เดินทางข้ามเวลา

ทวีปเทียนโจว 

ท้องฟ้ามืดสนิท และภูเขาลึกลับที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้โบราณสูงตระหง่านก็มืดมิดราวกับกลางคืน ขบวนรถม้าอันหรูหราวิ่งผ่านไปอย่างมั่นคง

แม้ว่าจะอยู่ที่บริเวณรอบนอกของเทือกเขาเท่านั้น แต่รัศมีที่ลึกและน่าสะพรึงกลัวของสัตว์ประหลาดและสัตว์ประหลาดที่อยู่รอบ ๆ มันมักจะกะพริบ ซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์ระดับของอันตรายที่นี่

ภายในรถม้าเด็กชายตัวน้อยกุมหัวด้วยความเจ็บปวด        

คลื่นความทรงจำอันรุนแรงก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขา 

เเต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมองรอบข้างด้วยความงุนงงเขาก็รีบมองลงไปที่ร่างกายของเขาเองเอาเลย...คุณมันเด็กเหลือขอตัวน้อย

 เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าเขาฝืนอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่มีถึง997ตอนจนจบโดยไม่หยุดพักเเละเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเขาอ่านบทสุท้ายจนจบ

เเต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขาก็ปรากฎตัวในสภาพเเวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

ตามความทรงจำแล้วเจ้าของร่างนี้มีชื่อว่ากู้จุนหยา เจ้า ชายน้อยผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลกู้ในโลกเบื้องบน พ่อของเขาคือผู้นำตระกูลกู้ และแม่ของเขาคือนักบุญศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักพระจันทร์แดง พวกเขาทั้สองรักเเละตามใจ เจ้าของเดิมอย่างมาก และมักจะให้ความสำคัญ กับเจ้าของเดิมจนถึงแก่นแท้ทำให้เจ้าของเดิมมีนิสัยซุกซนเเละ ขี้เล่น

เมื่อปีที่แล้วผู้อาวุโสใหญ่ที่เก็บตัวอย่างสันโดดใน ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูล เขาสำผัสได้ว่ามีหนึ่งใน ทายาท สายตรง ที่สายเลือดตื่นขึ้นมา แต่ไม่ได้ปรากฎตัวภายในตระกลู กู้ แต่กลับปรากฏตัวขึ้นในทวีปเบื้องล่าง สันนิษฐาน ว่าคนผู้นั้นอาจเป็นทายาทของคุณชายคนที่สองซึ่งเป็นอาเจ้าของเดิม

ด้วยความขี้เล่นและอยากรู้อยากเห็นเจ้าของเดิม จึงอาสาลงไปในโลกเบื่องล้างเพื่อตามหา ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ เคยพบหน้าผู้นั้น เเละพากลับสู่ตระกูลกู้

กู้จุนหยา ลดดวงตากลมโตที่สดใสดั่งท้องทะเลลงมองที่พื้นของรถม้า มีหมาป่าสีขาวตัวใหญ่นอนอย่างเงียบๆข้างเท้าของเขาโดยมีม่านลูกปัดที่ไหลผ่านหน้าต่างตกกระทบหางของมันเบาๆ ตรงกลางรถม้ามีโตะอันเล็กโดยมีขนมเเละกาน้ำชาที่ยังคงปล่อยไอร้อนออกมาวางอยู่   ทำให้บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยความอบอุ่น    

เขาขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด นึกถึงสถานที่ที่เจ้าของเดิมกำลังจะไป ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาไร้อารมณ์ก็ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของเขา

[ ติ๊ง    เปิดใช้งานระบบบอสที่ซ่อนอยู่ การเชื่อมโยงสำเร็จ และเปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว ]

ประณามมัน! ให้ตายเถอะ...ระบบ!

ในฐานะคนงี่เง่าแห่งศตวรรษที่ 24 ที่คุ้นเคยกับนวนิยายออนไลน์รายใหญ่ เขารู้ความหมายของระบบเป็นอย่างดี     โดยไม่คาดคิด ตอนนี้ที่ฉันได้เกิดใหม่แล้ว ฮ่าในฐานะนักเดินทางข้ามเวลาถ้าไม่มีนิ้วทองเขคงเป็นนักเดินทางข้ามเวลาที่น่าสังเวชที่สุดเเล้ว

ติ๊ง... กำลังแจกแพ็คเกจของขวัญเปิดใช้งาน... ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับพรสวรรค์การฝึกฝนเต็มระดับ 

"ติ๊ง... ตรวจพบระบบการเชื่อมโยงเริ่มต้นของโฮสต์แล้ว และจะมีการมอบชุดของขวัญมือใหม่*3 พื้นที่ระบบได้รับการออกโดยอัตโนมัติ โฮสต์สามารถเปิดแผงพื้นที่ได้ตลอดเวลาเพื่อรับมัน!"

