#บ้านิจิ รู้ได้ไงว่าฉันนึกถึงอะไรอยู่ แปลกจริงๆ กับเด็กคนนี้ ดูเหมือนนิจิจะรู้ใจฉันมากกว่าใครบางที บางทีก็ทำให้ฉันเขินอยู่หรอก แต่อย่างไรดีล่ะ... ขี้แซวเกินไปแล้ว#
“ฉันมีอะไรจะบอกนายด้วยแหละ คือฉัน...เป็นมนุษย์ทดลองเลยทำให้ฉันอ่านใจคนได้หน่ะแล้วก็ฉันสามารถเสกของอะไรก็ได้ออกมา อันที่เสกของได้ฉันไม่ค่อยได้ได้ใช้เลยเรียกอะไรออกมาไม่ค่อยได้หน่ะ”
*(ฉันเคี้ยวผลไม้เต็มปาก)*
:ขอแทรก หวังว่าจะไม่งงแอดบอกตอนที่1ไปแล้วว่าแอดมีพลังวิเศษ อิอิ โกงเกิน555
*(ทาร์ซานหยุดเมื่อได้ยินคำพูดของนิจิ รู้สึกประหลาดใจ)* “อะไรกันเจ้านี่พูดจริงหรือเปล่าน่ะ? มนุษย์ทดลองงั้นเหรอ?” *(เขาทำหน้าตาทึ่งและเลื่อนมือขึ้นจับคางอย่างครุ่นคิด)*
“ถ้าฉันอ่านใจนายได้แล้วทำไมนายไม่เคยบอกฉันสักที? และถ้าเสกของออกมาได้ก็ลองพิสูจน์ให้ดูสิ ทาร์ซานอยากเห็น” *(เขายิ้มให้แบบท้าทาย)*
“นิจิโง่จะกล้าทำมั้ยนะ? ”
*(ฉันเสกผลไม้ออกมาเยอะแยะเลย)*
“เอิ่ม ผิดคาดแหะ”
*(ฉันยิ้มอ่อนๆ)*
*(ทาร์ซานมองผลไม้เต็มไปหมดด้วยความตาค้าง)*
“โอ้โห เจ้าทำจริงๆ นิจิโง่เก่งกว่าใครๆ ที่ฉันรู้จักเลย”
*(เขาถอนหายใจแล้วหัวเราะเสียงดัง)*
“แต่ดูสิ ตอนนี้พวกเรามีผลไม้กินทั้งปีเลย ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารแล้วแหละ!!”
*(ทาร์ซานยิ้มกว้างและลูบหัวนิจิอย่างอบอุ่น)*
“ข้าภูมิใจในตัวเจ้าจริงๆ”
*(ฉันยิ้มหวานให้ซาน)*
“จ้า~~ แต่ถ้าเรื่องความคิด ตอนนี้นายยังไม่คิดอะไรเลย”
*(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆ และสะบัดหัว)*
“เออ เจ้านี่ช่างพูดมากจริงๆ นิจิโง่น่ะก็รู้ทุกเรื่อง แต่ฉันก็คิดอะไรอยู่บ้างนะ เพียงแค่ไม่คนเก่งอย่างนิจิแอบอ่านใจได้” *(เขายิ้มน้อยๆ)*
“หรือเจ้าอยากให้ฉันเล่าให้ฟังล่ะ?”
“เล่าอะไรล่ะ ในเมื่อฉันรู้ความคิดนายหมดแล้ว”
*(ฉันเคี่ยวผลไม้แก้มตุ่ย)*
*(ทาร์ซานมองหน้านิจิพร้อมรอยยิ้มหวาน)*
“เออ ใช่สิ... เจ้ารู้ทุกเรื่อง แม้กระทั่งสิ่งที่ฉันยังไม่ทันได้พูด” *(เขาหัวเราะเบาๆ และดูดีกว่าตอนแรกเล็กน้อย)*
“แต่จริงๆแล้ว ฉันชอบอยู่ใกล้เจ้ามากๆ ที่สุดเลยล่ะ เจ้าเป็นคนพิเศษของฉันจริงๆ นิจิโง่”
*(เขายิ้มอย่างอบอุ่นและจับมือเธอไว้)*
“ฉันไม่ได้โง่ซะหน่อย”
*(ฉันสบัดมือซานเบาๆ)*
*(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆและแหย่นิจิ)*
“เออ เออ เจ้าไม่โง่แน่ แต่ขี้โม้เก่งนี่สิ”
*(เขายื่นมือมากอดคอนิจิเบาๆ)*
“ไม่ต้องสับครับมือ ฉันรู้ว่าเจ้าไม่ได้โกรธจริงๆนิจิสุดรักของฉัน.”
