Chapter 4 Part-Time

...Chapter 4...

...Part-Time...

เซเฟอร์ได้ตื่นมาตอนตี 5 ของวันถัดมาเขาไปอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อยและหยิบอุปกรณ์การทำงานอย่างโฮเวอร์บอร์ดและแท็บเล็ต เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซเฟอร์ก็ใส่รองเท้านำแท็บเล็ตใส่กระเป๋าสะพาย ปิดไฟให้เรียบร้อยและล็อคประตูด้วยคีย์การ์ด ในขณะที่เขากำลังออกมานั้น ในโถงทางเดินเขาก็เจอกับชายเย็นชาทรงผมเห็ดยอดฮิตที่เจอเมื่อวาน แต่ที่เซเฟอร์ประหลาดใจก็คือเขาใส่ยูนิฟอร์มพนักงานพาร์ทไทม์แบบเดียวกับตนเอง มีอุปกรณ์เหมือนกันเลยด้วย

"เห้! เราเจอกันอีกแล้วนะ"

เซเฟอร์วิ่งไปทักทายในขณะที่มือข้างขวาแบกโฮเวอร์บอร์ดไว้ มันน้ำหนักเบาเลยแบกง่าย ชายคนนั้นยังมีท่าทางเย็นชาเหมือนเคย เขามองมาที่เซเฟอร์ด้วยดวงตาสีน้ำตาลเข้มและไม่ได้ตอบอะไร เหมือนเขากำลังศึกษาท่าทางของเซเฟอร์

"นายชื่ออะไรหรอ?"

ความเงียบของบรรยากาศตอนตี5ครึ่งกว่าๆในห้องโถง พร้อมกับท่าทีอึมครึมของคนข้างๆทำเอาเซเฟอร์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

"เฮียกคิ โคฮารุ..เอ่อ ถ้าเรียงชื่อแบบอเมริกาก็คง โคฮารุ เฮียกคิ แต่เรียกฉันโคฮารุเถอะ"

ในที่สุดเจ้าตัวก็พูดชื่อออกมาชัดเจนเลยคนญี่ปุ่นแค่ดูจากทรงผมกับลักษณะทางกายภาพเซเฟอร์คิดในใจ

"ยินดีที่ได้รู้จักฉันชื่อเซเฟอร์ แลนดอร์ฟ! ในเมื่อเป็นพนักงานพาร์ทไทม์เหมือนกันมาเป็นเพื่อนกันดีมั้ย?"

โคฮารุเงียบใส่ราวสักห้านาทีได้ สีหน้าของเขาอ่อนลงไม่ได้เย็นชาตึงเปรี๊ยะเหมือนเมื่อกี้ ในที่สุดหนุ่มญี่ปุ่นหน้ามายองเนสก็พยักหน้าเบาๆ ราวกับว่าเขาน่าจะลดการป้องกันตัวเองลง ทั้งคู่เริ่มเดินไปคุยไป

"แล้วทำอยู่โซนไหนหรอ?"

"อยู่โซนสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม นายหล่ะ?"

"เหใกล้ๆกันนิ ฉันโซนสัตว์ปีก"

ดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี เซเฟอร์ก็ประหม่าน้อยลงหลังโคฮารุเลิกทำหน้าตึงเปรี๊ยะใส่เขา

"แล้วนายอยู่ส่วนไหนของอเมริกาหรอ? ฉันอยู่ฟลอริด้า ไมอามี่"

"ฉันอยู่เวอร์จิเนีย เมืองนอร์ฟอล์ก"

"ไกลจากที่นี่เหมือนกันนะเนี่ย"

"ว่าแต่...จะกินข้าวด้วยกันมั้ย?"

