บทที่ 2: ความเงียบที่แผ่ขยาย

ทุกวันที่ฉันตื่นขึ้นมา เหมือนกับการยืดเวลาการหลบหนีจากความเป็นจริงไปอีกหนึ่งวัน วันหนึ่งที่พยายามจะหลบหลีกเสียงที่บอกให้ฉันเดินตามเส้นทางที่ไม่มีความฝันของตัวเองอยู่ในนั้น เสียงของพ่อแม่ที่คอยบอกให้ฉันทำในสิ่งที่พวกเขาคาดหวัง ฉันรู้สึกเหมือนกับการถูกขังอยู่ในกรอบที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้

“วันนี้ก็เหมือนทุกวัน...” ฉันคิดในใจ ขณะเดินไปยังห้องเรียนในมหาวิทยาลัยที่แม่เลือกให้ฉันเรียน ฉันไม่เคยรู้สึกเหมือนตัวเองในที่แห่งนั้น รู้สึกเหมือนเป็นแค่ผู้ชมที่นั่งอยู่ในที่ที่ไม่มีเสียงของตัวเอง

คำถามที่ค้างคาอยู่ในใจของฉันทุกวันคือ "ทำไมต้องทำแบบนี้?" มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ไม่ใช่ที่ที่ฉันต้องการจริงๆ และสิ่งที่เรียนก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันรัก ถึงแม้จะเป็นสิ่งที่พ่อแม่ชอบและเห็นว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับอนาคตของฉัน แต่มันกลับเป็นเหมือนกรงที่ขังฉันเอาไว้

ในช่วงเวลาว่างหลังเลิกเรียน ฉันมักจะหาที่เงียบๆ นั่งฟังเพลง หรือบางครั้งก็เปิดดูวิดีโอการแสดงจากนักร้องและนักแสดงที่ฉันชื่นชอบ มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นตัวของตัวเอง แม้จะเป็นแค่ในโลกของการฝันก็ตาม

“ถ้าได้เป็นนักร้องหรือทำ YouTube คงจะดี...” ฉันคิดพลางมองไปยังหน้าจอที่แสดงภาพนักร้องที่ทำตามฝันของตัวเองจนประสบความสำเร็จ ฉันรู้สึกอิจฉาพวกเขา เพราะพวกเขาทำในสิ่งที่รักและสามารถทำให้ชีวิตมีความหมาย

แต่เมื่อฉันกลับมายังโลกความจริง เสียงของพ่อแม่ก็ดังขึ้นในหัว “ลูกต้องเรียนให้ดีๆ ไม่ใช่มานั่งฝันแบบนี้หรอก”

วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฉันบอกตัวเองเสมอว่าไม่ควรฝันให้มากเกินไป เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังทำผิด แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่สามารถหยุดฝันได้ เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่

เมื่อถึงบ้าน ฉันพยายามจะเข้าไปในห้องและทำการบ้านให้เสร็จ แต่แม่กลับมาหาฉันและเริ่มพูดถึงเรื่องการเรียนอีกครั้ง

“ลูกต้องทำให้ดีกว่านี้นะ อย่าเอาแต่ฝันไปวันๆ ต้องจริงจังกับการเรียนบ้าง” เสียงของแม่แฝงไปด้วยความเครียดและความผิดหวัง

ฉันพยักหน้าและตอบไปอย่างที่เคยทำ “ค่ะ” แต่ในใจกลับร้อนรนและหวั่นไหว ความฝันที่แท้จริงของฉันยังคงถูกฝังอยู่ลึกๆ ในใจ

ท่ามกลางความเงียบที่แผ่ขยายในห้องนอนของฉัน ฉันพยายามบอกตัวเองว่าอย่าหวังมากเกินไป ไม่ควรฝันในสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง แต่เสียงในหัวของฉันกลับบอกว่า “อย่าให้ใครมาหยุดฝันของเรา”

ในความมืดของห้องนอนที่เงียบสงัด เสียงในใจฉันยังคงดังอยู่ มันไม่ได้แผ่วเบา แต่กลับดังขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนกับการก้าวไปข้างหน้าท่ามกลางความกลัวและความกังวลที่มีอยู่ในใจ

“จะมีวันไหนที่ฉันจะได้ทำในสิ่งที่รักจริงๆ หรือ?” คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจฉันทุกคืน

การต่อสู้กับความคิดในหัวไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ฉันก็รู้ดีว่าไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความฝันของฉันจะไม่มีวันหายไป ฉันต้องหาทางออกจากกรอบที่พ่อแม่สร้างขึ้นให้ได้ แม้ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***