1

มิสึซากิแอบยืนพิงกำแพงด้านนอกประตูห้องใหญ่ เสียงในห้องแว่วออกมาเป็นเสียงเบา ๆ ของลูซิเฟอร์ที่ดูสงบนิ่ง ทว่ามีความเข้มงวดในน้ำเสียง เธอกลั้นหายใจเงียบสนิท พยายามจับใจความทุกคำพูด 

“ลูกสาวโซโลมอน... เธอกำลังฮีตอยู่ และดูเหมือนว่าฉันต้องช่วยเธอด้วยตัวเอง” เสียงของลูซิเฟอร์ดังขึ้น มิสึซากิที่อยู่ด้านนอกเผลอกำมือตัวเองแน่นอย่างไม่รู้ตัว ในใจเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่พอใจ เพราะคำสั่งห้ามของลูซิเฟอร์ยังคงก้องในหัวเขา “อย่าเข้ามาในห้องนี้เด็ดขาด มิสึซากิ”

“ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งเขาทุกอย่างเสียหน่อย...” เธอกระซิบเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมองสัญลักษณ์ประหลาดที่สลักบนประตู เธอรู้ว่าลูซิเฟอร์ต้องการควบคุมสถานการณ์เองทั้งหมด แต่เธออดไม่ได้ที่จะกังวลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่แค่เรื่องธรรมดา 

ข้างในห้อง เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา ลูซิเฟอร์กำลังพูดบางอย่างกับเด็กสาว เธอคิดในใจว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เขาคงไม่คิดจะทำอะไรเกินเลยหรอกนะ...” ความหวงแหนและความรู้สึกปกป้องในตัวลูซิเฟอร์ผลักดันให้เธออยากฝ่าฝืนคำสั่ง แต่เธอเลือกที่จะรอจนกว่าเงียบสงัดอีกครั้ง 

หลังจากเสียงภายในเงียบลง เธอเตรียมจะผลักประตูเข้าไปทันที แม้จะรู้ว่าต้องเผชิญกับความโกรธของลูซิเฟอร์เมื่อเขารู้เรื่องนี้...

มิสึซากิยืนพิงกำแพงนอกประตูใหญ่ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ปนความอยากรู้อยากเห็น ดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอจับจ้องไปยังประตูที่ถูกปิดสนิทและหน้าต่างทุกบานที่ถูกปิดม่านมิดชิด ไม่มีแสงใดเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย 

"ท่านลูซิเฟอร์จะทำอะไรกันนะ ถึงต้องขนาดนี้?" เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มบาง ราวกับจะหยอกล้อกับความลึกลับตรงหน้า เธอพยายามแนบหูฟังเสียงจากในห้อง แต่สิ่งที่ได้ยินมีเพียงเสียงหัวเราะเบา ๆ ของลูซิเฟอร์ที่ฟังดูเยือกเย็น

“เธอชอบแบบนี้ใช่ไหม?” เสียงลูซิเฟอร์ดังขึ้นอย่างเจือความเยาะเย้ย มิสึซากิถึงกับชะงัก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่ความอยากรู้จะผลักดันให้เธอเลื่อนตัวไปอยู่ใกล้ประตูมากขึ้น 

“ทำไมลูกสาวโซโลมอน... ถึงต้องไปนั่งระหว่างขาเขางั้นเหรอ?” ภาพในจินตนาการของเธอเริ่มปะติดปะต่อเอง ลูซิเฟอร์ที่นั่งบนเก้าอี้อย่างผ่าเผย ดวงตาสีซีดฉายแววเจ้าเล่ห์ ในขณะที่เด็กสาวนั่งอยู่ระหว่างขาของเขาในท่าที่ชวนให้ตีความไปทางอื่น มิสึซากิยิ้มบางพลางกอดอกตัวเอง ราวกับสนุกกับความคิดนี้ 

“พวกเขาทำอะไรกันนะ ถึงต้องปิดทุกอย่างมิดชิดแบบนี้?” เธอหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ความอยากรู้ที่เดือดพล่านทำให้เธออดไม่ได้ที่จะคิดเล่น ๆ ว่า หากเธอแง้มประตูดู ลูซิเฟอร์จะโกรธหรือเปล่า 

