My Mom 05

mom 05

“ผมไม่ใช่ยัยน้อง!!!!!”

เฮือก!!

“ฝันหรอว่ะ...เชี่ยฝันเหมือนจริงชิบหาย” กลัฟตื่นขึ้นมาภายในห้องของตัวเอง

กลัฟเหลือบไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างเตียงก็พบว่าเป็นเวลาหกโมงเช้า กลัฟรีบลุกออกจากเตียงทันที เพราะวันนี้คุณแม่ของเขาได้เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ เขาต้องไปให้ทันก่อนเวลาผ่าตัด

เวลา 7.30 ณ โรงพยาบาล

“โอ๋โห๋!!! มาสายอีกนิดกูเซ็นยกเลิกการผ่าตัดให้แม่มึงไปแล้วนะ” ไบร์ทยืนรอกลัฟอยู่หน้าห้องผ่าตัด

“คุณเป็นลูกชายของคนไข้ใช่มั้ยคะ?” พยาบาลเดินเข้ามาหากลัฟพอดี

“ครับผมเป็นลูกชายครับ”

“ค่ะ...งั้นเชิญคุณเซ็นยินยอมเข้ารับการผ่าตัดด้วยค่ะ” กลัฟเซ็นรับรอง พร้อมถามพยาบาลเกี่ยวกับค่าใช้จ่าย

“แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นเท่าไหร่ครับ”

“สำหรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดมีคนจ่ายให้แล้วค่ะ...ไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับ!” พอพยาบาลเดินออกไปกลัฟหันขวับ! มองหน้าไบร์ททันที

“มองกูมีไร!?” ไบร์ทตกใจที่จู่ๆกลัฟก็มองหน้าเขา

“มึงจ่ายค่ารักษาให้แม่กูหรอ” กลัฟถามไบร์ทด้วยความสงสัย

“กูเปล่านะ ถึงกูจะยังไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทพ่อกู กูก็ไม่มีปัญญาจ่ายป่ะว่ะ”

“จริง...แล้วใครจ่ายให้วะ....!!!”

“ผมเองครับ!!”

“!!!!” กลัฟกับไบร์ทหันไปตามเสียงของคนมาใหม่

“คุณมิว!!!” กลัฟเอ่ยเรียกชื่อของอีกคนอย่างตกใจ

“คุณทำแบบนี้ทำไม” กลัฟรีบเอ่ยถามมิวทันทีเมื่อมิวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

“ก็เพื่อนของคุณเล่าว่าแม่คุณจะผ่าตัดวันนี้ผมก็เลยออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด” กลัฟหันมามองไบร์ทพร้อมกับขาดโทษ

“แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะครับ แม่ของผม ผมออกค่าใช้จ่ายเองได้”

“แน่นะครับ”

“ครับ”

“อย่างนั้น...คุณก็จ่ายมาให้ผมสิครับทั้งหมด 250000 บาทครับ”

“250000!!! ทำไมแพงแบบเนี่ย” กลัฟตกใจกับค่ารักษาที่แสนจะแพง

“ผมลืมบอกคุณไป เมื่อแม่คุณผ่าตัดเสร็จทางโรงพยาบาลก็จะย้ายแม่คุณไปที่ห้องพิเศษVIP” กลัฟยิ่งตกใจเข้าไปอีกเพราะเขาเคยดูราคาของห้องวีไอพีห้องนึงราคาตกอยู่ที่ แสนนิดๆ แต่กลัฟไม่คิดว่ามิวจะทำแบบนี้กับเขา

“ได้ผมจะหามาคืนให้เร็วๆนี้ละกัน”

“แต่ถ้าคุณจ่ายไม่ไหวผมมีข้อเสนอให้คุณ” มิวมีข้อเสนอให้กลัฟ ถ้ากลัฟจ่ายค่ารักษาไม่ไหว

“ข้อเสนออะไรของคุณ” กลัฟเริ่มทำหน้าไม่พอใจ

“คุณก็แค่…” มิวหยุดพูดจนกลัฟเริ่มทนไม่ไหว

“แค่!!! อะไรละครับรีบพูดมาสิ”

