เมื่อเข้าหอไปเเล้วเจ้าจึงจะพบว่าภรรยาของเจ้าใหญ่กว่า

กู้เหนียนเหนียนกำลังจะถามระบบด้วยความมึนงงว่าทำไมหอการค้าจินอี้ที่ไม่ได้ปรากฎตัวในเนื้อเรื่องถึงมาปรากฎตัวในงานเลี้ยง

เสียงเเจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น

【ติ๊ง! เป้าหมายภารกิจปรากฎตัว! -

[ได้รับความชื่นชอบจากกู้ซิงเฉิน]

รางวัล : เข้าสู่ขั้น เเกนทองคำระดับเเรกโดยตรง

บทลงโทษ : ฟ้าผ่า 9 ครั้ง

【 ชื่อ : กู้ซิงเฉิน

ระดับพลัง : ราชาอมตะ ระดับ10

ความชอบ : 0

ตำเเหน่ง : ผู้อาวุโสลำดับที่เก้าเเห่งตระกูลกู้ 】

 [คำเเนะนำ : ? ชีวิตมีเพียงเพื่อเต๋าเเละการเเข็งเเกร่งเท่านั้น ]

[ความยาก: ระดับ s 

【ติ๊ง! เป้าหมายภารกิจปรากฎตัว! -

 [ได้รับความชื่นชอบเละกลายเป็นเเสงจันทร์สีขาวของเจ้าชายน้อยกู้ ]

รางวัล : เข้าสู่ขั้น มหายาน ระดับสูงสุด /เป็นที่ชื่นชอบของทั้งตระกูลกู้

ล้มเหลว : ตาย ??

[ ชื่อ : กู้จุนหยา

พลัง : ?

ความชอบ : -100

ตำเเหน่ง : เจ้าชายน้อยผู้สูงศักดิ์เเห่งตระกูลกู้ ]

[คำเเนะนำ : ??

[ความยาก : ระดับ sss?

เมื่อได้ยินเสียงเเจ้งเตือนของระบบ

นางก็อดไม่ได้ที่จะถามระบบในใจ " ระบบทำไมเจ้าชายน้อยกู้ถึงเป็นเด็กน้อยไปได้ละ" ระบบเด็กน้อยคุณก็จะเอาด้วยหรือ"

เมื่อมองไปที่ชายหนุมในชุดคลุมดำที่มีใบหน้าหล่อเหล่านางก็อดไม่ได้ที่จะคิดอย่างลึกซึ้ง" ชายคนนั้นคงจะเป็นผู้อาวุโสลึกลับที่ช่วยชีวิตกู้เหนียนเหนียนไว้ในนิยายเเน่เลย

นางไม่คาดคิดว่าเขาจะหน้าตาดีขนาดนี้ซึ่งไม่ด้อยไปกว่าพระเอกโจวเทียนนหวู่ด้วยซ้ำหรืออาจจะหล่อกว่า เเต่การทำให้เขาพอใจนั้นคงยากเพราะการปรากฎตัวนิยายของเขาน้อยมากนางไม่มีข้อมูลอะไรเลย

เเละเจ้าชายน้อยกู้อีก เขายังคงเป็นเด็กน้อยอยู่การจะเป็นเเสงจันทร์สีขาวของเขาจะไม่ยากอย่างเเน่นอน เเต่เมื่อนางดูใบหน้าราวกับนางฟ้าที่สมบูณร์เเบบของเขานางก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปบีบใบหน้าเล็กๆนั่นด้วยความมั่นเขี้ยว ซึ่งดูยังไงก็เป็นเด็กผู้หญิงชัดๆ

กู้จุนหยาดื่มชาที่กู้ซิงเฉินรินอย่างสงางามโดยที่ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเเละเหลือบมองผู้คนที่นั่งพูดคุยเเละซุบซิบนินทาอย่างเงียบๆ

เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเหลือบมองถ้วยชา 

" ระบบผู้หญิงที่เหมือนดอกบัวขาวที่เเอบมองข้าเเละผู้อาวุโสเก้าคือ กู้เหนียนเหนียนใช่ไหม"

[ใช้เเล้วเจ้าภาพ โอ้เเละตอนนี้คุณกำลังตกเป็นเป้าหมายของเธอ โฮสต์คุณต้องการดูข้อมูลเกี่ยวกับคุณในระบบของเธอมั้ย]

กู้จุนหยาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ในใจ

กับการกระทำสุดเซ็กซี่ของระบบ ให้ตายสิเด็กน้อยอย่างเขาก็ตกเป็นเป้าหมายได้หรือ เขากลั้นยิ้มไม่ให้มุมปากยกขึ้น