ฉันแค่บอกว่านักเดินทางข้ามเวลาต่างก็งี่เง่า ทำไมนายน้อยของฉันถึงแตกต่างขนาดนี้ หืม... ไม่เป็นไร มันสายไปหน่อย โอเค มันไม่สายเกินไป มันค่อนข้างทันเวลา

กู้จุนหยานสูดหายใจเข้าลึกๆ  ทำตามคำแนะนำของระบบในใจและใส่ความคิดของเขาเข้าไปในระบบ

แผงที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าสีฟ้าปรากฏขึ้น โดยอ่านข้อมูลหน้าแรกอย่างเงียบๆ และชุดข้อมูลก็แสดงอย่างชัดเจน:

[ ชื่อ : กู้จุนหยา                                                              อายุ :  9 ปี                                                         ร่างกาย : พระกายศักดิ์สิทธิ เยือกเเข็ง                        สายเลือด :  อมตะ                                                          การเพาะปลูก :  ไม่มี                                                     ความสามารถ :      ไมมี                ]

คลังสมบัติ: ชุดของขวัญมือใหม่*3, รางวัลปกติ, ของใช้ประจำวัน,

สัตว์พาหนะจำนวนนับไม่ถ้วน (ผู้รับเหมา): ยังไม่มี

[ ชุดของขวัญมือใหม่ ต้องการเปิดหรือไม่ ]

" เอาเลย "

" ติ๊ง...หมุนวงล้ออมตะฟรี 3 ครั้ง "

เจ้าภาพจะได้รับโอกาสหมุนวงล้อวันละครั้งจะรีเซ็ตในตอนเช้าของทุกวัน

" เจ้าภาพต้องการสุ่มเลยหรือไม่"

" เอาเลย "

" ติ๊ง... ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับ ชุดคลุมอมตะ: 

“ติ๊ง... ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับเทคนิคการหายใจที่ซ่อนอยู่ เทคนิคการควบคุม "

“ติ๊ง... ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับเเกนสัตว์อสูรระดับครึ่งก้าวอมตะ "

"ติ๊ง...ขอแสดงความยินดีกับเจ้าบ้านที่ได้รับรางวัลการฝึกฝนเริ่มต้น ระดับการฝึกฝน +10 และการก้าวไปสู่ระดับที่สิบของการกลั่นพลังชี่!"

ฮิฮี นี้มันดีเกินไป...เขาจะเป็นบุตรแห่งโชคชะตาได้จริงหรือ?

โอ้ โฮ โฮ เจ๋ง!

[พิธีกรไม่ใช่พระเอก! -

“เฮ้ ระบบ ในเมื่อฉันไม่ใช่ตัวเอก แล้วมีตำแหน่งอื่นอีกไหม? อิอิ เรามาเจาะลึกกันดีกว่า!”

[ถ้าต้องระบุตัวตน โฮสต์ก็คือวายร้ายสีเทา! จอมวายร้ายสีเทา: ทั้งดีและชั่ว ไม่ได้รับการสนับสนุนจากสวรรค์ แต่ไม่ใช่หินก้าวที่สวรรค์จัดเตรียมไว้เพื่อการเติบโตของเด็กลิขิต เมื่อคุณเติบโตขึ้น คุณอาจเข้าร่วมค่ายผู้ร้าย หรือคุณอาจกลายเป็นพันธมิตรของ ตัวเอก : พิธีกรเป็นคนธรรมดาอย่าฝันที่จะเป็นพระเอก! -

ลืมไปเถอะเป็นคนธรรมดาก็จะเป็นคนธรรมดา

จากความทรงจำเพียงเล็กน้อยของร่างกายดั้งเดิม กู้จุนหยา รับรู้ว่าระดับการฝึกฝนในทวีปเทียนโจวแบ่งออกเป็นเจ็ดขั้นตอนหลัก:

ขั้นกลั่นพลังชี่ ขั้นการสร้างรากฐาน

ขั้นเเกนทองคำ ขั้นวิญญาญเเรกเริ่ม

ขั้นเเปลงร่างเทพเจ้า ขั้นหวนคืนสู่ความว่างเปล่า

ขั่น มหายาน

แต่ละอาณาจักรแบ่งออกเป็นระดับหนึ่งถึงเก้า ผู้คนในระดับสิบเช่นฉันนั้นไม่ได้หายาก แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบเห็น

แต่เขารู้ดีว่าต้องมีสัตว์ประหลาดที่ไม่มีใครเทียบได้มากมาย

เพียงแต่ว่าพวกเขาทั้งหมดควรจะซ่อนอยู่ท่ามกลางยักษ์ใหญ่ที่มีรากฐานอันลึกซึ้ง อัจฉริยะที่สืบทอดมาเหล่านั้น

หรือผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบุตรแห่งสวรรค์ บุตรแห่งโชคชะตา และอื่นๆ

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางความอยากรู้อยากเห็นของกู้จุนหยาเวลายาวนานประมาณครึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป และในที่สุดหมาป่าสีเงินก็ตื่นขึ้น

