บทที่ 18 สิ่งผิดปกติ

โยโซระ: ก็...ไม่เป็นไรแล้วนะ แต่ตัวร้อนจี๋เลยแฮะ ชีพจรก็เต้นแรง

โยโซระเช็ดตัวให้ไอระที่มีเหงื่อไหลท่วม ก่อนจะนำผ้าที่เช็ดวางกลับเข้าไปในกาละมังน้ำอุ่น และนำมือของตัวเองทาบเข้ากับหน้าผากและชีพจรของไอระ

อุมิริที่ได้เรียกโยโซระเข้ามาดูอาการ ก็ถามไถ่อาการของไอระหลังจากที่โยโซระเช็ดตัวให้

อุมิริ: ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างฮะ? ไปเจออะไรมารึเปล่า?

ไอระ: ห...หนาวจัง

ไอระใช้กระดาษซับน้ำมูกของตัวเองเล็กน้อย ไอด้วยเล็กน้อย ทั้งดวงตาและหน้าของเขามีลายของเส้นเลือดฝอยที่เห็นได้ชัดมาก จนดูเหมือนจะแดงไปหมด

โยโซระ: สงสัยจะป่วยนะเนี่ย ต้องพักเยอะๆเลย

ไอระ: ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ...

โยโซระ: งั้นก็น่าจะเครียดมาก ทำใจสบายๆไว้ จะไม่เป็นไร

ไอระนิ่งเงียบไปสักครู่ เขาหันหน้ามาหาโยโซระช้าๆ และบอกว่า

ไอระ: ผมฝันครับ...มันเหมือนจริงมาก!

ทันใดนั้น อุมิริก็จ้องไอระด้วยสายตาที่ดูจริงจังมาก ทำให้ไอระพูดต่อไม่ออก

โยโซระ: ลองนอนหลับดูอีกทีนะ แล้วทุกอย่างอาจจะดีขึ้น

ไอระ: ...ครับ

โยโซระและอุมิริเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่ไอระจะคิดอะไรในใจและข่มตาหลับลงไป

ไอระ(ในใจ): มันก็ยากที่จะสารภาพอะไรออกมาแหละ ไหนจะมีอุมิริที่กดดันขนาดนั้นอีก

✦•·············•✦•·············•✦

ในวันรุ่งขึ้น สิ่งที่น่าแปลกใจก็เกิดขึ้น ทุกๆคนเลือกที่จะแยกย้ายออกไปทานอาหารที่อื่นคนเดียว แทนที่จะมานั่งร่วมกันพร้อมหน้าพร้อมตาบนโต๊ะอาหาร มีเพียงแค่สึคาสะและอุมิริเท่านั้นที่ร่วมโต๊ะอาหารกับโยโซระ

โยโซระ: เอ้า อรุณสวัสดิ์!

สึคาสะ: สวัสดีครับ แล้วทุกคนไปไหนกันหมดหล่ะ?

อุมิริ: อึม...

อุมิริอยู่ในวังวนของความคิด และก็นึกได้ถึงสิ่งที่ทัตสึยะพูดไว้

ทัตสึยะ(ความหลัง): ฉันยอมนะ...แต่จำไว้ว่า นี่ก็เพื่อการต่อต้านโยโซระเท่านั้น

สึคาสะ: เป็นอะไรเหรอ?

อุมิริ: อ๋อเปล่าฮะ! ไม่มีๆ

ไอระเดินออกมาและกวักมือเรียกอุมิริ

อุมิริ: เดี๋ยวก่อนฮะพี่ไอระ ผมขอทานข้าวก่อน

ไอระพยักหน้าและเดินออกไปแบบเซ็งๆ

ทั้งสามคนทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนไอระออกมาอีกครั้ง คราวนี้อุมิริตัดสินใจตามไอระไป

สึคาสะ: เขาไปซะแล้วนะ...

โยโซระ: ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยเขาไปเถอะ

✦•·············•✦•·············•✦

อุมิริมักใช้ช่วงเวลากลางวันไปกับไอระและคนอื่นๆมากกว่าสึคาสะและโยโซระ ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติ ในขณะที่สึคาสะกำลังสงสัย โยโซระเลือกที่จะไม่คิดอะไร

ในตอนกลางคืนอุมิริและสึคาสะมักจะมานัดพบกันในห้องของโยโซระ แต่คืนนี้อุมิริไม่มา มีเพียงแค่สึคาสะและโยโซระในห้อง

โยโซระ: เอ้า! มาแล้วเหรอ?

สึคาสะ: ครับ...

สึคาสะแววตาเศร้าๆ ถามโยโซระออกไปตรงๆในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก

สึคาสะ: ผมคิดถึงอุมิริ ทำไมเขาต้องหลีกเลี่ยงผมด้วย...?

โยโซระ: จริงเหรอ? พี่ไม่ค่อยคิดอะไรมากนะ

โยโซระ: แต่อย่าโทษใครเลย อุมิริเขาก็อาจจะอยากปรับตัวเข้ากับคนอื่นนะ

สึคาสะ: แล้วทำไมเขาต้องปิดบังอะไรหลายอย่างกับผมด้วย ผมไม่เข้าใจ...

โยโซระ: พี่คิดว่า ทุกคนก็มีความลับของตัวเองแหละนะ

โยโซระ: เราอย่ายื้อเขาไว้เลย ปล่อยเขาใช้ชีวิตเถอะ

สึคาสะ: ก็จริงนะครับ...

สึคาสะ: งั้นผมขอไปเข้านอนก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ...

โยโซระ: ฝันดีนะ

สึคาสะก็ไปเข้านอน ในขณะที่โยโซระกำลังครุ่นคิด

โยโซระ: สึคาสะไม่สบายใจ...ผมจะทำยังไงดี

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***