My Mom 12

mom 12

ขอโอกาสให้พี่ได้จีบเราอีกครั้งได้มั้ย!!! เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเกือบทำให้กลัฟไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาโดนอีกคนรุกอย่างหนัก อุสาเก๊กอยู่ตั้งนานเกือบตกม้าตายกับคำพูดไม่กี่คำ

ไม่ได้ๆต้องฮึบเข้าไว้ ในระยะเวลาหลายปีมานี้เขาเกือบทำให้เราเป็นบ้า!!!

"โอ้ย!!!!" กลัฟโว้ยวายลั่นทั่วรถของไบร์ท จนไบร์ทตกใจต้องเบรกกระทันหัน จนหัวกลัฟเกือบทิ่มไปที่เบาะหน้า

"เป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย!! กูตกใจหมด" ไบร์ทมองกลัฟผ่านกระจก

"โทษๆ คิดอะไรเพลินไปหน่อย" กลัฟหัวเราะแห้งไป แล้วยกมือไหว้ไบร์ท

ไบร์ทขับรถมุ่งหน้าพากลัฟไปที่บ้านใหม่ ที่พ่อของกลัฟได้ซื้อฉลองที่แม่ได้ออกโรงพยาบาลและฉลองที่พ่อกับแม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

2 ชั่วโมงต่อมาไบร์ทก็พากลัฟมาส่งที่บ้าน สิ่งแรกที่กลัฟเห็นก็คือรถใหม่ และเป็นรถที่กลัฟอยากได้มานานหลังจากที่ขายคันเก่าไป เขาก็พยายามเก็บเงินซื้อมันแต่ก็ไม่ได้ตามเป้าหมาย

"ไงถูกใจใช่มั้ย" คุณพ่อตบบ่าลูกชาย

"ของผมหรอ!?" คุณพ่อพยักหน้าให้กลัฟ ไม่อยากเชื่ออยากจะตบหน้าตัวเองว่าเป็นฝันหรือเปล่าก็กลัวเจ็บงั้น

เพลียะ!!!

"โอ้ย!! ไอ้สัสตบหน้ากูทำไม"

"ไม่ใช่ฝัน!!" หลังจากที่อยู่อย่างยาจกมาตลอด 5ปี ไม่คิดว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบายกับเขาสักที

"ก็เออดิ...ตบเอาซะหน้ากูหัน"

"ดูให้หอมปากหอมคอ เข้าบ้านกันเถอะแม่เตรียมกับข้าวไว้รอแล้ว...มาสิไบร์ท ป้าเขาทำของโปรดไว้ให้ไบร์ทด้วยนะ" คุณพ่อเดินนำหน้ากลัฟกับไบร์ทไปก่อน

"กูกับมึงมาแข่งกันดีกว่าใครเข้าบ้านทีหลังเป็นหมา...เห้ย!!!" ไบร์ทว่าไม่ทันจบกลัฟก็ซิ่งวิ่งเข้าไปในบ้านก่อน

"มึงเป็นหมา!!" กลัฟยืนรอไบร์ทอยู่หน้าประตู

"นี้คือคำสั่งของเจ้านายหอนหนึ่งครั้ง"

"ไม่เว้ยมึงขี้โกง กูว่ายังไม่ทันจบมึงก็ซิ่งวิ่งมาก่อนกูแล้ว...กูไม่เล่นแล้ว!!" ไบร์ทเดินหน้าบูดเข้าไปในบ้าน กลัฟหัวเราะอย่างชอบใจที่ได้แกล้งไบร์ท

"คุณป้าครับ!!! ลูกชายตัวดีของคุณป้าแกล้งผมอีกแล้วอ่ะ" ไบร์ทวิ่งเข้ามาอ้อนแม่ของกลัฟอย่างรวดเร็ว จนทำให้กลัฟอยากเข้าไปกระชากคอแล้วโยนออกไปนอกบ้าน แต่ทำไม่ได้เดี๋ยวไม่ได้นอนบ้านใหม่

"กลัฟ!!...แม่บอกกี่ครั้งว่าอย่าแกล้งเพื่อน" นั้นไงกูว่าแล้ว แม่เราก็เชื่อคนง่ายอีก

"ก็มัน...!!" กำลังจะเถียงแต่แม่ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้องเลย กินข้าวเสร็จล้างจานพวกนี้ด้วย" อยากวิ่งออกจากบ้านแล้วตะโกนออกไป อะไรก็กู!!!!!

