4.ช่วยเหลือ

Chapter04.ช่วยเหลือ

“ทำไมแพรจะต้องไปด้วย ในเมื่อเงินพวกนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับแพร แม่เป็นคนยืมมาแม่ก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้เองสิ แม่จะขายลูกกินแบบนี้เหรอ แม่ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า“

นี่เป็นครั้งแรกที่แพรไหมกล้าที่จะพูดความรู้สึก ความคิดของตัวเองออกมา เธอทนไม่ไหวและไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าคือแม่ของเธออีกต่อไปแล้ว แม่ที่ขายลูกกินทำหัวใจเธอแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า ชีวิตของเธอ....ต่อให้ไม่มีแม่มันอาจจะดีกว่า

“นังไหม!!“ พะแพงได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกรับไม่ได้ที่จู่ๆลูกสาวจะมาทำตัวดื้อด้านไม่ฟังคำสั่ง มือข้างซ้ายไม่รอช้าที่จะฟาดเข้าไปบนแก้มนุ่มของอีกคนอย่างหลงลืมตัว เพราะความเห็นแก่ตัวที่บดบังความรักที่มีต่อลูก

เพี๊ยะ!

”กูเป็นแม่มึงนะ! กล้าพูดแบบนั้นกับกูเหรอ! กูเลี้ยงมึงมากูจะทำยังไงกับมึงก็ได้”

ใบหน้าสวยชาไปหมดทั้งแถบ แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่ได้ครึ่งเท่ากับความเจ็บปวดบริเวณหัวใจด้านซ้ายที่มันแตกสลายลงไปแล้วของเธอเลยสักนิด.....

“ใจเย็นๆก่อนคุณพะแพง เดี๋ยวผมจัดการเอง” เสี่ยบวรที่ไม่อยากให้คนของตัวเองเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็ไม่รอช้าที่จะเข้ามาห้าม

“หนูแพรไหมไม่ต้องกลัวนะ เสี่ยจะดูแลหนูเป็นอย่างดี มาเป็นเมียเสี่ย เสี่ยจะช่วยทำให้หนูสุขสบาย”

แพรไหมหันไปมองหน้าเสี่ยบวรก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป

“เสี่ยคงไม่อยากได้ผู้หญิงมือสองไปเป็นเมียหรอก”

เสี่ยบวรได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปก่อนจะหันไปมองหน้ากับลูกหนี้อย่างพะแพงที่ตกลงกันไว้อย่างหมายมั่นว่าอีกคนยังคงสดยังซิงอยู่

“หนูแพรไหมพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“ไอ้พรหมจรรย์ที่เสี่ยอยากได้ ฉันทำลายมันไปแล้ว ถ้าเสี่ยไม่เชื่อก็ดูรอยบนตัวฉันสิ” ปากเล็กเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรจะต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว

เสี่ยบวรที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพอได้สังเกตุเห็นรอยจ้ำแดงๆบนซอกคอขาวของเด็กสาวตรงหน้า ถ้าให้พูดตามตรงเขาก็แอบเสียดายความสดใหม่ของอีกคนอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าเรื่องราวมันกลับกลายมาเป็นแบบนี้เขาอาจจะต้องเปลี่ยนข้อตกลงในการใช้หนี้นิดหน่อย ในเมื่อคนขัดดอกไม่ได้มีคุณสมบัติตามที่เขาต้องการแล้ว ดอกเบี้ยที่จะลดให้ก็อาจจะลดลงมาด้วย

“นั่งไหม! นี่แก! โอ้ย! อีลูกไม่รักดี“ พะแพงที่ได้ยินเต็มสองหูก็ได้แต่ถลึงตาใส่ลูกสาว นางไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนลูกในไส้หักหลังกันแบบนี้

”สะเสี่ย ละแล้วแบบนี้เสี่ยจะยังอยากได้มันอยู่ไหม“ พะแพงละล่ำละลักถาม หัวใจรู้สึกกระวนกระวายเริ่มวิตกกังวลกับจำนวนหนี้ที่มีอยู่เป็นอย่างมาก

”น่าเสียดายนะ เสี่ยชอบหนูแพรไหมมาก แต่ถ้าในเมื่อหนูมีจุดด่างพร้อยแล้วแบบนี้ ค่าตัวหนูก็คงต้องลดตามไปด้วย“

แพรไหมฟังคำพูดของเสี่ยบวรด้วยดวงตาไหวสั่นมากขึ้นกว่าเดิม หัวใจเต้นถี่ขึ้นมาด้วยความตื่นกลัว ดูเหมือนไอ้เสี่ยบ้านี่จะไม่ได้มีปัญหากับร่างกายของเธอเลยสักนิด ผิดกับพะแพงที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกโมโห นางไม่น่าปล่อยให้นังลูกไม่รักดีออกไปจากบ้านเมื่อคืนนี้เลย

