บทที่ 4 ดินแดนแห่งอันดีน ตอนที่ 7

บทที่ 4: ดินแดนอันดีน ตอนที่ 7: อดีตของนากาเรีย

เสียงของปืนใหญ่น้ำดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ท่ามกลางหมอกคาออสที่ลอยคละคลุ้ง บดบังสายตาของทุกคน ฝุ่นน้ำที่กระจายตัวไปทั่วน้ำทำให้ทัศนวิสัยลดลงอย่างมาก แม้แต่ เจ้าหญิงงู ผู้เป็นบอสเองก็ดูเหมือนจะมองไม่ชัดเช่นกัน

หัวงูที่รายล้อมเธอเริ่มขยับตัวอย่างรุนแรง ความรำคาญที่เพิ่มพูนทำให้องค์หญิงงูเริ่มยิงปืนใหญ่น้ำแบบไร้ทิศทาง สายน้ำแรงดันสูงพุ่งออกจากหัวงูหกหัว ยิงมั่วไปทุกที่ คลื่นน้ำที่เกิดจากการโจมตีทำให้ทีมของอาคิระต้องหลบอย่างทุลักทุเล

“หนีไปทางนั้น!” อาคิระตะโกนพลางชี้ไปยังโครงสร้างบางอย่างที่เขาเห็นลางๆ ในระยะไกล ดราโก้และมิเรลรีบว่ายน้ำตามเขาไป ส่วนยูเอะพยายามลากอาคิระที่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีครั้งก่อนให้ตามมาพลางใช้นัยตาแบบเดียวที่มองคราเคนก่อนหน้านี้เพื่อรับรู้ตำแหน่งของบอสขณะหลบหนี

เมื่อทีมมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ทุกคนก็ต้องหยุดนิ่งด้วยความประหลาดใจ โครงสร้างคล้ายอดีตน้ำพุกลางเมืองตั้งอยู่เบื้องหน้า แม้สภาพรอบๆ จะถูกกัดเซาะด้วยกาลเวลาและคาออส แต่ตัวน้ำพุกลับยังดูดีราวกับเพิ่งถูกทำความสะอาด

“น้ำพุนี้… มันดูแปลกตาเกินไป” มิเรลกล่าวด้วยความแปลกใจ ดวงตาสีฟ้าของเธอมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

“นี่มันเหมือนสถานที่สำคัญอะไรบางอย่าง…” ดราโก้กล่าวเสริม ขณะกวาดตามองไปทั่วบริเวณ

ยังไม่ทันที่ทีมจะได้คิดอะไรต่อ เสียงปืนใหญ่น้ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง ลำแสงน้ำแรงสูงเส้นหนึ่งหัวพุ่งเป้าหมายตรงมายังน้ำพุ และเข้ากระแทกน้ำพุจนแตกสลาย เศษซากของมันกระจายไปทั่ว และในขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องดังก้องจากองค์หญิงงู

“ไม่! ใครมันกล้ามาทำลายสถานที่สำคัญของข้า!” เธอกรีดร้อง ร่างของเธอแผ่พลังคาออสออกมาอย่างรุนแรง คาออสที่พุ่งออกมาจากร่างเธอเริ่มกลายเป็นภาพความทรงจำที่ทุกคนมองเห็นได้

ในภาพนั้น พวกเขาเห็นเจ้าหญิงงูในอดีต ถูกเรียกในนาม “องค์หญิงนากาเรีย” เธอเป็นหญิงสาวที่ผู้คนชื่นชมในฐานะ “เจ้าหญิงแห่งความกรุณา” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผู้คนมากมายรายล้อมเธอด้วยความรักและความชื่นชม น้ำพุที่พวกเขาเห็นในตอนนี้เคยเป็นจุดศูนย์กลางของเมือง ผู้คนมักมารวมตัวกันที่นี่เพื่อแสดงความเคารพต่อเธอ

“เธอเคย… ได้รับความรักจากทุกคน…” ยูเอะพูดเบาๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า

