ดอกรัก

   ดอกรักเป็นเด็กผู้ชายหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง จนหลายคนคิดว่าดอกรักเป็นผู้หญิงและตอนที่ดอกรักขึ้นอนุบาลก็จะมีเด็กผู้ชายตามมาจีบเพราะคิดว่าดอกรักเป็นผู้หญิง มีวันนึงเด็กผู้ชายพวกนั้นก็รู้ความจริงว่าดอกรักไม่ใช่ผู้หญิงและกลั่นแกล้งดอกรักจนถึงป.2ดอกรักกลับบ้านมา ก็นั่งร้องไห้อยู่มุมห้องคนเดียวจนแม่ของเขาเป็นห่วง

"ดอกรักเป็นอะไรลูก"

"แม่ครับ ผมไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว ผมไม่อยากโดนเพื่อนรังแกอีกแล้ว ผมทำอะไรผิดทำไมเขาถึงต้องมาแกล้งผมด้วย"

"ดอกรักฟังแม่นะ ลูกไม่ได้ผิดอะไรเลยคนที่แกล้งลูกต่างหากที่ผิดลูกต้องรู้จักปกป้องตัวเองนะ"

"คนอย่างผมนี่หรอครับ ที่จะปกป้องตัวเองได้ เรี้ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี ตัวก็ผอมไม่มีแรง ยกอะไรก็แทบไม่ขึ้นคนที่อ่อนแอแบบผมนี่หรอครับ ที่จะปกป้องตัวเองได้"

ดอกรักไม่คิดที่จะเชื่อคำนั้นเลยเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่ค่อยมีแรง ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกคนอย่างเขานี่หรอที่จะปกป้องตัวเองได้จริงๆเขาว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก

จนมีเพื่อนบ้านใหม่ย้ายเข้ามา และมีเด็กที่รุ่นราวคราวเดียวกับเขา เด็กคนนั้นดูแข็งแรงกล้าหาญและกล้าเผชิญหน้าไม่เหมือนกับเขาเลย ที่ทำอะไรก็กลัวคนอื่นไม่พอใจหรือไม่ชอบเขา

"ดอกรักไปทักทายเพื่อนใหม่สิลูก"

"คะ...ครับ"

เขากลัวมาก เขากลัวว่าเด็กคนนั้นจะมองเขาเป็นผู้หญิงและคิดว่าเขาอ่อนแอ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป

"สวัสดี...เราชื่อดอกรัก. ..เธอชื่ออะไรหรอ"

"เราชื่อฟ้าคราม"

เด็กคนนั้นตอบผมอย่างยิ้มแย้มไม่เหมือนผมที่ทำหน้าบึ้งตึง

"เราไปเล่นด้วยกันเถอะ"ยิ้ม

"อื้ม!"

"ทำไมนายน่ารักจังเลยนะ"

ผู้ชายคนนั้นชมผมพร้อมยิ้มสดใสออกมาทำให้ผมใจเต้นแรงและเต้นไม่ตรงจังหวะผมรู้สึกว่าผมอาจจะชอบเขาเข้าแล้วล่ะแต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่านั้นคือความรู้สึกชอบหรือว่ารู้สึกดีกันแน่เพราะผมไม่เคยโดนชมแบบนี้เลย....

"จะ...จริงหรอ?"

"อื้อ จริงสิ"

"ฉันคิดว่าเรากลับบ้านกันเถอะมันจะมืดแล้วเดี๋ยวจะเป็นอันตราย"

เขาพูดพลางจับมือผมแล้ววิ่งกลับบ้านในทันที

"ดอกรักเป็นไงบ้างลูกสนุกไหม"

"สนุกครับ"ยิ้ม

เวลาได้ผ่านไปนานแสนนานตอนนี้ผมก็อยู่ม.6แล้วจากตอนนั้นผมก็ไม่เคยเห็นเขาเลยผมได้แต่คิดถึงเขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ จะคิดถึงผมเหมือนผมที่คิดถึงเขาไหม ผมคิดอยู่ในหัวและห่วงเขาอยู่ตลอดจนผมอยู่ปี1ผมก็ได้พบเขาอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำผมไม่ได้

"สวัสดีดี"

"ครับ..มีอะไรรึเปล่า?"

"นายชื่ออะไรหรอ"

(เขาจำฉันไม่ได้งั้นหรอ??เดี๋ยวขอถามดูเพื่อความแน่ใจว่าเขาเป็นใคร)

"ฟ้าครามครับ"

"อ๋อเราชื่อดอกรักนะยินดีที่ได้รู้จัก"ยิ้ม

"ครับยินดีที่ได้รู้จัก"

"เราไปก็นะไว้เจอกัน"

"เฮ้อ~จำกันไม่ได้จริงๆสินะ ไหนว่าจะไม่ลืมกันไงโกหกกันนี่น้าาา"

ดอกรัก

"ใช่จริงๆด้วยเขาจริงด้วยยิ่งโตยิ่งหล่ออ่ะฉันจะทำให้นายเป็นของฉันเหมือนเดิมนะ"

สิ่งที่เขากำลังพูดเขาหารู้ไหมว่ามีคนแอบฟังอยู่และคนที่แอบฟังนั้นคือ"ฟ้าคราม"เขาได้มั่นใจแล้วว่าดอกรักไม่ได้ลืมเขาแต่เขากำลังตั้งตารอว่าดอกรักจะทำยังไงให้ผมเป็นของเขาอีกครั้ง

เลิกเรียน

"สวัสดีนาย...ไม่สิ...บ้านนายอยู่ที่ไหนหรอ?"

"ห๊ะ"

"หมายถึง...."

"หึๆ..บ้านฉันอยู่ซอยถัดไปนะ"

"บ้านฉันก็อยู่ซอยนี้!!เราอยู่ซอยเดียวกันหรอ!?"

"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น"

ดอกรักพูดด้วยความดีใจและทำให้ฟ้าครามเอ็นดูเป็นอย่างมาก

หน้าก็สวยทำตัวก็น่ารักถ้าเธอไปกับคนอื่นฉันคงจะเสียใจแย่ ฟ้าครามได้แต่คิดในใจ

ยังไงกันนะสองคนนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***