EP.2 •เสียงกระซิบ•

...EP.2 •เสียงกระซิบ•...

.......

.......

วินกับษรยืนอยู่ในโถงทางเดินอันว่างเปล่าซึ่งไร้แสงสว่างและเสียงใดๆ มันเหมือนกับว่าได้หลุดเข้ามาในมิติอื่น พื้นกระเบื้องเย็นเฉียบใต้เท้า เงาสะท้อนของพวกเขาทอดยาวในทางเดินนั้น

วินหันไปมองประตูลิฟต์ที่ยังเปิดอ้าไว้ ด้านในดูเหมือนกับลิฟต์ปกติธรรมดา แต่เพียงแค่ก้าวออกมาหนึ่งก้าว ทุกอย่างกลับผิดเพี้ยนเกินคำบรรยาย

“นี่มันอะไรกัน” วินพึมพำเบาๆ เสียงของเขาดูเหมือนจะถูกกลืนหายไปในอากาศ ราวกับว่าคำพูดนั้นไม่มีตัวตน

ษรหันมามองวิน ใบหน้าของเขาดูสงบเกินไปสำหรับสถานการณ์เช่นนี้ แต่แววตากลับบ่งบอกถึงความระแวดระวัง “ลองดูรอบๆก่อน” ษรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

วินพยักหน้าอย่างลังเล ทั้งสองเดินไปตามทางที่ทอดยาวจนดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด ทางเดินนั้นไร้หน้าต่างและประตู ผนังมีลวดลายซ้ำๆ ให้ความรู้สึกอึดอัดเหมือนกำแพงกำลังขยับเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ

ระหว่างเดินวินเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ เสียงกระซิบเบาๆที่แทรกเข้ามาในความคิดของเขา แต่มันไม่ได้อยู่แถวนั้นและดูไกลเกินกว่าจะหาเจอ

"คุณได้ยินไหม?" วินเอ่ยถาม

ษรหยุดเดิน สายตาของเขามองตรงไปอย่างตั้งใจก่อนจะพยักหน้า

"ได้ยิน แต่เสียงมันเหมือน.." ษรเงียบไปชั่วขณะแล้วพูดต่อว่า

"เหมือนมันไม่ต้องการให้เรามาที่นี่"

ขณะที่พวกเขาก้าวต่อไปเสียงกระซิบก็เริ่มดังขึ้น มันไม่ใช่แค่เสียงแต่เป็นคำพูด คำพูดที่วกวนและชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนวินเริ่มจับใจความได้

“ออกไป”

วินหยุดเดินทันที รู้สึกเสียวสันหลังจนตัวแข็ง สายตามองษรที่ยังคงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมาหาเขา

“ษร.. คุณได้ยินคำพวกนั้นไหม?”

ษรหยุดเท้าเล็กน้อยก่อนจะหันมา ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่สายตาแฝงไปด้วยความกังวลลึกๆ

“ได้ยิน คำพูดเหล่านั้นไม่ได้มาจากคน”

วินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากขณะที่ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น และสิ่งที่ทำให้เขากลัวคือเสียงเหล่านั้นดูเหมือนจะค่อยๆเปลี่ยนโทนจนเขาคุ้นเคย

เสียงนั้นกลายเป็นเสียงของใครบางคนที่เขารู้จักดี และเป็นเสียงที่ไม่ควรได้ยินอีก

“พี่วิน..กลับบ้านนะ..”

เสียงนั้นทำให้ขาของวินอ่อนแรง มันเป็นเสียงของวิทย์ น้องชายแท้ๆที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ วินรีบหันไปมองรอบๆตัวแต่ก็ไม่พบใครนอกจากษร

"ไม่จริง.." วินพึมพำ

ษรเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงตัววินให้ตั้งสติ

“อย่างฟัง มันกำลังล้อเล่นกับพวกเรา”

แต่คำพูดของษรไม่สามารถหยุดเสียงนั้นได้ มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทุกคำพูดราวกับมีดกรีดลงบนจิตใจของวิน

“วิทย์? เป็นนายใช่ไหม?” วินเผลอพูดตอบรับออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ษรจับไหล่วินแน่นราวกับปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์

“มันไม่ใช่น้องคุณ มันแค่ใช้ความทรงจำของคุณต่อต้านตัวคุณเอง!”

วินสูดลมหายใจลึกๆ พยายามเรียกสติคืนอีกครั้ง แต่เสียงกระซิบเหล่านั้นก็ยังไม่ยอมหยุดราวกับว่ากำลังบีบคั้นเพื่อทลายกำแพงความคิดของเขา

และในวินาทีนั้นเองเสียงเปิดลิฟต์ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

ทั้งสองรีบหันกลับไปพร้อมกัน เห็นประตูลิฟต์ที่พวกเขาเพิ่งออกมาเปิดอ้าทิ้งไว้ แต่คราวนี้แสงไฟจากด้านในนั้นเปลี่ยนไป มันเป็นแสงสีแดงเลือดที่สาดส่องออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว

และในเงาสะท้อนของกระจกลิฟต์ก็ปรากฎร่างเงาดำของใครคนหนึ่ง และมันกำลังยืนส่งยิ้มให้กับพวกเขา..

.......

.......

...🖤...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***