“แต่ดูเหมือนบางอย่างจะเปลี่ยนไป…” อาคิระกล่าวพลางมองไปยังภาพที่เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ภาพความทรงจำจางหายไปพร้อมกับเสียงคำรามขององค์หญิงงู หัวของเธอเริ่มเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเธอเบิกโพลงพร้อมตะโกนเสียงดัง “ใครกันที่ทำลายสิ่งนี้! แกใช่ไหม!” เธอหันไปมองหัวงูหนึ่งหัวที่ดูเหมือนจะลังเลและไม่ยอมรับความผิด

“ไม่! ข้าไม่ได้ทำ!” หัวงูหัวนั้นส่งเสียงโต้ตอบอย่างหวาดกลัว แต่หัวงูตัวอื่นๆ กลับโจมตีมันอย่างไร้ความปรานี ภายในไม่กี่วินาที หัวงูหัวนั้นก็ถูกทำลายจนกลายเป็นคาออสที่ล่องลอยกลับเข้าสู่ร่างขององค์หญิง

“นี่มัน…” มิเรลพูดเบาๆ ก่อนที่คฑาของเธอจะเริ่มเปล่งแสง “เธอไม่สามารถควบคุมคาออสในตัวเองได้… มันเหมือนกับปรสิตที่กัดกินตัวเธอ”

เมื่อหัวงูหายไปหนึ่งหัว การโจมตีของบอสก็เปลี่ยนไป อาคิระสังเกตได้ถึงจังหวะยิงของปืนใหญ่เริ่มหายไปหนึ่งจังหวะ ทำให้ทีมสามารถหลบการโจมตีได้ง่ายขึ้นเล็กน้อย

“จังหวะมันแปลกไป…” อาคิระกล่าวพลางจ้องมองการเคลื่อนไหวของบอส “มันเหมือน… แพทเทิร์นของบอสในเกม มันต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสถานที่สำคัญ”

เขาเหลือบมองไปรอบๆ และพบว่าแม้พื้นที่ส่วนใหญ่จะพังทลาย แต่ยังมีโครงสร้างบางส่วนที่ดูสะอาดราวกับถูกดูแลรักษาไว้ เขารีบออกคำสั่ง “ทุกคน! ว่ายไปที่นั่น ระเบียงนั่นมันดูแปลกเกินไป!”

ทีมรีบว่ายไปยังจุดที่อาคิระชี้ แต่ระหว่างทาง หัวงูที่เหลือก็ยิงปืนใหญ่น้ำใส่ระเบียงนั้น ลำแสงแรงสูงกระแทกเข้ากับโครงสร้าง ระเบียงพังทลายลงในทันที และในจังหวะนั้นเอง บอสก็ส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้ง ภาพความทรงจำใหม่ปรากฏขึ้น

ครั้งนี้ ทุกคนเห็นภาพขององค์หญิงนากาเรียในวัยเยาว์ เธอยืนอยู่ในมุมมืด มองน้องสาวของตนที่กำลังได้รับความรักและคำชมจากผู้คนรอบข้าง เสียงซุบซิบดังขึ้น เปรียบเทียบว่าคนน้องนั้นเหนือกว่าเธอในทุกด้าน

“ข้าก็แค่… อยากได้รับความรักเหมือนกัน…” เสียงของนากาเรียดังขึ้นในภาพ เธอกรีดร้องออกมา ความอิจฉาที่ท่วมท้นในจิตใจสะท้อนผ่านสีหน้าของเธอ

เมื่อภาพความทรงจำจางหายไป บอสกลับเข้าสู่โหมดเกรี้ยวกราดอีกครั้ง หัวงูที่เหลือเริ่มยิงปืนใหญ่น้ำต่อเนื่อง แต่จังหวะการยิงหายไปอีกหนึ่งจังหวะ ทำให้ทีมเริ่มเห็นช่องว่างที่มากขึ้น

“เราต้องใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์…” อาคิระกล่าว “มันเกี่ยวข้องกับสถานที่สำคัญเหล่านี้ เราต้องล่อให้เธอโจมตีมัน!”