“สะเสี่ย อย่าเพิ่งไปเชื่อมันเลยน้ะจ้ะ นังไหมมันอาจจะแค่หลอกเราก็ได้ ทางที่ดีเสี่ยควรเอาร่างกายมันไปทดลองใช้ก่อน รอยพวกนี้มันอาจจะแค่สร้างขึ้นมาเฉยๆก็ได้” คนที่ไม่มีความเป็นแม่เหลืออยู่เอ่ยร้องขอเสี่ยบวร ถ้าค่าตัวขอวแพรไหมลดลงนั่นก็หมายความว่านางต้องหาเงินมาใช้หนี้เพิ่มมากขึ้น แต่มันก็ดีกว่าการที่นางไม่ได้ลดหนี้เลยสักบาท

“มะแม่!“ แพรไหมยืนอึ้งทั้งน้ำตา เธอไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพูดของคนที่ให้กำเนิดเธอ

”เงียบไปเลยอีตัวดี เพราะมึงคนเดียวเลยจะทำให้กูซวยไปหมด!“

”ใจเย็นๆสิคุณพะแพง ถ้างั้นทางเดียวที่จะทำให้ฉันได้รู้ว่าหนูแพรไหมพูดจริงหรือพูดเล่น ฉันก็คงจะต้องเช็คด้วยตัวเอง“ เสี่ยบวรว่าก่อนจะทำท่าเดินเข้าไปจับมือแพรไหมให้ไปด้วยกัน แต่หญิงสาวรู้ทันจึงพยายามหลีกตัวหนี

“ไม่เสี่ย! ฉันไม่ได้โกหก! ฉันมีผัวแล้ว เสี่ยอย่าทำแบบนั้นกับฉันเลยนะ! ฉันข้อร้องล่ะ“ แพรไหมพยายามยกมือไหว้ร้องขอ พะแพงเห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดที่อีกคนไม่ยอมทำตามสิ่งที่นางต้องการง่ายๆ

”ว่าไงนะ? ไหนคุณบอกว่าลูกสาวคุณยังโสดยังซิงไงคุณพะแพง“ เสี่ยบวรได้ยินแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์กับความว่ายากของแพรไหมที่ดูจะผิดแผนไปหมด

”อย่ามาตอแหล มันไม่มีผัวหรอกจ้ะเสี่ย ถ้ามันมีผัวป่านนี้ผัวมันโผล่มาแล้ว“ พะแพงพยายามแก้ตัวอย่างสุดความสามารถ นึกไม่ถึงเลยว่าลูกสาวของตัวเองจะดื้อด้านขนาดนี้

”ปล่อยเธอครับ!!“

พรึ่บ!

เสียงของคนที่ดังขึ้นมาใหม่ เรียกความสนใจให้ทั้งสามที่ยืนเถียงกันอยู่หน้าบ้านได้เป็นอย่างดี นาวินที่ในมือถือโทรศัพท์ของคนตัวเล็กเอาไว้ ไม่รอช้าที่จะถือวิสาสะก้าวขาเข้ามาในรั้วบ้าน

หลังจากที่เขาเดินตามหาบ้านของแพรไหมอยู่นานเพื่อที่จะนำโทรศัพท์มาคืนให้เธอ นาวินก็มาได้ทันได้ยินบทสนทนาเกือบทั้งหมด คนฉลาดอย่างเขาจับต้นชนปลายได้ไม่ยากเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นกันแน่ นี่คงเป็นเหตุผลที่เธออยากทำลายพรหมจรรย์ของตัวเองสินะ

“คะคุณ!?” ปากเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา คราบน้ำตาสีใสยังคงทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าโดยไร้เสียงสะอื้น รู้สึกอับอายเหลือเกินที่ผู้ชายคนนี้ต้องมาเห็นเธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้

แต่มันคงไม่มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้แล้วล่ะ ในชีวิตของเธอ...ทุกวันนี้ก็เปรียบเสมือนฝันร้าย

“คุณเป็นใคร!?“ พะแพงไม่รอช้าที่จะเอ่ยถามชายแปลกหน้าด้วยน้ำเสียงติดเหวี่ยง

”ผมเป็นแฟนของเธอครับ“ นาวินไม่รอช้าที่จะตอบกลับ ใบหน้าหล่อไร้วี่แววพูดเล่น สภาพของผู้หญิงคนนั้นดูแย่ซะยิ่งกว่าแย่เสียอีก ที่สำคัญ....เธอยังไม่หายเจ็บร่างกายแต่กลับต้องมาเจอคนที่บ้านยืนยื้อแย่งผลักไสไล่ส่งกันแบบนี้

”ว่าไงนะ!?“ พะแพงตกใจตาเบิกกว้างก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาวด้วยสายตาโมโห เช่นเดียวกับเสี่ยบวรที่ชะงักไป