 ฮ่าๆ!หรือว่าเราจะหน้าตาดีเกินไปเเม้ว่าจะกลายเป็นเด็กน้อยก็ไม่สามานถปกปิดออร่าอันหล่อเหลาเเละสงางามจนต้องร้องซีดออกมาได้จนเเม้เเต่ระบบก็ทำให้ระดับของเราสูงขนาดนี้

[เอาละโฮสต์ในฐานะระบบที่เเข็งเเกร่งเเละไม่มีใครเทียบได้การดูหน้าจอของอีกฝ่ายนั้นไม่ยากเเละเป็นความสามารถปกติของระบบ]

  ติ๊ง [ได้รับความชื่นชอบเละกลายเป็นเเสงจันทร์สีขาวของเจ้าชายน้อยกู้ ]

รางวัล : เข้าสู่ขั้น มหายาน ระดับสูงสุด /เป็นที่ชื่นชอบของทั้งตระกูลกู้

ล้มเหลว : ตาย ??

[ ชื่อ : กู้จุนหยา

พลัง : ?

ความชอบ : -100

ตำเเหน่ง : เจ้าชายน้อยผู้สูงศักดิ์เเห่งตระกูลกู้ ]

[คำเเนะนำ : ??

[ความยาก : ระดับ sss?

โอ้ระบบนักเต้นหัวใจนั้นไม่สามารถรู้ถึงระบบพลังที่เเท้จริงของข้าได้ 

เเต่เมื่อกู้จุนหยามองไปที่ค่าความชอบ ดวงตาของเขาก็มืดลง เขามองลงไปที่เเก้วน้ำชาที่เต็มไปด้วยควันสีขาว ลดขนตาที่ยาวเเละหนาของเขาลงปกปิดดวงตาของเขา

" หึ..ลบหนึ่งร้อย? มันชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ? ..ระบบของนางก็ค่อนข้างน่าสนใจ"

จากนั้นเสียงขันทีดังขึ้นเสียงดังอีกครั้งขัดจังหวะความคิดของเขา ฮ่องเต้เเละฮองเฮาเสด็จ

เมื่อจบคำพูดทุกคนลุกขึ้นถวายบังคมอย่างพร้อมเพรียงมีเพียงคนของหอการค้าจินอี้เท่านั้นที่ยังคงไม่ไหวติง

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อยเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับหอการค้าจินอี้ เขายิ้มอย่างยิมดี

" นั่งลงเถิดเราชวนพวกท่านมางานเลี้ยงฉลองในวันนี้ ก็เพราะมีความปลื้มปิติอย่างยิ่ง ภายใน3วันจะมีการปลุกรากฐานทางจิตวิญญาณจัดตั้งขึ้นที่ใจกลางเมือง       เเละมีผู้เป็นอมตะจากสำนักเมฆาสวรรค์มาร่วมพิธีเพื่อรับศิษย์ คงจะมีบุตรหลานของพวกเราที่จะต้องเข้าร่วมสำนักเมฆาสวรรค์ เเละการที่จะได้พบเจอกันคงนานมาก หรืออาจจะต้องเเยกจากกันชั่วชีวิตเลยก็เป็นได้ "

"เพราะฉะนั้นข้าจึงจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมาเเละวันนี้ก็เป็นการกลับมาของเจ้าชายลำดับที่1ที่กำลังจะกลับมาถึง เขาควรจะมาถึงเร็วๆนี่  "

จบรับสั่งฮ่องเต้

เสียงของขันทีก็ดังขึ้นอีกครั้ง " เจ้าชายลำดับที่1โจวจือหยวนเสด็จ"

ชายหนุ่มมีใบหน้าหล่อเหลาละเอียดอ่อนก็เก้าเข้ามาด้วยฝีเท้าที่มั่นคง ด้วยอาภรณ์สีเขียวอ่อนทำให้เขาดูราวกับสุภาพบุรุษ ประกอบกับดวงตาที่สงบประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ ประหนึ่งนักวิชาการผู้อ่อนโยน

โจวจือหยวนคำนับไปที่ฮ่องเต้ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เเล้วนั่งตรงที่นั่งเเถวเเรกอย่างสงบ   เขารู้สึกถึงสายตาอยากรู้อยากเห็นที่กำลังมองเขาโดยไม่ปิดบัง เขารู้สึกประหลาดใจ จึงมองกลับไปทิศทางของเจ้าของสายตา

เขาก็พบกับเจ้าของดวงตา ซึ่งเป็นเด็กสาวที่ดูราวกับนางฟ้าตัวน้อย โจวจือหยวนอดไม่ได้ที่จะคิดในใจ  เเม้นางจะดูอายุน้อยเเต่ภายในไม่กี่ปีนางก็คงจะโตขึ้นเเละกลายเป็นสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้ อาจารย์มักอยากให้เขาหาภรรยาที่สวยงามเสมอ เเต่เขากลับไม่เคยพบสตรีที่สวยงามที่สุดเเละถูกใจเขาเลย

