การพบกันของ ปรินทร์ และ ลลิณ ที่ร้านกาแฟ

ปรินทร์ เป็นชายหนุ่มที่มักจะมีอารมณ์เย็นชาและนิ่งเงียบ แต่กลับมีความผูกพันกับ ลลิณ หญิงสาวที่มีบุคลิกตรงข้ามกันอย่างชัดเจน ลลิณเป็นคนที่มีความสดใสและเป็นคนเปิดเผย เธอทำให้ปรินทร์ได้ค้นพบถึงความหมายของการรักและการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ ทั้งคู่มีการเผชิญกับปัญหาหลาย ๆ ด้าน ทั้งในเรื่องของความเข้าใจผิด ปัญหาครอบครัว หรือแม้กระทั่งความกลัวในการเปิดใจรัก

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเบาๆ ค่ำคืนที่แสนเงียบสงัดไม่เคยทำให้ปรินทร์รู้สึกเหงาเหมือนในวันนี้ เมื่อเขานั่งอยู่ในคาเฟ่ที่คุ้นเคยในมุมเดิม มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแสงไฟจากรถที่ขับผ่านไปมา ราวกับโลกภายนอกกำลังหมุนอย่างไม่หยุดยั้ง แต่ในห้องนี้ มีเพียงเขาและความคิดของตัวเองที่วนเวียนไม่จบสิ้น

ความเหงาอันแสนเจ็บปวดครอบงำจิตใจของเขาอีกครั้ง มันยังคงเหมือนเดิม—ความรู้สึกที่แหลกสลายจากอดีตที่เขาพยายามหลบหลีก และยังคงไม่สามารถลืมมันได้

แต่วันนี้... สิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น

"สวัสดีค่ะ คุณปรินทร์" เสียงหวานๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง เขาหันไปมองและพบกับหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะของเขา รอยยิ้มอ่อนโยนของเธอดึงดูดสายตาของเขาไปอย่างไม่อาจฝืน

"คุณ... รู้จักผมได้ยังไง?" ปรินทร์ถามเสียงแหบพร่าด้วยความสงสัยและไม่คุ้นเคย เธอไม่ใช่ใครที่เขาเคยพบเจอมาก่อน

หญิงสาวยิ้มกว้าง "ฉันเห็นคุณมาที่นี่บ่อยๆ ค่ะ รู้สึกเหมือนคุณชอบนั่งอยู่ตรงนี้" เธอตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

ปรินทร์ยิ้มบางๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกใจ สายตาของเขาจับจ้องที่เธอ รู้สึกเหมือนเวลาในตอนนี้หยุดไปแล้ว

“คุณชื่ออะไรครับ?” เขาถามไปตามปกติ

“ลลิณค่ะ" เธอตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย "เป็นคนที่ชอบกาแฟเย็นของที่นี่"

ปรินทร์พยักหน้าเป็นการรับรู้ เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าอะไรทำให้เขาอยากพูดคุยกับเธอมากขึ้น ความสงบที่เธอนำมาดูเหมือนจะคลี่คลายความวุ่นวายในใจเขาลงไปบ้าง

“คุณมาที่นี่บ่อยเหรอครับ?” เขาถามพลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

"ใช่ค่ะ ฉันมาที่นี่ทุกวันหลังเลิกงาน มันทำให้ฉันรู้สึกสงบ" ลลิณตอบ พลางมองไปที่หน้าต่างที่ฝนตกหนัก "บางทีเราทุกคนก็ต้องการที่ที่ทำให้รู้สึกถึงความสงบในจิตใจ"

ปรินทร์มองไปที่เธออีกครั้ง เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนที่ไม่รู้จัก แต่คำพูดของเธอกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังพูดอะไรบางอย่างที่เขาต้องการจะฟัง

"บางที.. ผมก็นึกถึงคำพูดพวกนี้เหมือนกัน" เขาพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร

ลลิณหันมามองเขาและยิ้มอีกครั้ง "เราอาจจะเคยผ่านอะไรที่คล้ายกันมาก่อนก็ได้นะคะ"

จากวันนั้น ปรินทร์เริ่มพบว่าความรู้สึกที่เขาหลบเลี่ยงมานานกำลังค่อยๆ กลับมา เขาพบว่าเขาชอบการมีเธออยู่ใกล้ๆ มากขึ้น ไม่ใช่แค่เพียงการพูดคุยกันแบบสุภาพ แต่เหมือนการเปิดใจให้กันและกันได้สัมผัสความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัว

วันแล้ววันเล่า พวกเขานัดพบกันที่ร้านกาแฟเดิม จนเริ่มรู้จักกันมากขึ้น เธอไม่เคยถามถึงอดีตของเขา แม้ว่าปรินทร์จะรู้สึกถึงการมีตัวตนในความเงียบสงบของเธอ ราวกับว่าเธอไม่ได้มองหาคำตอบจากเขา เธอแค่ยอมรับเขาในแบบที่เขาเป็น

แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเขาคิดว่าความสัมพันธ์นี้จะเป็นไปอย่างสวยงาม... เขาก็ถูกถามคำถามที่ทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“ปรินทร์... คุณคิดว่าความรักมันคืออะไรคะ?” ลลิณถามพลางมองเขาด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน

ปรินทร์นิ่งไปเล็กน้อย เขาไม่เคยถามตัวเองในแบบนี้เลย คำตอบของเขาคือคำตอบที่เคยพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด

"ผมคิดว่า... ความรักคือการยอมรับ" เขาพูดเสียงเบา "การยอมรับตัวเองและยอมรับอีกคนโดยไม่หวังให้มันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบ... แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ"

ลลิณยิ้มอย่างอบอุ่น "ถ้างั้น... เราก็เริ่มต้นกันได้ดีนะคะ"

คำตอบของเธอทำให้ปรินทร์รู้สึกเหมือนว่าหัวใจเขาหยุดที่เธอแล้ว มันไม่ใช่เพียงแค่การรักใครสักคน แต่เป็นการเรียนรู้ที่จะรักตัวเองผ่านความรักที่เธอมอบให้

และในวันที่ฝนยังตกหนักอย่างนี้ เขารู้แล้วว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ความรักที่เติบโตขึ้นระหว่างเขาและเธอหลุดลอยไป

หัวใจของเขาหยุดที่เธอแล้ว... และมันจะไม่หยุดอีกเลย.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***