เมื่อมองไปที่หมาป่าสีเงิน ดวงตาของกู้จุนหยาก็เต็มไปด้วยสีสัน หมาป่าที่ดูสง่างามตัวนี้มีชื่อว่า เซียวไป๋ เป็นสัตว์อสูรระดับราชาอมตะ ที่พ่อของเจ้าของร่างเดิมมอบให้เป็นของขวัญเมื่อเขาอายุได้7 ปี จากนั้นเป็นต้นมาไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็มักจะพามันไปด้วยทุกที่

เซียวไป๋ที่พึ่งตื่น จ้องมอง กู้จุนหยา ด้วยดวงตากลมโต หางที่ฟูของมันโบกไปมาอย่างมีความสุขเเตกต่างจากความดุร้ายโดยทั่วไปของสัตว์อสูรโดยสิ้นเชิง

เขาหลบดวงตาอันหน้ารักของเซียวไป๋ ยกมือคว้าขนมที่อยู่ด้านข้าง เเล้วโยนให้เซียวไป๋อย่างทำอะไรไม่ถูก เขาหัวเราะเบาๆเเล้วพูดว่า

" เซียวไป๋? เจ้าคิดว่าลูกพี่ลูกน้องเป็นคนเช่นไร " เขาเเตะคาง ยิ้มอย่างไร้เดียงสา คิดในใจตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าคนที่เจ้าของเดิมตามหาเป็นชายหรือหญิง เเละคนๆนั้นมีนิสัยยังไง เขารู้เพียงว่าผู้ที่สายเลือดตื่นขึ้น ..อือ..ควรจะปรากฎตัวในราชวงศ์โจว?

" ....บูววว..บูวว..บู " เซียวไป๋

 "โอ้.... " กู้จุนหยาเอียงหัวไปทางหน้าต่างด้วยดวงตากลมโตมองผ่านออกไปข้างนอก หลบเลี่ยงเซียวไป๋ที่ส่งเสียงไม่หยุด เขาไม่อยากคุยกับเซียวไป๋เเล้ว "..." ฟังไม่ออก 

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเซียวไป๋ที่ดูยังไงก็เป็นหมาป่าปลอม ที่ทำตัวราวกับสุนัขไซบีเรียนฮักกี้ดเขาหาวเล็กน้อยเอนกายนอนอย่างเกียจคร้านบนผ้าขนสัตว์สีขาวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ด้วยสีหน้าสงบสุขเเล้วหลับไปอย่างสงบ

ในรถม้าเปล่งเเสงไฟจางๆเด็กชายมีใบหน้าที่หน้ารักเละงดงาม เส้นผมสีดำประดับด้วยกิ๊บหยกสีเงินพระจันทร์ โดยมี หยกสีเเดงห้อยอยู่ที่หน้าผาก  เขานอนอย่างเงียบๆโดยมีหมาป่าสีขาวนอนอยู่บนพื้น เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับตกอยู่ในฝันร้าย

 ในความมืดกู้จุนหยาไม่รู้ว่าเขาปรากฎตัวที่นี่เมื่อไหร่เมื่อ กู้จุนหยา มองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า เขาก็มองเห็นโลกอันเเปลกประหลาดโดยมีเส้นตัดผ่านท้องฟ้าที่ไม่อาจข้ามไปได้ราวกระจก ภายใต้ท้องฟ้าสีเเดงฉานเต็มไปด้วยรอยเเตก ร้าวอันน่าสะพรึงกลัวราวกับมีสัตว์ร้ายซ่อนตัวอยู่  

 โซ่ตรวนสีดำ พันทั่วท้องฟ้า เส้นผมสีขาวยาวพันไปตามโซ่ที่ขยับไปรอบๆเพื่อปิดกั้น นิ้วเรียวยาวที่เปื้อนเลือดเอื้อม มือไปหาเขาอย่างช้า ผีเสื้อสีเเดงกระพือปีกบินไปหากู้จุนหยา

เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าผีเสื้อตัวน้อยเข้าสู่หัวใจโดยไม่อาจขัดขืนได้กู้จุนหยารู้สึกถึงเส้นนับไม่ถ้วนที่ไม่อาจมองเห็นพันรอบตัวราวก็โซ่ตรวน ทำให้เขาสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองอย่างช้าๆเเละถูกรอยเเตกนับถ้วนกลืนกิน

กู้จุนหยาลืมตาขึ้นอย่างเเผ่วเบาใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้าตัวน้อยของเขาไร้อารมณ์ ดวงตามืดมนเต็มไปด้วยความรกร้างของเขากระพริบอย่างรวดเร็ว   กลับมาเป็นดวงตาสีฟ้าที่สดใสเเละชัดเจนราวกับน้ำโดยที่เเม้เเต่ระบบก็ดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นสิ่งใด

จบบท

ยังไม่เเก้ไขคำผิด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***