My Mom 05.1

mom 05.1

เวลาผ่านไปคุณแม่ของกลัฟก็ผ่าตัดเสร็จสิ้นและพ้นขีดอันตราย คุณแม่ของกลัฟได้ย้ายมาที่ห้องวีไอพี โดยมีมิวนั่งรออยู่ที่ห้องก่อนแล้ว กลัฟมองมิวแล้วกลัฟก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้ามันยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียนักกว่าเดิม กลัฟไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่เขาปฏิเสธค่ารักษา ยิ่งคิดยิ่งเจ็บ

"เฮ้อ!!" กลัฟถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินมานั่งหมดสภาพข้างๆมิว ที่โซฟา

"เป็นอะไรครับ?" มิวมองกลัฟที่ตอนนี้เอาแขนมาพาดหน้าผากไว้

"เอาจริงๆนะคุณ" กลัฟลุกขึ้นนั่งดีๆ แล้วหันหน้ามาคุยกับมิว

"ครับ?" มิวตอบอย่างสงสัย

"จริงๆคุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ นี่แม่ผม ผมจัดการเองได้ แล้วคุณก็เป็นแค่คนภายนอก ผมกับคุณแค่รู้จักกันไม่กี่วัน ผมว่าคุณทำเกินไปนะครับ" มิวมองกลัฟแล้วเลิ่กคิ้วขึ้น

"แน่ใจนะครับ ว่าคุณกับผมรู้จักกันไม่กี่วัน ไม่ใช่ว่า..." มิวเงียบไปแล้วเขาก็เลื่อนหน้าเข้ามากระชิบข้างหูของกลัฟ

"เรารู้จักกันมานานแล้วเหรอครับ ผมไม่รู้ว่าคุณจะโกรธจะเกลียดผม แต่ผมก็ยังจำคุณได้นะครับ...น้องกลัฟ เท้าไฟ!!!"

กลัฟเบิกตากว้างที่จู่ๆ คนข้างๆก็พูดถึงฉายาเมื่อตอนเขาอยู่ปีหนึ่ง

"แล้วผมจะบอกอะไรให้อีกอย่างนะครับ ยองมินจริงๆแล้วเขาท้องกับแฟนของเขา" มิวบอกความลับให้แค่นี้ แล้วเขาก็ลุกออกจากห้องไป เหลือเพียงความ งงและความสงสัยให้กลัฟคิดเล่นๆ

"ไอ้....ไอ้บ้านี่!!!"

*****

10 ปีที่แล้ว

"อ่ะ!!! พี่เขาฝากมาให้มึง"

ขอบคุณที่เอาขนมกับน้ำมาให้พี่นะครับ...ยัยน้อง ^_^♡

"หน้าแดง...เขินสินะมึง แหมๆ มึงเขินแต่กูเหนื่อย เหนื่อยชิบหายที่ต้องเอาของไปให้พี่เขาทุกครั้ง พ่อมึงทำงานไปรษณีหรือไง แพ็คของเก่ง" 

ไบร์ทเบะปากมองเพื่อนของตัวเองที่นั่งอ่านกระดาษที่รุ่นพี่คนนึงเขียนมาให้ แล้วหนำซ้ำมันยังนั่งบิดตัวไปมา ไอ้ตุ๊ดเอ้ย!

"ตุ๊ด!! พ่อมึงสิ!!!" ไบร์ทตกใจที่กลัฟอ่านใจของเขาออก

"มึงรู้ได้ไงว่ากูด่ามึง" กลัฟมองหน้าเพื่อนของตัวเองแล้วพูดออกไป

"มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปี"

"5 ปี มีไรว่ะ"

"สัส ยังจะถามอีกเหรอ กูรู้นิสัยและสันดานของมึงดี กูรู้กูเห็น ไม่ว่ามึงจะทำไรกูก็รู้หมดทุกอย่าง"

แล้วกลัฟก็ลุกหนีไบร์ท "นั่นมึงจะไปไหน"

"ยังจะถามกูอีกหรอ ไม่กลับหรือไงหอ ซ้อมบอลมาทั้งวันเหนื่อยนะเว้ย"

"จ้าซ้อมบอลเหนื่อย กูจะโดนไล่ออกจากทีมเพราะมึงคนเดียว"

"เออ!! รุ่นพี่เขาไม่ไล่มึงหรอกตัวเตงของทีมซะอย่าง"

ในวันที่มิวกับยองมินแต่งงาน

"มึงจะมานั่งอย่างกับคนไร้วิญญาณแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ข้าวปลาก็ไม่กิน พี่เขาแค่แต่งงานไม่ได้ตายซะหน่อย" ถึงไบร์ทจะพูดยังไงกลัฟก็ได้นั่งอย่างกับคนไร้วิญญาณอยู่บนเตียง

กลัฟอยู่แบบนี้มาได้สามวันแล้ว แม้แต่น้ำเขาก็ไม่ยอมดื่มข้าวก็ไม่ยอมกิน มันรู้สึกเจ็บนะเมื่อจู่ๆคนที่แอบชอบดันมาแต่งงานซะงั้น

"กูอยากอยู่คนเดียว"

"มึงไม่คิดจะไปบอกความจริงกับพี่เขาเลยหรือไง ว่ามึงชอบเขาอ่ะ"

