ตอนที่ 5: เสียงสะท้อนในหัวใจ

ในช่วงยามค่ำคืน ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงสว่างทั่ววังหลวง ถัวกัวเดินตรวจตราตามหน้าที่ แต่จิตใจกลับไม่สงบเหมือนทุกครั้ง ภาพขององค์ชายหลิงเหยียนในรอยยิ้มสงบและคำพูดลึกซึ้งยังคงก้องอยู่ในหัว

“เหตุใดข้าจึงรู้สึกเช่นนี้?” ถัวกัวพึมพำกับตนเอง พลางยืนมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า

ในขณะเดียวกัน องค์ชายหลิงเหยียนก็ยังคงนั่งอยู่ในตำหนักของพระองค์ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องบทกวีที่เขียนไว้บนกระดาษ แต่จิตใจกลับล่องลอยไปถึงถัวกัว คนที่เป็นทั้งผู้คุ้มกันและเพื่อนคนเดียวที่เขาไว้ใจได้

เมื่อเสียงฝีเท้าของถัวกัวดังขึ้นจากด้านนอก หลิงเหยียนละสายตาจากบทกวี และเอ่ยเรียกเบา ๆ “แม่ทัพถัว เข้ามาเถิด”

ถัวกัวก้าวเข้ามาในตำหนักด้วยท่าทางระมัดระวัง ก่อนจะโค้งคำนับ “องค์ชาย ท่านยังไม่เข้านอนอีกหรือพะย่ะค่ะ?”

“ข้าคิดว่าจะพักผ่อน แต่กลับพบว่าจิตใจไม่สงบ” หลิงเหยียนยิ้มบาง ก่อนจะยื่นมือไปหยิบถ้วยชา “เจ้าล่ะ ถัวกัว คืนนี้เจ้าดูเหมือนมีเรื่องให้คิดมาก”

ถัวกัวนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างระมัดระวัง “ข้าน้อยไม่มีสิ่งใดต้องกังวลพะย่ะค่ะ เพียงแต่หน้าที่นี้สำคัญยิ่งนัก ข้าจึงไม่อาจวางใจได้”

หลิงเหยียนวางถ้วยชาลง และมองถัวกัวด้วยแววตาเรียบนิ่งแต่แฝงความอ่อนโยน “เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลถึงข้าขนาดนั้น ข้าไว้ใจในความสามารถของเจ้า”

คำพูดขององค์ชายทำให้ถัวกัวรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่เขายังคงรักษาท่าทีเยือกเย็น “ขอบพระทัยองค์ชาย”

“ถัวกัว...” หลิงเหยียนเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้ารู้หรือไม่ ข้าไม่ได้เชื่อใจใครง่าย ๆ แต่เจ้ากลับทำให้ข้ารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้”

คำพูดนี้ทำให้ถัวกัวใจเต้นแรง เขาไม่กล้าสบตาองค์ชาย แต่แววตาของหลิงเหยียนกลับจับจ้องมาที่เขาอย่างมั่นคง

“องค์ชาย ข้าน้อยยินดีรับใช้ท่านทุกเมื่อ” ถัวกัวตอบเบา ๆ

หลิงเหยียนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น เขาก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าถัวกัว ใกล้จนถัวกัวสามารถสัมผัสถึงกลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวองค์ชาย

“เจ้ารู้หรือไม่ ถัวกัว... ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามองข้าแค่ในฐานะองค์ชาย” หลิงเหยียนพูดเสียงแผ่ว “ข้าอยากให้เจ้ามองข้าในฐานะคนคนหนึ่ง คนที่ต้องการเพื่อน คนที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจ”

หัวใจของถัวกัวเต้นแรงยิ่งขึ้น แต่เขายังคงนิ่งเงียบ

“ถัวกัว เจ้าคิดว่าข้าผิดหรือไม่ ที่ต้องการสิ่งเหล่านี้?” หลิงเหยียนถามด้วยแววตาที่สะท้อนความเหงา

ถัวกัวเงยหน้าขึ้นสบตาองค์ชาย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่เลยพะย่ะค่ะ ท่านไม่ได้ผิด ข้าน้อยเชื่อว่าทุกคนสมควรได้รับความเข้าใจและการยอมรับ”

หลิงเหยียนยิ้มอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและจริงใจ “ขอบคุณถัวกัว ข้ารู้สึกดีขึ้นมากที่ได้พูดคุยกับเจ้า”

เมื่อเห็นหลิงเหยียนกลับไปนั่งที่โต๊ะ ถัวกัวจึงค้อมตัวลาและเดินออกจากตำหนัก แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยคำถาม

“องค์ชาย... ท่านมองข้าในแบบเดียวกับที่ข้ามองท่านหรือไม่?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 4: สายลมเปลี่ยนทิศ