สายลมแห่งความมืด

---

เสียงของกงล้อแห่งโชคชะตาดังกึกก้องในความมืด แม้ไร้สิ่งใดเคลื่อนไหว แต่หัวใจของ Y/N กลับเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดออกมา มือที่เคยจับดาบมั่นคงสั่นไหวเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา—ชายผู้เป็นดั่งเงาในยามค่ำคืน

"เธอไม่ควรอยู่ที่นี่" เสียงทุ้มต่ำที่แฝงความเย็นชาเอ่ยขึ้นจากมุมห้อง เสียงนั้นฟังดูราวกับคำเตือน แต่ Y/N รู้ดีว่าในน้ำเสียงนั้นมีอะไรซ่อนอยู่—ความห่วงใยบางเบาที่เขาไม่อาจแสดงออกตรงๆ

"แล้วทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?" เธอถามกลับ พลางเงยหน้าสบตากับดวงตาสีดำสนิทของเขา แม้ในความมืด เธอก็ยังมองเห็นประกายแสงเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น—เหมือนกับว่าเขากำลังปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง

Feitan ไม่ตอบ เขาเพียงเบือนหน้าหนี สายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นยะเยือก Y/N รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งในอากาศ เหมือนมีบางอย่างกำลังรอเวลาที่จะระเบิดออกมา

"นายไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอ?" เธอถามอีกครั้ง เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แม้พยายามทำใจแข็ง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

"ไม่จำเป็น" เขาตอบสั้นๆ

Y/N กำมือแน่น "ทำไมต้องเป็นแบบนี้? ทำไมถึงต้องปิดบังฉันทุกอย่าง?"

คำถามของเธอเหมือนปลายเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจ Feitan เขาหันกลับมามองเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในแววตาของเขามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป—ความรู้สึกผิด

"เพราะเธอไม่ควรรู้"

คำตอบนั้นทำให้ Y/N แทบหยุดหายใจ เธอกัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจราวกับคมมีด เธอพยายามสงบสติอารมณ์ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

"นายจะปกป้องฉันไปถึงไหนกัน? นายคิดว่าการปิดบังทุกอย่างมันช่วยฉันได้จริงๆ เหรอ?!"

Feitan ก้าวเข้ามาใกล้เธอในพริบตา ราวกับเงาที่เคลื่อนไหวได้ เขาจับไหล่เธอแน่น สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ

"ใช่! เพราะถ้าเธอรู้มากกว่านี้ เธอจะตกอยู่ในอันตราย!"

เสียงของเขาดังและหนักแน่นจน Y/N ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้เริ่มไหลอาบแก้ม แต่เธอยังคงจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้

"ฉันไม่ได้กลัวอันตราย..." เธอกล่าวเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "สิ่งที่ฉันกลัว...คือการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง โดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับนาย"

คำพูดของเธอเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจ Feitan เขาปล่อยมือจากไหล่เธอและถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่เธอพูด เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

"Y/N..." เสียงของเขาเบาลง ราวกับไม่มั่นใจว่าจะพูดอะไรต่อดี

เธอเช็ดน้ำตาและก้าวเข้าไปหาเขา "นายไม่จำเป็นต้องปกป้องฉันด้วยการผลักไสฉันออกไปแบบนี้ ฉันเลือกที่จะอยู่ตรงนี้กับนายแล้ว ไม่ว่าสิ่งที่นายซ่อนอยู่จะน่ากลัวแค่ไหน ฉันก็พร้อมจะรับมัน"

Feitanมองเธออยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขารู้ว่าเขาไม่อาจหนีความจริงนี้ไปได้อีกแล้ว

"ก็ได้..." เขาพูดพลางหันหลังให้เธอ "ถ้าเธออยากรู้ความจริง ก็เตรียมตัวให้พร้อม เพราะมันอาจจะเปลี่ยนทุกอย่าง"

เขาเดินไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารเก่าๆ และหยิบบางอย่างขึ้นมา มันคือจี้เงินที่มีสัญลักษณ์ประหลาดแกะสลักอยู่

"นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง" เขากล่าว พลางส่งมันให้เธอ "และมันอาจจะเป็นจุดจบของเราเช่นกัน"

Y/N รับจี้นั้นมาด้วยมือที่สั่นเทา เธอไม่รู้ว่าความจริงที่กำลังจะถูกเปิดเผยจะเปลี่ยนชีวิตเธออย่างไร แต่ในตอนนี้ เธอรู้เพียงอย่างเดียว—เธอจะไม่ถอยหนี

---

ในขณะที่ Y/N จ้องมองจี้เงินนั้น ภาพในหัวเธอก็เริ่มพร่าเลือน ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นเข้ามาในหัว เธอเห็นภาพที่ไม่คุ้นเคย—ห้องมืดที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง เลือดที่สาดกระเซ็น และ Feitan ที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ

เธอสะดุ้งและปล่อยจี้ตกลงพื้น "นี่มัน...อะไร?"

Feitan ก้มลงเก็บจี้นั้นและเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ "เธอไม่ควรแตะมันนานเกินไป มันจะทำให้เธอเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากเห็น"

"นั่นมัน...อดีตของนายเหรอ?" Y/N ถาม เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เขาไม่ตอบ เพียงแต่ยืนเงียบๆ สายลมที่พัดเข้ามาในห้องทำให้เปลวเทียนริบหรี่ Y/N สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในตัวเขา—ความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยเปิดเผยให้ใครเห็น

"ฉันจะอยู่ข้างนาย" เธอกล่าวในที่สุด แม้ว่าเธอจะยังไม่เข้าใจทุกอย่าง แต่เธอก็รู้ดีว่าความมืดที่ปกคลุมตัวเขานั้นไม่ได้เป็นเพียงเรื่องราวของเขาเพียงลำพัง

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***