“คุณก็แค่มาเป็นแม่ให้น้องเฌอ แล้วค่ารักษาทั้งหมดคุณก็ไม่ต้องมาจ่ายแทนผมก็เท่านั้นเอง”

“ไม่มีทาง!!!” ถึงมิวจะเป็นรุ่นพี่ที่กลัฟชอบก็เถอะ ข้อเสนอบ้าบอใครจะทำ

“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ผมให้เวลาคุณคิด 2 วัน แต่ถ้าคุณไม่อยากทำตามข้อเสนอของผม ภายใน 6 เดือนคุณต้องหาเงินมาจ่ายให้ผมด้วยนะครับ” มิวเดินมาตบบ่ากลัฟแล้วกระซิบข้างหูกลัฟ แล้วก็เดินออกไป

“พี่ไม่รีบนะแล้วแต่ยัยน้องเลย” กลัฟอยากจะโกนออกไปดังๆแต่ก็ทำไม่ได้เพราะที่ ที่เขาอยู่คือโรงพยาบาล

กลัฟจะรู้มั้ยว่า ณ ตอนนี้มีคนกำลังจะหนีความผิด แต่พอเขากำลังจะหันไปด่าแต่ก็กับไม่พบว่าไม่มีใครอยู่แล้ว กลัฟสถบออกมาเบา

“เชี่ย มันไม่ใช่ความฝัน”

*****

10 ปีที่แล้ว

“แหมๆ มานั่งทำอะไรที่ตึกนิติ ไม่ทราบ” เสียงหญิงสาวพูดขึ้น แล้วเขาก็เดินเข้ามานั่งข้างๆเพื่อนสนิทของเขา

“ก็ใครสั่งให้เรามานั่งรอที่นี่ละ” ชายหนุ่มเพื่อนสนิทของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

“แต่แกก็มา!! มิว ฉันถามแกจริงๆนะ แกก็รู้อยู่แล้วว่าน้องเขาเป็นใครแกยังจะทำเป็นไม่รู้อยู่อีกหรือไง น้องเขาชอบแกซะขนาดนั้น ซื้อของมาให้ทุกวันแถมไม่ได้เอามาให้เองด้วย”

“แกก็รู้ว่าเรา…”

“รู้…ฉันรู้ว่าครอบครัวแกต้องการให้แกแต่งงานกับคนที่แกไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็น เอาจริงป่ะ มันก็เกินไปนะบางที เราเกลียดที่สุดเลยอ่ะไอ้ที่ว่าแต่งงานเพราะธุรกิจของครอบครัว แกทนได้ไง”

“พอเถอะ ถึงเราจะชอบน้องเขาหรือน้องเขาจะชอบเรา แต่ยังไงสักวันไม่เราก็น้องเขาก็ต้องแต่งงานอยู่ดีป่ะว่ะ”

“เหอะ!! แล้วแกก็อย่ามาเสียใจทีหลังละกัน”

3 เดือนต่อมา

“อึก!!” หญิงสาวเก็บเสียงสะอื้นของตัวเอง เมื่อรู้ว่าตัวเองท้องกับแฟนหนุ่ม

“ยองมิน เป็นอะไร!!” แฟนหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากทหาลัยเดินเข้ามาหาแฟนสาวของเขาทันที

“เชน!! เราท้อง!!!” ยองมิน เงยหน้ามาบอก เชนแฟนหนุ่มของเขา ก่อนที่เชนจะเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“เป็นไปไม่ได้ เราป้องกันตลอดเลยนะ เธอไปมีอะไรกับคนอื่นหรือเปล่ายองมิน” เชนเริ่มทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆเขาก็ได้ยินจากปากแฟนสาวว่าเธอท้องกับเขา

“แต่เรามีเชน แค่คนเดียวนะ” เชนส่ายหัว เขายังไม่พร้อมที่จะมีลูกกับแฟนสาวตอนนี้ เชนเริ่มหาวิธีที่ดีและข้อเสนอให้กับแฟนสาว

“เอาเด็กออกซะ!!” และนี่คือวิธีที่ดีของเชน เพราะถ้าพ่อกับแม่ของเขารู้อนาคตของเขาก็จะดับไป

