1st morning x 01| dead or alive

01

 นาฬิกาของผมมันหยุดเดิน

ตั้งแต่มีคุณเข้ามาในชีวิตแล้ว

คุณเกลียดตอนเช้าหรือเปล่า? เกลียดตอนที่อากาศหนาวเบาบางของลมกลางคืนค่อยๆจางลง

เกลียดตอนที่แสงอ่อนๆของดวงอาทิตย์ส่องกระทบต้นแขนจากรูผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท

เกลียด...

ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคนที่นอนข้างกันอีกต่อไป

เกลียด...ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเป็นอย่างนั้นมาตลอด

แต่กลับไม่สามารถทำความรู้สึกให้ชินได้

“ลม…”

ตัวของผมน่ะ เกลียดมันทั้งหมดเลย

ครืดด ครืดด!

ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงอันแสนว่างเปล่าหลังเดิม

เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดคราดอยู่ข้างโคมไฟ

มองสายเรียกเข้าที่โทรปลุกช้ากว่าเสมอ

เหลือบมองบานประตูห้องนอนที่ปิดสนิทพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะกดรับสายดังกล่าวลงไป

[ตื่นหรือยังเนี่ยมึง]

“อืม”

มันเป็นคำถามเดิมที่ถูกถามซ้ำในทุกๆเช้า

แล้วผมก็ตอบรับไปอย่างเดิมเหมือนอย่างในทุกๆเช้า

ราวกับทั้งผมและปลายสายต่างรู้กันดีว่าต่อให้ผมจะเผลอตื่นก่อนการโทรปลุกบ่อยเท่าไหร่

ก็จะเป็นมันที่ยังคงเลือกจะโทรปลุกผมในทุกๆวัน

[เจอกันอน. จะแดกอะไรก็ไลน์มา

เนี่ยเดี๋ยวกูต้องโทรปลุกไอ้ภาสอีก]

“ทีหลังโทรปลุกแค่ไอ้ภาสก็ได้”

[เอาเห๊อะ มีกันอยู่สามคน ก็โทรมันให้หมดนี่แหละ]

รู้ดีว่าเช้าของผมนั้นแตกสลายมาเนิ่นนานแล้ว

เป็นเช้าพังๆที่ตื่นขึ้นมาเจอเศษซากอันไม่มีชิ้นดี

ก่อนผมจะประกอบมันขึ้นมาใหม่เพื่อรอให้มันพังทลายอีกครั้งในเช้าต่อมา…

‘ตื่นมาทำห่าไรตั้งแต่เช้า’

เสียงที่เหมือนกันจากคนที่หน้าตาเหมือนกันดังสะท้อนผ่านบานกระจกห้องน้ำ

ผมหยิบยาสีฟันขึ้นมาบีบใส่แปรงอย่างไม่คิดจะใส่ใจ

เปิดก๊อกให้ของเหลวด้านในหลังลงตามแรงโน้มถ่วง วักของเหลวที่ว่าเข้าใบหน้าให้สดชื่นแล้วจึงเริ่มตอบอีกฝ่ายกลับไป

“ไปเรียน ใครจะสายเหมือนมึง”

‘คนหล่อต้องการการพักผ่อนนะฝุ่น’

“มึงก็รู้กูนอนไม่ค่อยหลับ”

‘เห้อ อยากคุยเรื่องอาการมึงต่อ

แต่กูต้องไปนอนแล้ว นี่ตื่นมาขี้เฉยๆ ไว้คุย’

ไม่ทันจะได้เอ่ยคำร่ำลา ภาพที่สะท้อนตรงหน้าก็เหลือเพียงเงาของผมคนเดียว

ผมไม่ได้ใส่ใจถึงการหายไปของอีกฝ่ายนอกจากแปรงสีฟันด้ามสีน้ำเงินที่วางข้างกันอยู่ในแก้วใส

ผมรู้ดีว่าควรจะทิ้งของทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขาไป อื้ม เคยทำแล้ว...ไม่ใช่ว่าไม่เคย

หากสุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยการที่สิ่งของเหล่านั้นถูกย้ายกลับมาอยู่จุดเดิม

ผมใจไม่แข็งพอที่จะทิ้งทุกๆอย่างเกี่ยวกับเขา

ไม่เคยทำได้เลย...

