บทกระวีในสายลม

"เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นเบา ๆ เมื่อหมาป่าหนุ่มก้าวเข้ามาภายในร้านหนังสือเก่า กลิ่นกระดาษจาง ๆ ผสมกับกลิ่นไม้ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ แสงไฟสีวอร์มไวท์ช่วยให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่นและเงียบสงบ… ราวกับโลกภายนอกที่วุ่นวายถูกตัดขาดไป"

ภายในร้านหนังสือเล็ก ๆ "Rain & Pages" มีเพียงเสียงฝนที่โปรยปรายเบา ๆ อยู่ด้านนอก แสงไฟสีส้มสะท้อนลงบนพื้นไม้ขัดมัน หนังสือเก่าถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบบนชั้นสูงจรดเพดาน บางเล่มมีรอยขาดเล็กน้อย บ่งบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านไปอย่างยาวนาน

อเล็กซ์ หมาป่าหนุ่มในเสื้อโค้ทสีดำเดินเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาของเขากวาดไปทั่วร้าน ดวงตาสีฟ้าหม่นไล่ไปตามชั้นหนังสือ เขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไรเป็นพิเศษ แค่มองหาที่หลบฝนและฆ่าเวลาเท่านั้น

เขาค่อย ๆ เดินลึกเข้าไปในร้าน สัมผัสขอบหนังสือที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวของเขาลูบไล้ไปตามสันปกหนังสือเก่าที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือ ราวกับเคยถูกอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่ก่อนที่เขาจะดึงหนังสือเล่มหนึ่งออกมา เสียงทุ้มอบอุ่นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"มองหาหนังสืออะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?"

อเล็กซ์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตามเสียง

เจ้าของเสียงเป็นเสือโคร่งหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพับขึ้นถึงข้อศอก ขนสีน้ำตาลเข้มลายดำ ตัดกับดวงตาสีทองที่สะท้อนแสงไฟจาง ๆ

เรน – เจ้าของร้านหนังสือเก่า

อเล็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบสั้น ๆ "แค่เดินดูเฉย ๆ"

เรนยิ้มบาง ๆ พยักหน้ารับ "ถ้าอย่างนั้น ลองเล่มนี้ไหมครับ?"

เขาหยิบหนังสือปกหนังเก่าขึ้นมาจากโต๊ะใกล้ ๆ แล้วยื่นให้หมาป่าหนุ่ม "เป็นบทกวีของนักเขียนเก่าแก่ อ่านแล้วเหมือนเสียงลมพัดผ่านทุ่งหญ้า บางทีอาจเหมาะกับคุณ"

อเล็กซ์มองหนังสือในมือของเรนครู่หนึ่ง มันดูเก่าแต่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เขาไม่ได้ยื่นมือไปรับทันที แต่ดวงตากลับจับจ้องมันอยู่นาน

"...คุณเป็นเจ้าของร้าน?"

เรนพยักหน้าช้า ๆ "ใช่ครับ ร้านนี้เป็นของผมเอง"

เสียงขัดจังหวะของกระต่ายแสนซน

"โอ๊ะ โอ๊ะ~ ลูกค้าใหม่เหรอครับ?"

เสียงสดใสแทรกขึ้นมา ทำให้อเล็กซ์ละสายตาจากเรนแล้วหันไปมองด้านข้าง

กระต่ายหนุ่มขนสีขาวสะอาดกำลังยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ ชั้นหนังสือ ดวงตาสีเขียวสดใสเป็นประกาย รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏอยู่บนใบหน้า

"เคียร์" – พนักงานร้านจอมแซว

"พี่เรน ไม่เคยเห็นพี่ตั้งใจแนะนำหนังสือให้ลูกค้าขนาดนี้มาก่อนเลยนะครับ~ หรือว่า…" เคียร์ยกยิ้มมุมปาก "ลูกค้าคนนี้พิเศษ?"

อเล็กซ์ถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เรนหัวเราะในลำคอ "เคียร์ พอเถอะ"

"ก็แค่แซวเล่นเอง~" กระต่ายหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะเดินไปช่วยลูคัส จิ้งจอกหนุ่มอีกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมร้าน

บทกวีที่เชื่อมโยงความรู้สึก

อเล็กซ์สุดท้ายก็ตัดสินใจรับหนังสือมาถือไว้ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมร้าน เงยหน้ามองออกไปทางหน้าต่างที่มีหยดน้ำฝนเกาะอยู่

เขาเปิดหนังสือออกและไล่สายตาไปตามตัวอักษร

"เมื่อจันทร์เลือนรางกลางสายฝน

เงาแห่งรักยังทอดทับ

แม้มือเราสัมผัสไม่ได้

แต่ใจข้ายังคงเรียกหา"

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกจากลำคอของหมาป่าหนุ่ม โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเผลออ่านออกเสียงเบา ๆ

"บทนี้… ผมก็ชอบเหมือนกัน"

เสียงของเรนดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมามอง เสือโคร่งหนุ่มนั่งลงฝั่งตรงข้าม จ้องมองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก

"งั้นเหรอ?"

"ใช่ครับ" เรนยิ้มบาง ๆ "มันเป็นบทกวีที่ผมคิดว่าทุกคนเคยสัมผัส… ความรู้สึกของการคิดถึงใครสักคน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว"

อเล็กซ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปมองตัวหนังสือในมืออีกครั้ง

'แม้มือเราสัมผัสไม่ได้ แต่ใจข้ายังคงเรียกหา'

ทำไมประโยคนี้ถึงดูเหมือนสะท้อนความรู้สึกของเขาเอง?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***