บทที่ 4 ดินแดนแห่งอันดีน ตอนที่ 10

บทที่ 4: ดินแดนอันดีน ตอนที่ 10: การพักผ่อน

หลังจากการต่อสู้กับองค์หญิงนากาเรียสิ้นสุดลง อาคิระและทีมเดินทางกลับมาสู่เมืองใต้น้ำอันดีน พร้อมกับพาคนที่ได้รับบาดเจ็บจากสงครามกลับมาด้วย บนใบหูของเขา ต่างหูแห่งความกรุณาสวมอยู่อย่างสง่างาม มันเปล่งประกายอ่อนโยน พร้อมกับมีปฏิกิริยากับเกราะแห่งความสุขุมที่เขาสวมอยู่ ซึ่งส่งผลให้ค่าสีเขียวบนกำไลหกสีของเขาเพิ่มขึ้น ทว่าอาคิระยังไม่แน่ใจว่าค่านั้นหมายถึงอะไร เพราะเขายังไม่มีเวลาสำรวจรายละเอียด

“ดูเหมือนของจากพวกบาปจะมีไว้เพื่ออาคิระคนเดียวเลยนะ” ดราโก้แซวพร้อมหัวเราะ “ใครก็ตามที่ใส่จะโดนทดสอบอย่างรุนแรง แต่พอเป็นนาย แค่ได้เข้าสู่มิติความทรงจำ แล้วก็ใส่ได้หน้าตาเฉย…”

“หรือว่าพี่ดราโก้เองก็อยากลองใส่อีกครั้งคะ?” ยูเอะพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน แต่ดราโก้ถึงกับสะดุ้ง

“ไม่เอาแล้ว! ของแบบนั้นครั้งเดียวก็เกินพอ!” เขาตอบพร้อมส่ายหน้าแรงๆ

“ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน” มิเรลเสริม “ครั้งหน้าถ้ามีของจากพวกบาป นายจัดการเองเถอะ อาคิระ”

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นข้อตกลงร่วมกันในทีม ว่าเมื่อใดที่ของจากบาปปรากฏขึ้น มันต้องเป็นของอาคิระผู้เดียว เพราะมันเชื่อมโยงกับความจริงบางอย่างที่เขาต้องค้นพบ

เมื่อทีมเดินทางมาถึง โอเปร่าเฮาส์แห่งอันดีน เลวีธาอานรีบออกมาต้อนรับด้วยความเป็นห่วง เธอกอดมิเรลแน่นโดยไม่พูดอะไร ทำให้มิเรลที่ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ถึงกับยืนนิ่งไปด้วยความตกใจ

“ข้าเห็นลำแสงนั่น… ลำแสงที่แยกทะเลออกได้… ข้ากังวลเหลือเกินว่าพวกเจ้าจะเป็นอะไรไป!” เลวีธาอานกล่าว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโล่งอกและชื่นชม “พวกเจ้าทำได้ดีมาก! ข้ายินดีด้วยจากใจจริง”

เธอหันไปปรบมือเบาๆ สั่งข้ารับใช้ “เตรียมงานฉลองใหญ่ เราจะฉลองให้กับชัยชนะของพวกเขา!”

ยูเอะยิ้มกว้างและกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ว้าว! งานฉลอง!”

ดราโก้ยักไหล่ “ตอนอยู่ดราเคน เราปราบสิงโตเพลิงที่ทำให้ภูเขาไฟหายไปได้ แต่ทำไมไม่มีงานฉลองเลยล่ะ?”

เลวีธาอานถึงกับขมวดคิ้ว “อิกนิส! ข้าไม่แปลกใจเลย! เจ้าบ้าสมองกล้ามนั่นสนแต่เรื่องกำลัง ไม่รู้จักความสำคัญของจิตใจบ้างเลย!”

ขณะที่อิกนิสซึ่งอยู่ห่างไกลกำลังแช่อ่างลาวาอย่างสบายตัว เขารู้สึกหนาววาบขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล “นี่ข้าแช่ลาวานานเกินไปหรือไง ถึงได้รู้สึกหนาวแบบนี้…”

ภาพตัดกลับมาที่อันดีน บรรยากาศในเมืองเต็มไปด้วยความรื่นเริงและการเตรียมงานฉลองที่วุ่นวาย ทีมของอาคิระซึ่งต้องการหลีกหนีความวุ่นวาย จึงตัดสินใจตามมิเรลไปยังสถานที่เงียบสงบที่เธอแนะนำ

