My Mom 14

mom 14

ซุบซิบๆ!!! ตื่นเช้ามาก็ได้ยินเสียงนินทากันแล้วแต่มิวก็ไม่สนใจเขาก็เดินมุ่งหน้าไปที่ลิฟท์ มิวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วทำการเปิดเครื่องเนื่องจากเมื่อวานเขาไม่ได้กลับไปที่บ้านแต่เขาตันสินใจไปนอนบ้านเพื่อนแทน มิวกดเล่นโทรศัพท์ระหว่างรอลิฟท์ แล้วก็มีใครคนนึงมายืนรอลิฟท์อยู่ข้างๆเขา

“เมื่อวานต้องขอโทษด้วยนะ ที่จู่ๆก็แกล้งเป็นพนักงานของนาย”

“ก็ทำถูกแล้วหนิ” มิวตอบคนข้างๆไป

“นายไม่โกรธฉันเหรอ”

“เอ้า!! ฝนก็ทำถูกแล้วไงจริงๆแล้วเราหนีออกทางประตูลับไปอยู่ดี”

“เมื่อคืนนายไม่ไปดูแลลูกหรือไง”

“มีคนดูแลให้แล้ว…ว่าแต่วันนี้มาทำอะไรอีก”

“หนิ!! จะพูดกับเพื่อนก็หัดมีมารยาทบ้างสิจะก้มหน้าเล่นอะไรนักหนาโทรศัพท์…!!!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะมิว”

“น้องเฌออยู่โรงพยาบาล!!” พอมิวอ่านไลน์ที่กลัฟส่งมาให้เขาก็รีบวิ่งกลับไปที่รถทันทีแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

พอถึงโรงพยาบาลเขาก็วิ่งไปถามห้องที่ลูกสาวอยู่กับพยาบาล แต่กับไม่มีชื่อของลูกสาวเขาอยู่เลยมิวทำหน้าแปลกใจและเป็นไปไม่ได้ที่ลูกสาวเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาเดือดร้อนใจมากๆ วิ่งไปดูป้ายชื่อประตูแต่ละห้องก็กับไม่มีชื่อของลูกสาวเขาอยู่จริงๆ จนกระทั่งเสียงหนึ่งเรียกชื่อเขา

“อ้าวพี่มิว!!!” คุณหมอหนุ่มรุ่นน้องของมิวกล่าวทักทายมิว

“สบายดีไมพี่ แล้วมาทำอะไรที่โรงพยาบาล”

“ข้าวตัง!! เป็นหมอของที่นี่ใช่มั้ย” มิวพุ่งเข้าไปหารุ่นน้อง

“ใช่พี่มีอะไรหรือเปล่า ทำไมดูร้อนใจแบบนี้” ข้าวตังถามมิวอย่างเป็นห่วง

“พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ เห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 5ขวบลูกครึ่งกับผู้ชายหน้าตาน่ารักมาที่นี่บ้างมั้ย”

“เด็กผู้หญิง ตั้งแต่เมื่อคืนกับเช้านี้ยังไม่มีเคสเกี่ยวกับเด็กเลยนะพี่ อ๋อ…แต่เมื่อประมาณ 20 นาทีก่อนพี่จะมามีผู้ชายคนนึงกับเด็กผู้หญิงมายืมห้องเพื่อถ่ายรูปแล้วก็ออกไป” มิวคุ้นคิดอยู่นานจนนึกขึ้นได้

“ขอบใจมากนะ พี่รู้ละพี่ไปก่อนนะขอบใจอีกครั้ง” มิวกลับไปที่รถเหลือแต่ความงงให้กับคุณหมอหนุ่ม

“อะไรของเขาว่ะ"

อีกด้านนึง

"น้องเฌอถ้าคุณพ่อมาอย่าลืมทำตามที่พี่บอกนะ" กลัฟวางแผนที่จะจับคนโกหกอย่างมิวโดยการมีน้องเฌอเป็นคนร่วมแผนด้วย

"รับทราบค่ะ!! ว่าแต่....ทำไมพี่กลัฟถึงต้องทำกับหนูแบบนี้ด้วยละคะ" น้องเฌอมองสภาพตัวเอง ถึงไข้จะเริ่มหายแต่ต้องมาแกล้งพ่อตัวเองว่าไข้ขึ้นสูงจนต้องนอนโรงพยาบาล

"พี่ว่ามันโอเคแล้วนะ ผ้าห่มสามผืน เจลเย็น สายน้ำเกลือ เหลืออะไรอีกน้า!!!"