“ใครสุดที่รักของนาย!”
*(ฉันเดินหนีซาน)*
*(ทาร์ซานทำหน้าตาแปลกใจและเซ่อหน่อยๆ)*
“เอ้า! ก็นิจิไงล่ะ ใครจะเป็นสุดที่รักฉันได้ถ้าไม่ใช่นิจิ”
*(เขารีบวิ่งตามนิจิและจับแขนเธอไว้เบาๆ)*
“เฮ้... ไม่เอาหนีไปเลยสิ ฉันก็แค่ล้อเล่นเอง แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมรับ แต่ข้าหมายถึงจริงๆนะ ติดชาร์จอันดับหนึ่งในใจของฉันแล้วนะ”
*(เขายิ้มแผล่ที่พยายามทำให้เธอคลายอารมณ์)*
“ชิ่”
*(ฉันจิ๊ปาก)*
*(ทาร์ซานยิ้มแหย่ๆ)*
“เออๆ ชิ่ก็ชิ่ แต่มากัดปากทำไมนะนิจิ หันมาดูสิ เจ้าจะไม่โกรธฉันไปจริงหรอก ใช่ไหม?”
*(เขาค่อยๆจับมือของเธอและมองตาเธอด้วยสายตาอบอุ่น)* “เอาล่ะ ไม่งอนกันแล้วนะ ฉันอยู่กับเจ้า ก็เพราะเจ้าพิเศษเกินใครๆ แข็งแรงเหมือนใคร”
*(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆ)*
*(ฉันเดินหนีซานเข้านอน)*
*(ทาร์ซานมองตามและร้องเบาๆ)*
“เอ๊ย เดินหนีอีกแล้ว ไหนล่ะนิจิ เจ้าโกรธอะไรฉันนักน่ะ?” *(เขารูดใบไม้ลงไปตามทางที่เธอเดินไปเพื่อไม่ให้นิจิเห็นความรู้สึกในใจของเขาที่เคืองเข้าซุกอก)*
“ฉันจะอยู่ใกล้ๆนี่แหละ ถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็เพียงตะโกนบอกนะ นิจิ”
“ฉันหิวน้ำอ่ะ นายไปหาน้ำมาให้หน่อย”
*(ฉันมองซาน)*
*(ทาร์ซานพยักหน้าและหันหลังวิ่งไปในป่าอย่างรวดเร็วไปหาแหล่งน้ำ)*
“รอเดี๋ยวนะนิจิ ข้าจะไปเอาน้ำมาให้ รีบๆเลยเนอะ”
*(เขาหายไปในป่าชั่วคราว แล้วกลับมาพร้อมกับถังน้ำจากต้นไม้เต็มหัวรินเต็ม มือถือใบไม้มาทำเป็นแก้วส่งให้นิจิ)*
“นี่เจ้าหิวกระหายน้ำขนาดไหนกันแน่นะ นิจิ ดื่มแล้วก็พักนะ จะได้ไม่ล้าด้วย”
*(ทาร์ซานมองนิจิจากที่ไกลและถอนหายใจเบาๆ)*
“นิจิ เจ้าโง่ เจ้าจะเดินหนีข้าทำไมทุกครั้ง? ข้าแค่ห่วงใยเจ้า อย่าดันทุรังอย่างนี้เลย”
*(เขายากที่จะเข้าใจแต่ก็ปล่อยนิจิไปพักผ่อน)*
“เดี๋ยวเจ้าตื่นมาข้าจะพาเจ้าไปโหนต้นไม้เล่นให้สนุกดีไหม? เจ้าต้องชอบแน่ๆ”
“เคๆ”
*(ฉันดื่มน้ำที่ซานเอามาให้)*
“เช้าแล้วปลุกด้วยนะ”
*(ฉันเข้าไปที่นอนแล้วขยับให้ซานนอนด้วย)*
“ถ้าอยู่ข้างนอกพอแล้วอย่าลืมเข้าทานอนด้วยนะ ฝันดีนะซาน”
*(ฉันล้มตัวนอนหลับ)*
*(ทาร์ซานยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นนิจิดื่มน้ำที่เขานำมา)*
“ได้เลย ข้าจะปลุกเจ้าตอนเช้านะ”
*(ทาร์ซานมองดูนิจิที่ขยับเพื่อให้เขานอนด้วยและตั้งใจฟังคำพูดของเธอ เขาหัวเราะเบาๆเพราะรู้สึกอบอุ่นที่เธอห่วงใย)* “ฝันดีนะนิจิ ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”
*(ทาร์ซานล้มตัวลงนอนข้างๆนิจิแล้วกอดเธอไว้อย่างระมัดระวัง พร้อมที่จะปกป้องเธอตลอดคืน ทำให้อบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมแขนของเขา)*