“จะบ้าหรือไงนี้ลูกเรานะ” ยองมินเริ่มตะวาดใส่แฟนหนุ่ม

“ถ้าเธอรักเราจริง เอาเด็กออกแล้วเราจะคบกันต่อไปได้ไง” ยองมันปล่อยโฮ แล้วส่ายหัวให้กับวิธีและข้อเสนอสกปรกของแฟนหนุ่ม

“คิดได้แค่นี้เองหรอ” ยองมินถามแฟนหนุ่ม แล้วเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วคุยกับใครสักคน

ปัง!!! ผลัวะ!!! มิวเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเข้ามาต่อยเชน จนเชนไม่ทันได้ตั้งตัวจนเขาล้มลงไปนั่งกับพื้น

“มึงมันเหี้ยไอ้เชน!!! มึงคิดได้ไงห้ะ!!” มิวทนฟังอยู่ตั้งนาน เขารอจนกว่ายองมินจะให้สัญญาณกับเขา

“แล้วมึงเข้ามายุ่งเรื่องของกูทำไม มึงมันคนนอก!!!!”

ผลัวะ!!! มิวต่อยเข้าที่หน้าเชนอีกครั้ง

“ใช่กูมันคนนอก แต่มึงมันเหี้ย!!! มึงรู้มั้ยยองมินต้องปิดบังมึงตั้ง 1 อาทิตย์แล้ววันนี้ยองมินรวบรวมความกล้าที่จะมาบอกมึง แต่คำตอบที่ได้จากมึง…กูไม่คิดว่ามึงจะทำร้ายเด็กในท้องได้ขนาดนี้” มิวกำลังจะง้างหมัดเพื่อจะต่อยเชนอีกครั้ง แต่กับโดนยองมินห้ามไว้ก่อน

“พอเถอะมิวเจ็บมือเปล่าๆ อาทิตย์หน้าสอบเสร็จเมื่อไหร่เราจะย้ายออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเป็นไปได้ เราจะย้ายกลับเกาหลีเมื่อสอบเสร็จ เราจะไม่มาให้เชนเห็นหน้าอีก และถ้าเด็กคนนี้เกิดมาเมื่อไหร่อย่ามาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อทีหลังละกัน” ยองมินเดินออกไปจากห้อง พร้อมกับมิว ก่อนที่มิวจะออกไปเขาขอต่อยอีกหมัด แล้วมิวก็เดินตามยองมินไป

2 อาทิตย์ต่อมา ข่าวลือที่ยองมินท้องก็กระจายทั่วมหาลัย และข่าวลือก็ไม่ได้ระบุไว้ว่ายองมินท้องกับใครจนกระทั่ง 3 วันต่อมามิวกับยองมินเปลี่ยนสถานะบนเฟสบุ๊ก และข่าวลือก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้งว่ามิวกับยองมินแอบคบกันทั้งที่เมื่อก่อนทั้งคู่บอกไปว่าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน

เกาหลีใต้

ยองมินเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมากินข้าวถึงแม่พ่อกับแม่ขแงเธอจะขอร้องอ้อนวอนเธอให้ออกมาก็ตาม จนกระทั่งมีสายจากที่ไทยโทรมาหาเขา จนทำให้เขายอมออกไปกินข้าวอย่างว่าง่าย

“เห้ย!! เรารู้นะว่าแกไม่ยอมกินข้าว แกไม่สงสารลูกในท้องบ้างหรือไง ถ้าแกไม่กินข้าวถ้าหลานเราเกิดออกมาหน้าตาไม่สวยไม่หล่อเราจะบินไปหาแกที่เกาหลี…”

“ขอโทษ” ยองมินพูดเสียงสั่น คนที่ทำให้เขามีสติอยู่ตลอดเวลาก็คือมิว มิวจะโทรมาเช็คกับทางครอบครัวของยองมินทุกๆ 1 ชั่วโมง

“หนิ เรานอนคิดอยู่นานเลยนะว่าจะทำยังไงกับลูกของแกดี เราคิดดีแล้วนะยองมิน เราจะรับผิดชอบลูกของแกเอง แต่งงานกับเรานะ”