"ขาดเหลืออะไรอีกค่ะเนี่ย!!" หนูน้อยถามกลัฟเมื่อเห็นว่ากลัฟยังคิดจะหาของมาเสริมอีก

"ไม่มีแล้วครับ...!!!"

ติ๊งต๊อง!!! แกร็ก!!

"มาแล้ว!!! อย่าลืมทำตามแผนนะ" น้องเฌอพยักหน้าตอบกลัฟ

"คุณ!!!!" มิวเห็นว่ากลัฟเดินออกมาจากห้องของลูกสาว มิวจึงเดินเข้าไปหากลัฟด้วยท่าทีรีบร้อนและเป็นห่วงลูกสาว

กลัฟตีหน้าเศร้าแล้วเดินมานั่งที่โซฟา ด้วยอาการกุมใจแต่ในใจตอนนี้แอบยิ้มกรุมกริม เพราะเป็นไปตามแผนที่เขาวางไว้

"ผมโทรไปหาคุณ ไลน์ไปหาทำไมคุณไม่ตอบรู้มั้ยว่าน้องเฌอต้องทรมาณแค่ไหน น้องเฌอได้แต่เรียกร้องหาคุณ" พอมิวฟังกลัฟแถจบก็เล่นไปตามน้ำ เขาเดินเช้าไปหาลูกสาวโดยมีของฝากติดมือมาด้วย

พอมิวเดินเข้ามาหาลูกสาวก็พบว่ามีสายน้ำเกลืออยู่ด้วย มิวแอบขำเล็กน้อยไม่คิดว่าจะมาเห็นอะไรแบบนี้

"น้องเฌอครับ" มิวเดินเข้าไปหาลูกสาวที่แกล้งหลับอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

".....!!" ฮั่นแน่มีการกระตุกตา มิวอยากจะขำออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะกลัวว่าจะทำแผนของพวกเขาสองคนแตก

"พ่อมีของโปรดมาให้ลูกด้วยนะ" มิวเข้าไปกระซิบข้างหูของหนูน้อยแต่ก็ไม่มีท่าทีใดๆเลย

".....!" เล่นละครเก่งซะด้วยอย่างนี้ต้องจัดเต็ม

"ก็ได้!! พ่อเห็นว่าหนูป่วยอยู่พ่อจะไม่กวนหนูแล้วนะคะ ส่วนขนมฝอยทองพ่อจะเอาไปทิ้งละนะ...!!!"

พลวด!!!! หนูน้อยรีบลุกขึ้นนั่งและดึงชายเสื้อของมิวไว้อย่างรวดเร็ว

"ไม่เอา!!! หนูไม่แกล้งแล้ว!!" มิวถึงกับยิ้มออกมา แก้มเล็กๆถูกคนเป็นพ่อฟัดไปหนึ่งทีเป็นการลงโทษ

"หนูทำแบบนี้ทำไมคะ..!?"

"ก็...!พี่กลัฟบอกว่าคุณพ่อไปต่างจังหวัด จะกลับมาวันนี้หนูกับพี่กลัฟก็เลย!!!"

"วางแผนแกล้งพ่อ โดยการไปถ่ายรูปที่โรงพยาบาลสินะครับ" งึกๆ!!หนูน้อยได้แต่พยักหน้า

"คุณพ่อไม่โกรธนะ พี่กลัฟบอกว่าคุณพ่อแกล้งพี่กลัฟก่อน"

"อ๋องั้นเหรอครับ..." มิวลุกจากที่นอนของลูกสาวแล้วจัดการเก็บสายน้ำเกลือและผ้าห่ม จัดการเปิดผ้าม่านให้ห้องสว่าง

"เดี๋ยวพ่อมาอาบน้ำให้นะคะ...พอดีว่าพ่อมีเรื่องต้องคุยกับพี่กลัฟเขาหน่อย" มิวเข้ามาลูบหัวลูกสาวแล้วก็ออกจากห้องมาเพื่อที่จะมาคุยกับคนวางแผนทั้งหมด

"เป็นยังไงบ้างน้องเฌอตื่นหรือยัง" ยัง!! ยังจะมาเล่นละครตบตาอีก

"อืม!! ตื่นแล้วลูกร้องไห้ไม่หยุดเลย"

"โธ่!! น้องเฌอ!!" กลัฟทำท่าจะเดินเข้าไปหาน้องเฌอแต่ดันโดนมิวจับแขนไว้ก่อน

"จะไปไหนครับ"

"ก็เข้าไปดูแลน้องเฌอยังไงละครับ" มิวมองหน้ากลัฟแล้วยิ้มออกมา

"หึ!! ป่านนี้คงกินฝอยทองจนอิ่มแล้วหลับไปเลยก็ได้" กลัฟขมวดคิ้ว

"หมายความว่ายังไง!!"