"ได้สิ"

ทั้งคู่เมื่อออกจากตัวหอพัก พวกเขาก็ใช้โฮเวอร์บอร์ดเดินทางไปยังศูนย์อาหาร ซึ่งดีแล้วที่ศูนย์อาหารเปิดให้บริการแล้ว เซเฟอร์และโคฮารุวางของจองโต๊ะไว้แล้วเดินไปหยิบถาดเซ็ตอาหารสำหรับพนักงานซึ่งเป็นสวัสดิการอาหารฟรีอย่างนึง แต่ถ้าเป็นอาหารนอกศูนย์อาหารจะต้องเสียเงิน พอทั้งคู่ได้อาหารเช้าแล้วก็กลับมานั่งโต๊ะที่จองไว้

ถาดอาหารของทั้งคู่ก็คือแพนเค้กโฮลวีท กล้วยหอมและเบค่อน พร้อมกับนมหนึ่งกล่องน้ำหนึ่งขวดทั้งคู่เริ่มนั่งและรับประทาน แต่โคฮารุกินช้ากว่านิดหน่อยเพราะเขาต้องพูด "จะทานแล้วนะครับ" ตามมารยาทคนญี่ปุ่น

"เอาจริงๆ..ฉันก็ไม่คิดว่านายจะคุยด้วยง่ายนะโคฮารุ"

"งั้นหรอ? โทษทีนะ..ฉันไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่..แต่เห็นว่านายดูไม่ใช่พวกสมองตื้นขี้บูลลี่ก็เลยยอมคุยด้วย"

เซเฟอร์แอบช็อคกับคำตอบตรงๆของเขาเล็กน้อยและเริ่มคิดว่าที่โคฮารุเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะปัญหาการเหยียดคนเอเชียหรือเชื้อชาติอื่นในอเมริกาก็ยังไม่หมดไปสักที

"แล้วมาทำงานที่นี่ได้ไงหรอ? พูดตรงๆนะฉันมาได้เพราะเส้นสาย พี่ชายฉันทำงานที่นี่"

เซเฟอร์หัวเราะเจื่อนๆกลัวสายตาของอีกคนนึงที่อาจไม่ชอบเขาไปเลยก็ได้ เพราะเส้นสายเป็นสิ่งที่คนธรรมดาย่อมอคติมันดูไม่มีความพยายามเท่าไหร่ แต่โคฮารุกลับไม่ได้มีรีแอคอะไรเขาแค่พยักหน้า

"งั้นสินะถือว่าดีเลยที่นี่ใช่ว่าจะเข้าทำงานง่ายๆ..ฉันมาได้เพราะทางโรงเรียนแนะนำมา"

"เห แสดงว่าโรงเรียนนายต้องไม่ธรรมดาแน่ๆเลยถึงกับขั้นส่งนายมาทำพาร์ทไทม์ที่นี่ได้ แล้วนายเรียนโรงเรียนอะไรหรอ?"

"Norfolk Academy"

ทันทีที่โคฮารุตอบเซเฟอร์แทบสำลักแพนเค้กออกมาจนต้องรีบเปิดขวดน้ำดื่มทันทีด้วยความอึ้งตะลึง

"นายกำลังหมายถึงโรงเรียนเอกชนที่เก่าแก่สุดในเวอร์จิเนียหรอ?! บ้าน่า! นายนี่มันโครตสุดยอดเลยนี่หว่า!"

เซเฟอร์ตกตะลึงมากมองโคฮารุตาไม่กระพริบเลย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่มีรีแอคอะไรเท่าไหร่

"ขอบใจ แล้วนายหล่ะ?"

เซเฟอร์คิดในใจคนๆนี้บ้าไปแล้ว พึ่งบอกไปว่าตัวเองเรียนโรงเรียนสุดยอดแบบนั้นแต่ยังคงสีหน้าเรียบๆ แล้วถามต่ออีกเอาซะไม่กล้าตอบเลย

"MAST Academy.."

"ก็โรงเรียนรัฐดังใช้ได้เลยนี่น่า ไม่เห็นต้องตะลึงขนาดนั้นเลย"

โคฮารุยักคิ้วสงสัย ก็ถูกโรงเรียนที่เซเฟอร์เรียนคือโรงเรียนที่มุ่งเน้นด้านวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี วิศวกรรม และคณิตศาสตร์ โดยเฉพาะด้านการศึกษาทางทะเล เซเฟอร์ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า

"ปกติพูดแล้วก็จะมีแต่คนบอกว่าไอ้เนิร์ดใช้ชีวิตไม่เป็นอะไรทำนองนั้น"

"เหมือนกัน แต่ไม่ต้องไปสนใจหรอก พวกไม่มีสมอง ไม่พยายามก็ชอบเห่าแบบนั้นแหละ"

"ก็จริงอ่ะนะ"

"แล้วแฟนนายเมื่อวานหล่ะ?"