องค์การนักศึกษาในวันนี้ดูครึกครื้นกว่าทุกวัน

แน่นอนว่าสาเหตุย่อมมาจากกิจกรรมประจำปีอย่างงานเปิดค่ายที่วนมาอีกครั้ง องค์การนักศึกษาของมหาลัยผมขึ้นชื่อเรื่องการจัดค่ายเยอะที่สุดเมื่อเทียบกับมออื่นๆ

ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเท่าไหร่ แต่ตั้งแต่อยู่มาก็ยังเข้าร่วมค่ายอาสาของที่นี่ไม่เคยครบซักทีเพราะมันเยอะจริงๆ

“พายุ เหมือนน้องฝ่ายพายุจะมากันเยอะแล้ว

ไปฝ่ายเลยก็ได้”

ผมพยักหน้ารับใบเตยที่ชี้นิ้วไปยังตึกด้านหลังซึ่งเป็นแหล่งประชุมของฝ่ายสถานที่

วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศค่ายปันฝันขององค์การเรา อันที่จริงยังมีค่ายอีกมากมายให้เลือกเข้าร่วม

แต่ผมกับพวกไอ้กฤตและไอ้ภาสก็เลือกที่จะทำค่ายปันฝันต่อเป็นปีที่สองเพราะอยากส่งต่อความสุขให้เด็กๆ

ภาสเป็นหัวหน้าฝ่าย ส่วนผมเป็นรอง

ในขณะที่กฤตถึงแม้จะอยู่คนละฝ่ายอย่างประสานงาน

แต่ด้วยเนื้องานก็ทำให้เจ้าตัวต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับฝ่ายผมบ่อยๆ

ภาสขึ้นพูดแนะนำตัวรวมถึงค่อยๆเล่ารายละเอียดของฝ่ายเมื่อเวลามาถึง

ผมยืนข้างๆ กวาดสายตามองไปรอบๆรอจังหวะให้เพื่อนสนิทส่งไมค์มา

ทว่ามันเป็นตอนนั้นเองที่สายตาของผมสบประสานเข้ากับสายตาของใครบางคนที่นั่งอยู่ด้านหลังสุด

‘ไม่ต้องมองหาก็เจอผมเลยหรอ’

ร่างสูงโปร่งที่ไม่ได้อ้วนขึ้นหรือผอมลงไปจากเดิม

ทรงผมที่ยาวปรกหน้าผากเล็กน้อยคงเพราะไม่มีใครคอยบ่นให้ไปตัด

รวมถึงใบหน้านิ่งเรียบที่ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนก็คงเหมารวมไปว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าคบเอาซะเลย

‘ครับ

ยุเห็นลมก่อนคนอื่นเสมอนั่นแหละ’

‘ก็ผมตัวสูง’

‘ไม่เกี่ยวซักหน่อย เพราะยุสนใจลมต่างหาก’

เขาไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย

ไม่สิ...เขาเหมือนเดิมทุกอย่าง ดวงตา ริมฝีปาก สันจมูก

วิธีการยกยิ้มที่ถึงแม้จะเห็นได้ยาก ทว่าก็เป็นเขาคนเดิมเช่นเดียวกับเมื่อสองปีก่อน

“ยุ...พายุ”

ลมหนาว...

ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน

“พายุ...ไอ้ยุ เห้ย!”

สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกภาสตบเบาๆที่ไหล่ ถึงเวลาที่ผมต้องพูดกล่าวอะไรซักอย่างในฐานะรองประธานฝ่ายสถานที่

แต่ผมไม่รู้เลย ผมทำอะไรไม่ถูก ในหัวผมมีเพียงหน้าเขา นัยน์ตาผมจ้องเพียงหน้าเขา

เขาที่เราไม่ได้เฉียดเข้าใกล้กันมาเกือบสามปี

“...ขอบคุณที่มาร่วมฝ่ายสถานที่กับเรา”

เขาที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้ว

หรือบางที...อาจเพราะระยะเวลาทั้งหมดที่ผ่านมามันช่างประจวบเหมาะให้เราได้คลาดกันบ่อยๆ

ประจวบเหมาะให้ชั่วโมงของเราไม่ตรงกันบ่อยๆ จริงอยู่ที่ผมรู้ว่าเขาเรียนอยู่คณะไหน

และผมก็ใช้ช่วงเวลาสามปีในการแวะเวียนเพื่อไปแอบลอบมองเขาที่นั่นบ้าง แต่ไม่เลย...