"ง่ะ!! แม่!!"

"ผมช่วยได้นะครับ" มิวเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถือผลไม้ออกมาด้วย

"เชี่ย!?" กลัฟตกใจจนเผลออุทานออกไป

“เรื่องนี้กูจะไม่ยุ่ง” ไบร์ทตักข้าวคำแรกเข้าปาก ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

“คะ…คุณรู้จักบ้านผมได้ไง แล้วๆคุณมาทำอะไรที่นี่?” กลัฟตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เพราะยังไม่ลืมเรื่องของเมื่อวานยิ่งทำให้เขาเก็บอาการไม่อยู่

“อ้าวรู้จักกันด้วยเหรอครับ” พ่อของกลัฟถามมิว

“ครับ…รู้จักดีเลยครับ” วอทมันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“รู้จักกันก็ดีเลยครับ…กลัฟที่พ่อมาถึงวันนี้ได้ก็เพราะคุณมิวเลยรู้มั้ย ถ้าไม่ได้คุณมิวบ้านกับรถก็คงไม่เกิด” คุณพ่อพูดไปยิ้มไปด้วยความดีใจที่มิวยื่นมืิอเข้ามาช่วยบริษัท

“ห้ะ!!? อย่าบอกนะว่า” กลัฟชี้ไปที่มิว

“ใช่ครับ…ผมเข้ามาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ให้กับทางบ้านของคุณ แล้วอีกอย่างเมื่อสองวันก่อนบริษัทของคุณไบร์ทก็พึ่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทผมเช่นกัน” กลัฟอ้าปากค้างและสติหลุดไปชั่วคราว เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าคนรอบข้างเขาจะทำกับเขาได้ลงคอ

“หว่า!! ความลับแตก” ไบร์ทพูดลอยๆท่ามกลางความเงียบ

“มาๆ อย่ายืนอึ่งอีกนานเลยมากินข้าวกันอีกเดี๋ยวสอนก็พาน้องเฌอมาแล้ว” คุณพ่อกวักมือเรียกกลัฟให้มานั่งข้างๆไบร์ท

“น้องเฌอก็มาเหรอ” กลัฟหันไปถามพ่อ

“ครับ” แต่มิวตอบแทน

“พี่ไบร์ท!!!!!!!!!” ไบร์ทหันขวับไปตามเสียงเรียก

“เปอร์!? มากับใคร” ไบร์ทมองน้องชายที่วิ่งเขามาหาเขาที่โต๊ะ

“สวัสดีครับทุกคน” วินเดินเข้ามาพร้อมของฝาก

“คุณวิน”

“ช็อปเปอร์ร้องหาคุณไม่หยุดผมก็เลยพาเขามาหาคุณที่นี่” ไบร์ทลุกออกจากเก้าอี้แล้วอุ้มน้องชายให้ออกมาคุยนอกบ้าน

"แล้วนั้นจะอุ้มน้องไปไหน!?" คุณพ่อของกลัฟกำลังจะชวนช็อปเปอร์ทานข้าวแต่โดนพี่ชายของเขาอุ้มออกไปข้างนอกเสียก่อน

"มาทานข้าวด้วยกันสิหนุ่ม!!" พ่อของกลัฟกวักมือเรียกวินให้มานั่งทานข้าวด้วยกัน

"ทุกคนครับ!!" จู่ๆมิวก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่จะมาบอกทางพ่อกับแม่กลัฟ

"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" คุณแม่เอ่ยถามมิว

"ที่ผมมาวันนี้...ผมมาแสดงความยินดีด้วย แล้วก็อีกเรื่อง...ตอนนี้ที่บริษัทผมกำลังจะมีโปรเจคใหญ่ ผมจะมาขออนุญาตคุณนพกับคุณณี ผมขอพาคุณกลัฟไปอยู่ดูแลลูกสาวผมได้มั้ยครับในระยะเวลา 3เดือน" พ่อมิวพูดจบกลัฟกำลังจะปฏิเสธแต่โดนทั้งพ่อและแม่พูดตัดหน้าก่อน

