ตอนที่2

“พี่ปอน…ยี่หวาหิวข้าว..” หวันยิหวาเอ่ยบอกพี่ชายของเธอออกมาพลางฟันล่างและฟันบนของเธอดังกระทบกันเพราะความหนาวเหน็บของพายุฝนที่โหมกระหน่ำตกอยู่ในตอนนี้ ไอจากฝนกระเด็นเข้ามาโดนร่างเด็กหญิงหวันยิหวา ปอนรู้สึกสงสารน้องสาวของเขาจับใจที่ต้องเธอบ่นว่าหิวข้าว เขาและน้องไม่ได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วเขาเองก็หิวเช่นกัน

พรึบ

“ดื่มน้ำก่อนนะ…ยี่หวา..” ปอนที่เดินเอามือของตนไปรอรับน้ำฝนที่ตกลงมาจากฟ้ามารอให้น้องสาวของเขาได้ดื่มกินเพื่อคลายความหิวข้าว

“อึกๆๆๆ” หวันยิหวาดื่มน้ำในอุ้งมือของพี่ชายเธออย่างกระหาย ปอนก็ยิ้มบางๆ ออกมาให้น้องของเขา ใจหนึ่งก็สงสารน้องจับใจแต่จะทำยังไงได้ เขาเองก็เพิ่งจะอายุสิบเจ็ดจะไปทำงานอะไรได้ เรียนก็ยังไม่จบและเขาเองก็คิดว่าเขาคงจะไม่ได้เรียนต่อแล้วล่ะ

“อิ่มไหม…เอาอีกรึเปล่า..?” หวันยิหวาส่ายศีรษะไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าของพี่ชายเธอเธอเอามือทั้งสองข้างไปรอรับน้ำฝนหยดลงบนหน้ามือของเธอแบบที่พี่ชายของเธอทำ เธอจึงทำตามทำให้พี่ชายของเธอบ้าง ปอนก็มองน้องสาวของเขาด้วยน้ำตาเอ่อคลอเขาดื่มกินน้ำในอุ้งมือของหวันยิหวาอย่างกระหายเช่นกัน

“พี่สัญญาว่าจะดูแล…ยี่หวาให้ดีที่สุด..”

“ค่ะ^_^” หวันยิหวายิ้มให้พี่ชายของเธอ เด็กทั้งสองก็ยิ้มให้กัน โดยที่พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับปอนนั่งมองคนทั้งสองอยู่บนรถตู้คันหรูสีดำคันที่จอดเทียบฟุตบาทอยู่ด้านหน้าของเด็กทั้งสอง ก่อนที่พีเคเด็กหนุ่มหน้าตาดีลูกชายคนโตของเศรษฐีอะไหล่รถยนต์หรูจะเปิดประตูรถลงมา

“คุณหนูจะไปไหนครับ?” เสียงสงสัยและตกใจของคนขับรถเอ่ยเรียกพีเคที่เปิดประตูรถได้ก็เดินกางร่มคันสีขาวเข้าไปหาพี่น้องคู่นั้นที่ยืนหลบฝนอยู่อย่างน่าสงสาร

“พวกนายไม่มีบ้านอยู่เหรอ?” พีเคเอ่ยขึ้นถามปอนไปทันทีที่เขาเดินมาประจันหน้ากับปอนได้แล้ว ปอนกับหวันยิหวามองหน้ากันก่อนจะหันกลับไปมองที่พีเค เด็กหนุ่มที่แต่งตัวหล่อเหลาสะอาดสะอ้านอย่างพวกลูกผู้ดีมีเงิน

“ใช่…เรากับน้องสาวเราเพิ่งโดนไล่ออกจากบ้านเช่ามา"ปอนตอบพีเคไป พีเคก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเหลือบหางตามามองหวันยิหวาเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่แอบหลบซ่อนอยู่ด้านหลังพี่ชายของเธอด้วยท่าทางหวาดระแวง

“พอดี…เราหาคนดูแลบ้านอยู่อ่ะ…”

“นายกับน้องนาย…สนใจจะไปดูแลบ้านให้เราป่ะ?”

“เราไม่มีเงินหรอกนะ…น้องเราหิวข้าว…เรายังไม่มีเงินซื้อข้าวให้น้องเรากินเลย..” ปอนว่าเสียงอ่อนสงสารน้องสาวจับหัวใจ หวันยิหวาก็กอดเอวพี่ชายของเธอแน่น พีเคเองที่มีน้องสาวก็เข้าใจหัวอกปอนที่เป็นพี่ชาย ที่ต้องปกป้องดูแลน้องสาว

“ฟรี…ไปอยู่กับเราดิ..เราให้อยู่ฟรี…มีข้าวให้กิน…ไม่ต้องทำอะไรมากแค่ดูแลทำความสะอาดบ้านให้เราก็พอ..”

“จริงนะ…นายพูดจริงๆ นะ..”

“คำพูดลูกผู้ชาย…คำไหนคำนั้น^_^” พีเคเอ่ยบอกปอนไปพลางยิ้มให้ปอนอย่างเป็นมิตรก่อนที่พีเคจะยกมือขึ้นไปตรงหน้าของปอน ปอนก็ยิ้มและยกมือขึ้นมาจับมือกับพีเคเพื่อทำการสัญญาปากของลูกผู้ชาย โดยมีหวันยิหวาแอบมองพี่ชายผู้มาใหม่ด้วยแววตาสดใสพลางอมยิ้มขึ้นมาให้พีเค ผู้ชายในชุดสีขาวพร้อมกับร่มคันสีขาวในค่ำคืนที่ฝนตกแบบนี้….เขาเหมือนพระเอกในเทพนิยายเลยเด็กน้อยได้แต่คิดในใจ^_^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***