ผมไม่เจอลมหนาวเลยซักครั้ง

มันเหมือนกับว่าเขาได้ตายไปจากชีวิตผม

แล้วจู่ๆ...เขาก็กลับมา

“ขอบคุณทุกๆอย่างที่ทำให้ผมกับทุกคนได้มาเจอกัน ขอบคุณทุกๆอย่างที่ทำให้ทุกคนตัดสินใจเลือกฝ่ายสถานที่

และไม่ว่าจะเป็นอะไร ผมเชื่อมั่นว่ามันคงเป็นต้องเป็นเรื่องที่ดีแน่ๆ”

ถึงแม้จะเป็นการกลับมาที่เราต่างอยู่ในสถานะพี่ค่ายเพียงแค่นั้นก็ตาม

หลังปฐมนิเทศ ทางฝ่ายของเรามีกิจกรรมให้คนที่ว่างจากภาระงานสามารถอาสาช่วยฝ่ายอาร์ตตกแต่งชั้นหนังสือสำหรับเอาไปบริจาคโรงเรียน

หากผมกลับไม่ได้สนใจกิจกรรมอะไรแม้แต่น้อย ฝีเท้าของผมก้าวไปหาใครบางคนที่กำลังลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเตรียมเดินออกไป

และดูเหมือนว่าใครบางคนที่ว่าจะรู้ตัว

เขารีบมากๆ แต่นั่นก็ไม่เท่าฝ่ามือของผมที่คว้ำแขนของเขาไว้ได้ทันพอดิบพอดีจนอีกฝ่ายหันมา

ผมมองใบหน้าแสนคิดถึงในระดับที่ใกล้มากๆ มันใกล้ในระดับที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีโอกาสได้มองหน้าเขาใกล้ๆอีกครั้ง

“รุ่นพี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

สรรพนามอันแสนห่างเหินทำแววตาผมวูบไหวเล็กน้อย

ผมรู้ดีว่าเขาคงอยากห่างเหินกับผมมากๆ เพราะทันทีที่เราเลิกกันเขาก็เลือกที่จะซิ่วหนีไปคณะอื่นทันที

มันไม่มีสัญญาณเตือนอะไรซักอย่าง และคงเพราะผมรักเขามากเกินไป ในวันนั้นผมจึงไม่ยอมรั้งเขาไว้

“หึ รุ่นพี่งั้นหรอ?”

ด้วยส่วนสูงและแรงที่เท่าๆกันทำให้เขาไม่ต้องขยับอะไรมากก็สะบัดมือผมออกได้สบาย

เขายังเย็นชาไม่เปลี่ยน เป็นลมหนาวที่ปราศจากความอบอุ่น

เป็นลมหนาวที่หนาวเหน็บสมดังชื่อ

“ไอ้ลม มึงรู้จักพี่พายุด้วยหรอวะ”

เด็กผู้ชายที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนของอีกฝ่ายว่าขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมาด้วยความสงสัย

นั่นสินะ...ลมหนาวซิ่วไปแล้ว นั่นก็เท่ากับว่าเขาอยู่ปีสาม เป็นรุ่นน้องผมหนึ่งปี

จะแปลกอะไรถ้าเพื่อนรุ่นเดียวกันจะเป็นเพื่อนที่เด็กกว่า

“อืม...แฟนเก่าน่ะ”

คำพูดดังกล่าวทำผมแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย

แน่นอนว่าเด็กคนนั้นสตั้นท์ไปเรียบร้อย ผมคิดมาตลอดว่าลมหนาวจะไม่อยากพูดถึงผมในแง่นี้ซะอีก

แต่ไม่เลย ผมยังเป็นแฟนเก่าของเขา อย่างน้อยก็เคยได้เป็น ไม่ได้เป็นอะไรที่ไม่มีตัวตนหรือเลวร้ายกว่านั้น

อื้ม...มันทั้งดีใจแล้วก็เจ็บหัวใจชะมัด

“สรุปรุ่นพี่มีอะไร?”

“ทำไมไม่เรียกยุเหมือนเดิม”

“เพราะเลิกกันแล้ว”

ลมหนาวยังคงตรงเสมอ ตั้งแต่รู้จักกันครั้งแรก กระทั่งคบกัน

รวมไปถึงวันที่เราเลิกกัน ทุกคำพูดของลมหนาวล้วนติดแน่นอยู่ในหัวใจของผมไม่เคยจางลง

ทุกคำพูดที่รวมทั้งคำบอกรัก

แล้วก็...คำบอกลา

“ลม...”