"ได้เลยครับไม่มีปัญหา...ใช่มั้ยกลัฟ" กลัฟอ้าปากพะงาบๆ เถียงไม่ออกเมื่อพ่อทำสายตาอ้อนวอน

"แต่ผมต้องดูแลแม่นะพ่อ"

"ไปเถอะทางนี้แม่มีพ่ออยู่แล้ว" พอกลัฟจะหาข้ออ้างแต่ก็ไม่ได้ผล ให้ตายเถอะเราจะต้องทนอยู่กับไอ้ปีศาจนี้ตั้ง 3เดือนเลยเหรอ เอาว่ะเพื่อน้องเฌอ

"ตกลงคุณกลัฟสะดวกมั้ยครับ...ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไรครับ ผมจ้างพี่เลี้ยงเด็กเอาก็ได้" พูดซะเราเป็นคนใจร้ายเลย อะไรกันเนี้ย!!!

กลัฟกำลังจะอ้าปากเพื่อบอกตกลง แต่น้องเฌอดันวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมทำท่าดีใจสุดขีด

"คุณครูจะมาอยู่ที่บ้านหนูจริงๆเหรอค่ะ!!!!!"

"ครับ!!!"

"เย้!!!! พรุ่งนี้หนูจะไปบอกเพื่อนๆว่าคุณครูย้ายมาอยู่กับหนูด้วย!!!" กลัฟฝืนยิ้มออกไป และเรื่องที่แย่ที่สุดคือ

ปัจจุบัน

"คุณครูมาอยู่กับหนูด้วยสิคะ!!"

"ได้ไง...ครูฮะบ้านผมมีห้องเยอะแยะเลยมาอยู่กับผมนะฮะ!!"

"ไม่เอาคุณครูต้องมาอยู่กับเรา!!!"

"ไม่ได้...คุณครูต้องมาอยู่กับเรา"

"ไม่!!!.....บลาๆ!!!" นั้นแหละครับปัญหาใหญ่เลยทีเดียว เด็กห้องผมไม่เท่าไหร่...แต่เด็กๆห้องอื่นมาจากไหน!!!!

"ว่าไงครับคุณครูขวัญใจเด็กๆทั้งโรงเรียน...แค่ข่าวกระจายออกไปโดยน้องเฌอ ปัญหาก็ตามมา แล้วพี่จะพาเด็กๆกลับห้องยังไง!!!" มายด์และคุณครูท่านอื่นได้พากันมารวมตัวเพื่อจะพาเด็กๆกลับห้องของตัวเอง

"ผมขอโทษแทนน้องเฌอด้วยนะครับ" กลัฟพูดขอโทษแทนน้องเฌอกับคุณครูท่านอื่นและเขาก็ขอโทษที่ทำให้เกิดปัญหานี้เช่นกัน

'เรียนคุณครูคณาวุฒิมาพบ ผอ.ที่ห้องด้วยค่ะ...ขอบคุณค่ะ'

เมื่อเสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นนักเรียนและคุณครูต่างพากันเงียบฟังอย่างไม่ได้นัดหมาย พอประชาสัมพันธ์พูดจบนักเรียนและคุณครูต่างก็พากันมองมาที่กลัฟ

กลัฟโค้งตัวเล็กน้อยแล้วขอตัวไปพบ ผอ.ตามที่ประชาสัมพันธ์ประกาศ กลัฟเดินแทรกตัวออกมาอย่างยากลำบากเพราะมีเด็กๆมากมายขว้างทางเขาอยู่

ส่วนน้องเฌอที่ไม่ห่างจากกลัฟเลย กลัฟก็พาน้องเฌอออกมาจากตรงนั้นด้วยเพื่อความปลอดภัยของเด็กคนนี้

เมื่อกลัฟกับน้องเฌอเดินมาถึงหน้าห้อง ผอ.กลัหเคราะประตูแล้วขออนุญาตเปิดประตูเข้าไปโดยมีน้องเฌอเข้ามาด้วย

"เชิญนั่งครับ" ผอ.นั่งรอกลัฟ พอกลัฟพาหนูน้อยเข้ามาด้วยเขาก็สั่งให้ผู้ช่วยพาหนูน้อยออกไปอยู่อีกห้องก่อน

