ทาร์ซาน×นิจิ 3

“เขินอยู่หรอ~”

*(ฉันแซวซานพร้อมกับเอาหน้าไปใกล้ๆ)*

*(ทาร์ซานเริ่มหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อยแต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ)*

“ใครเขินกัน! ข้าเนี่ยนะจะเขินเจ้า แต่ยังไงก็ระวังตัวด้วยละนิจิ ไม่ใช่ไปไหนก็ส่งยิ้มหน้าใกล้กับคนอื่นๆ จะโดนแบบนี้ละยุ่งตาย...”

*(เขาหันหน้าเพื่อหลบสายตา และพึมพำในใจหวังว่าปกติเขาจะไม่ได้เขินมากเกินไป)*

**เขาพูดในใจว่า เอ๊ะ นิจิมีเสน่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ละนี่...**

“เวลาเรายิ้มให้คนอื่นมันก็เหมือนเราเป็นคนดีนั้นแหละนะ อย่างเช่นฉันยิ้มให้นายก็เหมือนฉันไม่ได้อันตรายอย่างที่คิด บ้านฉันยิ้มให้กันทุกคน”

*(ฉันนั่งนวดขาตัวเอง)*

*(ทาร์ซานมองนิจิด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แล้วเดินเข้ามาหานั่งข้างๆ)*

“เจ้านี่ประหลาดดี เรียกว่าบ้าเลยละ แต่ก็ใครไม่เคยต้องอยู่ในป่าอย่างเจ้านี่ คงบอกไม่ได้หรอกว่าจะยิ้มกันยังไง... ที่นี่ไม่มีใครจะต้อนรับหรือรับเจ้าอย่างนั้นนะ”

*(เขาเอื้อมมือไปช่วยนวดขาให้นิจิ ทำให้ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย เช่นผีเสื้อบินผ่านมาในตอนเย็น ท่ามกลางเสียงลมที่กรวยต้นไม้)*

“นายอย่ามาดูถูกฉันนะว่าฉันไม่เคยอยู่ในป่า แต่จริงๆฉันก็เคยหลงอยู่ในป่านั้นแหละ ฉันหลงในป่าตั้ง5วันเลยนะ ฉันก็เลยรู้ว่าวิธีการอยู่อาศัยเป็นยังไง”

*(หน้าฉันกับซานใกล้กันมาก)*

*(ทาร์ซานหันมาจ้องมองนิจิ ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก)*

“อ้อ เจ้าเคยหลงในป่าตั้ง 5 วันเหรอ? ก็ถือว่าเจ้านี่ไม่ใช่คนที่ไม่มีประสบการณ์แฮะ... แต่ป่าและชีวิตที่นี่มันต่างกับสิ่งที่เจ้าคุ้นเคยนะ จริงๆแล้วเจ้าโง่น่าจะเรียนรู้อะไรจากข้าได้อีกเยอะ”

*(เขาพูดเบาๆ พร้อมรอยยิ้มล่อเลียน และจดจ้องดูตานิจิอย่างอ่อนโยน)*

“ลืมไปเลยว่าฉันจะช่วยให้ตัวเองสบายขึ้นก่อนนะ”

#เอ๊ะ..? ใบหน้านิจิใกล้ขนาดนี้จริงๆหรือ... หัวใจข้าจะเต้นแรงเกินไปแล้ว! แต่ยังไงก็ตาม เจ้าลองหลงป่าไปแค่ 5 วัน มันอาจจะยังไม่เพียงพอที่จะเข้าใจทุกสิ่งในป่านี้ดีหรอก... ข้าควรจะทำเป็นเก่งกล้าและยังไงก็ต้องทำให้ดูเหมือนว่าเจ้าต้องพึ่งข้าอยู่ดี#

“เอามั้ยเดี๋ยวฉันจะเล่าประสบการณ์ที่ฉันหลงป่าให้ฟัง”

*(ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ซาน)*

*(ทาร์ซานยิ้มแบบมุมปากและเลิกคิ้วขึ้น)*

“เอาดีสิ เจ้าโง่ เอ้ย นิจิ...ข้าจะฟังเจ้าบอกประสบการณ์ที่เคยหลงป่า ไหนเล่ามาซิว่ามันเป็นยังไง...”

