บทที่ 2

การกระทำของทั้งคู่

ต่างไม่รู้ตัวว่าทำแบบนี้ทุกครั้งด้วยความเคยชินลูกชายของเธอต้องคอยตักผักต่างๆ

ออกให้ลูกสาวของเพื่อนเธอตลอดเวลา ทุกวันนี้แอบคิดว่าลูกชายเธอจะมีแฟนได้ไหม

ถ้ายังทำตัวติดกับหนูพลอยปัดแบบนี้ ไม่ใช่ไม่ชอบหนูพลอย ตัวเธอรักเหมือนลูกสาวใจก็อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ก็ไม่กล้า    จะ  ชี้โพร่งให้กระรอกจึงปล่อยให้ทั้งคู่ศึกษากันเอาเอง

“แคนอิ่มหรือยัง เรารีบออกเถอะเดี๋ยวรถจะติด”

แคนเห็นพลอยปัดทำท่าอิ่มแล้ว

จริงแล้วตัวเขาไม่ได้หิวข้าว ทุกวันนี้ต้องมานั่งทานข้าวก็เพราะมันที่ชอบบ่นตลอด หากไม่ได้ทานข้าวเช้า

เขาก็ต้องมานั่งเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก

“อืม...อิ่มแล้ว ม๊าแคนไปเรียนแล้วนะ” พิพัฒน์หันหน้าไปยกมือไหว้สวัสดีผู้เป็นแม่

“ค่อยๆ ขับรถนะเราอย่าขับเร็วมาก

หนูพลอยช่วยเตือนแคนด้วยนะลูก”

“ค่ะป้ามล

ไม่ต้องห่วงถ้าอย่างนั้นพลอยไปเรียนก่อนนะคะ”

พลอยปัดเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มคนเป็นแม่ของเพื่อนรัก

แคนเห็นก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เข้ารู้ว่าแม่อยากมีลูกสาวมาอ้อนแบบนี้

แคนเดินไปหยิบกุญแจรถที่ป๊าซื้อให้ใหม่เพื่อเป็นรางวัลที่สามารถสอบติด

มหาวิทยาลัยชื่อดังได้หน้าก็บานเป็นกระด้งเลย

พลอยปัดเดินตามหลังเพื่อนมาที่รถ

โอ้โห้!! รถหรูมากสมกับเป็นลูกเศรษฐีจริง ถึงแม้พ่อแม่ของเธอก็มีฐานะพอมีอันจะกินแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณลุงคุณป้า ด้วยอาชีพอาจารย์ก็ได้เงินเดือนพอจะส่งเสียให้เธอเรียนได้ไม่ลำบาก

จริงๆ พ่อกับแม่ก็คิดจะซื้อรถให้ แต่ไอ้แคนมันบอกว่าไม่จำเป็น เพราะยังไงมันก็ต้องขับรถให้อยู่แล้ว

ตัวเธอก็อยากจะไปไหนมาไหนเองเช่นกัน แต่ก็ต้องแพ้ให้ทุกคนที่ลงมติให้ไอ้แคนเป็นคนรับส่งเธอไปเรียนหรือไปที่ไหนก็ตาม

พลอยปัดยังคิดไม่ออกชีวิตนี้

ตัวเธอจะได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองไหม ทุกวันนี้จะได้อยู่คนเดียวก็แค่ตอนนอนที่เหลือก็ต้องมีมันตามเป็นวิญญาณตลอดเวลา

เมื่อทั้งคู่ได้มาถึงมหาวิทยาลัย

พวกรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยได้เรียกรุ่นน้องชั้นปีที่หนึ่งไปรวมกันใต้ตึก

พลอยปัดรู้สึกตื่นเต้น

อยากจะเข้าห้องน้ำก่อนจึงรีบบอกแคนให้รอ ช่วงที่กำลังวิ่งไปห้องน้ำได้ชนใครคนหนึ่ง

ซึ่งหล่อ หล่อมาก ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่

“พอดีรีบจะไปเข้าห้องน้ำขอโทษนะคะ”

ภูมิภัฒน์เดือนคณะรุ่นพี่ปี 3 หล่อ รวย มีสาวๆ ชอบตรึม เป็นตัวท็อปของมหาวิทยาลัย

“ไม่เป็นไรพี่ผิดเองที่เดินไม่ดูทาง

น้องรีบไปเถอะครับ เขาจะเรียกรวมกันแล้ว”

พลอยปัดฉีกยิ้มให้

ภูมิภัฒน์ตกตะลึง ทำไมน้องคนนี้ถึงได้ทำให้ใจเขาเต้นรัวแบบนี้ ตัวเขาได้แต่มองตามข้างหลังจนเจ้าตัววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำหญิงสักพักพวกเพื่อนเขาก็เดินเข้ามาเรียก

“เฮ้ย!!! มีอะไรหรือเปล่าว๊ะ ไอ้ภูมิมองตาค้างเลยมึง”