“จริงเหรอหนูแพรไหม ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนของหนูจริงๆเหรอ?” เสี่ยหัวงูไม่รอช้าที่จะเอ่ยถามเพราะถึงจะอยากได้อีกคนมากแค่ไหน แต่กฎเหล็กของเสี่ยคือไม่ยุ่งกับคนมีคู่แล้ว

”.......ค่ะ“ แพรไหมตัดสินใจยอมรับออกไปเพราะถ้าให้เธอเลือก เธอขอเลือกคนแปลกหน้าคนนั้นที่เธอเพิ่งรู้จักได้แค่วันเดียวมากกว่าจะเลือกอยู่กับบ้านที่ไม่ต่างจากขุมนรกหลังนี้

”อีไหม!!“ พะแพงเตรียมจะง้างมือตบหน้าลูกอีกครั้งด้วยความรู้สึกรับไม่ได้ที่คนตรงหน้าบังอาจทำแผนของเธอพังหมด

พรึ่บ!

“อย่าแตะต้องตัวเธอครับ” นาวินไม่รอช้าที่จะสาวเท้าไปจับแขนของพะแพงเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มดุออกไป สายตาของชายหนุ่มทำเอาแม่บังเกิดเกล้าของแพรไหมรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาอยู่ไม่น้อย

“ถ้าลูกคุณมีผัวแล้วผมขอยกเลิกสัญญานะคุณพะแพง แล้วผมจะติดต่อกลับไป” เสี่ยบวรที่หัวเสียอยู่ไม่ใช่น้อยตัดสินใจเอ่ยตัดจบธุระในวันนี้

เพราะเขาแก่เกินที่จะมาแย่งชิงเด็กสาวกับใคร ถ้าอีกคนไม่อยาก เขาก็ไม่อยากบังคับ เพราะถึงอย่างไรเขาเป็นเจ้าหนี้ก็ไม่สูญเสียอะไรอยู่แล้วยกเว้นเงินที่อีกฝ่ายยืมไป

“สะเสี่ย ดะเดี๋ยวก่อน เสี่ย!” พะแพงแทบจะลมจับทันทีที่เห็นเสี่ยบวรค่อยๆเดินจากไป

ความหวังในการปลดหนี้ของนางเลือนหายวับไปกับตาเพราะนังลูกไม่รักดีคนเดียว

“เพราะแก! อีลูกไม่รักดี! แล้วต่อจากนี้จะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ห๊า” พะแพงไม่รอช้าที่จะพุ่งตัวไปเขย่าตัวลูกสาวด้วยความเครียดกับหนี้จำนวนหลักล้านที่นางต้องหามาจ่ายหลังจากที่นำไปเล่นพนันจนแทบจะหมดเนื้อหมดตัว

“อะอ๊ะแม่! ไหมเจ็บ!”

”ปล่อยเธอครับ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเธอ“ นาวินที่เห็นทุกอย่างจัดการแทรกตัวเข้าไปใช้ตัวบังแพรไหมเอาไว้ แม้จะรู้จักหญิงสาวแค่วันเดียว แต่สถานการณ์วันนี้ที่นาวินเห็น ทำให้เขารู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเป็นอย่างมากและเขาอดไม่ได้จริงๆที่จะเมินเฉยต่อผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้

”ทำไมจะไม่มี! ฉันเป็นแม่มันนะ!“

”งั้นผมจะแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกาย ต่อให้เป็นแม่ก็โดนข้อหานี้ได้คุณรู้ไหมครับ“

พะแพงมองหน้าร่างสูงอีกคนด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่ไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ตามใจต้องการ

”เออ ถ้ารักกันมากก็หอบเสื้อผ้าไปอยู่ด้วยกัน ต่อจากนี้เราสองคนขาดกัน อีลูกไม่รักดี!!“ พะแพงด่าส่งท้ายลูกสาวก่อนจะเดินหนีเข้าบ้านไปปล่อยให้แพรไหมยืนน้ำตาตกในอยู่ตรงหน้านาวินด้วยความรู้สึกอับอายและเจ็บปวดที่โดนแม่ไล่ออกจากบ้านแบบไม่สนใจใยดีเธอ

ตั้งแต่เล็กจนโต.....เคยมีสักครั้งไหมที่แม่รักเธอ

”ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่“ หญิงสาวพยายามฝืนทำว่าตัวเองไม่เป็นอะไร เธอไม่สะอื้นไห้ มีเพียงน้ำตาเม็ดเดียวที่ไหลลงมาอาบแก้ม แต่แพรไหมก็เลือกที่จะไม่สนใจเพราะเจ็บกว่านี้เธอก็ผ่านมาหมดแล้ว

ตั้งแต่พ่อตายไป....ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยทำหน้าที่แม่ด้วยซ้ำ

”ฉันจะเอาโทรศัพท์มาคืนเธอ เธอลืมไว้บนรถ“ นาวินมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่อึ้งเล็กน้อย

โดนกระทำขนาดนั้นทำไมถึงยังนิ่งได้อีก เขาไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ

”ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันแล้วก็...เรื่องโทรศัพท์“

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***