คำถามที่ไร้คำตอบ

"แม้มือเราสัมผัสไม่ได้

แต่ใจข้ายังคงเรียกหา"

อเล็กซ์ไล่สายตาไปตามตัวอักษรที่พิมพ์จางลงตามกาลเวลา ร่องรอยหมึกที่เลือนรางไม่ได้ลดทอนความหมายของมันแม้แต่น้อย กลับกัน… มันดูเหมือนเสียงกระซิบจากอดีตที่เขาไม่อาจลืม

เสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาเบา ๆ ให้ความรู้สึกเย็นและเงียบเหงา ราวกับสะท้อนความคิดของเขาในตอนนี้

"คุณสนใจบทนั้นเป็นพิเศษเหรอ?"

เสียงทุ้มของเรนดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม อเล็กซ์สะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าหม่นละจากหน้ากระดาษแล้วเงยขึ้นสบกับดวงตาสีทองของเสือโคร่งที่จ้องมองเขาอยู่

อเล็กซ์นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "มันแค่… สะดุดตา"

"เพราะอะไรล่ะ?"

หมาป่าหนุ่มไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาของเขาหลุบต่ำลงเล็กน้อยขณะที่นิ้วเรียวยังคงแตะอยู่บนตัวหนังสือราวกับพยายามค้นหาคำตอบในนั้น

"เพราะมันเป็นบทกวี" เขาตอบในที่สุด

เรนหัวเราะเบา ๆ "แน่นอนสิ เพราะมันอยู่ในหนังสือบทกวีไง"

อเล็กซ์กลอกตาเล็กน้อย รู้ตัวว่ากำลังถูกแหย่โดยเจตนา "คุณตั้งใจล้อฉันเล่นเหรอ?"

"อาจจะนิดหน่อย" เรนยิ้มมุมปาก "แต่ผมหมายถึง… บทกวีนับร้อยนับพันในเล่มนี้ คุณหยุดอ่านตรงนี้เพราะมันมีความหมายสำหรับคุณ ไม่ใช่แค่เพราะมันเป็นบทกวีธรรมดา จริงไหม?"

อเล็กซ์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ "คุณถามเยอะไปแล้ว"

"ก็แค่สงสัย" เรนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ "ปกติคนเราจะสนใจอะไรที่มันสะท้อนบางอย่างในตัวเอง ผมแค่อยากรู้ว่ามันสะท้อนอะไรในใจของคุณ"

อเล็กซ์จ้องเขากลับนิ่ง ๆ ราวกับกำลังชั่งใจว่าควรตอบดีไหม ก่อนที่ในที่สุดเขาจะพูดขึ้นเสียงเบา

"...มันทำให้ฉันนึกถึงอดีต"

เรนไม่ได้พูดอะไรต่อ รอให้อเล็กซ์เป็นฝ่ายเลือกเองว่าจะพูดต่อไปหรือไม่

"ใครบางคนที่ฉันเคยรู้จัก" อเล็กซ์พูดต่อ ดวงตาของเขาเหมือนสะท้อนความทรงจำที่ยังไม่จางหาย "แต่ตอนนี้… เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว"

เรนพยักหน้าช้า ๆ "คุณคิดถึงเขา"

อเล็กซ์เม้มปากเล็กน้อย ดวงตาของเขาสั่นไหวชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่ง "ไม่รู้สิ"

เรนมองเขาอย่างพิจารณา "บางครั้งการคิดถึงใครสักคน ไม่ได้หมายความว่าเรายังยึดติดกับอดีต มันเป็นเพียงสิ่งที่บอกว่าเรามีช่วงเวลาที่มีความหมายกับเขา"

"คุณพูดเหมือนเข้าใจดี"

เรนยิ้มบาง ๆ "ก็เพราะผมเองก็เคยมีคนที่จากไปเหมือนกัน"

อเล็กซ์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย "คุณหมายถึงใคร?"

เสือโคร่งหนุ่มไม่ได้ตอบทันที ดวงตาสีทองของเขาสะท้อนแสงไฟสลัวในร้าน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ใครบางคนที่ผมเคยผูกพัน… แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว"

อเล็กซ์ขมวดคิ้วนิด ๆ รู้สึกเหมือนคำตอบของเรนสะท้อนบางอย่างในตัวเขาเอง

"...คุณเองก็มีอดีต?"

"แน่นอน ใคร ๆ ก็มี"

อเล็กซ์ยังคงจ้องเขาเงียบ ๆ ราวกับพยายามค้นหาความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเรน

"แต่ต่างกันที่ว่า…" เรนพูดต่อ ดวงตาของเขาสงบนิ่ง "ผมเลือกที่จะเก็บมันไว้เป็นบทเรียน มากกว่าปล่อยให้มันฉุดผมลงไป"

หมาป่าหนุ่มเม้มปากแน่น ดวงตาของเขาหลุบต่ำลงเล็กน้อย

"ฟังดู… เป็นวิธีคิดที่ดี"

เรนยิ้มบาง ๆ "คุณก็ทำได้เหมือนกันนะ"

อเล็กซ์ไม่ได้ตอบอะไร เขากลับไปมองบทกวีในมืออีกครั้ง ราวกับต้องการหลบซ่อนความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ

เสียงขัดจังหวะจากพนักงานจอมแซว

แต่ก่อนที่บรรยากาศจะเคร่งเครียดไปมากกว่านี้ เสียงสดใสของกระต่ายหนุ่มก็ดังขึ้นจากอีกมุมของร้าน

"โอ๊ะ โอ๊ะ~ นี่มันบรรยากาศอะไรกันครับ?"

เคียร์ กระต่ายขาว พนักงานประจำร้าน เดินออกมาจากหลังชั้นหนังสือ ดวงตาสีเขียวสดใสเป็นประกายเจ้าเล่ห์

"พี่เรนกำลังจิตวิทยาใส่ลูกค้าเหรอครับ?"

เรนหัวเราะในลำคอ "เปล่าหรอก แค่คุยกันเฉย ๆ"

"คุยแบบนี้มันออกแนวเค้นข้อมูลเลยนะครับ~ หรือว่าพี่สนใจลูกค้าคนนี้เป็นพิเศษ?"

อเล็กซ์ถอนหายใจยาว "พูดอะไรของนาย?"

"แหม ก็แค่สงสัยนิดหน่อยครับ" เคียร์ยักไหล่ก่อนจะยิ้มกวน ๆ "ก็ไม่ค่อยเห็นพี่เรนชวนใครคุยเรื่องส่วนตัวแบบนี้นี่นา~"

เรนส่ายหัว ยกมือขึ้นตบบ่าของกระต่ายตัวแสบเบา ๆ "พอเลยเคียร์ ไปช่วยลูคัสจัดหนังสือโน่นไป"

"โอ๊ยยย ใจร้ายจังเลยครับ!" เคียร์ทำท่าประชด แต่ก็เดินกลับไปหาจิ้งจอกหนุ่มที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างที่มุมร้าน

อเล็กซ์ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะมองกลับมาที่เรน ดวงตาของเสือโคร่งยังคงดูสงบนิ่ง และให้ความรู้สึก… อบอุ่นกว่าที่เขาคาดไว้

"ยังอยากอ่านต่อไหมครับ?" เรนถาม พร้อมยกยิ้มบาง ๆ

อเล็กซ์มองหนังสือในมือ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพลิกหน้าต่อไปโดยไม่พูดอะไร

เรนยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปชงชาเพิ่ม ปล่อยให้อเล็กซ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง… และบทกวีที่อาจสะท้อนบางอย่างในใจของเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***