมิใจ “ข้าขอห้องหนึ่งห้อง และอาหารดีๆ สักมื้อ!”

เจ้าของโรงเตี๊ยมรับเงินไปพร้อมพยักหน้า “ตามสบายเลยจอมยุทธ์สายขัดขา”

“…ไม่ต้องเรียกข้าแบบนั้นก็ได้”

หลังจากรับประทานอาหารและได้ที่พัก ซ่งหลินนั่งลงบนเตียงไม้ในห้องของเขา เขาเปิดหน้าต่างออกและมองออกไปยังเมืองที่สว่างไสว

“ยุทธภพ… ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยแฮะ”

เขาหยิบ ‘เทคนิคต่อสู้ขั้นต้น’ ที่ได้รับขึ้นมาอ่าน ข้างในมีรายละเอียดเกี่ยวกับการใช้มือเปล่าในการต่อสู้ รวมถึงพื้นฐานของกระบวนท่าโจมตี

“ถ้าข้าฝึกสิ่งนี้ ข้าจะสามารถสู้ได้ดีขึ้น…”

เขากำหมัดแน่นและยิ้มออกมา

"เอาล่ะ! ต่อจากนี้ ข้าจะไม่ใช่แค่คนที่วิ่งหนีอีกต่อไป!"

ในห้องพักของโรงเตี๊ยมเมฆาขาว ซ่งหลินนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงไม้ ดวงตาจับจ้องไปที่ตำรา ‘เทคนิคต่อสู้ขั้นต้น’ ที่ระบบมอบให้

"นี่คือก้าวแรกของข้าในการเป็นจอมยุทธ์ตัวจริง!"

> "ติ๊ง! ภารกิจใหม่: ฝึกฝน ‘เทคนิคต่อสู้ขั้นต้น’ ให้สำเร็จภายในคืนนี้! รางวัล: ค่าพลังร่างกาย +2 และปลดล็อกกระบวนท่าต่อสู้แรก"

“ต้องทำให้ได้แล้วสิ” ซ่งหลินสูดลมหายใจลึกก่อนจะเริ่มฝึก

ซ่งหลินลองทำตามตำรา เริ่มจากการควบคุมการทรงตัว และฝึกท่าพื้นฐานของการต่อสู้มือเปล่า

ก้าวหลบ: ขยับเท้าให้มั่นคง พร้อมตั้งการ์ด

หมัดตรง: ใช้แรงจากสะโพกส่งพลังไปที่กำปั้น

หมัดฮุก: โจมตีศัตรูจากด้านข้าง

ศอกกระแทก: ใช้ข้อศอกเป็นอาวุธในการจู่โจม

ซ่งหลินซ้อมซ้ำไปมาจนเหงื่อซึมเต็มตัว

> "ติ๊ง! ความก้าวหน้าของเจ้า: 40%"

“โอ้โห! นี่ข้ายังฝึกไม่ถึงครึ่งเลยเรอะ!?”

เขากัดฟันแน่น "ถ้าข้าหยุดตอนนี้ ข้าก็ไม่มีวันแข็งแกร่งขึ้นแน่!"

ขณะที่ซ่งหลินกำลังฝึก เสียงฝีเท้าดังขึ้นหน้าห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เขาหันไปมองก่อนจะได้ยินเสียงของลี่ชูเหยียน “เจ้าตื่นอยู่หรือไม่?”

“แน่นอน! ข้ากำลังฝึกอย่างหนักเลย!”

เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ลี่ชูเหยียนจะพูดต่อ “ดีแล้ว อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ขี้เกียจ… ข้ามีเรื่องต้องการคุยกับเจ้า”

ซ่งหลินเดินไปเปิดประตู เขาพบลี่ชูเหยียนยืนกอดอกอยู่ สีหน้าของเธอยังคงเรียบนิ่ง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเซี่ยหวังที่เจ้าสู้ด้วยวันนี้เป็นใคร?”

ซ่งหลินขมวดคิ้ว “ก็แค่จอมยุทธ์จากสำนักกระบี่วายุไม่ใช่หรือ?”

“เขาเป็นบุตรชายของรองเจ้าสำนักกระบี่วายุ และพวกนั้นไม่ปล่อยให้ความพ่ายแพ้ของเซี่ยหวังเป็นเรื่องเงียบหายแน่”

ซ่งหลินหน้าซีด “เดี๋ยวนะ… นี่ข้ากำลังมีปัญหาใหญ่กว่าเดิมเหรอ!?”