"ห๊าาา? แฟน? ใครอ่ะ"

เซเฟอร์ขมวดคิ้วสงสัยอีกครั้งว่าโคฮารุหมายถึงอะไรกันแน่ คำตอบของเซเฟอร์ก็ทำโคฮารุขมวดคิ้วเหมือนกัน

"ก็ผู้หญิงที่ตัวประมาณเลยไหล่นายมาหน่อย มีหน้าม้าซีทรู มัดหางม้า"

"อ่อออ ไม่ใช่แฟนเป็นเพื่อนที่พึ่งรู้จักเมื่อวานเธอชื่อ ธาราริน ลอว์เรนซ์ เป็นลูกสาวของนักวิจัยที่นี่เห็นว่าแม่ของหล่อนเป็นหนึ่งในทีมนักวิจัยพฤกษศาสตร์ ส่วนพ่อเป็นหัวหน้าทีมวิจัยพันธุวิศวกรรมแผนกแมลง"

โคฮารุพยักหน้าและดูดนมกล่อง เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายกันไปเตรียมตัวเริ่มงานตอนเจ็ดโมงเช้า ก่อนหน้านั้นก็ทักข้อความไปหาธารารินสักหน่อยเรื่องของโคฮารุ ผู้ชายทรงผมเห็ดที่เธอนินทาไปเมื่อวาน

ในโซนสัตว์ปีกยาม 7 โมงเช้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคลื่อนไหวเสียงสัตว์ปีกเริ่มส่งเสียงร้องรำไรรำระงมผ่านแว่วเสียงสายลมผ่านกรงและธรรมชาติที่ถูกดีไซน์โดยสมองของมนุษย์ เซเฟอร์หลับตากระชับฟังเสียงแห่งความสงบในช่วงเช้าก่อนมีนักท่องเที่ยวมาด้วยความสบายใจก่อนจะเริ่มเช็คอาหารแต่ละกรง

"กรง Galluslove..อาหารยังพอกิน"

Galluslove เกิดจากไก่และเลิฟเบิร์ดถูกตัดต่อพันธุกรรมรวมกัน จึงมีหน้าตาเป็นเลิฟเบิร์ดตัวเท่าไก่และสีสันสวยงาม เซเฟอร์เปิดแท็บเล็ตและกรอกข้อมูลลงเรียบร้อยเขาจึงเดินทางด้วยโฮเวอร์บอร์ดไปที่กรงอื่น กรงแล้วกรงเล่าถูกเซเฟอร์เช็ค อาหารนั้นหมดและไม่หมดผสมปนเปกันไปบ้าง

"Swanpeafowl..ตัวนี้อาหารใกล้หมดแล้ว"

เซเฟอร์จิ้มลงระบบไปว่าอาหารกรงนี้ใกล้หมดแล้ว ก่อนจะมองไปที่หงส์ที่มีสีสันแบบนกยูงและหางสุดอลังการเหมือนนกยูงตัวผู้ ในขณะที่เขากำลังจะหันโฮเวอร์บอร์ดกลับไปเขาก็เจอเข้ากับเซย์เดนพี่ชายของตนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

"โว้ว!! พี่ทำผมหัวใจเกือบวาย!!"

เซเฟอร์ตกใจมากจนแทบล้มจากโฮเวอร์บอร์ดดีที่เซย์เดนจับไว้ได้ทันและหัวเราะออกมา

"ขอโทษๆ พี่แค่มาเช็คว่าน้องชายพี่ทำงานเป็นไงบ้าง มีไอ้ตัวเบิ้มมาบูลลี่รึเปล่าแค่นั้น"

เซย์เดนยีหัวน้องชายตนด้วยความเอ็นดูและกอดอกมอง เซเฟอร์ถอนหายใจใส่

"ทีหลังก็ให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิ!"

"จ้าๆ แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง?"

"อ๋อได้เพื่อนใหม่มาหน่ะ ธาราริน เธอเป็นลูกของนักวิจัยที่นี่ เธอพาผมทัวร์"

"อ่าาาาา งี้นี่เองลูกสาวของคุณฟลอเรนซ์"

เซย์เดนพยักหน้ารับรู้และยิ้มกรุ่มกริ่มมีเลศนัย จนเซเฟอร์หรี่ตาลงและขมวดคิ้วจ้องหน้าพี่ชายตน

"อะไร?"