“ไหนวันนั้นบอกว่ามึงจะไม่กลับมายุ่งกับไอ้ยุแล้วไงไอ้ลม

แล้ววันนี้มึงกลับมาทำไม! จะมาทำให้มันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมหรอ”

กฤตที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนตรงดิ่งเข้ามายังจุดที่ผมกับลมหนาวยืนคุยกันอยู่

ข้างๆเป็นไอ้ภาสที่คงถูกลากสอยห้อยตามมาด้วยกัน

“เชี่ยกฤต ไม่เอาน่า เรื่องมันก็นานแล้ว

มึงจะเดือดอะไรขนาดนั้นวะ”

ภาสรีบลูบแขนห้ามปรามเพื่อนรักให้ใจเย็นลงราวกับรู้ดีว่าสถานการณ์ต่อจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น

“นานแล้วไง ผลลัพธ์ที่มันทำกับไอ้ยุก็ยังคงอยู่กับไอ้ยุมาจนถึงทุกวันนี้

มันเคยรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองทำเรื่องเหี้ยๆกับเพื่อนเราไว้ขนาดไหน”

“เห้ยพี่! เป็นอะไรมากปะ

เรื่องของคนสองคนก็ให้เขาเคลียร์กันดิ อยู่ๆก็มาด่าเพื่อนผมฉอดๆ

แบบนี้เรียกเสือกแล้ว”

“มึงสิเสือก ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”

“กูก็เด็กกว่ามึงแค่หนึ่งปีล่ะโว้ย”

เด็กชายคนดังกล่าวคงเดือดแทนลมหนาวมากๆถึงพยายามจะพุ่งเข้ามาซัดปากไอ้กฤต

ส่วนทางไอ้กฤตของผมก็ไม่ยอมใครเช่นกัน โชคดีที่ผมและลมหนาวต่างล็อคแขนคนของตัวเองไว้ได้ทัน

“ลม กูว่าเราไม่ต้องทำค่ายห่านี่หรอก เข้ามามึงก็เจอแฟนเก่า

แถมยังเจอรุ่นพี่ประสาทแดก”

“ก็ลาออกไปสิวะ ไม่ต้องมาทำ

ไม่มีมึงสองคนค่ายพวกกูก็ไปต่อได้”

“ไอ้กฤต...”

คราวนี้ผมกับภาสต้องเข้าประกบเพื่อนคนเดียวในกลุ่ม

ส่ายหน้าเบาๆ รวมทั้งลูบหลังและส่งสายตาแทนข้อความว่าอย่ามีเรื่องเลย อีกฝ่ายถึงยอมเย็นลง

“ลม กูพูดจริงนะ มึงจะกลับมาทำไมวะ

มึงรู้ปะว่าไอ้เหี้ยยุเป็นหนักแค่ไหนตอนมึงทิ้งมันไปน่ะ มันป่วย แถมยัง…”

“กฤต”

ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายให้หยุดเล่าเรื่องที่กำลังจะเอ่ย

ผมรู้ดีว่าตนเองเป็นอะไร และผมก็ไม่ได้อยากให้ลมหนาวต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้

จริงอยู่ที่ส่วนหนึ่งมันเกิดขึ้นเพราะเขา

แต่ก็ต้องยอมรับว่าอีกส่วนหนึ่งนั้นก็เกิดจากความอ่อนแอของผม

“ทำไมวะยุ? มันต้องรู้ดิว่าที่มันทำกับมึงแม่งทำให้มึงแย่มากๆ”

“ช่างเถอะ กูดีขึ้นแล้ว”

“มึงไม่เคยดีขึ้นพายุ”

“กฤต พอ”

“ยุ มันไม่แฟร์กับมึง”

“กูขอร้อง”

กฤตกำมือแน่นจนสุดท้ายก็เป็นฝ่ายเดินปึงปังแยกออกไปเอง

ภาสที่ยืนอยู่ด้วยกันพยักหน้าเป็นรหัสลับให้ผมเคลียร์ปัญหาตรงหน้าให้เสร็จ

ก่อนเจ้าตัวจะแยกตามไปติดๆ

ผมเข้าใจดี แล้วก็ไม่โกรธที่ไอ้กฤตเป็นห่วงผม

เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มอหนึ่งยันปีสี่ มันไม่ใช่แค่เพื่อน

