ตอนที่ 2

    06:00 น.

    จิ๊บ จิ๊บๆ (เสียงนกร้องยามเช้า)

   ผมจำได้ว่าตอนที่ออกจากห้องก็ไม่ได้เปิดผ้าม่านทิ้งไว้นี่หว่า แล้วทำไมเช้านี้แสงถึงได้แยงเข้าตาได้วะ แสงแรงซะด้วย ผมขยับตาขึ้นมามองปริบ ๆ อาการงัวเงีย คลอเสียงต่ำ ยกมือขยี้หัวตัวเอง หวังจะลุกขึ้นไปปิดผ้าม่าน

   แต่ดันเห็นเงาตะคุ้ม ๆ ยืนอยู่ก็เกิดความสงสัยขึ้นมา ใครวะ? สงสัยจะเป็นขี้ตาบดบังแน่ๆ ใช้แรงมือขยี้ซ้ำอีกรอบ ขยับอีกครั้งมันก็ยังคงเหมือนเดิม จนกระทั่งผมยืดตัวขึ้นมาพิงขอบเตียง ถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่ขี้ตา

   “มึงมานอนในห้องกูได้ยังไง?” เสียงเจ้าของห้องว่าก่อน

   “เห้ย!...นี่มันห้องผมนะ” ผมเถียงกลับ กล่าวหาว่าผมมานอนห้องมันทำไม ทั้ง ๆที่เมื่อคืนผมใส่รหัสห้องตัวเองชัด ๆ

   “ก่อนที่มึงจะเถียงกู มึงช่วยแหกตากว้าง ๆ แล้วกวาดมองรอบๆห้องดูสิว่ามันใช่ห้องมึงมั้ย”

    ผมขมวดคิ้ว แต่ก็ทำตามคำสั่งอย่างที่อีกคนว่า ผมเริ่มจากขวาไปซ้ายแค่สิ่งแรกที่อยู่ที่ตรงโต๊ะข้างเตียงก็ไม่คุ้นตาแล้ว ปกติจะต้องเป็นกรอบรูปผมดิ แต่นี่มันเป็นนาฬิกาปลุกแอนะล็อกได้ยังไง...

      ไหนจะกรอบรูปบนฝาผนังนั่นอีก มันไม่ใช่รูปวิวทิวทัศน์ที่ผมชอบ แต่เป็นรูปภาพธรรมชาติ หรือว่านี่จะไม่ใช่ห้องผมจริง ๆ แต่ทำไมรหัสห้องต้องตั้งเหมือนผมด้วย คงไม่ใช่บังเอิญหรอกใช่มั้ย

    “ละ..แล้วทำไมพี่ต้องตั้งเลขรหัสห้องเหมือนผมด้วยละครับ"

    “เรื่องนั้นกูต้องเป็นฝ่ายถามมึงมากกว่านะ”

    ร่างสูงไม่ได้ว่าปากเปล่า แต่ตัวยังเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆอีก แถมพี่เขายังทำสีหน้าดุใส่ผม ผมได้แต่ดึงผ้านวมผืนใหญ่หนี เหลือรอดแค่ดวงตาเล็ก ๆของผมเท่านั้น ร่างกายกำยำที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เสื้อกล้าม ที่ทับหลวม ๆ อยู่ไม่พอปกปิดส่วนหน้าอกให้มิดชิดได้ แค่พี่เขาก้มลงมา ไอ้ช่องว่างระหว่างนั้นก็โผล่มาทักทายผมแล้ว เนื้อสีเข้มที่เด่นนูนออกมาจนผมต้องเผลอลอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ด้วยความประหม่า

     “เห้ย!! มึงจะบอกมาได้ยังว่ามึงเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง”

     "......"

       เสียงตบมือเข้ากำแพงมันดังเพียะ! ทำให้ผมสะดุ้งโหยงบวกกับเสียงเข้มของพี่เขาอีก ยิ่งทำให้ผมตื่นกลัวในผ้านวมผืนหนาสีน้ำเงินเข้ม ไม่กล้า สบตาเลยสักนิด กลัว!!

    “ผะ..ผมไม่รู้ เห็นเลขห้องมันเป็นเลข 9 เหมือนกัน”

    “กูไม่ได้หมายถึงเลขห้อง แต่หมายถึงรหัสเข้าห้องกูต่างหาก”

    พี่เขาทำเสียงเข้มไม่หาย แล้วตัวก็เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นอีก จนผมสัมผัสลมหายใจร้อนๆ ของพี่เขาได้

    “ผมก็ไม่รู้อาจจะแค่บังเอิญเลขเหมือนกันก็ได้”

    ผมบอกความจริงแล้วนะ ไม่เชื่อก็ไม่รู้จะหาอะไรมาอ้างแล้ว ตอนนี้ผมอยากจะมุดหน้าหนีออกจากห้องนี้อย่างเดียว แต่เจ้าของห้องก็ไม่ยอมเขยิบออกห่างสักทีนี่สิ๊

    “หึ คิดว่ากูจะเชื่อหรอไอ้น้อง ครั้งนี้กูจะลืมให้ก็แล้วกันแต่ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีกล่ะก็..”

     พี่เขาเค้นเสียงให้ดุกว่าเดิม ทำเอาผมตัวหดเหลือแค่ไม่กี่เซ็น หน้าตาก็หล่อ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมนิสัยช่างต่างกับหน้าตาชิป... ดุเหมือนหมาเลย \=\=*

     ร่างสูงลุกขึ้นยืนกอดเอวมองผมแล้วก็แสยะยิ้มขึ้นมา แบบนี้มันหมายความว่ายังไงอ่ะ ผมไม่ใช่ผู้ชายขายบริการตามเว็บไซต์ต่าง ๆหรอกนะเว้ย!

     เอ้า แล้วทำไมผมต้องมานึกถึงเรื่องแบบนี้ด้วยวะ พี่เขาอาจจะไม่คิดแบบนี้ก็ได้ ไอ้น้ำเหนือเอ้ยมึงคิดนอกกรอบอีกแล้ว

     “เอ้า! ละไม่ลุกล่ะเห้ย อยากนอนกับกูด้วยหรือไง”

     “...ละ ลุกแล้วครับๆ ดุจริง!”

     ผมสะดุ้งตัวอีกครั้งกับน้ำเสียงโฮกฮากเมื่อสักครู่นี้ ผมมองหน้าพี่เขาก่อนจะลุกออกจากเตียงในสภาพตื่นกลัว คว้ากระเป๋าสะพายแล้วก็วิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

     ผมหายใจเข้าออกยาว ๆ หลังออกมาจากห้องพี่เขาได้สักพัก แล้วก็มองเลขห้องตัวเองให้ขึ้นใจ เลยว่าเป็น 2019 ไม่ใช่ 2009

เฮ้อ!! จะไหวไหมเนี่ยไอ้น้ำเหนือ มึงมาอยู่ก็เกือบสองเดือนแล้วนะเว้ยย

ผมตบหัวตัวเองดังเพียะให้ได้สติกลับมา หลังจากพึมพำกับเลขห้องตัวเองก่อนจะเอื้อมมือ เข้าไปใส่รหัสประตูฝั่งตรงข้าม ลากตัวยาว ๆ ไปที่ เตียงนุ่ม กวาดมองโต๊ะข้างเตียงและกรอบรูปบน ฝาผนังแล้วก็ต้องนิ่วหน้าให้กับความเริ่มของตัวเอง

น่าอายชะมัดเลยไอ้น้ำเหนือ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***