"ป๊าวนิ แค่ปกติไม่ค่อยเห็นน้องชายตัวเองคุยกับผู้หญิงเท่าไหร่"

เซย์เดนยักไหล่ด้วยความไม่รู้ไม่ชี้และตบไหล่น้องชายตัวเอง

"พี่ไปละ จะกลับไปนอน สู้ๆนะทั้งเรื่องงานและก็ธารารินคนนั้น!"

เซย์เดนรีบวิ่งออกไปปล่อยทิ้งให้น้องชายวัย 18 งุนงงกับคำพูดว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ เซเฟอร์ถอนหายใจอีกครั้งและยิ้มเจื่อนส่ายหน้ากลับไปโฟกัสกับงาน เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเที่ยงก็ถึงเวลาพักเที่ยง แถมหมดกะงานของเซเฟอร์แล้วด้วย งานพาร์ทไทม์ตำแหน่งนี้แล้วแต่สะดวกตอนสมัครทำ 6 ชั่วโมงเท่ากัน กะเช้า 7 โมงเช้าถึงเที่ยง กะบ่ายทำตั้งแต่บ่ายโมงจนถึง6โมงเย็น

เซเฟอร์ใช้โฮเวอร์บอร์ดมุ่งตรงไปที่ศูนย์อาหาร เขาก็เห็นโคฮารุนั่งอยู่คนเดียวกินข้าวไปเรียบร้อยใกล้หมดแล้ว เซเฟอร์สงสัยว่าโคฮารุทำงานเสร็จเร็วขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

"โย่ว"

เซเฟอร์วางกระเป๋าที่โต๊ะและทักทายโคฮารุ โคฮารุแค่พยักหน้ารับรู้และกินส้มในถาดอาหาร เซเฟอร์หลังวางกระเป๋าแล้วเขาก็ไปหยิบถาดอาหารของตน แต่พอกลับมาที่โต๊ะโคฮารุก็ไม่อยู่แล้วมีแต่ธารารินนั่ง

"อ้าวโคฮารุหายไปไหน?"

"ไอ่หัวเห็ดหน้ามายองเนสอ่ะนะ? บอกว่ามีธุระต่อต้องรีบไป"

ธารารินยักไหล่ด้วยสีหน้าเบื่อๆก่อนจะหยิบกล่องข้าวผัดปูออกมาจากถุงกระดาษตนและน้ำปั่นออกมาแล้วเริ่มกิน

"แปลกคนจัง.."

"ทำตัวลึกลับ เหมือนคนมีความลับร้ายแรง"

เซเฟอร์วางถาดอาหารและนั่งลง ส่วนธารารินดูจะสัมผัสอะไรได้จากโคฮารุ แต่เซเฟอร์คิดอยู่ครู่นึงในขณะที่นำทาโก้เข้าปาก ก็จริงนั่นแหละโคฮารุดูไม่ได้สนใจที่นี่เหมือนคนปกติทั่วไป จากพฤติกรรมที่เซเฟอร์เห็นนิดๆ เหมือนเขาพูดแบบกักข้อมูลไว้

"ก็จริงแหละ..ตอนฉันคุยกับเขาดูเหมือนเขากักอะไรไว้ เหมือนพูดไม่หมด"

"ถ้านายยืนยันว่าแบบนั้นก็ยิ่งน่าสงสัย"

"นี่มองในแง่ดีหน่อยเขาอาจแค่ถามคำตอบคำ ไม่อยากเสวนามากก็ได้นะ"

ธารารินยังคงสงสัยต่อไปในขณะที่เซเฟอร์พยายามไม่คิดอะไรมาก ช่วงบ่ายนั้นว่างไม่มีอะไรทำ ทั้งสองคนเลยไปเดินเล่นในโซนตลาดขายของ กับ โซนสวนสนุกเพราะเมื่อวานไม่ได้ไปมัวแต่ทัวร์ดูสัตว์

วันนี้ก็จบลงด้วยดีไม่มีปัญหาอะไรมาก ในช่วงค่ำเซเฟอร์ก็อาบน้ำใส่ชุดนอน นั่งเล่นโทรศัพท์ คุยแชท และก็ดูหนังก่อนเข้านอนเพื่อทำงานในเช้าวันถัดไป

จบ Chapter 4 Part-time

To be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***