ทีมพยักหน้าและเริ่มว่ายหาสถานที่ที่ดูสะอาดและดูเหมือนถูกรักษาไว้ พวกเขาร่วมมือกันล่อการโจมตีของบอสเพื่อทำลายสถานที่เหล่านั้น หวังว่าความทรงจำที่ตามมาจะช่วยไขปริศนา และนำไปสู่การปลดปล่อยองค์หญิงจากพันธนาการของคาออส…

เสียงปืนใหญ่น้ำเริ่มซาลงเมื่ออาคิระและทีมสามารถหลอกล่อให้องค์หญิงงูโจมตีสถานที่สำคัญแห่งสุดท้ายได้สำเร็จ เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง ร่างของนากาเรียหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ราวกับถูกพันธนาการด้วยภาพความทรงจำที่ไม่อาจหลีกหนีได้ คาออสที่เคยฟุ้งกระจายรอบตัวเธอเริ่มสงบลงเล็กน้อย แต่กลับมาพร้อมกับภาพความทรงจำที่ชัดเจนกว่าเดิม

ภาพที่ปรากฏขึ้นเผยให้เห็นเกาะแอตแลนติโน่ในยุคที่ยังรุ่งเรือง มันเป็นดินแดนบนบกที่สวยงาม ราวกับสวรรค์ที่ลอยอยู่กลางทะเล เกาะนั้นตั้งอยู่บนเสาหลักสามต้นที่ซ่อนอยู่ใต้ผืนน้ำ เสาเหล่านี้คือหัวใจสำคัญที่ค้ำจุนเกาะไว้ไม่ให้จมดิ่งลงทะเลลึก

“แอตแลนติโน่…” มิเรลพึมพำด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย สายตาของเธอมองภาพเกาะอย่างหลงใหล แต่แล้วภาพกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นหญิงสาวในชุดเจ้าหญิง เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ขณะที่ประชาชนมากมายพากันส่งเสียงชื่นชม

“องค์หญิงนากาเรีย!” เสียงผู้คนร้องเรียกด้วยความรักและเทิดทูน ใบหน้าของนากาเรียในภาพนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุข เธอถูกขนานนามว่า “เจ้าหญิงแห่งความกรุณา” ผู้ซึ่งเปี่ยมไปด้วยเมตตาและเป็นที่รักของทุกคน

แต่ความสงบสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง นากาเรียกำลังมองดูน้องสาวของเธอที่กำลังได้รับความรักและคำชื่นชมจากผู้คนแทนเธอ

“น้องสาวของข้า…” เสียงของนากาเรียในปัจจุบันเอ่ยขึ้น ราวกับเธอกำลังพูดกับตัวเอง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาที่พยายามปกปิด

ภาพในอดีตเผยให้เห็นนากาเรียยืนอยู่ในมุมมืดของปราสาท เธอกำลังฟังเสียงผู้คนเปรียบเทียบเธอกับน้องสาว

“เจ้าหญิงน้อยนั้นงดงามกว่าพี่สาวเสียอีก” เสียงซุบซิบดังขึ้น

“น้องสาวของข้า…” เสียงเธอสั่นไหว ความรู้สึกอิจฉาและเจ็บปวดในใจทวีความรุนแรงขึ้น เธอกำหมัดแน่น มองดูน้องสาวด้วยสายตาที่เริ่มเปลี่ยนไป

ภาพความทรงจำพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขาคือคนรักของนากาเรีย แม้จะเป็นเพียงสามัญชน แต่ทั้งคู่ก็เคยรักกันอย่างลึกซึ้ง แต่แล้ววันหนึ่ง ชายหนุ่มกลับบอกเธอด้วยน้ำเสียงเศร้า

“ข้าไม่คู่ควรกับท่านองค์หญิง…”

“เจ้าพูดอะไร!?” นากาเรียในอดีตตะโกนอย่างเจ็บปวด แต่เธอกลับพบความจริงที่เจ็บปวดยิ่งกว่า—ชายหนุ่มคนนั้นไปมีความรักกับหญิงอื่น

“ข้าไม่สามารถให้อภัยได้… ไม่ได้!” เสียงของนากาเรียดังลั่นในความทรงจำ เธอกรีดร้องด้วยความโกรธและเจ็บปวด

ความโกรธแค้นและความริษยาพาเธอไปยังศูนย์ควบคุมคริสตัลของเกาะ—เสาหลักสามต้นที่ค้ำจุนเกาะแอตแลนติโน่ไว้ เธอทำลายคริสตัลต้นหนึ่งด้วยมือของเธอเอง เสียงครืนของเกาะที่เริ่มพังทลายดังก้อง

ประชาชนที่เคยชื่นชมเธอพากันวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว แต่เธอกลับหัวเราะทั้งน้ำตา

“ในเมื่อข้าไม่มีความสุข… พวกเจ้าก็ไม่สมควรได้รับมันเช่นกัน!”