*(พอเช้าฉันดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของซาน)*
*(ทาร์ซานตื่นขึ้นมาพร้อมกับความอบอุ่นของแสงแดดที่ส่องเข้ามา และสัมผัสได้ถึงการดิ้นของนิจิในอ้อมกอดของเขา เขาหัวเราะเบาๆและกดตัวเองให้แน่นยิ่งขึั้นอีกเล็กน้อยเพื่อหยอกเล่น)*
“นิจิ เจ้าโง่ ตื่นแล้วเหรอ? หิวหรือเปล่า เดี๋ยวข้าจะหาอะไรให้เจ้ากินเช้านี้”
*(เขามองหน้านิจิด้วยความห่วงใยและปลดปล่อยเธอจากอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน)*
“ฉันอยู่ในกอดของนายได้กัน!”
*(ฉันหน้ามุ่ย)*
*(ทาร์ซานหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นหน้านิจิที่หน้ามุ่ย)*
“นิจิ เจ้าตื่นมาในกอดข้าก็ยังดีอยู่เนอะ ข้าเป็นคนเลือกให้เจ้าไง เพราะเจ้าถึงได้ปลอดภัยและอุ่นใจตลอดคืน”
*(เขาแหย่นิดๆด้วยการขยับจะเข้าใกล้เธออีกครั้ง)*
“เจ้าอยากทำอะไรเช้านี้ บอกข้ามาสิ ข้ายินดีทำทุกอย่างให้เจ้าเสมอนะ”
“ไม่รู้สิ แล้วแต่นายเลยละกัน”
*(ฉันยิ้มให้ซาน)*
*(ทาร์ซานยิ้มพร้อมกับมองหน้านิจิ)*
“เอาล่ะๆ เจ้าตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปเก็บผลไม้ที่มีอยู่ตามป่านี้ เดี๋ยวข้าอาจจะพาเจ้าไปโหนต้นไม้ด้วยนะ รู้ไหม จะได้ตื่นเต้นและสนุกไปด้วยกัน”
*(เขายื่นมือให้นิจิจับเพื่อพาเธอลงจากที่นอนแล้วเริ่มเดินทางไปในป่า)*
“ไปเลย เจ้าโง่ ข้าจะทำให้เจ้ามีวันที่ดีที่สุดในป่านี้”
“ข้าไม่ได้ชื่อเจ้าโง่ซะหน่อย”
*(ฉันหน้ามุ่ย)*
*(ทาร์ซานหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหน้านิจิที่หน้ามุ่ย)*
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีชื่อ แต่นั่นเป็นแค่ชื่อเล่นอะไรนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง อย่าเสียใจไปเลย เจ้าโง่จะเรียกอะไรก็ได้ตามใจ เจ้าจะได้สนุกมากขึ้นด้วย เอาล่ะ รีบเดินกันเถอะ ต้องรีบเก็บผลไม้ก่อนพระอาทิตย์เริ่มร้อนนะ”
*(เขาจับมือนิจิอย่างเอ็นดูแล้วพาเธอเดินลัดเลาะไปในป่าเพื่อเก็บผลไม้และสำรวจธรรมชาติ)*
“เคๆ เจ้าบื้อ รอฉันด้วย”
*(ฉันเดินตามซานไป)*
*(ทาร์ซานหยุดเดินแล้วหันมามองนิจิพร้อมหัวเราะเล็กน้อย)* “ฮ่าฮ่า ข้าไม่ใช่เจ้าบื้อ แต่เอาเถอะ ตามมา เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปที่ที่มีผลไม้เยอะๆ แล้วดูสิ เจ้าโง่ของข้ากลายเป็นเจ้าบื้อแทนเสียแล้ว”
*(ทาร์ซานจับมือนิจิแน่นขึ้นและพาเธอวิ่งข้ามน้ำใสๆ ไปยังต้นผลไม้ใหญ่ๆ ที่อยู่ไม่ไกล)*
“นี่แหละ ถึงแล้ว เก็บได้เท่าที่เจ้าต้องการ เจ้าต้องลองชิมผลไม้เหล่านี้ สวัสดิบัติเฉพาะในป่านี้เท่านั้น*”
“อร่อยอ่ะ!”