"เรื่องลูกเอาไว้ก่อน เรามาคุยกันก่อนดีกว่า..."

"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณเลย!!" กลัฟหลบหน้ามิวอย่างรวดเร็ว

"งั้นเหรอ!! แล้วเราจะรับผิดชอบยังไงดี!! ข่าวที่ผมกับคุณคบกันตอนนี้คนทั้งบริษัทเขารู้กันไปทั่วแล้ว"

"ห๊ะ!!!!!"

"จะรับผิดชอบยังไงดีน้า!!!" มิวทำท่าคิด จนกลัฟต้องพูดแก้ตัวออกมา

"ไหนเมื่อวานน้าพิมบอกว่าคุณไปประชุมไง"

"แต่คุณก็รู้อยู่แล้งว่าผมไม่ได้ไป!"

"แล้วอีกอย่างเรื่องที่พูดไปผมก็แค่พูดแกล้งน้าพิมเอง"

"เหรอครับ!!"

"จะให้ผมรับผิดชอบอะไรอีกอ่ะ"

"ยังจะมาถามอีกเนอะ...!? ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนบอกคุณพิมว่า ผม...เป็น...แฟนพี่...มิว" มิวชี้นิ้วเขาหาตัวเอง

"แล้วอีกอย่างเรื่องนี้คงถึงหูพ่อกับแม่คุณไปแล้วก็เป็นได้"

"พ่อกับแม่เกี่ยวไรด้วย"

"ลืมไปแล้วหรือไงว่าพ่อของคุณ...!!" มิวยังพูดไม่จบกลัฟก็พูดแทรกขึ้นมา

"โอเค!! ยอมแพ้ เรื่องทั้งหมดเป็นแผนของผมเอง ก็คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะ"

"ผมเริ่มยังไงครับ ผมแค่ทำหน้าที่พ่อที่ดีของลูกสาว และทำหน้าที่แฟนที่ดีของคุณยังไงล่ะครับ"

"ผมตกลงเป็นแฟนคุณตอนไหนมิทราบ"

"ถึงตอนนี้คุณยังไม่ได้ยอมรับ แต่นานๆไปก็ยอมรับเองแหละครับ"

"ไอ้...!!! จะทำอะไร!!!?"

มิวเดินเข้ามาใกล้กลัฟจนกลัฟต้องเดินถอยหลังไปนั่งกับโซฟามิวใช้มือทั้งสองข้างกักตัวกลัฟไว้แล้วค่อยๆโน้มหน้าเขามาใกล้ๆ แล้วพูดกับกลัฟในระดับเสียงที่ทำให้กลัฟได้ยินแค่คนเดียว

“เรื่องระหว่างเราสองคนมันเริ่มต้นกันใหม่ได้ทั้งคุณกับผม…อีกอย่างตอนนี้ผมก็อยู่ตรงหน้าคุณแล้วไม่ต้องแอบ ไม่ต้องซ่อนตัว ให้ผมต้องเดาว่าเป็นใครเหมือนเมื่่อก่อนอีกแล้ว เป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยอย่าให้พี่ต้องเป็นฝ่ายทรมาณเลย พี่รู้ว่าเมื่อก่อนพี่ทำให้เราต้องทรมาณมาหลายปี แต่พี่รู้นะว่าเรายังไม่ลืมพี่…เป็นแฟนกับพี่นะครับกลัฟ!!!”

เมื่อบรรยากาสมันพาไปมิวก็ค่อยๆโน้นหน้าเข้าใกล้กลัฟส่วนกลัฟเองก็ไม่มีท่าทีขัดขืนเขากับยินยอมในสิ่งที่มิวกำลังจะทำกับเขา ณตอนนี้ แต่แล้ว…แกร็ก!!!