ที่นั่นเหมือน หาดส่วนตัวใต้น้ำ บรรยากาศเงียบสงบ น้ำมานาความเข้มข้นสูงก่อตัวเป็นคลื่นสีเข้มที่สะท้อนแสงระยิบระยับราวกับมหาสมุทรในเวทมนตร์ มิเรลอธิบายว่า “น้ำนี้มีความเข้มข้นสูงมาก สามารถลงเล่นได้ แต่ห้ามลงลึกเกินไป เพราะมันอันตราย”

ทุกคนลงเล่นน้ำและเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติ ปลาเล็กๆ แหวกว่ายรอบๆ อย่างน่ารัก พวกมันถึงกับแอบจิกขนมที่มิเรลนำมาด้วย ส่วนปลาใหญ่กลับว่ายหนีห่าง เนื่องจากพรจากเลวีธาอานที่คุ้มครองทุกคน

ทีมเริ่มพูดถึงรางวัลที่ได้รับจากเลวีธาอาน:

• มิเรล ได้เครื่องประดับสีฟ้าที่เสริมพลังธาตุน้ำระดับสูง และคัมภีร์เวทย์ธาตุน้ำระดับสูงสุด

• ดราโก้ ได้กระเป๋ามิติที่สามารถใส่ของได้มากขึ้น

• ยูเอะ ได้รูนแห่งเสียงที่ช่วยเพิ่มพลังคลื่นเสียงโซนาร์สำหรับตรวจจับ

ส่วน อาคิระ ได้หินรูนสีฟ้าที่สามารถใส่ในกำไลของเขา เมื่อใช้งาน จะช่วยสร้าง คลื่นดาบ ได้ โดยมีประสิทธิภาพสูงสุดเมื่ออยู่ใต้น้ำ

ในช่วงพักผ่อน อาคิระลองใช้แว่นขยาย วีกีแกลส ที่มิเรลสอนวิธีใช้ เพื่อสำรวจ กำไลหกสี มิเรลช่วยอธิบายความหมายของค่าต่างๆ บนกำไล:

• สีแดง: เลือดและพลังชีวิต

• สีเหลือง: คิและกำลัง

• สีเขียว: จิตวิญญาณ

• สีฟ้า: พลังเวทย์

• สีขาว: พลังศักดิ์สิทธิ์

• สีดำ: คาออส

อาคิระสังเกตว่าค่าของเขาอยู่ในระดับสมดุล ขณะที่คนอื่นๆ มีค่าที่โดดเด่นในด้านต่างๆ เช่น ดราโก้มีสีแดงและสีเหลืองสูงมาก มิเรลมีสีฟ้าโดดเด่น และยูเอะมีสีขาวสูงสุด

“ถ้าเป็นในเกม ฉันคงเป็นสายสมดุล” อาคิระพูดพร้อมถอนหายใจเบาๆ “คงเหมาะกับการโซโล่ มากกว่าการเล่นเป็นทีมแบบนี้…”

หลังจากสำรวจของที่ได้รับจากเลวีธาอานกันเสร็จ มิเรลล้วงเข้าไปในแหวนมิติของเธอและหยิบพินที่เก็บไว้ขึ้นมา มันเป็นพินไม้เล็กๆ ที่ดูเรียบง่าย แต่เปี่ยมไปด้วยความหมาย เธอมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลงมือบรรเลง เสียงใสกังวานสะท้อนผ่านผืนน้ำรอบตัว บรรยากาศที่เคยเงียบสงบกลับเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์จากเสียงดนตรี

อาคิระฟังเสียงของมิเรลที่เล่นด้วยความตั้งใจ เสียงนั้นทั้งทรงพลังและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน มันช่างเหมือนกับเสียงของ “เฮริน” นักร้องหลักของวง Little Monster วงไอดอล 7 สาวที่เขาชื่นชอบในโลกมนุษย์ เสียงของเธอมีเอกลักษณ์จนเหมือนจะเปล่งพลังเวทมนตร์ออกมาทุกครั้งที่เธอร้อง

เขามองมิเรลบรรเลงด้วยความรู้สึกชื่นชม แต่ในใจเขากลับนึกถึงอดีต “พูดถึง little monster ทำเอาเรานึกถึงเมย์ เสียงใสและอ่อนหวานเหมือนพริสทีน แล้วก็จินจอมแสบที่สนุกสนานเหมือน อายะ ถ้าพวกเธามารวมตัวกัน คงกลายเป็นการ cover วง Little Monster แบบ 3 คน ได้อย่างลงตัวเลย”

ขณะเดียวกัน ยูเอะที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มฮัมเพลงตามจังหวะของพินเบาๆ เสียงเล็กใสของเธอแทรกเข้าไปในบทเพลง ราวกับเป็นส่วนเสริมที่สมบูรณ์แบบ

อาคิระหันมองเธอทันที น้ำเสียงของยูเอะสะดุดหูเขาเหมือนถูกดึงดูด “เสียงของยูเอะนี่…เหมือนกับชินะในวง Little Monster เลย” ชินะ นักร้องสาวตัวเล็กแต่มีพลังเสียงอันมีเสน่ห์ที่สะกดใจคนฟังได้ไม่แพ้ใคร ยูเอะเหมือนเป็นชินะในโลกใบนี้

“ยูเอะ เสียงเธอเพราะมาก ลองร้องเต็มๆ ดูสิ” อาคิระพูดด้วยความตื่นเต้น

“พี่อาคิระพูดจริงเหรอคะ?” ยูเอะถามด้วยความเขินอาย

“จริงสิ ลองดูนะ ฉันร้องนำให้ก่อน” เขายิ้มและเริ่มร้องเพลงเบาๆ

ยูเอะฟังทำนองและพยายามร้องตาม เสียงของเธอเริ่มต้นอย่างเก้ๆ กังๆ แต่เมื่อเข้าถึงจังหวะและทำนอง เสียงใสและอบอุ่นของเธอก็เปล่งประกายออกมา ทำให้ทุกคนต้องหยุดฟัง

“ยูเอะ ร้องเพราะมาก” อาคิระพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ยูเอะยิ้มกลับอย่างเขินอายเล็กน้อย “จริงเหรอคะ? ขอบคุณนะคะพี่อาคิระ”

เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ที่เซเลส ยูเอะมักต้องเข้าโบสถ์ไปร้องเพลงค่ะ ยูเอะเลยคุ้นเคยกับเพลงสวดพอสมควร แต่บางครั้ง… ยูเอะอยากลองร้องเพลงแนวอื่นบ้างค่ะ”

“งั้นลองดูสิ” อาคิระพูดอย่างกระตือรือร้น “เพลงไม่ได้มีแค่เพลงสวดอย่างเดียว ลองหาแนวที่เธอชอบดู มันอาจทำให้เธอรู้จักตัวเองมากขึ้นก็ได้”

คำพูดนั้นทำให้ยูเอะยิ้มออกมา “จริงด้วยนะคะ… ขอบคุณค่ะ พี่อาคิระ”

นั่นทำให้พวกเขาคุยกันเรื่องเพลงมากขึ้น เสียงหัวเราะและบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานช่วยคลายความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและการต่อสู้ได้อย่างดี…

ดราโก้ที่นั่งอยู่ไม่ไกลหัวเราะเบาๆ “อาคิระ นายคงชอบเรื่องเพลงมากเลยนะ”

“ใช่” อาคิระตอบพร้อมหยิบแท่งไม้มาสองอันที่เก็บมาจากไหนสักแห่ง เขาเริ่มเคาะแท่งไม้ทั้งสองเพื่อสร้างจังหวะ “นี่คือกลองแบบง่ายๆ”

“มันแค่ไม้สองอัน ไม่ใช่กลองเสียหน่อย” ดราโก้พูดพลางย่นคิ้ว

“ในโลกของฉัน ฉันเคยเป็นมือกลองนะ” อาคิระตอบด้วยรอยยิ้ม “มันเหมือนดาบคู่ ดูเท่ดี”

“แค่นั้นเองเหรอ?” ดราโก้หัวเราะ “ข้าล่ะนึกว่ามีเหตุผลอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น”

บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงเพลง เสียงพินของมิเรลคลอเคลียกับเสียงร้องของยูเอะ ขณะที่อาคิระเคาะจังหวะสร้างความสนุกสนาน ดราโก้นั่งฟังพร้อมยิ้มไปด้วย แสงเรืองรองจากแมงกระพรุนดาราเปล่งประกายระยิบระยับทั่วผืนน้ำ สร้างบรรยากาศราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ถึงเราจะอยู่ใต้ท้องทะเล แต่คืนนี้มันเหมือนพวกเรากำลังมองดูดวงดาวอยู่เลยนะคะ” ยูเอะพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มสดใส

มิเรลบรรเลงพินด้วยทำนองสุดท้ายอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปล่อยให้เสียงเพลงจางหายไปพร้อมกับความสงบเงียบใต้ทะเล

คืนนี้คือช่วงเวลาพักผ่อนที่หายากของทีม ช่วงเวลาที่ความกังวลและความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะ ความสุข และบรรยากาศอันงดงาม ที่เหมือนจะหยุดโลกทั้งใบไว้เพียงชั่วครู่…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***