บทลงโทษถึงฆาต

"อีเฟื้องฟ้าๆ! "

เสียงทาสสาวตะโกนดังลั่นเรือน

"เจ้ามีกระไรรึอีปิ่น?"

"ข้าได้ยินอีบุหลันกับเจ้าสีเผือกมันนินทา

ท่านขุนชัญญ์ล่ะ!"

"ว้าย! จริงรึ ไม่สมควรยิ่งนัก ท่านขุนเขาอุสารูปเลี้ยงมากับมือยังมีหน้าด่าเขาลับหลัง"

"ข้าเห็นด้วย!"

ระหว่างที่กำลังนินทากันอย่างออกรสออกชาติ ท่านขุนชัญญ์ที่เดินผ่านมาพอดีบังเอิญได้ยินเข้า

"อีปิ่น! เมื่อกี้เจ้าว่ากระไรรึ"

"เอ่อ...ท่านขุน"

ทาสสาวทั้งสองรีบนั่งคุกเข่าแล้วมองหน้ากันอย่าง

เลิ่กลักไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อไป

"ถ้าเจ้าไม่พูดข้าจะควักลูกตาเจ้าเสีย!"

"บอกแล้วเจ้าค่ะๆ...คือว่า ข้าได้ยิน เจ้า สีเผือก กับ บุหลัน กำลังด่าท่านขุนลับหลังเจ้าค่ะ"

"อีบุหลันงั้นรึ?"

"เจ้าค่ะ"

"มันอยู่ที่ใดกัน?"

"ที่เรือนของสีเผือกเจ้าค่ะท่านขุน"

"อืม...ขอบใจเจ้ามาก"

ขุนชัญญ์รีบเดินจากไปปล่อยให้ทาสสาวทั้งสองมองหน้ากันอย่างไรรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"อีเฟื้อง! ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าบอกท่านขุนไปแล้ว แล้วเจ้าสีเผือกกับบุหลันจะโดนโทษกระไรมั่ง!?"

"ข้า...ข้าก็ไม่รู้ คงจะโดนเฆี่ยนละมั้ง"

ทาสสาวทั้งสองนั่งกลุ้มใจ เพราะถึงอย่างไร สีเผือกและ บุหลัน ก็เป็นคนที่ดีมาก มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อคนในเรือนอยู่เสมอ

"สีเผือก!"

ท่านขุนชัญญ์ตะโกนดังลั่นพร้อมเปิดประตูเข้ามา

"พี่- ท่านขุน ท่านเข้ามาทำไม?"

"อ้ะ!...ท่านขุนชัญญ์"

เสียงหนุ่มสาวอุทานเพราะความตกใจก่อนจะลงมานั่งคุกเข่าอย่างสงบเสงี่ยมต่อหน้าท่านขุนชัญญ์

"ข้าได้ยินว่าพวกเจ้ากำลังนินทาข้าลับหลังรึ!"

"ข้า...ข้าไม่อาจหรอกเจ้าค่ะท่านขุน!"

"กล้าโกหกข้ารึ! ข้าเห็นอยู่ซึ่งๆหน้า"

ขณะนี้ท่านขุนโกรธจัด จนกระชากผมของบุหลันขึ้นมา

"บังอาจ! ไอ้หมาย! เอานางไปเฆี่ยนประเดี๋ยวนี้!"

ท่านขุนสั่งลูกน้องของตนเองให้จับตัวบุหลันไว้ก่อนจะเดินเข้าไปหาสีเผือก

"นี่เจ้าได้นินทาข้าด้วยรึไม่?"

สีเผือกยังไม่ทันจะตอบเสียงของบุหลันดังขึ้นมาเพราะเป็นห่วงเพื่อนของตนเอง

"ท่านจะทำอะไรเขา!"

"นี่เจ้ายังกล้ามีหน้ามาพูดกับข้าอีกรึ?"

"ก็เออสิ! อีท่านขุนทุเรศ ข้ายังไม่ทันจะพูดท่านก็มาใสความข้า แล้วนี่ท่านจะทำอะไรกับเพื่อนข้าอีก!"

ผัวะ!

เสียงฝ่ามือกระทบกับเนื้ออย่างรุนแรง ทำให้ภายในห้องเงียบไปชั่วขณะ ไม่มีใครกล้าทำอะไร ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

"เหอะ ใครไปขุดความกล้าของเจ้ามาขนาดนี้กัน?"

บุหลันที่โดนตบจนเลือดกลบปากเอาแต่นิ่ง ก่อนหันมาพูดกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ท่านช่างทุเรศนัก...เสียแรงที่เพื่อนข้าหลงไปรักท่าน!"

ท่านขุนนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนหันไปมองหน้า

สีเผือก เพราะไม่มีผู้ใดรู้ว่าท่านขุนชัญญ์และสีเผือกแอบลอบรักกัน

"เจ้าว่ากระไรนะ? หาว่าข้ารักกับเพศรึ กล้ามาใส่ความข้าได้อย่างไร!?"

"ไอ้หมายลากนางไปเฆี่ยน 40 ครั้ง!"

"ส่วนสีเผือก...เจ้า...เจ้ากล้ามาก ลากสีเผือกไปเฆี่ยน 20 ครั้ง!"

ขุนขัญญ์พูดพร้อมกัดฟันแล้วเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก ทิ้งไว้แต่สีเผือกที่ยืนอยู่ในห้อง สีเผือกทรุดลงกับพื้นทันที ขณะนี้สีเผือกแทบใจสลาย คนที่ตนเองรักมาหักหลังอย่างนี้ได้เยี่ยงไร?

แถมเพื่อนที่โตมาด้วยกันในตอนเด็กต้องถูกลงโทษเพราะตนเองอีก

สีเผือกนั่งคิดโทษตนเองอยู่นาน

จนท้องฟ้าจากสีแสดในยามเย็นก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าหม่นบอกเวลามืดค่ำ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***