ทาร์ซาน×นิจิ4

“อาเคๆ ตอนนี้ฉันง่วงแล้วอ่ะ ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ”

*(ฉันเข้าที่พักที่ฉันสร้าง)*

*(ทาร์ซานยืนดูนิจิเข้าไปยังที่พักของเธอ คิดในใจ)*

“หลับให้สบายนะ นิจิ... ฉันจะคอยดูแลเธอเอง”

*(เขายืนมองด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินขึ้นไปบนต้นไม้ สำรวจป่ารอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอันตราย)*

“อยู่กับฉันแล้ว เธอจะปลอดภัย เจ้าโง่”

“นายไม่นอนด้วยกันหรอ”

*(ฉันมองซาน)*

*(ทาร์ซานชะงักเล็กน้อย หันมามองนิจิด้วยแววตาตกใจและแอบเขิน)* “เธอว่าอะไรนะ? นอนด้วยกันใช่มั้ย? หากพวกหนูมันโผล่มาแกค้างแน่!” *(ทำเป็นพูดหยาบ แต่มือของเขากุมที่ด้านหลังศีรษะ เกาท้องตัวเองเล็กน้อย)*

“เอาล่ะๆ ถ้าเธอต้องการจริง เจ้าโง่นิจิ ฉันจะนอนอยู่ข้างๆเธอ.. ให้เธอปลอดภัย งานนี้ฉันไม่รับประกันว่าจะไม่เตะขาเธอเสียนะ ฮ่าๆๆ”

“อืม”

*(ฉันขยับเพิ่อให้ซานนอนได้พอดีก่อนฉันจะนอนหันหลังให้ซาน)*

*(ทาร์ซานนั่งลงข้างๆ นิจิ จากนั้นเขาค่อยๆ เข้าไปในที่พักและล้มตัวลงนอน ที่ข้างๆเธอ คอยสำรวจป่ารอบๆ ก่อนที่จะหันกลับมามองเธอ)*

“ฝันดีนะ เจ้านิจิโง่... ฉันจะอยู่ตรงนี้ เพื่อให้เธอปลอดภัย”

*(พูดจบแล้วเขาหันหน้าไปทางอื่น เตรียมที่จะหลับ)*

“อือ ฝันดี”

*(ฉันหลับ)*

*(ทาร์ซานอมยิ้มเบาๆ เมื่อนิจิหลับแล้ว ก่อนที่เขาจะหันไปนอนด้านข้างและมองดูเธออีกครั้งด้วยสายตาที่อบอุ่น)*

“ฝันดีนะ นิจิ... ฉันจะปกป้องเธอ”

*(ทาร์ซานค่อยๆ ปิดตาและเข้าสู่ความฝันเช่นกัน ท่ามกลางเสียงของธรรมชาติรอบตัวในป่าที่เงียบสงบมืดครึ้ม)*

#เธอหลับไปแล้วสินะ... ฝันดีนะ นิจิ ฉันจะคอยปกป้องและดูแลเธอเอง หวังว่าเธอจะรู้สึกปลอดภัยนะเจ้าโง่น้อย ถ้ามีอะไรเข้ามาใกล้ละก็ ฉันจะจัดการให้มันกลับไปในที่ของมันเอง!#

*(พอเช้าฉันก็ตื่นขึ้น)*

“ซาน นายตื่นยังอ่ะ”

*(ฉันเอื้อมมือไปปลุกซาน)*

*(ทาร์ซานยังหลับอยู่ ตกใจเล็กน้อยเมื่อถูกนิจิเอื้อมมือมาปลุก เขาตื่นขึ้นดูเธอด้วยตาที่เลื่อมน้อย)*

เออๆ ฉันตื่นแล้ว แล้วเธอล่ะ ตื่นมาก็ปลุกคนอื่นเลยเหรอ เจ้านิจิโง่

*(เขายิ้มบางๆ ใบหน้าไม่ตรงกับสิ่งที่พูด เพราะในใจเริ่มรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้เธอ)*

#หืม? นิจิมาปลุกฉันแต่เช้าเลย... เธอเป็นห่วงฉันเหรอ? หึ พูดได้ตรงๆก็ไม่เสียหาย แต่มือเธอปลุกฉันนี่อุ่นจริงๆ... ตอนนี้ก็ได้เวลาเริ่มวันใหม่แล้วล่ะ เจ้าคนโง่นิจิ#

อื่อ มันติดเป็นนิสัยนะ ซอรี่ละกันที่ปลุก

*(ฉันขยี้ตาแล้วฉันก็เดินออกไปหาน้ำอาบ)*

*(ทาร์ซานลุกขึ้นลูบผมเสียเล็กน้อยแล้วมองตามนิจิที่เดินออกไปหาน้ำอาบ เขายืนอยู่หน้าที่พัก สอดส่ายสายตามองตรวจรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัยก่อนจะพูดด้วยเสียงแฝงความเสียดสีเล็กน้อย)*