แต่เป็นเหมือนกับครอบครับ เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกเลยถ้ากฤตจะเป็นห่วงผมมากๆ

“กูรอด้านนอกแล้วกัน”

เด็กผู้ชายตัวเล็กตบไหล่ลมหนาวปุๆแล้วจึงแยกออกไปบ้างอย่างรู้งานบ้าง

ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงผมกับเจ้าของตำแหน่งแฟนเก่าที่แค่เจอกันครั้งแรกในรอบสามปีผมก็ดันทำเรื่องให้เขาเสียแล้ว

“ผมจะลาออก”

ไม่ผิดจากที่คาดไว้นัก ลมหนาวไม่ชอบความวุ่นวาย

ผมก็เหมือนกัน แต่เพราะการเลิกกับเขาทำให้ผมต้องหาอะไรวุ่นวายทำตลอดเพื่อลดความฟุ้งซ่าน

ผมจึงต้องฝืนทำอะไรหลายอย่างที่ไม่ใช่ตัวเอง

แต่ทั้งหมดที่ทำก็เพื่อให้ลืมเขา

“ลมไม่ต้องรู้สึกผิด เรื่องมันจบไปแล้ว”

สาบานเลยว่าคำพูดของผมสวนทางกับความรู้สึกทั้งหมด

มันไม่เคยจบ ผมไม่เคยจบกับลมหนาวได้ซักครั้ง ถึงแม้อีกฝ่ายจะจบกับผมไปแสนนานแล้ว

“แล้วรุ่นพี่ล่ะ จะลืมผมได้หรือเปล่า?”

“ยุไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปนกัน”

ผมเกลียดคำว่ารุ่นพี่นั่น เจ็บกับคำว่ารุ่นพี่นั่น

มันทั้งห่างเหินแล้วก็เย็นชา ไหนจะสีหน้านิ่งเรียบรวมถึงน้ำเสียงการพูดห้วนๆราวกับไม่เคยรู้สึกต่อกันแบบนั้น

เขาเหมือนเดิมแค่ภายนอก

ทว่าภายในไม่ใช่แม้แต่นิดเดียว

เป็นลมหนาวที่ไม่ใช่ลมหนาวของผมแม้แต่นิดเดียว

“เพราะงั้นลมอยู่ต่อไปเถอะ

อย่าทำให้ยุรู้สึกว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลมไม่ได้ทำค่ายเลย”

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะถามเขามาตลอด เป็นสิ่งที่ผมสงสัยมาจนถึงทุกวันนี้

เป็นสิ่งที่ผมอยากจะเอ่ยถามตั้งแต่วันที่เขาเลือกเดินจากผมไป เป็นสิ่งที่อยากจะเอ่ยถามให้แน่ใจว่าที่ผ่านมา...

“ลมเคยรู้สึกอะไรกับยุบ้างหรือเปล่า”

ใต้ความสัมพันธ์ของเรา ผมไม่ได้รู้สึกไปเองฝ่ายเดียวใช่หรือเปล่า

“...ไหนว่าไม่มีเรื่องส่วนตัวไงครับ?”

“ก็แค่อยากรู้ ยุติดกับความรู้สึกนี้มาสามปีแล้ว”

มันเป็นความรู้สึกทั้งอาวรณ์แล้วก็อ้อนวอน

อ้อนวอนให้เขาตอบคำถามผม อ้อนวอนให้เขาบอกในสิ่งที่ผมอยากได้ยิน

อ้อนวอนให้เขาพูดว่าที่ผ่านมา ถึงเรื่องของเราจะจบไปแล้ว แต่อย่างน้อยเราก็เคยรักกัน

แต่อย่างน้อย ทั้งหมดที่ทำด้วยกันก็เพราะเรารักกัน

“ไม่เลย”

แต่สุดท้ายก็เป็นผมนั่นแหละ

ที่ยังคงจมปรักอยู่กับวันนั้น

“ผมไม่เคยรักคุณเลย...พายุ”

เป็นผมอีกนั่นแหละ ที่ไม่ยอมพาตัวเองออกมาจากความทรงจำในวันนั้น

tbc.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***