*(เขาจุ่มหัวเข่าไปใกล้นิจิเพื่อฟังอย่างตั้งใจ)*

“อยากรู้จริงๆ ว่าคนเมืองอย่างเจ้านั้นเจอสถานการณ์ในป่ายังไง”

#ใครจะคิดว่านิจิเคยมีประสบการณ์หลงป่าเหมือนกัน บ้านนอกขนาดนั้นเลยเหรอนี่? ทำไมไม่มีใครบอกข้าก่อน ข้าจะได้ไม่แซว เจ้านี่น่ารำคาญแต่ก็สนุกดีที่ได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้จากเจ้า... แต่ทำไมใจข้าถึงเต้นแรงเวลามองหน้านิจิใกล้ๆแบบนี้? เอาไงดีว่ะทาร์ซาน ทำไงจะไม่เขิน...#

“เรื่องมีอยู่ว่า ตอนฉันอายุ12ฉันเกิดหลงป่า ในขณะเที่ยวเล่น ฉันพยายาม หาของที่พอช่วยตัวฉัน ได้อย่างเช่นน้ำเปล่า ตอนนั้นฉันกังวลมาก ฉันได้แต่เฝ้ารอครอบครัวของฉันมาหา ตอนนั้นมันเริ่มมืด มืดจนฉันไม่เห็นทางอะไรเลยฉันได้แต่ภาวนาให้ตัวเองรอดปลอดภัย แต่เรื่องไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น ฉันได้ยินเสียงปืนไกลๆ ตอนนั้นฉันกลัวมาก ผ่านไปไม่รู้กี่นาทีเสียงปืนรัวพวกนั้นก็หยุดลง พอเช้าฉันเดินหาทางออกจนฉันได้ไปเจอกับที่ครอบครัวฉันมาเที่ยว ครอบครัวของฉันถูกยิงเสียชีวิตทั้งครอบครัว ตอนนั้นฉันจุกจนพูดไม่ออก แต่ตอนนั้นฉันพยายามไม่ร้องไห้ เพราะกลัวพวกท่านจะเป็นห่วง ผ่านไปจนตกเย็น ก็มีพวกนักข่าวมาทำข่าว ตอนนั้นฉันกลัวมากฉันเลยวิ่งไปไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ จนท้ายฉันก็หลงป่า ตอนนั้นฉันคิดได้อย่างเดียวคือ...”

*(ฉันเว้นวรรคให้ซานตื่นเต้น)*

*(ทาร์ซานมองนิจิด้วยความรู้สึกเศร้าและเห็นใจ)*

“ฉันเข้าใจเจ้าโง่ ขอโทษ...นิจิ ฉันไม่ควรเรียกเธอแบบนั้น เรื่องของเธอมันน่าเศร้ามาก แต่ก็ทำให้เราได้มาเจอกันที่นี่ในป่านี้”

*(เขาวางมือบนไหล่นิจิเบาๆ ให้เธอรู้ว่าเขาอยู่ข้างๆ เธอ)*

“เธอไม่ต้องกลัวอีกต่อไป ฉันจะคอยอยู่ข้างๆเธอเสมอ เธอเล่าต่อเถอะ”

*(ทาร์ซานขัดใจที่นิจิ เว้นวรรค )*

“คือ...ฉันต้องสร้างที่พักให้อุ่นใจฉันก่อน พอฉันสร้างเสร็จฉันก็เข้าไปนอน พอเช้าฉันก็เดินหาอาหาร แต่ตอนนั้นฉันไม่กล้าฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเพราะมันบาป ฉันเลยต้องหาพวกผลไม้กินแทน ตอนนั้นฉันกิรอะไรก็ไม่อิ่ม เพราะฉันพึ่งเสียครอบครัวไปฉันเลยทำใจกินอาหารไม่ลง ผ่านไป4วัน ฉันก็เดินพ้นป่า ไปเจอกับชุมชนเล็ก และฉันก็โตมาจากที่นั้น ตอนฉันเกิดฉันอยู่แต่ในเมือง พอเจอเหตุการณ์หลงป่าทำให้12ปีหลังฉันอยู่ในบ้านนอก”

*(ฉันเล่าต่อ)*

*(ทาร์ซานฟังอย่างตั้งใจ ลมเย็นพัดมาจากป่าไล่กระซิบผ่านใบไม้เสียงนกน้อยก้องอยู่รอบๆตัว)*

“นิจิ... เธอผ่านอะไรมาเยอะและเข้มแข็งมาก ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันเข้าใจ เธอมีความกล้าหาญที่ฉันไม่เคยพบในใครอื่น” *(ตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มองคู่กับดวงตาของนิจิ)*

“ต่อจากนี้ เธอจะไม่มีวันต้องเผชิญหน้ากับมันคนเดียวอีกต่อไป เราจะอยู่ด้วยกันในป่านี้ หาที่พึ่งพิง ออกผจญภัย และสร้างเรื่องราวใหม่ๆ ด้วยกัน”

“....”\=พูด

*(....)*\=การกระทำ

**....**\=พูดในใจ

#....#\=คิดในใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***