บทที่1: เสียงในใจ

ความฝันของฉันเริ่มต้นจากเสียงที่สะท้อนอยู่ในใจทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง... เสียงของความหวัง เสียงของความต้องการที่ยังคงถูกเก็บซ่อนไว้ในมุมที่มืดมิดที่สุดของจิตใจ ฉันรู้สึกว่าเส้นทางที่ฉันต้องเดินไม่ใช่เส้นทางที่ใครๆ คาดหวัง แต่เป็นเส้นทางที่ตัวฉันเองต้องการเดินไป

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้?" ฉันถามตัวเองเสมอๆ เมื่อความคาดหวังจากคนอื่นหนักอึ้งเกินกว่าที่จะทนรับได้ ความคาดหวังที่ไม่ได้มาจากการถามสิ่งที่ฉันอยากจะเป็น แต่กลับเป็นการตั้งคำถามที่ว่า "ทำไมไม่ทำเหมือนที่คนอื่นทำ?" หรือ "ทำไมไม่เรียนในสิ่งที่เราบอกให้เรียน?"

พ่อแม่ของฉันไม่เคยถามเลยว่า "ลูกอยากทำอะไร?" หรือ "ลูกต้องการเป็นอะไร?" พวกเขาตั้งเป้าหมายให้ฉันเหมือนกับทุกคนที่ต้องการประสบความสำเร็จในโลกใบนี้ พวกเขาคาดหวังให้ฉันเรียนหนังสือดีๆ ทำงานที่มีความมั่นคง และมีอนาคตที่ชัดเจน แต่... มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเลย

ฉันอยากเป็นนักร้อง นักแสดง อยากสร้างช่อง YouTube และมีแฟนคลับที่ชื่นชมในตัวฉัน ไม่ใช่แค่เป็นคนทำงานที่ถูกกำหนดโดยระบบของสังคมและค่านิยมที่คนอื่นสร้างขึ้น แต่ทุกครั้งที่คิดถึงความฝันนั้น เสียงในใจของฉันกลับเงียบลง ฉันรู้ดีว่าถ้าพูดออกไป มันจะทำให้ทุกคนในบ้านผิดหวัง

“ทำไมต้องทำอะไรที่ไม่มั่นคง? ทำไมต้องเลือกทางที่มันมีความเสี่ยง?” เสียงเหล่านั้นดังขึ้นในหัวของฉันจนไม่มีที่ว่างให้ความฝันของตัวเองแทรกเข้าไปได้

เมื่อตอนเด็กๆ ฉันก็เคยมีความฝันเหมือนคนอื่นๆ อยากเป็นนักกีฬา อยากเป็นหมอ แต่ทุกครั้งที่เริ่มคิดว่าอยากทำอะไรใหม่ๆ พ่อแม่จะบอกว่า “ไม่ต้องคิดมากหรอก เรียนให้ดีๆ เดี๋ยวก็ได้ทำงานดีๆ เอง” พวกเขาบอกว่าทางที่ปลอดภัยคือทางเดียวที่ฉันควรเลือก

การเดินตามเส้นทางที่พ่อแม่เลือกให้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก สำหรับหลายๆ คนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องทำตามสิ่งที่ครอบครัวคาดหวัง แต่มันไม่ใช่สำหรับฉัน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกบังคับให้เดินบนเส้นทางที่ไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง มันเหมือนกับการเดินในเงามืดที่มีแสงสว่างน้อยมากจนไม่สามารถมองเห็นทางที่แท้จริงได้

วันหนึ่ง ฉันตัดสินใจไปคุยกับแม่เกี่ยวกับความฝันของตัวเอง ถึงแม้ฉันจะกลัว แต่ในใจฉันรู้ดีว่าไม่พูดออกไปก็ไม่ต่างจากการยอมแพ้ให้กับความฝันนั้นตลอดไป

“แม่ค่ะ... หนูอยากจะเป็นนักร้อง นักแสดงค่ะ” ฉันพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ

แม่หันมามองฉันด้วยท่าทางที่เครียด “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระนะ ลูกต้องเรียนให้จบก่อน” น้ำเสียงของแม่ไม่ค่อยมีความเข้าใจเลย

“แม่... หนูรักสิ่งนี้จริงๆ อยากให้แม่เข้าใจ” ฉันพูดต่อ แต่กลับถูกตัดบทด้วยคำพูดที่คุ้นเคย “มันเป็นไปไม่ได้หรอก ลูกต้องไปเรียนให้ดี ทำงานที่มั่นคง และมีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นๆ”

คำตอบของแม่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับถูกทิ้งอยู่ในที่มืด ไม่มีทางออก และไม่มีทางที่ใครจะเข้าใจ

ในคืนนั้น ฉันหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว “ทำไมต้องเป็นแบบนี้? ทำไมต้องทำตามที่คนอื่นคาดหวัง?” แต่คำตอบก็ยังคงเงียบหายไป เหมือนทุกๆ ครั้งที่ฉันถามตัวเอง

ฉันยังคงเดินทางต่อไปในเงามืดนั้น ไม่รู้ว่าจะเจอแสงที่แท้จริงเมื่อไหร่ แต่ในใจฉันยังมีแสงที่สว่างอยู่เสมอ แม้จะอ่อนแอลงบ้างจากการถูกกดทับด้วยความคาดหวัง แต่ฉันจะไม่ยอมให้เสียงในใจเงียบหายไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***