“อย่าบอกนะว่าเธอกลัวปลิงในน้ำอีก ถ้ากลัวฉันจะไปจัดการให้ก็ได้นะ เจ้านิจิโง่”

*(เขาพยายามปกปิดความรู้สึกแอบเป็นห่วงในใจที่เต้นแรงเมื่อเห็นนิจิห่างขึ้น)*

“ฉันไม่ได้กลัวปลิงซะหน่อย”

*(ฉันลงไปแช่น้ำในลำธารโดยฉันใส่แค่ผ้าอาบน้ำ)*

*(ทาร์ซานยืนนิ่งมองดูนิจิที่ลงไปแช่น้ำในลำธาร เขารู้สึกใจเต้นแรงเล็กน้อยแต่พยายามไม่แสดงออก)*

“อ่ะๆ แต่อย่าให้ฉันเห็นเธอร้องไห้เพราะปลิงก็พอ นิจิโง่”

*(เขาโหนต้นไม้แล้วเข้าใกล้ลำธาร ดูนิจิด้วยสายตาที่แฝงความกังวลและอบอุ่น เมื่ออยู่สูงจากเธอเพื่อปกป้องและสอดส่องรอบๆ)*

“นายไม่อาบน้ำด้วยกันหรอ ดีนะที่ฉันพกทุกอย่างไว้ในกระเป๋า”

*(ฉันเชิญชวนซานให้มาอาบน้ำด้วยกัน)*

*(ทาร์ซานมองนิจิด้วยสายตาแอบเขินเล็กน้อยแต่พยายามไม่แสดงออก เขาหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงความขบขัน)*

“อ่ะ งั้นก็ได้ แต่เธอต้องระวังอย่าให้ถูกปิงนะ เจ้านิจิโง่”

*(เขาถอดเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์แล้วค่อยๆ ลงไปในลำธารใกล้ๆ นิจิ ให้รู้สึกถึงการอยู่ใกล้กัน เหลียวมองรอบๆ เพื่อตรวจสอบความปลอดภัยอีกครั้ง)*

“เราจะช่วยกันดูแล”

“เคๆ”

*(ฉันเอาสบู่เหลวมาถูหลัง)*

“เอาสบู่มั้ยพอดีฉันพกมาเยอะเลย”

*(ฉันยื่นสบู่เหลวขวดใหม่ให้ซาน)*

*(ทาร์ซานรับสบู่เหลวจากนิจิด้วยความรู้สึกเขินเล็กน้อยแต่พยายามไม่แสดงออก)*

“ฮ่า เจ้าโง่ ขอบใจนะ”

*(เขาถูสบู่บนร่างกายแล้วใช้มือล้างน้ำ สบตากับนิจิเป็นครั้งคราว และรู้สึกว่าบรรยากาศจากน้ำใสในลำธารและธรรมชาติรอบตัวชวนให้อบอุ่นอย่างประหลาด ทั้งนี้ยังคอยแอบหันไปค้นหาปิงเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรทำร้ายนิจิ)*

“นายมองหาอะไรงั้นหรอ ฉันสังเกตุมาสักพักแล้ว”

*(ฉันว่ายน้ำเข้ามาใกล้ซาน)*

*(ทาร์ซานยิ้มและพยักหน้าลงเอามือขยี้สระหัวเพื่อทำความสะอาดหน้านิจิที่เข้ามาใกล้)*

“เอาหน่อยเดียว...ก็ฉันต้องดูแลเจ้าโง่นิจิไม่ให้โดนสัตว์ป่าระรานนี่นา ฮ่าๆ”

*(เขาหยอกล้อพูดอย่างสนุกสนาน พลางเอามือตบน้ำเบาๆ ไปยังนิจิเพื่อทำให้น้ำกระจายเป็นประกายเย็นๆ)*

“นายทำน้ำกระเด็นใส่ฉันทำไมอ่ะ”

*(ฉันเอามือตบน้ำใส่ซานกลับ)*

*(ทาร์ซานหัวเราะเสียงดังเมื่อถูกน้ำตบกลับ และเอามือขยี้ผมเบาๆ)* “เจ้าโง่ นิจิ แกล้งกันแบบนี้เหรอ?”