ลี่ชูเหยียนพยักหน้า “ใช่ และข้าอยากให้เจ้าระวังตัวไว้ให้ดี”

ซ่งหลินตระหนักได้ว่า หากเขายังอ่อนแออยู่แบบนี้ การถูกไล่ล่าโดยสำนักกระบี่วายุเป็นเรื่องแน่นอน

"ไม่มีทางเลือก! ข้าต้องฝึกให้หนักขึ้น!"

เขากลับไปฝึกต่อด้วยแรงผลักดันใหม่ หมัดของเขาเริ่มหนักขึ้น การเคลื่อนไหวเริ่มแม่นยำขึ้น

> "ติ๊ง! เจ้าสำเร็จ ‘เทคนิคต่อสู้ขั้นต้น’! ค่าพลังร่างกาย +2 ปลดล็อกกระบวนท่าแรก: หมัดพายุ!"

“สุดยอด! ข้าเริ่มมีทักษะโจมตีจริงๆ แล้ว!”

ซ่งหลินยิ้มกว้าง "สำนักกระบี่วายุ ข้าไม่กลัวพวกเจ้าหรอก!"

แต่ในขณะที่เขาคิดแบบนั้น... เงาสีดำปรากฏตัวขึ้นบนหลังคาโรงเตี๊ยม

กลางดึกในเมืองชิงหลัว พระจันทร์ส่องแสงสลัวเหนือหลังคาโรงเตี๊ยมเมฆาขาว ลมเย็นพัดผ่านทำให้บรรยากาศดูเงียบงันและอึดอัด

บนหลังคาโรงเตี๊ยม เงาดำสายหนึ่งเคลื่อนตัวอย่างไร้เสียง

ภายในห้องของซ่งหลิน เขายังคงกำหมัดแน่น ฝึกท่าต่อสู้ที่เพิ่งได้มา แต่ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึง แรงสังหารบางอย่าง

"หืม? ทำไมข้ารู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครกำลังจับตาดูข้าอยู่...

> "ติ๊ง! คำเตือน: เจ้าถูกล็อกเป้าโดยศัตรูที่ไม่รู้จัก!

"บ้าเอ๊ย! นี่มันอะไรกัน!

ฟึ่บ!

เสียงเคลื่อนไหวบนหลังคาทำให้ซ่งหลินสะดุ้ง เขารีบกระโดดหลบไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณ และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง

ฉัวะ!

ดาบเล่มหนึ่งฟาดลงมาเฉียดเตียงของเขาไปเพียงเสี้ยววินาที!

“โอ๊ย! ใครมันมาฆ่าข้าตอนนี้เนี่ย!

เงาปริศนาปรากฏตัวขึ้นจากหน้าต่างที่ถูกฟันเป็นเสี่ยงๆ เขาสวมชุดดำสนิท ปิดหน้าปิดตา มีเพียงดวงตาที่เปล่งประกายด้วยเจตนาฆ่า

“ซ่งหลิน เจ้าทำให้พวกเราต้องขายหน้า” น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยว! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ข้าเพิ่งเข้ามายุทธภพไม่กี่วันเองนะ

> "ติ๊ง! ศัตรูที่มาโจมตีเจ้าคือ ‘เยี่ยนซาน’ มือสังหารจากสำนักกระบี่วายุ! พลังรบ: ระดับกลาง เจ้าต้องหาทางเอาตัวรอด!

“ข้าต้องหาทางหนีก่อน! ซ่งหลินคิด แต่เยี่ยนซานไม่เปิดโอกาสให้

ฉับ!

ดาบของเขาพุ่งมาด้วยความเร็วสูง ซ่งหลินไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ "เทคนิควิ่งหลบระดับพื้นฐาน เพื่อหลีกเลี่ยง

> "ติ๊ง! เจ้าหลบการโจมตีได้! ค่าประสบการณ์ +10!

ซ่งหลินถอยหลังไปจนหลังติดผนัง ก่อนจะเหลือบไปเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“เอาวะ! เจ้าบังคับให้ข้าสู้เองนะ!