"ผมได้รับแจ้งร้องเรียนจากคุณครูและผู้ปกครองบางท่าน ว่าครูชอบทำให้เด็กๆมีปัญหา...แต่ผมก็ไม่รู้นะครับว่ามันคือปัญหาอะไร ผมจะบอกอะไรให้นะครับมีคนรักย่อมมีคนเกลียด...เรื่องแบบนี้ก็มีทั่วไป แต่ก็ไม่ทุกวัน ผมสังเกตมาหลายปีแล้วตั้งแต่คุณเข้ามาที่นี่ คุณก็เป็นคนดีนะแถมยังรักเด็กๆด้วย แต่ก็ต้องมีการเสียสละบ้างล่ะครับ"

"หมายความว่ายังไงครับ" กลัฟขมวดคิ้มเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ ผอ.กำลังพูดกับเขา

“ผมให้เวลาคุณไม่นอนคิดสักสองสามคืน ได้คำตอบแล้วคุณก็มาหาผมที่ห้องได้เลย”

คำสั่งย้าย กลัฟเดินถือจดหมายออกมาจากห้อง ผอ.เขาไม่คิดว่าเขาจะโดนแบบนี้ กลัฟเดินกลับไปที่ห้องอย่างไร้เรียวแรง อยากจะร้องไห้แต่น้ำตากับไม่ไหล่ ความรู้สึกมันตีกันไปหมด พอกลับมาที่ห้องเด็กๆและคุณครูท่านอื่นก็ไม่อยู่แล้วเหลือแต่เด็กๆห้องตัวเอง และสายตาที่เด็กๆมองมาที่เขา เขายิ่งเห็นยิ่งเจ็บปวดเขาไม่อยากจะไปเลยเขารักเด็กๆมาก แต่จะทำยังไงได้มันคือคำสั่ง

กลัฟทรุดตัวลงกับพื้นจนเด็กๆตกใจกันทั้งห้อง กลัฟคิดว่าเด็กๆคงจะเกลียดเขาและน้องเฌอแต่ไม่เลย สิ่งที่เด็กๆกำลังทำกับเขาคือ เด็กๆเดินเข้ามากอดเขาพร้อมกับคำพูดที่ทำให้เขาต้องปล่อยโฮออกมา

“ไม่เป็นอะไรคะนะคุณครู…พวกหนูอยู่ตรงนี้แล้ว ใครจะว่ายังไงก็ชั่งแต่คุณครูก็คือคุณครูของพวกหนูอยู่ดี พวกหนูให้อภัยคุณครูกับเฌอค่ะ!!!”

“ครูขอโทษ!!” กลัฟร้องไห้แล้วได้แต่พูดขอโทษกับเด็กๆซ้ำๆ ถึงแม้เด็กๆจะไม่รู้ก็ตามว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว ภายในอาทิตย์นี้เขาต้องให้คำตอบกับ ผอ.

“ไม่ร้องนะครับคุณครู ไหนคุณครูบอกว่าเป็นเด็กดีห้ามร้องไห้ยังไงละครับ” กลัฟเงยหน้าแล้วมองเด็กๆที่ล้อมรอบเขาอยู่ เขาฝืนยิ้มเพื่อที่จะให้เด็กๆสบายใจ แต่มันก็แอบคิดไม่ได้อยู่ดี ยิ่งเห็นเด็กๆให้กำลังใจเขาอย่างนี้น้ำตามันก็จะไหล่ทุกครั้ง

“ครูไม่ร้องก็ได้ครับ…ขอบคุณทุกคนด้วยนะที่ให้อภัยกัน” เด็กๆต่างพากันเข้ามากอดกลัฟอย่างไม่ได้นัดหมาย เหมือนกับว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับเด็กๆอีกแล้ว มันน่าแปลกใจมากที่เด็กๆทำแบบนี้กับเขา

15.00

วันนี้โรงเรียนเลิกช้ากว่าปกติ เพราะได้มีการประชุมเกิดขึ้นจนทำให้คุณครูทุกท่านเขาประชุม ยกเว้นกลัฟที่ไม่ได้โดนเรียก กลัฟกับน้องเฌอนั่งอยู่ในรถเพื่อจะเตรียมตัวกลับบ้าน พอรถออกตัวทั้งกลัฟและน้องเฌอไม่พูดอะไรเลยต่างคนต่างเงียบจนมาถึงคอนโด และเข้ามาให้ห้องน้องเฌอไม่พูดไม่จาและเดินเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ

ส่วนกลัฟเขารู้สึกอึดอัดใจมากๆที่น้องเฌอเป็นแบบนี้กลัฟเดินไปที่หน้าประตูห้องของน้องเฌอแล้วเขาก็เปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าน้องเฌอฟุบหน้ากับหมอนแล้วร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร กลัฟเดินเข้าไปนั่งข้างๆแล้วลูบหัวหนูน้อยอย่างเบามือ

“ไม่เป็นอะไรนะครับ หนูไม่ผิดเลยเพื่อนๆก็ไม่ได้ว่าอะไรหนูนะคะ” กลัฟพยายามปลอบประโลมเพื่อให้หนูน้อยสบายใจขึ้น หนูน้อยค่อยๆเงยหน้ามามองกลัฟ น้ำตาไหล่ไม่หยุดแววตาที่มองมาที่เขามันทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อเช้า กลัฟดึงหนูน้อยเข้ามากอดพร้อมกับลูบหัวหนูน้อย

น้ำตาที่เก็บไว้ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้พอเขาได้กอดใครสักคนน้ำตามันก็ไหล่เอง กลัฟใช้มือเช็ดน้ำตาเพื่อไม่ให้มันตกใส่เสื้อของหนูน้อยเขาไม่อยากให้หนูน้อยรู้ว่าเขาร้องไห้อยู่ แต่ก็ปิดไม่ได้อยู่ดี

“คุณครูร้องไห้ทำไมคะ…งื้อ!! ไม่เอาไม่ร้องนะ…ฮือ!!! มะ…ไม่ร้อง!!! แง่!!” หนูน้อยปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ กลัฟก็ทำได้แค่กอดหนูน้อยเอาไว้

เวลาผ่านไปสักพักที่ทั้งคู่ร้องไห้แล้วกอดกันจนเผลอหลับไปทั้งคู่ มิวกลับมาบ้านก็พบว่าทั้งห้องมืดสนิทมีแต่แสงไฟภายนอกที่สว่างเข้ามา และมันผิดสังเกตมากๆ ไม่มีใครออกมาต้อนรับเขาเลย ข้าวเย็นบนโต๊ะก็ไม่มีแปลกจริงๆ มิวลองเดินไปที่ห้องของลูกสาวแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า กลัฟกับลูกสาวของเขากำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียง

พอมิวเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเปิดไฟที่หัวเตียงก็พบว่าใต้ความมืดและทั้งคู่ที่นอนกอดกันอยู่กับมีคราบน้ำตาเกาะที่แก้มของทั้งคู่อยู่ และมันยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่

“กลัฟ!!!” มิวเขย่าตัวกลัฟแล้วเรียกกลัฟเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตื่น

“คุณมิวเหรอ” กลัฟพูดทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ จริงๆแล้วลืมตาแทบไม่ขึ้นด้วยซ้ำไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

“ทำไมมานอนกอดกันอยู่แบบนี้ล่ะครับ” มิวรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ” กลัฟลุกออกจากเตียง แล้วเดินเซไปเซมากว่าจะเดินออกมานอกห้องได้แรงแทบจะไม่มี ส่วนมิวก็เดินตามหลังกลัฟออกมาแล้วตั้งท่าที่จะรับกลัฟที่เดินเหมือนกับคนเมา

มิวตัดสินใจประคองกลัฟให้มานั่งที่โซฟา แล้วเดินมาเปิดไฟในห้อง…พอทั้งห้องสว่างตาของกลัฟที่แทบจะลืมไม่ขึ้นรู้สึกแพ้ไฟขึ้นมา กลัฟเอามือทั้งสองข้างมาปิดตาไว้ มิวเดินมาพร้อมน้ำหนึ่งแก้วแล้วมานั่งข้างๆกลัฟ

“ไม่สบายหรือเปล่าทำไม่ตาถึงบวมแบบนี้!?” มิวรู้สึกเป็นห่วงก็เลยถามกลัฟไป

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ดูหนังกับน้องเฌอ” กลัฟพูดแถออกไป เขาไม่อยากให้มิวรู้เรื่องที่โรงเรียน