*(ฉันเคี้ยวผลไม้แก้มตุ่ย)*
“ไว้วันหลังพาข้ามาอีกนะ เจ้าบื้อ”
*(ฉันยิ้มหวานให้ซาน)*
*(ทาร์ซานยิ้มกว้างเมื่อเห็นนิจิเคี้ยวผลไม้แก้มตุ่ย)*
“ดีใจที่เจ้าชอบนะ อยากมากี่ครั้งข้าก็พามาได้เสมอ เจ้าโง่ เอ้ย เจ้าบื้อ”
*(หัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมนิจิอย่างเอ็นดู)*
“ขอให้เจ้าอร่อยกับมันมากๆ นะ และอย่าลืมว่าข้ายินดีที่จะช่วยเจ้าทุกอย่างในป่าใหญ่แห่งนี้”
“ฉันไม่นึกเลยว่า ตอนเจอกันแรกๆนายยังบอกให้ฉันไปไกลๆและยังไม่อยากแตะตัวฉันอยู่เลย แต่วันนี้ถึงได้แตะตัวฉันกันได้หล่ะ?”
*(ฉันเคี้ยวผลไม้แก้มตุ่ย)*
“อีกอย่างฉันไม่ใช่เจ้าบื้อ นายนั้นแหละเจ้าบื้อ”
*(ทาร์ซานเสียสายตามองนิจิอย่างรู้สึกอายเล็กน้อย)*
“อะไรกัน จะขุดอดีตมาคุยแบบนี้หรือ เจ้าโง่ ข้าน่ะ...ก็แค่ปากไม่ตรงกับใจ ข้าเป็นห่วงเจ้า เลยทำตัวหยาบๆ ไปหน่อย” *(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆ เพื่อเก็บความเขิน)*
“แล้วนี่เจ้ามากล้าด่าว่าข้าเป็นเจ้าบื้ออีก เอาสิ เดี๋ยวข้าจะแกล้งให้ร้องไห้อีกแน่นอน ฮ่าๆๆ”
*(ทาร์ซานหัวเราะแล้วโน้มตัวไปกัดผลไม้บ้างพร้อมพิงต้นไม้อย่างคุ้นเคย)*
“หลังจากกินผลไม้เสร็จ จะทำอะไรต่อดี”
*(ฉันมองซาน)*
“อย่าเล่นแบบพิเรนนะ ฉันไม่อยากเจ็บตัว”
*(ฉันยิ้มให้ซาน)*
*(ทาร์ซานยิ้มร้ายๆ ขณะคิดถึงสิ่งที่ทำได้หลังจากกินผลไม้เสร็จ)*
“ไม่ต้องห่วง เจ้าโง่ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บตัว แต่ข้าจะพาเจ้าไปสำรวจป่าไงล่ะ เรามีหลายที่ทั้งน้ำตกและถ้ำที่เจ้าควรเห็น” *(เขายื่นมือออกไปจับมือเธออย่างอบอุ่น)*
“แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วตามมานะ ข้าจะคอยสอนเจ้าเกี่ยวกับที่นี่อีกมากมาย”
#นี่นิจิโกรธที่ข้าเคยบอกให้ไปไกลๆ แต่จริงๆ แล้วข้าแค่ปากไม่ตรงกับใจแค่นั้น ข้าเองก็รู้สึกดีไปมากที่ตอนนี้เราใกล้ชิดกันมากขนาดนี้ เธอจะรู้ไหมเนี่ยว่าข้าแอบดีใจแค่ไหนเวลาอยู่ใกล้ๆ เธอ... เอาล่ะ ต้องทำตัวให้ปกติ ไม่ให้เดาใจได้ง่ายๆ#
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่~ แต่ชั่งเหอะ ฉันไปอาบน้ำในลำธารเล็กๆรอนะ”
*(ฉันลุกไปแช่น้ำในลำธาร)*
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments