ตอนที่ 1: การตื่นขึ้นของแสงจันทร์

แสงจันทร์สาดส่องผ่านม่านเมฆหนาแน่นเหนือป่าเงา พื้นดินเต็มไปด้วยความชื้นและกลิ่นดินชื้นที่อบอวลไปทั่ว เสียงกิ่งไม้ที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดในสายลมราวกับเสียงกระซิบของผู้คนที่มองไม่เห็น ลูซิล ฟรอสท์ ลืมตาขึ้นมาในความมืด เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และความทรงจำทั้งหมดในหัวก็ว่างเปล่า

“ที่นี่...คือที่ไหน?” ลูซิลพึมพำ เขารู้สึกถึงความเย็นของพื้นดินที่ซึมเข้าสู่ผิวหนัง และสังเกตเห็นรอยสัญลักษณ์เรืองแสงบนหลังมือซ้ายของเขา

รอยสัญลักษณ์นั้นดูเหมือนวงกลมที่ล้อมรอบด้วยลวดลายซับซ้อน คล้ายกับพระจันทร์เต็มดวงในค่ำคืนอันมืดมิด มันเปล่งแสงสีเงินออกมาเบา ๆ ราวกับกำลังบอกอะไรบางอย่างกับเขา

ก่อนที่เขาจะทันได้ตั้งคำถาม เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ลูซิลหันขวับไป เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ท่ามกลางเงาไม้สูงตระหง่าน เงาร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้น พร้อมดวงตาสีแดงที่ส่องประกายในความมืด

“เงามืด...” เสียงกระซิบดังมาจากป่ารอบตัว ลูซิลถอยหลังโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก

“ต้องวิ่ง...” ความคิดนั้นพุ่งเข้ามาในหัว ลูซิลหันหลังและออกวิ่งเต็มกำลัง แต่ผู้ล่าเงาที่ไล่ตามเขามีความเร็วเหนือมนุษย์ มันพุ่งตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ลูซิลสะดุดรากไม้ล้มลง เขาพยายามลุกขึ้นแต่ความกลัวทำให้ร่างกายเขาสั่นสะท้าน ผู้ล่าเงาเดินเข้ามาใกล้ มันส่งเสียงคำรามต่ำและยื่นกรงเล็บแหลมคมมาทางเขา

ทันใดนั้น รอยสัญลักษณ์บนมือซ้ายของลูซิลก็ส่องแสงเจิดจ้าออกมา พลังบางอย่างแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ แสงนั้นทำให้ผู้ล่าเงากรีดร้องและถอยหนี ลูซิลรู้สึกถึงความร้อนที่ไหลผ่านเส้นเลือด ราวกับว่าพลังงานบางอย่างในตัวเขาถูกปลุกขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นกับข้า?” เขาพึมพำ รู้สึกถึงพลังที่ค่อย ๆ สงบลง รอยสัญลักษณ์บนมือเริ่มหรี่แสงลงจนกลับสู่ความมืดอีกครั้ง

เขามองรอบตัว ผู้ล่าเงาหายไปแล้ว แต่เขาก็รู้ดีว่ามันจะไม่จบเพียงแค่นี้

ลูซิลเดินต่อไปในป่า ความมืดทำให้ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ทันใดนั้น เขาเห็นแสงไฟสลัว ๆ อยู่ไกลออกไป

เมื่อเข้าใกล้ เขาพบว่ามันเป็นค่ายพักแรมเล็ก ๆ มีชายหญิงสองคนกำลังนั่งอยู่ข้างกองไฟ พวกเขาดูเหมือนนักเดินทางที่ผ่านเส้นทางนี้

“ใครน่ะ?” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมชักดาบออกมา เขามีร่างกายกำยำและท่าทางดุดัน

“ข้า...ข้าไม่ได้เป็นศัตรู” ลูซิลยกมือขึ้นแสดงความบริสุทธิ์ใจ “ข้าหลงทางในป่านี้”

หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกองไฟลุกขึ้น เธอสวมเสื้อคลุมที่มีลวดลายพระจันทร์และถือไม้เท้าในมือ “เจ้ามีรอยสัญลักษณ์ของจันทรา...” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“ข้าไม่รู้” ลูซิลตอบตามตรง “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย”

ชายกำยำและหญิงสาวมองหน้ากัน ก่อนที่เธอจะกล่าว “ถ้าเช่นนั้น จงมาพักกับพวกเรา ข้าเชื่อว่าเจ้ามีอะไรบางอย่างที่สำคัญกับโลกนี้”

ลูซิลพยักหน้า แม้จะไม่รู้ว่าเขาควรเชื่อใจพวกเขาหรือไม่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

คืนนั้น ลูซิลหลับไปพร้อมกับความสับสนในใจ เขาไม่รู้เลยว่า การพบกับคนแปลกหน้าทั้งสองนี้จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเขาไปตลอดกาล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***