"บอกไปพี่เขาจะชอบกูหรอ...!!!!" กลัฟเริ่มขึ้นเสียงใส่ไบร์ท

"กูไม่อยากไปขัดขว้างความรักของพวกพี่เขาว่ะ ถ้าขืนกูไปแล้วกูบอกไปว่า พี่ครับผมชอบพี่นะชอบมานานแล้วด้วย ถ้ากูได้คำตอบมาแค่คำว่า ขอโทษนะ กูไม่หน้าแหกกลางงานเลยหรือไง แค่รู้ว่าเขาแต่งงานกันกูก็เจ็บมากพอแล้วเว้ย" น้ำเสียงของกลัฟเริ่มเปลี่ยนไปจากพูดเสียงแข็งกลายเป็นเสียงอ่อนลงทันที

"เอาแบบนี้ดีมั้ยมึง มึงก็เขียนจดหมายไปแสดงความยินดีก็ได้ ถ้ามึงไม่อยากเจอหน้าพี่เขานะ" ไบร์ทเสนออีกทางนึงให้กลัฟคือให้กลัฟเขียนจดหมายไปให้ที่หน้างานในกรณีที่เพื่อนของเขาไม่อยากเจอรุ่นพี่

"ความคิดดีว่ะ" กลัฟหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่นแล้วเขียนความในใจและคำยินดีลงไปในกระดาษแผ่นนั้น

เมื่อถึงหน้างานกลัฟได้ฝากจดหมายให้ไบร์ทไปส่วนเขาจะนั่งรออยู่ข้างในรถ กลัฟสังเกตุเหตุผู้ชายคนนึงทำท่าทีลับๆล่อๆ อยู่ที่หน้างานในมือของผู้ชายคนนั้นถือซองจดหมายเหมือนกัน

กลัฟละสายตาจากชายผู้นั้นเมื่อไบร์ทเปิดประตูรถเข้ามา

"เรียบร้อยดีมั้ยมึง" กลัฟถามไบร์ทด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น

"อืม" ไบร์ทตอบกลับแล้วเขาก็ออกรถไป

อีกด้านนึง

"คุณครับมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า ผมเห็นคุณยืนทำตัวลับๆล่อๆอยู่ตรงนี้สักพักแล้ว" เพื่อนร่วมห้องของมิวกำลังจะเดินเข้าไปในงานแต่ก็เห็นผู้ชายคนนึงยืนทำตัวแปลกๆ

"เดี๋ยวก่อนนะครับ...คุณดูคุ้นๆนะครับ" พอเพื่อนของมิวทักขึ้นเขาก็รีบเอาผ้ามาปิดหน้าปิดตาทันที

"งะ...งั้นเหรอครับคงจำคนผิดแล้วครับ" เชนรีบปกปิดใบหน้าแล้วดันเสียงพูดเพื่อไม่ให้คนจับได้ว่าเขามาที่งาน

"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"

"งั้นผมฝากจดหมายฉบับนี้ไปให้เจ้าสาวหน่อยนะครับ" เชนยัดจดหมายใส่มือชายคนนั้น แล้วเขาก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

เมื่อเชนโบกเรียกแท็กซี่อาการเจ็บของเขาก็กำเริ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ เขาเริ่มรู้สึกมึนหัว ตาลาย และสิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือ เขาต้องไปที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

และเมื่อแท็กซี่ส่งเชนถึงโรงพยาบาลเชนะยายามจะเปิดประตูรถแต่เขาก็ไม่มีแรง จนคนขับแท็กซี่เห็นท่าทีไม่มีของเชนเขาจึงลงจากรถแล้วเรียกพยาบาลให้นำตัวของเชนไปรักษาต่อ

"หมอ!!!! พยาบาล!!! ใครก็ได้ช่วยเขาที"

"ลุง!!" เสียงที่แผ่วเบาเรียกคนขับแท็กซี่แต่เสียงเรียกแค่นี้จะมีใครได้ยินเขาบ้างมั้ย

ใช้เวลาไม่นานเชนก็ถึงมือหมด แต่อาการของเขาทรุดกว่าเดิม เขาพยายามประคบตัวเองไว้เผื่อว่าอดีตแฟนของเขาจะเห็นจดหมายแล้วมาหาเขาในวาระสุดท้าย

ใช้เวลาไม่นานเชนก็ถึงมือหมด แต่อาการของเขาทรุดกว่าเดิม เขาพยายามประคบตัวเองไว้เผื่อว่าอดีตแฟนของเขาจะเห็นจดหมายแล้วมาหาเขาในวาระสุดท้าย

จนกระทั่งเวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงเวลานี้ทั้งตัวของเชนเต็มไปด้วยสายต่างๆ เขาได้บอกกับแม่ของเขาว่าอย่าถอดสายจนกว่าอดีตแฟนของเขาจะมา

"เชน!" คนเป็นแม่เรียกลูกชายถึงแม้ลูกชายจะไม่ค่อยได้สติก็ตาม

"แม่ขอโทษนะลูก อึก!! จริงๆแล้วลูกมีน้องชายอีกคนนะลูก อึก!! เชนสู้ๆนะน้องกำลังจะมา วิน!กำลังจะมาหาลูกนะฮือ!!"

*****

จริงๆแล้วเชนมีน้องนะ เพราะว่าแม่ของเชนต้องหย่ากับพ่อทั้งที่มีวินอยู่มาวันหนึ่งพ่อของเชนกับวินเสีย เชนต้องย้ายมาอยู่กับแม่แต่เชนไม่รู้ว่าตัวเองมีน้องชาย เพราะแม่ของเขาได้ส่งวินไปอยู่กับยายที่ต่างอำเภอ จนทำให้เขาทั้งคู่ไม่ได้เจอกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***