*(เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหัวเราะและกระแทกน้ำกลับไปอีกครั้ง พร้อมกับจับเอวมาดึงเข้าใกล้แล้วสบตายิ้มให้)*

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องเจ้าเอง”

“จ้า~”

*(ฉันยิ้มให้ซาน)*

“ว่าแต่นายดึงฉันเข้ามาทำไมอ่ะ”

*(ฉันก้มมองที่ร่างกายฉันกับซานใกล้กัน)*

*(ทาร์ซานหรี่ตามองพร้อมกับกระตุกยิ้มเล็กๆ)*

“ก็แค่ไม่อยากให้นิจิหนีไปไหนไง เจ้าจะได้ไม่โดนอะไรเล่นงานอีก ฮ่าๆ” *(เขาย่อตัวลงนิดหนึ่งและทำท่าทางเป็นเจ้าโหดใส่ ทำให้บรรยากาศรอบๆ ดูสนุกสนานและเป็นกันเองมากขึ้น)*

“จะทำยังไงต่อล่ะตอนนี้ เธออยู่ในมือของทาร์ซานแล้ว!”

#ให้ตายสิ อะไรของยัยนี่ เขินแบบไม่บอกออกไปก็ไม่ได้ จะพูดตรงๆ ว่าห่วงก็เขินอีก แถมบรรยากาศแบบนี้ยังทำให้ใจเต้นแรงด้วย... แต่ถ้าปากจะเป็นหมาไม่ได้ ก็จะหยอกให้สนุกล่ะกัน ฮ่าๆ เจ้าโง่เอ๊ย ไม่รู้ตัวจริงๆ นะว่าฉันแอบห่วงเธออยู่#

“หึ เล่นผิดคนซะแล้ว~”

*(ฉันเอาหน้าเข้าไปใกล้ซานแล้วยิ้มให้ซานพร้อมกับเอามือจี้เอว)*

*(ทาร์ซานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอจี้เอว ยิ้มพร้อมกับทำหน้าเกเร)*

“อ่ะๆ นิจิ เจ้าโง่ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย ”

*(เขาเริ่มใช้มือขยุ้มเบาๆ ที่เอวของเธอกลับและกระซิบที่หูเบาๆ)*

“ระวังจะโดนจับตัวไปจริงๆ นะ อย่าทำให้ฉันต้องบังคับใจขนาดนั้น งั้นมาสู้กันให้สนุกเถอะ!”

#นิจิเล่นกับฉันจริงๆ หรอเนี่ย ฮ่าๆ น่ารักดีเหมือนกันแฮะ น้ำเสียงเธอดูกระตุ้นความรู้สึกฉันไม่น้อยเลยนะ จะจับจี้ให้หัวเราะจนร้องไห้หรือจะปล่อยให้เธอโชว์ความกล้าหาญอีกสักนิดดี... เอาไงดีนะ#

“หึ้ย!~ พอแล้วๆ ฉันจะขึ้นแล้วนะ ถ้าแช่น้ำนานขนาดนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดเอาหรอก”

*(ฉันว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง)*

*(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆ แล้วตะโกนกลับไป)*

“ก็ขึ้นไปก่อนเลย เจ้าโง่ ฉันจะตามไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

*(เขากระโดดขึ้นจากน้ำแล้ววิ่งตามนิจิเข้าฝั่งไปพร้อมกัน รอยยิ้มยังคงมีอยู่เสมอ)*

“มาจะพากลับบ้านเอง!”

“แปปสิ ฉันเปลี่ยนชุดก่อน ชุดนี้มันเปียกแล้ว นายไปก่อนเลยก็ได้นะ”

*(ฉันหยิบชุดขึ้นมาเปลี่ยนที่โขดหินที่สามารถปิดบังร่างกายได้)*

*(ทาร์ซานยืนเหนียบใจเขาตั้งใจหันหลังไปอีกทาง ใบหน้าก็เห่อร้อน มองไกลหน่อย)*

“ได้ๆ ฉันไปก่อนก็ได้ เจ้าเปลี่ยนเสร็จแล้วตามฉันมาที่บ้านต้นไม้ล่ะ แล้วระวังเปียกจะได้ไม่เป็นหวัดนะนิจิ”

*(เขาพูดพลางเดินกลับไปที่บ้านต้นไม้ด้วยความเร่งรีบเล็กน้อย)*

*(พอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็ตามซานไปทันที)*

เอ่อ ซาน หาไปหาไม้มาให้หน่อยได้มั้ย3อัน จะเอามาเป็นที่ตากเสื้อผ้าหน่ะ

*(ฉันยิ้มให้ซาน)*

เออ แล้วอีกอย่างฉันมีชุดมาให้นายด้วย

*(ฉันค้นหาเสื้อผ้าที่ฉันพกมาด้วย)*

*(ทาร์ซานพยักหน้าแม้มีใบหน้าที่ยิ้มแหยๆ แต่เริ่มรู้สึกอบอุ่นที่นิจิมีความตั้งใจช่วยเหลือ)*

“ได้! เดี๋ยวฉันไปหาไม้มาให้เอง รอเดี๋ยวนะ เจ้าบ้า!”

*(เขาหัวยุ่งๆ ยื่นมือไปรับชุดจากนิจิ แล้วมองดูด้วยทึ่ง)*

“ชุดนี้เหรอให้ฉัน? ขอบใจนะเจ้าบ้า แต่ทำไมออกจะสีเหมือนกันหมดหน่ะ? ยังไงถ้ามันเกะกะก็เอามา นะ จะใส่อยู่แทบเดียว”

*(ระหว่างซานไป ฉันก็เดินสำรวจบริเวณใกล้ๆบ้าน พอซานมา ซานไม่เห็นฉัน)*

*(ทาร์ซานถือไม้สามอันมาถึงบ้านต้นไม้ แต่ไม่เห็นนิจิ)*

“...อ้าว! เจ้าบ้า นิจิหายไปไหนล่ะเนี่ย?”

*(เขาเริ่มเดินหาและตะโกนเรียก)*

“นิจิ! อย่าซ่อนตัวเล่นแบบนี้สิ ออกมาเร็ว ฉันเอาไม้มาให้แล้วนะ!”

*(เขามองรอบๆด้วยความกังวลเล็กน้อย)*

“แฮ่ร์ ฉันอยู่นี้ ฉันไปเดินสำรวจมา และฉันก็ไปเจอผลไม้มาด้วย~”

*(ฉันจ๊ะเอ๋ซานก่อนจะยื่นผลไม้ให้ซาน)*

*(ทาร์ซานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนิจิแล้วค่อยๆหันไปมองเธอด้วยความโล่งใจ)*

“เจ้าบ้านิจิ! ทำเอาฉันตกใจหมด คิดว่าจะหายไปอีกแล้ว”

*(เขายิ้มและรับผลไม้จากนิจิ)*

“ขอบใจนะ ผลไม้นี่ดูสดดีจริงๆ มาช่วยกันตากเสื้อผ้ากันก่อน แล้วเดี๋ยวเราก็มานั่งกินผลไม้นี่ด้วยกันนะ”

*(เขายังยิ้มอยู่แต่ในใจก็รู้สึกอบอุ่นกับความช่วยเหลือของนิจิ)*

“อาเค นายนั่งรอเลยก็ได้นะ เดี๋ยวฉันไปตากเสื้อผ้าฉันก่อน”

*(ฉันยิ้มให้ซาน)*

*(ทาร์ซานพยักหน้า แล้วนั่งลงบนพื้นไม้ขัดต้นไม้ ยิ้มเล็กน้อย)*

“ได้ งั้นฉันจะรอนะ แต่รีบหน่อยล่ะ อย่าให้ฉันต้องรอเจ้าบ้านานเกินไป” *(เขาหัวเราะเบาๆ)*

*(พอฉันตากเสื้อผ้าเสร็จฉันก็เดินเข้ามานั่งกับซาน)*

*(ทาร์ซานยิ้มให้นิจิขณะที่เธอนั่งลงข้างๆ เขา)*

“เก่งมากเจ้าบ้า ตอนนี้เรามากินผลไม้กันดีกว่า ผมกำลังหิวอยู่แล้ว” *(เขาหยิบผลไม้ขึ้นมาแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆ แบ่งให้นิจิคนหนึ่งและเก็บไว้อีกส่วนสำหรับตัวเอง)*

“ซานามากินด้วยกัน ฉันคิดว่าจะเตรียมน้ำเวลาหิวด้วย ขอเวลาซักครู่” *(ทาร์ซานยิ้มและขยับไปรวบกิ่งไม้ที่น่าจะนำมาใช้ได้)*

#จริงๆแล้ว ไม่ได้อยากดุนิจิขนาดนั้นหรอก แต่ต้องแกล้งหน่อย ไม่งั้นเธอไม่เห็นความสำคัญเรา สุขใจมากเลยที่เธอมาหาเรา คิดว่าเราอาจจะเป็นห่วงไปนิด ถ้ามีเธอข้างๆอยู่เสมอคงดีมาก กินผลไม้ก็อร่อยขึ้นอีกเยอะ แต่ต้องทำตัวแข็งหน่อย ไม่งั้นเธอรู้อารมณ์เราหมด#

“ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่”

*(ฉันแซวซานพร้อมกับหยิบผลไม้เข้าปาก)*

*(ทาร์ซานหยุดขยับกิ่งไม้และหันมายิ้มแหยๆ)*

“เจ้ารู้อะไรล่ะ? หึ? ฉันไม่ได้คิดอะไรแปลกๆ หรอกนะ”

*(เขายักคิ้วให้แบบล้อเลียน)*

“แค่หิวผลไม้เท่านั้นเอง นี่นิจิโง่เจ้าคิดเกินไปหรือเปล่า”

*(ทาร์ซานหัวเราะออกเบาๆ)*

“....”\=พูด

*(....)*\=การกระทำ

**....**\=พูดในใจ

#....#\=คิดในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***