เขาคว้าเก้าอี้ขึ้นมาฟาดใส่เยี่ยนซานอย่างเต็มแรง

ปั้ก!

เยี่ยนซานสะดุ้งเล็กน้อย “เจ้าใช้เก้าอี้เป็นอาวุธเรอะ!

ซ่งหลินหอบหายใจ "เจ้ามันโจมตีข้าในบ้านข้านะ! แล้วจะให้ข้าใช้กระบี่สู้เรอะ ข้ายังไม่มีด้วยซ้ำ!"

> "ติ๊ง! เจ้าคิดนอกกรอบ ใช้เก้าอี้เป็นอาวุธ ค่าความฉลาด +5

เยี่ยนซานหรี่ตา “ช่างเถอะ ข้าจะรีบจัดการเจ้าแล้วกลับไป”

เขาเร่งฝีเท้าเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ซ่งหลินพยายามหลบแต่ไม่ทัน ถูกเตะเข้าที่สีข้างจนเซไปกระแทกกำแพง

“อั่ก!”

> "พลังชีวิตของเจ้าลดลง 20%

“โอ๊ย! ข้าจะตายตั้งแต่ภาคแรกไม่ได้!”

ขณะที่เยี่ยนซานกำลังจะจบชีวิตซ่งหลิน เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น

“หยุดมือเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยนซานหันขวับไปตามเสียง และทันใดนั้นเอง เงาสีฟ้าพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ฉัวะ!

ประกายกระบี่ส่องวาบในความมืด ก่อนที่เยี่ยนซานจะต้องถอยหลังไปสองก้าว

ซ่งหลินลืมตาขึ้นและเห็น ลี่ชูเหยียนยืนอยู่ตรงหน้าเขา กระบี่ในมือของเธอส่องแสงเย็นเยียบ

“เจ้าโง่ ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้มือสังหารมาถึงตัวเจ้าได้ง่ายขนาดนี้?” ลี่ชูเหยียนถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ

ซ่งหลินหัวเราะแห้งๆ “ข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้ากะจะนอนแล้วโดนจู่โจมต่างหากล่ะ!”

เยี่ยนซานขมวดคิ้ว “ลี่ชูเหยียน… ศิษย์แห่งพรรคฟ้าคราม? ทำไมเจ้าถึงปกป้องเขา?”

ลี่ชูเหยียนเหลือบตามองซ่งหลินเล็กน้อยก่อนจะตอบเรียบๆ “เรื่องของข้า”

เยี่ยนซานจ้องเขม็ง “หึ! ข้าจะถอยวันนี้ก็ได้ แต่เจ้าจงจำไว้ซ่งหลิน สำนักกระบี่วายุไม่ลืมความอัปยศนี้แน่!”

เขาพุ่งตัวออกไปทางหน้าต่าง หายไปในเงามืดของราตรี

หลังจากการต่อสู้จบลง

ซ่งหลินถอนหายใจยาว "โอ้โห! ข้าเพิ่งมายุทธภพได้ไม่กี่วันก็มีนักฆ่ามาเยี่ยมถึงห้องแล้วเรอะ!

ลี่ชูเหยียนหันมามองเขาด้วยสายตาเฉยเมย “เพราะเจ้าไปทำให้ลูกชายของรองเจ้าสำนักกระบี่วายุอับอาย เจ้าคิดว่าจะไม่มีผลตามมาเลยหรือ?”

ซ่งหลินกลืนน้ำลาย “ข้าแค่ต้องการเงินกินข้าวเท่านั้นเอง!”

> "ติ๊ง! เจ้ารอดจากการลอบสังหารของเยี่ยนซาน! ได้รับค่าประสบการณ์ +50

“อย่างน้อยข้าก็ได้ค่าประสบการณ์…” ซ่งหลินพึมพำ

ลี่ชูเหยียนส่ายหน้า “พรุ่งนี้เราออกเดินทาง ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกลอบฆ่าอีก”

ซ่งหลินเบิกตากว้าง “เดี๋ยว! นี่ข้าต้องออกจากเมืองอีกแล้วเรอะ!?”

ลี่ชูเหยียนไม่ได้ตอบ เธอเพียงเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ซ่งหลินได้แต่มองตาม

"ให้ตายเถอะ! ยุทธภพนี่มันโหดร้ายจริงๆ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***