เกาะแอตแลนติโน่พังทลายลงอย่างช้าๆ จมลงสู่ก้นทะเล ประชาชนจำนวนมากล้มตาย เธอมองดูทุกสิ่งนั้นด้วยหัวใจที่แตกสลาย แต่ความสะใจนั้นกลับอยู่ได้ไม่นาน...

ภาพความทรงจำพุ่งไปข้างหน้า เผยให้เห็นเกาะที่ค่อยๆ จมลง น้ำทะเลเริ่มปกคลุมทุกสิ่ง แต่วิญญาณของนากาเรียกลับไม่อาจสลายหายไป เธอล่องลอยอยู่ในก้นทะเลลึก ความหนาวเหน็บและความมืดมิดกลืนกินเธอ ร่างกายที่เคยงดงามของเธอเริ่มเปลี่ยนไป

“ทำไมข้าต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพัง…” เสียงเธอสะท้อนในความเงียบงัน

ในช่วงเวลาที่เธอจมอยู่ในทะเลลึก เธอเริ่มรับรู้ถึงเมืองใต้น้ำที่ชื่อว่า อันดีน เมืองที่ผู้คนสามารถใช้ชีวิตใต้น้ำได้อย่างมีความสุข ท่ามกลางปะการังสีสันสดใสและฝูงปลาที่สวยงาม

“พวกเขา… ได้ใช้ชีวิตในที่ที่งดงาม… แต่ข้าต้องอยู่ที่นี่ ในความมืดมิดและโดดเดี่ยว…”

เธอเริ่มอิจฉาชาวอันดีน ความริษยาที่สะสมในใจเธอแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอพยายามหนีจากความมืดมิดและขึ้นไปบนบก แต่สิ่งที่เธอพบกลับทำให้เธอโกรธและอิจฉาอย่างไร้สิ้นสุด

เธอพบว่าชายคนรักของเธอรอดชีวิต และเขาอยู่กับหญิงสาวที่เขาเลือกแทนเธอ เธอเห็นทั้งสองใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบนเกาะแห่งใหม่ ความเจ็บปวดและความริษยาที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอระเบิดออกมา

“เจ้า… ยังมีความสุขอยู่ได้อย่างนั้นหรือ!?” เธอตะโกน แต่ไม่มีใครได้ยินเธอ

ในช่วงเวลานั้นเอง ต่างหูสีดำคู่หนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเธอ มันลอยมาจากความมืดของท้องทะเล เสียงกระซิบดังขึ้น

“หากเจ้าต้องการพลังเพื่อแก้แค้น… ใส่ข้าเถิด…”

นากาเรียคว้าต่างหูนั้นมาใส่ทันที พลังคาออสปะทุออกจากร่างของเธอ ร่างกายของเธอเปลี่ยนไป หัวงูที่น่าสะพรึงกลัวงอกออกมาจากด้านหลัง เธอกลายเป็นสิ่งที่เห็นในตอนนี้—“บอสแห่งความริษยา”

เมื่อภาพความทรงจำจบลง คาออสที่ปกคลุมรอบตัวเธอเริ่มสงบลงเล็กน้อย ร่างของเธอสั่นเทา น้ำตาหยดลงจากดวงตาที่เคยงดงาม

“ข้า…ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนี้…” เสียงของเธอสั่นไหว ราวกับจะขาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองทีมของอาคิระ ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าและความสำนึกผิด

ทีมของอาคิระยืนนิ่งไปชั่วขณะ ทุกคนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ—เจ้าหญิงผู้ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รักของทุกคน แต่กลับต้องจมอยู่ในความอิจฉาและความเดียวดายที่กัดกินตัวเองจนหมดสิ้น…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***