“คุณพ่อขานะ…หนู!!!” หนูน้อยเปิดประตูออกมาก็พบกับภาพที่เด็กไม่ควรดู หนูน้อยค่อยๆเดินถอยหลังและปิดประตูอย่างเบามือ

ส่วนมิวกับกลัฟก็ยังอยู่ในท่าเดิม แต่มิวดันเป็นฝ่ายถอยออกมาเขากับเดินหายเข้าไปในห้องของลูกสาว จนกระทั่งกลัฟได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องของหนูน้อย จนหนูน้อยต้องวิ่งออกมาขอความช่วยเหลือจากกลัฟ

“ฮ่าๆ!!! พี่กลัฟช่วยหนูด้วยฮ่าๆ!!” หนูน้อยหัวเราะอย่างชอบใจที่โดนคุณพ่อลงโทษโดยการจั๊กจี้

“เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ!!” มิวพยายามจะเข้ามาจั๊กจี้ลูกสาวแต่ลูกสาวดันเอาตัวกลัฟเป็นที่กำบัง

“ไม่เอาแล้ว!!ฮ่าๆ พี่กลัฟช่วยหนูด้วย…คุณพ่อบอกว่าถ้าพี่กลัฟไม่ตกลงคุณพ่อจะไม่หยุดลงโทษหนู” จากที่กลัฟกำลังมองหนูน้อยพร้อมกับยิ้มไปด้วยแต่ต้องหุบยิ้มฉับแล้วหันมามองหน้ามิว ทั้งคู่มองตากันแล้วจู่ๆกลัฟก็ยิ้มออกมา

“งั้นก็โดนลงโทษต่อไปนะครับ” กลัฟบอกกับน้องเฌอแล้วลุกออกจากโซฟาแล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉย

หลังประตู

กลัฟถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาเกือบโดนมิวจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่ได้ขัดขืนมิวเลยแต่ใจมันสั่งให้มากลัฟยังไม่ได้ขยับออกจากประตูจนมิวเดินออกมาเปิดประตูก็พบว่ากลัฟยังไม่ไปไหน

“มีอะไร!!” น้ำเสียงของกลัฟดูเปลี่ยนไปจากเดิมเหมือนกับคนเก็บอาการอยู่

“คือคุณลืมโทษศัพท์” มิวเอาโทรศพท์ออกมาให้กลัฟแต่ทั้งคู่ก็กับจ้องตากันอีกครั้ง

“คะ…คือไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะ พอดีนัดไบร์ทไว้” กลัฟกำลังจะเดินออกจากจากตรงนี้แต่มิวกับจัดแขนเขาไว้

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ลืมๆมันไปเถอะนะ…ส่วนเรื่องที่คุณไปบแกว่าเป็นแฟนผมเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจัดการเองคุณไปเถอะ” มิวปล่อยมือจากแขนของกลัฟแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง เมื่อประตูปิดลงกลัฟก็ยืนกรอกตาไปมา

“ไอ้ปีศาจ!! จิตใจทำด้วยอะไรขอกันดีๆก็ได้ป่ะ…ชิ” กลัฟเดินแตะฝุ่นไปอย่างอารมณ์เสีย

ในห้อง

“คุณพ่อหน้าแดงทำไมคะ หรือว่าคุณพ่อจะไม่สบายอีก” หนูน้อยเดินเข้ามาหาคนเป็ฯพ่อที่นั่งกุมมืออยู่ที่โซฟา

“เปล่าค่ะ!! พ่อแค่ร้อนเฉย” มิวยิ้มให้ลูกสาว

“น้องเฌอ!!” มิวเอ่ยเรียกลูกสาวตัวเอง

“มีอะไรคะ!?”

“หนูชอบพี่กลัฟหรือเปล่า”

“ชอบค่ะ…แล้วคุณพ่อละคะชอบพี่กลัฟด้วยหรือเปล่า” มิวแค่ลองถามลูกสาวดูเล่นๆแต่ลูกสาวกลับถามต่อ

“ชอบค่ะ…ชอบมากๆด้วย แล้วชอบมานานแล้วด้วย”

“แล้วผมก็ชอบมานานด้วยเหมือนกัน…คุณพี่!!”

*****

ห้าโหลยัยน้องลืมกุญแจรถนะ แต่ไม่ได้เข้าไปเอา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***