ตอนที่4

“วันนี้ผมมีธุระกับพวกคุณแค่นี้….”พี่ปอนพูดเสร็จก็ก้าวขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวให้เสมอเทียบกับพี่ว๊ากคนอื่นๆก่อนจะค่อยๆหันซ้ายอย่างมีระเบียบแต่ก็ยังคงความขรึมและหน้าตึงอยู่ก่อนจะพากันเดินออกไปจากลานเกียร์แห่งนี้ ปีหนึ่งหลายๆคนต่างพากันถอนหายใจออกมารวมถึงผู้หญิงเพื่อนใหม่คนข้างๆฉันด้วยที่เธอผ่อนลมหายใจหนักกว่าคนอื่นๆเขา

“คุยอะไรกัน!!!”และเราก็โล่งใจกันได้ไม่นานก็มีเสียงตวาดของพี่เฮดว๊ากดังขึ้นมาอีก คราวนี้บรรยากาศรอบๆลานเกียร์ได้เข้าสู่โหมดเงียบกว่าเดิมจากตอนที่พี่ว๊ากลงมาเมื่อกี้ซะอีก เพราะที่เรากำลังจะเจอต่อไปนี้คือ พี่เฮดว๊ากหัวหน้าพี่ว๊ากที่โคตรโหดและโคตรดุแถมหน้าตาดีทุกคนโดยเฉพาะพี่คนที่ลงว๊ากอยู่ตอนนี้ พี่พีเค ไตรนภพ

“ไม่เห็นหัวพวกผมเลยใช่ไหม!”เสียงทุ้มต่ำที่ยังคงความดังอยู่เท่าเดิมเอ่ยขึ้น เฮดว๊ากคนที่กำลังพูดอยู่และอยู่ตรงกลางของพี่ว๊ากชุดนี้เขาชื่อพี่เค เป็นเพื่อนพี่ชายฉันเอง ปกติเขาก็เป็นคนนิ่งๆไม่พูดไม่ยิ้มอยู่แล้วพอมาเป็นเฮดว๊ากเลยดูน่ากลัวเพิ่มขึ้นไปอีก

“เมื่อกี้ปีสองพูด….พวกคุณก็พูดแทรก!”พี่เคว่าพลางเดินไปเดินมาหน้าตาเข้มขรึมถึงเขาจะมีหน้าตาที่หล่อเหลามากแค่ไหนแต่ก็ดูน่ากลัวอยู่ดี ฉันก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบนัยน์ตาสีดำของเขา

“พวกคุณพูดอะไรกัน!!!”

“ดุจัง”ฉันพึมพำขึ้นเป็นเสียงที่คิดว่าเบาแล้วนะแต่ตรงนี้ในตอนนี้ถึงจะมีคนร่วมเชียร์อยู่เป็นร้อยกว่าคนแต่ทุกคนรวมใจกันเงียบแม้กระทั่งเสียงลมหายใจแทบจะไม่มีถ้าหยุดหายใจกันได้ทุกคนคงทำไปแล้ว เลยทำให้เสียงที่พึมพำของฉันมันดังมากขึ้นผิดปกติจนไปได้ยินถึงหูของพี่เคเข้าอย่างจัง

“ใครพูด!”ทันใดนั้นที่เสียงของฉันถึงหูพี่เคเขาก็ตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์หาตัวคนที่พูดว่าเขาว่าดุจัง ฉันพูดความจริง ฉันผิดตรงไหน อาจจะผิดตรงที่ฉันพูดแทรกเขาไปก็เป็นได้

“ผมถามว่าใคร!!”พี่เคตะโกนดังขึ้นอีกทำให้ทุกคนต่างพากันหันมองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว ฉันจึงต้องมองหน้าเพื่อนทุกๆคนและทำสายตาปริบๆให้พวกเขาเพื่อเป็นการขอโทษและรู้สึกผิด

“ลุกขึ้นมา….”เสียงพี่เคเบาลงนิดนึงแต่ก็ยังคงดังอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ ฉันจึงต้องค่อยๆลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงสายตาของฉันก็ประสานเข้ากับนัยน์ตาสีดำที่ดุดันของพี่เคเข้าอย่างจังทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

“ชื่ออะไร!”เขาถามฉัน ฉันก็มองหน้าเขา เขาก็รู้ว่าฉันชื่ออะไร ยังจะถามอีกเหรอ

“ป้าย?”เสียงแผ่วเบาดังมาจากเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรู้สึกตัวทันทีว่าป้ายชื่อที่คอฉันมันหายไปแล้วที่จริงมันหายไปตั้งแต่แรกแล้วแต่ฉันแค่ลืมไม่รู้ตัว

“ออกมา!!”เสียงตวาดอย่างออกคำสั่งทำให้ฉันต้องก้มหน้าก้มตาเดินไปหาพี่เคอย่างช้าๆมือก็บีบกันแน่นด้วยความกลัว

พรึบ

“ป้ายชื่อคุณ…ไปไหน?”เขากดเสียงต่ำถามฉัน ฉันก็ก้มหน้าก้มตาไม่ตอบเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบแววตาของเขาด้วย

“รหัส2045ลุกขึ้น!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่3

บทต่อไป

ตอนที่5