“ไม่มีอะไร พวกมึงมาก็ดีแล้ว

ไปเตรียมตัวรับน้องปี 1 กัน”ภูมิภัฒน์แสร้งทำเปลี่ยนเรื่อง

“จะไปไหน มึงรีบไปแบบนี้

พวกกูก็อดสิว๊ะ น้องๆ ก็ต้องมองแต่มึงไม่มีทางเล็ดลอดมาถึงพวกกูแน่นอน”

ภูมิภัฒน์แอบหันไปมองตรงทางเข้าห้องน้ำผู้หญิงอีกครั้ง

น้องพลอยปัด   ชื่อน่ารักซะด้วย

คิดแล้วก็รู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที

แคนยืนรอพลอยปัดตรงทางเดินต่างก็มีสาวๆ

รุ่นเดียวกัน รุ่นพี่ต่างพากันส่งยิ้มมาให้ เขาก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ได้รับรู้สึกเฉยๆ

พลอยปัดเสร็จธุระก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ

เพื่อไปหาเพื่อนที่กำลังยืนทำหน้าโมโหเธอ ให้ยืนรอแค่นี้ทำเป็นโมโห

 “มาแล้ว หน้างอเป็นปลาทูแม่กลองเชี่ยวนะ

ไปเถอะรุ่นพี่เรียกแล้ว”

พิพัฒน์ที่เดินตามแรงที่พลอยปัดจับมือเขาลากจูงไป

ใครแถวนั้นเห็นต่างพากันชี้ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงน่ารัก ทั้งคู่มาถึงลานตรงหน้าตึก ที่มีรุ่นพี่กำลังไล่เช็กรายชื่อของรุ่นน้อง

รุ่นพี่ผู้ชายทำการแซวน้องผู้หญิงอย่างสนุกปาก

“ไปนั่งตรงโน่นดีไหมแคนมีที่ว่างพอดี”

พลอยปัดรีบชี้ไปตรงที่ว่าง พิพัฒน์ได้เดินตามพลอยปัดไป

รู้สึกขวางหูขวางตาที่มีรุ่นพี่ผู้ชายมองตามเพื่อนสนิทเขาอะไรนักหนาว๊ะ มองอยู่ได้

เมื่อทั้งคู่ถูกจับให้เป็นบัดดี้ด้วยกันของคณะ

พลอยปัดเห็นผู้ชายคนเมื่อกี้    ที่ตัวเธอเดินชนตรงบริเวณหน้าห้องน้ำ

ซึ่งภูมิภัฒน์เห็นพลอยปัดจึงเดินเข้ามาหา

พิพัฒน์สังเกตเห็นรุ่นพี่ในคณะคนหนึ่งเดินตรงมาที่เขายืนอยู่

แคนเห็นสายตารุ่นพี่คนนี้ที่มองเพื่อนสนิทเขารู้เลยว่ากำลังคิดอะไร

“ไอ้พลอย

แกรู้จักรุ่นพี่คนนั้นด้วยเหรอว๊ะ”

“เอ่อ... คนนั้นนะเหรอ เมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำฉันวิ่งไปชนพี่เขา เขาคงจะจำหน้าฉันได้”

“เหรอ...” พิพัฒน์จ้องรุ่นพี่ที่เดินมาตรงที่เขายืนอยู่กับพลอยปัดอย่าง     ไม่ไว้วางใจ

“สวัสดีครับน้องพลอยปัด

พี่ชื่อพี่ภูมินะครับ”

“สวัสดีค่ะ

พี่ภูมิ”

ภูมิภัฒน์เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างรุ่นน้องแล้วรู้สึกไม่ค่อยจะถูกชะตา      ดูจากสายตาที่มันมองเขา

“ส่วนเราทำไม มายืนตรงนี้ไม่ไปรวมกับคนอื่นแล้วนี้นายชื่ออะไร”

ภูมิภัฒน์คว้าป้ายชื่อมาดู

พร้อมกับมองหน้าแบบหาเรื่อง

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ

ถ้าไม่มีผมกับเพื่อนไปก่อนนะครับ ไอ้พลอยมึงนะช้ายืดยาด”

“ขอโทษนะคะ

พลอยไปก่อนนะพี่...” พลอยปัดหน้าเจือนลงไปทันที

“พี่ชื่อพี่ภูมิ

เป็นพี่รหัสเราเองยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องรหัสของพี่”

พิพัฒน์พอได้ฟังน้ำเสียงท่าทางของรุ่นพี่

ก็รู้สึกไม่ชอบใจมาก เจอรุ่นน้องก็หน้าหม้อเลยนะ จึงรู้สึกไม่ชอบใจเขาลากแขนพลอยปัดเดินหนีออกไปดื้อๆ

ภูมิภัฒน์มองตามหลังคนที่ลากแขนของน้องพลอยออกไป

เริ่มคาดโทษเอาไว้ในใจ

“มึงเจอกูแน่”

พิพัฒน์เหมือนรับรู้ว่ามีสายตาอาฆาต

จึงหันหลังกลับไปมองต่างคนต่างจ้องสายตาของทั้งคู่ที่สื่ออะไรออกมาได้ชัด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***