ในใจลึก ๆ เธอรู้ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่ความสนุกที่ได้แอบมองและการได้จินตนาการถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องนั้นช่างหอมหวานเสียเหลือเกิน 

มิสึซากิยืนนิ่งตรงหน้าประตูใหญ่ ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ฉายชัด ดวงตาสีฟ้าสดใสเหลือบมองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ประตูอีกครั้ง พลางพยายามจับเสียงบางอย่างที่ลอดออกมา 

เสียง "ก๊กๆ" เบา ๆ ดังขึ้นเป็นจังหวะ เธอถึงกับยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พร้อมหัวเราะในลำคอ "เสียงอะไรน่ะ? หรือลูซิเฟอร์กำลัง... ใช้ลูกสาวโซโลมอนทำอะไรบางอย่าง?" เธอกัดริมฝีปากตัวเองพลางครุ่นคิด แต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าวขึ้นมาซะอย่างนั้น

“ไม่นะ... เขาคงไม่ทำอะไรเกินไปหรอก ใช่ไหม?” เธอพึมพำเบา ๆ พร้อมกับภาพในหัวที่เริ่มจะเกินเลย เธอจินตนาการถึงลูซิเฟอร์ที่นั่งอย่างสง่างามบนเก้าอี้ เด็กสาวนั่งอยู่ระหว่างขาของเขา และใบหน้าของเขายังคงฉายแววเยือกเย็นเหมือนเดิม ทว่า... มือของเขากำลัง...กดหัวนางลงไประหว่างขาเขา!!!

“โอ๊ย! พอแล้ว!” มิสึซากิส่ายหัวแรง ๆ ไล่ความคิดของตัวเองออกไป แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกที เธอหันกลับมามองประตูอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง “ถ้าเปิดดูจะโดนอะไรไหมนะ?”

แต่ทันใดนั้น เธอก็หยุดชะงัก ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว "ถ้าลูซิเฟอร์รู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้... เขาคงจับฉันไปนั่งดูต่อหน้าพวกเขาสองคนแน่ๆ" แค่จินตนาการถึงภาพนั้น เธอก็แทบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันคงทนไม่ได้หรอก... ตายแน่ๆ”

มิสึซากิยืนกอดอกพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอรู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองกำลังเล่นงานเธอหนัก แต่การจะเสี่ยงเปิดประตูเข้าไปนั้น เธอไม่แน่ใจว่าความอับอายจะฆ่าเธอก่อนที่ลูซิเฟอร์จะทำหรือเปล่า...

มิสึซากิยืนตัวลีบอยู่หน้าประตูใหญ่ มือหนึ่งทาบอกตัวเองพยายามกลั้นเสียงลมหายใจให้เบาที่สุด ทว่าดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอกลับฉายแววซุกซนปนความอยากรู้อยากเห็น “ในห้องนั้นทำอะไรกันนะ?” เธอคิดในใจ ขณะหูพยายามจับเสียง "ก๊กๆ" ที่ดังขึ้นจากด้านใน  

แต่ไม่ทันที่เธอจะเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ประตูมากกว่านี้ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่ทำให้ต้องชะงัก... ลูกน้องของลูซิเฟอร์สี่คน ที่ยืนประจำการเงียบๆ อยู่ด้านหลังลูซิเฟอร์ซึ่งดันตรงกับประตูที่นางแอบฟังอยู่ สายตาของพวกเขาจ้องตรงมายังมิสึซากิอย่างนิ่งเฉย

“พวกเขาเห็นฉันแล้ว?” มิสึซากิแอบกลืนน้ำลาย รู้สึกได้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ในสายตาของพวกเขา เธอพยายามคุมสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ แต่ในใจกลับเต้นโครมครามอย่างหนัก 

"ทำไมพวกเขาไม่พูดอะไรเลย?" เธอคิดในใจพลางเหลือบมองกลับไปทางประตูที่ปิดสนิทอีกครั้ง เสียง "ก๊กๆ" ที่ดังขึ้นเป็นจังหวะทำให้เธออดไม่ได้ที่จะจินตนาการไปไกล ภาพลูซิเฟอร์ที่นั่งอยู่ตรงกลางพร้อมลูกสาวของโซโลมอนที่นั่งอยู่ระหว่างขาเขาเริ่มปรากฏชัดในหัว เธอหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง

ลูกน้องทั้งสามยังคงเงียบ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะห้ามปรามเธอแต่อย่างใด ราวกับว่าพวกเขารู้ดีว่า “ลูซิเฟอร์รู้อยู่แล้วว่ามิสึซากิแอบอยู่ตรงนี้” หรือไม่ก็พวกเขาแค่รอเวลาที่เธอจะก้าวข้ามเส้นไป 

“อย่าบอกนะว่า... เขาแกล้งเปิดช่องให้ฉันแอบดู แล้วจะดักจับฉันทีหลัง?” มิสึซากิพึมพำเบา ๆ พลางลอบมองลูกน้องทั้งสามคนที่ยังคงยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น เธอเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ความกลัวเริ่มตีตื้นขึ้นในใจ 

"ถ้าเขาจับฉันเข้าไปดูจริง ๆ... ภาพนั้นฉันคงไม่ลืมไปชั่วชีวิตแน่ ๆ..." เธอรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองจะหลุดออกมา ทว่ายังมีความคิดบ้าบิ่นในใจที่ผลักดันให้เธอก้าวเข้าไปใกล้ประตูอีกก้าว 

ลูกน้องทั้งสามคนหันมาสบตากันเล็กน้อย แต่ยังคงไม่พูดอะไร... ราวกับว่าพวกเขาอยากจะดูว่าเธอจะกล้าทำอะไรต่อไปหรือไม่  

เช้าวันต่อมา มิสึซากิที่แอบฟังความลับเมื่อคืนยังคงรู้สึกประหม่ากับสิ่งที่เธอได้เห็นหรือได้ยินมา แม้ว่าเธอจะพยายามไม่คิดถึงเสียง "ก๊กๆ" และภาพที่เธอจินตนาการ แต่ใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำไม่หาย  

ทว่าทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เธอก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของ ลูซิเฟอร์ ที่จับจ้องมาทางเธอ... สายตานั้นไม่ใช่เพียงความคาดโทษธรรมดา แต่เป็นสายตาที่แฝงไปด้วยแรงกดดันราวกับจะเผาผลาญเธอให้มอดไหม้

“เธอ... บังอาจมากเลยนะ มิสึซากิ” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังก้องในห้องโถง ลูซิเฟอร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างคนที่รู้อยู่แล้วทุกอย่าง “เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเมื่อคืนเธอแอบฟังอยู่หน้าประตู?”

มิสึซากิสะดุ้งสุดตัว หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก เธอพยายามรวบรวมสติ พูดอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องตัวเอง แต่เสียงของเธอกลับติดขัดราวกับถูกบีบด้วยพลังมองไม่เห็น  

“ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ!” เธออุทานออกมาในที่สุด

ลูซิเฟอร์เดินตรงเข้ามาใกล้เธอในระยะที่เขาสามารถจับตัวเธอไว้ได้ แขนของเขายื่นออกมาโอบรอบไหล่ของเธอทันที มิสึซากิแทบจะเป็นลมในทันทีที่สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเขา ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิด

“เมื่อคืนเธอได้เห็นอะไรไปบ้างล่ะ?” เขากระซิบข้างหูเธอ เสียงของเขาช่างอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความข่มขู่ในที  

“มะ...มิสึซากิไม่เห็นอะไรเลยค่ะท่านลูซิเฟอร์!!” เธอรีบพูดปฏิเสธ พร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวออกห่างจากเขา แต่ลูซิเฟอร์กลับรั้งเธอเข้าไปใกล้มากขึ้นอีก  

“อย่าคิดว่าจะโกหกฉันได้” เขาพูดเสียงเย็นเฉียบ ดวงตาของเขาจ้องมองเธอเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจ “ถ้ากล้าขนาดนี้... ฉันก็คงต้อง ‘สอนบทเรียน’ ให้เธอจำขึ้นใจ ว่ากับฉัน...อย่าแอบดูอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต”  

มิสึซากิรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เธอหน้าซีดปนแดงจนดูน่าสงสาร มือของเธอเริ่มสั่นระริก แต่สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอแทบทรุดคือเมื่อเขาก้มลงมาประชิดจนลมหายใจของเขาอ้อยอิ่งอยู่ที่ใบหูของเธอ  

เลือดกำเดาไหลทันทีจากจมูกของมิสึซากิ เธอรู้สึกเวียนหัวจนแทบจะล้มลงในอ้อมแขนของเขา ลูซิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ อย่างผู้ชนะ ก่อนจะพยุงเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว  

“ยังบริสุทธิ์ขนาดนี้... คงไม่เคยสัมผัส ‘ความสนุก’ แบบนี้สินะ” เขาพูดแผ่วเบาพร้อมกับยิ้มมุมปาก “ถ้างั้น... ฉันก็จะค่อย ๆ ‘แนะนำ’ ให้เธอรู้จักเอง”

มิสึซากิในตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรจะดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่ หรือควรจะเป็นลมให้เรื่องจบลงตรงนี้ดี...  

หลังจากลูซิเฟอร์พูดจบ มิสึซากิก็ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา ใจเธอเต้นรัวเร็วราวกับกลองชุดในคอนเสิร์ต พร้อมกับเสียงในหัวที่เริ่มจินตนาการภาพทุกอย่างที่ (อาจจะ) เกิดขึ้นตามคำพูดของเขา 

‘แนะนำอะไร...’ เธอเริ่มคิด ‘อย่าบอกนะว่า...ไม่ ไม่จริง! เขาคงไม่ได้หมายถึงแบบนั้น... หรือว่าเขาหมายถึงแบบนั้นกันแน่?!’

ภาพในหัวเธอเริ่มล่องลอยไปไกลเกินควบคุม เธอจินตนาการถึงตัวเองที่ถูกลูซิเฟอร์จับให้นั่งบนตักเขาเหมือนลูกสาวโซโลมอนเมื่อคืนนี้ พร้อมกับบรรยากาศในห้องที่ร้อนระอุขึ้นเรื่อย ๆ ท่าทางของลูซิเฟอร์ที่ก้มลงมาใกล้เธอในหัวนั้นช่าง... “ไม่ไหวแล้ว!”

และนั่นคือวินาทีที่เลือดกำเดาของเธอพุ่งออกมาราวกับเขื่อนแตก มิสึซากิรีบยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเองทันที ใบหน้าของเธอแดงซ่านราวกับไฟลุก  

“หืม?” ลูซิเฟอร์เลิกคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย แต่สายตาของเขากลับมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ซ่อนอยู่ “แค่พูดเท่านี้ เธอก็คิดอะไรไปถึงไหนแล้วล่ะเนี่ย? หรือว่า...สิ่งที่ฉันพูด มันโดนใจเธอ?”

คำพูดของเขาทำให้มิสึซากิเหมือนถูกโยนลงไปในหม้อเดือด ‘เขารู้เหรอว่าฉันคิดอะไรอยู่?!’ เธอพยายามจะตอบปฏิเสธ แต่ยิ่งทำให้เสียงของเธอสั่นจนพูดอะไรไม่เป็นคำ  

“ไม่ ไม่ใช่นะคะ! ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น!” เธอพยายามปฏิเสธสุดความสามารถ แต่ใบหน้าของเธอกลับฟ้องหมดทุกอย่าง  

ลูซิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี “โอ้ จริงเหรอ? งั้นทำไมเลือดกำเดาเธอถึงไหลขนาดนั้นล่ะ?” เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธออีกครั้ง มือของเขาเอื้อมไปจับปลายคางเธอเบา ๆ จนมิสึซากิแทบทรุด 

“ถ้าคิดไปไกลขนาดนี้แล้ว... คืนนี้ฉันจะทำให้เธอรู้เอง ว่าฉันหมายถึงอะไรจริง ๆ” เขากระซิบเสียงต่ำ ใบหน้าของเขายิ้มมุมปากที่ทำให้มิสึซากิรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ  

มิสึซากิในตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังจะละลายลงไปกับพื้น ‘ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้!’ เธอคิดพลางปิดหน้าแน่น เลือดกำเดาไหลไม่หยุดจนเธอแทบจะหมดสติ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***