“ดูหนัง!!!…แล้วทำไมตาถึงบวมได้ละครับ” มิวก็ยังถามถึงตาที่บวมของกลัฟอยู่

“ก็หนังมันเศร้าหนิครับ!!!…ขอโทษ!!" กลัฟเผลอตะหวาดใส่มิว แล้วกลับมานั่งปิดตาท่าเดิม

“มีเรื่องอะไรที่โรงเรียนหรือเปล่า” กลัฟส่ายหัว

“แน่ใจนะครับ” หงึกๆ กลัฟก็ยังพยักหน้าตอบอยู่ดี

“เมื่อตอนเที่ยงไลน์กลุ่มผู้ปกครองบอกว่า คุณกับลูกมีปัญหากับที่โรงเรียนนะครับ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หนิครับอย่าไปสนใจเลย” กลัฟลุกออกจากโซฟาแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อจะไปล้างหน้า แต่ก็ต้องหยุดกลางคันเพราะเรื่องที่มิวกำลังอ่านในไลน์ผู้ปกครอง

“คุณถูกสั่งย้ายใช่มั้ยครับ!?” มิวมองแผ่นหลังของกลัฟที่เริ่มสั่น พอมิวกำลังจะลุกเดินเข้าไปหากลัฟแต่กลัฟกับเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“คุณกลัฟ!!!…ออกมาคุยกับผมก่อน”

กลัฟนั่งทรุดตัวพิงประตูแล้วเอามือปิดหูเอาไว้ ตอนนี้เขาไม่อยากจะคุยกับใครเขาอยากอยู่คนเดียว ส่วนมิวก็พยายามเคาะประตูห้องน้ำเรียกให้กลัฟออกมาคุยกับเขา

“ออกมาคุยกับพี่ก่อน!! ถ้าไม่ออกมาพี่ก็จะเคาะอยู่แบบเนี่ยจนกว่าเราจะออกมา กลัฟ!!!”

ปังๆ!!!!

“ขอร้องล่ะ!!! ปล่อยผมอยู่คนเดียวเถอะนะ” กลัฟตะโกนออกไป แต่มิวก็ยังเคาะประตูไม่เลิกจนกลัฟเริ่มทนไม่ไหวกลัฟฮึบสู้แล้วเปิดประตูพร้อมกับคำด่าแต่ก็ไม่ได้ด่า

หมับ!!! พอประตูห้องน้ำเปิดออกมิวก็ดึงแขนกลัฟเข้ามากอดพร้อมกับพูดปลอบกลัฟ

“ไม่เป็นไร!!! พี่อยู่ตรงนี้แล้ว…ไม่เป็นไร” แค่คำพูดไม่กี่คำกับอ้อมกอดที่อบอุ่นก็ทำให้กลัฟร้องไห้อีกครั้ง

“ร้องออกมา!!! พี่อยู่ตรงนี้…พี่จะอยู่ข้างๆเราเสมอ…กลัฟ!!” ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมิวก็จะอยู่ข้างกลัฟเสมอ

*****

ขอโตด!!! ติดงานที่บ้านไม่ค่อยมีเวลาเลย

(แถม)

ปัง!!!

“คุณทำแบบนี้ไม่ถูกนะ!!! คุณจะฟังความฝ่ายเดียวไม่ได้ ถ้าเขาไปจริงๆแล้วเด็กๆล่ะ!!!?”

“ใจเย็นๆก่อนนะที่รัก”

“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว!!!….คุณก็เป็นแบบนี้ทุกที…ผู้ปกครองทุกคนเขาก็เข้าใจลูกเขาดี มีแต่คุณ!! ที่ฟังคำแต่แม่นั้น!! รักมันมากก็เอามันมาเป็นเมียเลยมั้ยแล้วเลิกกับผมไปเลย”

“มายด์!!! ผมผิดไปแล้ว…ก็ให้เขาย้ายไปก็ดีแล้ว ดีกว่าโดนผู้หญิงคนนั้นใส่ร้ายไปวันๆ”

“คุณเอ!!! คุณก็มีสมองเหมือนกัน ทำไมคุณไม่สั่งย้ายแม่นั้นละ”

“ไม่ได้!!”

“ทำไมจะไม่ได้!!”

“เพราะเธอเป็นลูกสาวของคณะกรรมการโรงเรียน!!!”

จบ.

*****

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***