หลายเดือนต่อมาทางครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก็รู้เรื่องที่มิวจะแต่งงานกับยองมิน และทางครอบครัวของมิวก็ยินดีที่จะรับยองมินกับลูกในท้องมาอยู่ในความดูแลของทางครอบครัวของมิว ไม่นานงานแต่งงานก็จัดขึ้น มิวกับยองมินก็ได้ชวนเพื่อนของพวกเขามาร่วมงานและรุ่นน้องที่คณะ

งานแต่งงานของทั้งคู่ราบรื่นไปด้วยดีไม่มีอุปสรรคใดมาขวางกั้น แต่สิ่งที่ทั้งคู่ไม่ค่อยได้สังเกตก็คือแขกที่พวกเขาไม่ได้รับเชิญ เชนได้แต่จ้องมองมาที่ทั้งคู่ พร้อมกับจดหมายในมือเชนเดินไปที่กล่องที่ไว้สำหรับใส่ข้อความแสดงความยินดีของคู่บ่าวสาว แล้วเขาก็เดินออกจากงานไป

หลังจากงานแต่งเสร็จสิ้นไปทั้งมิวและยองมินก็พากันนำกล่องที่มีข้อความแสดงความยินดีมากมาย นำมาอ่านทั้งคู่สะดุดเข้ากับซองจดหมายที่มีสีที่แตกต่างจากหน้างานมีถึง 2 ซองด้วยกันยองมินหยิบซองแรกซึ่งเป็นซองสีส้ม เธอเปิดเอากระดาษข้างในแล้วอ่านออกเสียงให้มิวได้ฟังด้วย

ขอแสดงความยินดีกับพี่ๆทั้งคู่ด้วยนะ และขอโทษที่ไม่ได้มาร่วมงานแต่งของพวกพี่ ในซองจดหมายมีกำไลที่ทำให้พี่ทั้งคู่ด้วยนะ หวังว่าพวกพี่จะชอบ -จากรุ่นน้องคนหนึ่ง

ยองมินยังไม่เปิดดูกำไลที่รุ่นน้องแนบมากับจดหมาย เธอกับหยิบจดหมายอีกซองขึ้นมาอ่าน พอเธอเปิดจดหมายอีกซองข้างในกับมีใบรับรองแพทย์แนบมาด้วย

ถึงยองมินที่รัก ผมขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่าง ยกโทษให้ผมด้วยนะ เรื่องลูกของเราผมไม่รู้ว่าผมจะได้เจอหน้าลูกหรือเปล่าเพราะคุณหมอบอกกับผมว่าผมอยู่ได้อีก 7 วัน จริงสิผมลืมไปว่าคุณไม่ให้ผมเจอหน้าลูก 5555 ผมฝากขอโทษไอ้มิวด้วยละกัน ผมฝากมันดูแลลูกของเราด้วยนะ ผมซื้อกำไลทองให้ลูกด้วยนะหวังว่าลูกจะชอบ คุณกับลูกโชคดีนะที่มีไอ้มิวคอยดูแลไม่เหมือนกับผม ผมมันคือไอ้ขี้ขาด ถ้ารู้ว่าผมเป็นอะไรไม่ต้องมาหาผมนะ ผมไม่อยากให้คุณเห็นสภาพของผมตอนนี้

ใบรับรองแพทย์

ผลตรวจออกมาเป็นบวก คุณณัฐวุฒิ สิริคุณ เป็นมะเร็งระยะที่สาม

“เชน!!” ยองมินกำลังจะออกไปหาคนรักเก่าแต่กับโดนมือหนาของมิวคว้ามือของเธอไว้ทัน

“เราไปด้วย ขืนปล่อยแกไปคนเดียวมีหวังลูกคงไม่ได้ลืมตามาดูโลกแน่ๆ” มิวและยองมินพากันขับรถมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลทันที พอทั้งคู่มาถึงโรงพยาบาลพวกเรารีบเข้าไปถามหาห้องที่เชนรับการรักษา พอรู้ว่าเชนอยู่ห้องไหนยองมินรับวิ่งไปก่อน