โดยไม่คาดคิดว่าตัวเขาจะถูกใจเเม่นางน้อยซึ่งเป็นเพียงเด็กที่ยังไม่โต เเม้จะเป็นเพียงความชอบของสวยงาม เเต่ตัวเขาก็มีความคิดที่ชัดเจนเสมอ

โจวจือหยวนก็อดไม่ได้ที่เอ้ยปากถามที่มาของเเม่นางตัวน้อยโดยตรง " ขออภัย ไม่ทราบว่าเเม่นางน้อยท่านนี้เป็นคนจากตระกูลใด"

เมื่อกู้จุนหยาเห็นการปรากฎตัวของโจวจือหยวนต่อหน้าเขาเเล้วถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ เขาก็รู้สึกปวดฟันเล็กน้อยดวงตากลมโตดั่งท้องทะเลมองไปที่โจวจือหยวนด้วยดวงตาเเปลกๆ ราวกับมองคนโง่

กู้จินหยุนที่หยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะหลั่งเหงือเย็น  เมื่อมองไปที่ ผู้อาวุโสเก้าซึ่งมีสีหน้าไม่เยเเสเเต่มุมปากกระตุกเพียงเล็กน้อยคล้ายจะยิ้มเเต่ก็อดกลั้นไว้ ถ้าเขาไม่มองอย่างระมัดระวังกู้จินหยุนก็คงไม่สามารถสังเกตเห็น เมื่อเขามองไปอีกด้านก็กู้จุนหยาผู้มีสีหน้าโกรธเคือง

หันมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง " เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ไม่มีใครเทียบได้" กู้จุนหยาหันมองโจวจือหยวนด้วยความดูถูกพร้อมกล่าวว่า

"ด้วยดวงตาที่ไร้ค่าของเจ้าเเละไม่สามารถมองความเเตกต่างระหว่างชายเเละหญิงได้ สักวันหนึ่งเมื่อเเต่งภรรยาเจ้าก็คงจะรู้ในวันเข้าหอว่าสิ่งนั้นของภรรยาของเจ้านั้นใหญ่กว่าของเจ้า"

เมื่อได้ยินคำพูดอันร้ายกาสของกู้จุนหยาโจวจือหยวนหน้าชา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดฟัน ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกขนลุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าใหญ่กว่า 

เมื่อผู้คนได้ยิมคำพูดของกู้จุนหยา ชายหนุ่มบางคนที่คิดว่าเขาเป็นสตรีก็อดไม่ที่จะรู้สึกร้อนๆหนาว 

เมื่อเห็นความกระอักกระอ่วนของลูกชาย ฮองเฮาก็พูดขัดจังหวะเสียงซุบซิบนินทาของทุกคนที่กำลังกินเเตงด้วนความสนใจ เเขกทุกท่านตอนนี้ก็เป็นเวลาอันสมควรเเล้ว ที่สาวๆในเเต่ละตระกูลจะมาเเสดงความสามารถพิเศษของพวกนาง อย่ารอช้าอีกต่อไป

"เอาละไม่ทราบว่าคุณหนูท่านใดจะออกมาเเสดงความสามารถเป็นคนเเรก"

เมื่อเห็นอย่างนั้นคุณหนูใหญ่เเห่งตระกูลตันตันเหมยอี้ก็ขอเเสดงเป็นคนเเรก

นางก้าวออกมาอย่างช้าๆด้วยความสงางามนางมีดวงตาที่ฉลาดเฉลียวประกอบกับใบหน้าที่เรียวสวมอาภรณ์สีเหลืองอ่อน เมื่อเสียงดนตรีดังขึ้น

นางก้มโค้งคำนับอย่างสง่างาม ด้วยร่างที่เพียวบางนางบิดตัวอย่างอ่อนช้อยตามจังหวะดนตรีประกอบกับดวงตาที่มีเสน่ห์ของนางร่างของนางหมุนตัวอวดรูปโฉมของ เเละดวงตาของนางมองไปที่ผู้อาวุโสเก้าด้วยรอยยิ้มเขินอาย

เมื่อร่างของนางหมุนตัวด้วยความสงางามมาทางผู้อาวุโสเก้า  ห่างออกไปไม่ไกลเเละกำลังจะใกล้เข้ามาดวงตาของนางก็หดตัวลง ขาของนางก็สดุดกับเส้นใย ที่ไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็นได้ดึงนางไปข้างหลัง ทำให้นางสดุดล้มหน้ากระเเทกพื้นด้วยความเจ็บปวด

เมื่อตันเหมยอี้เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบากนางก็มองเห็นอาภรณ์สีขาวอยู่ข้างหน้าเมื่อนางมองขึ้นไปอย่างช้าๆนางก็พบกับดวงตามืดมนคู่หนึ่งที่ไม่มีอารมณ์ใดๆ

ยังไม่เเก้คำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***