ยองมินไปรอช้าเธอรีบเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่เคาะประตู และสภาพของเชนที่เธอเห็น เชนนอนหอบอยู่บนเตียงโดยมีเครื่องช่วยหายใจและสายต่างๆมากมายเต็มตัวของเชน มิวเดินเข้ามาตามหลังกับตกใจไม่แพ้กัน

“พวกเธอคงเป็นเพื่อนของเชนสินะ” คนแม่ของเชนหันมาถามทั้งๆที่น้ำตานองหน้าของเธอ

“หนูคงเป็นยองมินสินะ อึก!!” ยองมินพยักหน้าตอบ จู่ๆคุณแม่ของเชนก็โผล่เข้ามากอดเธอแล้วปล่อยโฮออกมา

“เชน เขาไม่ไหวแล้วลูกฮือ!! เชนเขาหนีออกไปจากโรงพยาบาลพอเขากลับมาอาการของเชนก็ทรุกหนักกว่าเดิม แม่ไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆ!!! เชน!!” คุณแม่ร้องไห้หนักกว่าเดิม

ยองมินเดินเข้ามานั่งข้างๆเตียง เธอจับมือของเชนขึ้นมาแล้วจับมือของเชนมาแนบที่แก้มของเธอก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา

“เชน เราอยู่นี่แล้วนะ เราพาลูกมาหาเชนแล้วนะ เชนต้องสู้นะ เชนไม่อยากเจอหน้าลูกแล้วเหรอ เรายังรักเชนนะ เชนต้องสู้สิ!! อึก”

“ยองมิน” พอเชนรู้สึกตัวเขาก็เรียกชื่อของคนรัก แม้ว่าเสียกของเชนจะเบายองมินก็ได้ยินเสียงที่เชนเรีกเธอ

เชนน้ำตาไหลเมื่อเขาเห็นยองมันมาหาเขา เขาได้แต่พูดขอโทษซ้ำๆ ถึงแม้จะไม่มีแรงที่จะพูด

“ขะ…ขอโทษ”

“พอแล้วไม่พูดแล้ว อึก!! เชนไม่อยากเจอหน้าลูกแล้วเหรอ”

“ลูก!?” เชนยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อยองมินพูดถึงลูกของเขา

“ใช่ลูก ลูกของเราไงเชน”

“5555” เชนพยายามที่จะหัวเราะแต่แล้วแรงเฮือกของเชนกำลังจะหมดไป

“กู…ฝาก….ดูแล อึก!! ลูกด้วยนะ!!” มิวอ่านปากที่เชนกำลังสื่อสานให้เขา และมิวก็ได้เพียงพยักหน้าตอบ

“ยองมิน…รักนะ”

ติ๊ดๆ!!!!! เสียงร้องไห้ดังไปทั่วห้อง เมื่อเชนได้จากไปแล้ว มิวยอมถอยออกมาจากจุดๆที่เขากำลังยืนอยู่ เขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอและพยาบาลต่อไป ส่วนคุณแม่ของเชนพอรู้ว่าลูกชายได้จากไปแล้ว คุณแม่ก็เป็นลมจนต้องพาคุณแม่ไปพักอีกห้อง และมิวก็ได้คุยกับทางคุณพ่อของเชน มิวและครอบครัวจะช่วยออกค่าใช้จ่ายถึงแม้ทางคุณพ่อของเชนจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากมิวก็ตาม

และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนกลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติ พอยองมินคลอดลูกสาวได้ 1 เดือนเธอก็ได้กลับไปทำงานที่เกาหลีและลูกสาวของเธอก็อยู่ในความดูแลของมิว จนกระทั่งเกิดแผ่นดินไหวที่เกาหลีจนทำให้ยองมินเสียชีวิตไปมิวก็เลยขอทางครอบครัวเพื่อจะมาอยู่กับลูกสาวที่คอนโดแค่สองคน เขาจะไม่บอกเรื่องที่เขาไม่ใช่พอแท้ๆของเธอจนกว่าเธอจะโตพอที่จะรับรู้ถึงเรื่องที่ผ่านมา

*****

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***